«Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί».
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Όταν οι Βρετανοί κατέβηκαν σε τούτο το νησί, αντιμετώπισαν τον λαό του κατά το παράδειγμα των άλλων αποικιών: Πέραν των ελαχίστων «αρχόντων», η Κύπρος κατοικείτο –κατά την αποικιοκρατική οπτική– από αναλφάβητους, γάιδαρους, χωριάτες και αγροίκους, ικανούς να υπομείνουν το κάθε λογής σαμάρι προκειμένου να πλουτίσουν εις βάρος τους οι πεφωτισμένοι και νεοφανείς αφέντες που ήρθαν από τη δύση. Είχαν, μάλιστα, αυτή τη μεσαιωνική αντίληψη για την... εξοχότητά τους, πράγμα που συνεχίζουν να συντηρούν στα παλάτια και στα σπίτια των υπό αμφισβήτηση λόρδων.
Σύντομα, οι Βρετανοί διαψεύστηκαν. Τα αιτήματα, τα ενωτικά δημοψηφίσματα, τα Οκτωβριανά, τα διαβήματα ανέδειξαν έναν λαό που, αν και δεν τέλειωσε το δημοτικό, αντιλαμβανόταν απόλυτα την αγωνία αυτού του τόπου. Η 1η Απριλίου 1955 το ξεδιάλυνε: «Για μια ακόμα φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε για αρκετά χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση», όπως έγραψε ο Αλμπέρ Καμύ λίγους μήνες μετά, στις 6 Δεκεμβρίου 1955 και με αφορμή την επικείμενη εκτέλεση του Μιχαλάκη Καραολή και του Ανδρέα Δημητρίου.
Με το «Ελληνόπουλό» του, ο Καμύ, αυτός ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας που έφυγε πολύ νωρίς στα 1960, μεγιστοποίησε την αντίδραση για τους δύο απαγχονισμούς. Έδωσε, ακόμα, και μια απάντηση στους Βρετανούς αποικιοκράτες και στο ίδιο το στέμμα, που θεώρησαν ότι οι πρώτοι νεκροί δεν θα ήταν «λευτεριάς λίπασμα», μα το τέλος της αντίστασης. Και όμως, ο συγκλονισμός των πρώτων απαγχονισμών δεν γονάτισε τον όμορφο ετούτο αγώνα, που καθορίζει ακόμα τη συνείδηση και την ταυτότητα των «άξεστων» Κυπρίων. Κι ας φαντάζονταν οι επίγονοι των ναζί πως ο τρόμος της αγχόνης θα έδενε τους «γάιδαρους» και θα ξεμπέρδευαν με την αντίσταση.
Ο Καραολής και ο Δημητρίου, δυο εικοσάρηδες από την καλύτερη πάστα ανθρώπων, προκάλεσαν μια από τις μεγαλύτερες ήττες της αυτοκρατορίας. Τα Ελληνόπουλα, που έστρεψαν την προσοχή της Ελλάδας και όλου του κόσμου στην αγωνιζόμενη Κύπρο, αντιμετώπισαν με θάρρος και χαμόγελο τη δική τους αγχόνη. Το καθαρό τους πρόσωπο απαντά μέχρι σήμερα σε όσους θα τους απαγχόνιζαν ξανά, εκπληρώνοντας τον απεριόριστο θαυμασμό τους σε όσα σκοτεινά και μεσαιωνικά πρεσβεύει η συνεχιζόμενη αποικιοκρατία και η βασίλισσα. Η ιστορία τους επαναλαμβάνει με μαγκιά τη μοίρα αυτού του τόπου: «Μην απελπίζεσαι και δε θ' αργήσει κοντά σου θα 'ρθει μια χαραυγή, καινούργια αγάπη να σου ζητήσει κάνε λιγάκι υπομονή...»
*Στις 10 Μαΐου 2001 κοιμήθηκε στην Αγία Βαρβάρα ο Παπάσταυρος Παπαγαθαγγέλου. Σαράντα πέντε χρόνια μετά τις εκτελέσεις των Καραολή και Δημητρίου, ο παπάς της ΕΟΚΑ αναπαύθηκε, έχοντας αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στη λευτεριά. Το ξημέρωμα εκείνο, τα Ελληνόπουλα τον υποδέχθηκαν στην ωραία τους παρέα: «Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα».
ΠΗΓΗ: Αλέκος Μιχαηλίδης
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.