Το Durham Miners’ Gala είναι το μεγαλύτερο ετήσιο συνέδριο συνδικαλιστών στο Ηνωμένο Βασίλειο. Διεξάγεται το δεύτερο Σάββατο του Ιουλίου και, κατά τη διάρκειά του, συνδικαλιστές από όλη τη χώρα συγκεντρώνονται στην πόλη Durham. Χρονολογείται από το 1871, όταν ο Σύνδεσμος Ορυχείων Durham διοργάνωσε το πρώτο Gala στο Wharton Park του Durham.
Αυτό το Σαββατοκύριακο στο Durham Miners’ Gala, το διεθνές θέμα θα είναι η εκστρατεία για την απελευθέρωση του Abdullah Ocalan, του Κούρδου πολιτικού κρατουμένου και ιδρυτή και αρχηγού του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK). Καθώς πλησιάζουμε στη συμπλήρωση 20 χρόνων της φυλάκισης σε καθεστώς απομόνωσης του Öcalan στο νησί φυλακή Imrali (Καλόλιμνος), έχει τεράστια σημασία το γεγονός ότι ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ των συνδικαλιστικών και εργατικών κινημάτων στην Ευρώπη συνεχίζει την παράδοση της διεθνούς αλληλεγγύης, τοποθετώντας στο επίκεντρο τον επαναστάτη που μεταμόρφωσε το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα.
Το πρόσωπό του, που συναντιέται σε αμέτρητες σημαίες στα χέρια Κούρδων αγωνιστών και φίλων σε κάθε κουρδική διαδήλωση στον κόσμο, όπως και το όνομα Abdullah Öcalan μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστό σε πολλούς επισκέπτες στο φετινό Gala. Γεννήθηκε στην Urfa το 1948 από φτωχή, αγροτική οικογένεια, μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη και έπειτα στην Άγκυρα ως έφηβος, όπως πολλοί Κούρδοι μαθητές οι οποίοι ενθαρρύνονταν να εγκαταλείψουν το Κουρδικό νοτιοανατολικό τμήμα της Τουρκίας, ως μέρος των σχεδίων αφομοίωσης από πλευράς του τουρκικού κράτους. Αλλά αντί να αφομοιωθούν, οι νέοι Κούρδοι απέκτησαν μεγαλύτερη συνείδηση της κουρδικής ταυτότητάς τους και των διακρίσεων που αντιμετώπιζαν οι Κούρδοι στην Τουρκία, καθώς χιλιάδες Κούρδοι αγρότες μετακόμιζαν στις πόλεις για δουλειά. Αυτή ήταν η πρώτη γενιά που γεννήθηκε μετά τις μεγάλες κουρδικές εξεγέρσεις της δεκαετίας του 1920 και της δεκαετίας του 1930, οι οποίες είχαν κατασταλεί μέσα σε ποτάμια αίματος. Ο σοσιαλισμός εξαπλώθηκε ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων που είχαν περάσει χρόνο στην Ευρώπη, όπου το φοιτητικό κίνημα ξεκινούσε. Το νέο Τουρκικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (TIP) έγινε δημοφιλές ανάμεσα στους Κούρδους και παρόλο που το αναθεωρημένο σύνταγμα του 1961 επέτρεψε την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και το δικαίωμα της απεργίας, οι κουρδικές εφημερίδες και τα περιοδικά αναγκάστηκαν από το κράτος να κλείσουν, ενώι οι συνεργάτες τους κατηγορούνταν για κομμουνισμό ή ως αποσχιστές.
Εν τω μεταξύ, στο Ιράκ, ο Κούρδος ηγέτης Μουσταφά Μπαρζανί είχε επιστρέψει από τη σοβιετική εξορία. Ο Μπαρζανί θεωρήθηκε ηγετικό στοιχείο του κουρδικού κινήματος, έχοντας οδηγήσει την εξέγερση στο Ιράκ τη δεκαετία του 1940, και βοήθησε στην υπεράσπιση της υποστηριζόμενης από την ΕΣΣΔ Κουρδικής Δημοκρατίας του Μαχαμπάντ στο ιρανικό Κουρδιστάν, της πρώτης - αν και βραχύβιας - κουρδικής ανεξάρτητης δημοκρατίας. Εμπνευσμένοι από αυτό, οι Κούρδοι της Τουρκίας δημιούργησαν το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα της Τουρκίας, το πρώτο κουρδικό κόμμα από τότε που το κράτος συνέθλιψε τις εξεγέρσεις του 1938. Ωστόσο, παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό αντιδημοφιλές αναπαράγοντας το πελατειακό και οικογενειοκρατικό μοντέλο αστικού εθνικισμού του Barzani. Η αυξανόμενη ένταση, οι απεργίες των εργατών, η κουρδική κατοχύρωση των πολιτιστικών δικαιωμάτων και η επαναστατική δραστηριότητα οδήγησαν σε στρατιωτικό πραξικόπημα το 1971, το οποίο επέβαλε στρατιωτικό νόμο. Ήταν στο σημείο αυτό αναπόφευκτη η δημιουργία ενός υπόγειου, επαναστατικού κουρδικού κινήματος. Καθώς χιλιάδες πολιτικοποιημένοι σπουδαστές και εργαζόμενοι συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν με το στρατιωτικό νόμο, καθώς οι νόμιμες οργανώσεις έκλεισαν από το κράτος, οι περιορισμοί της τουρκικής «δημοκρατίας» έγιναν σαφείς. Ταυτόχρονα, η έλλειψη κατανόησης του κουρδικού ζητήματος από την τουρκική αριστερά έπεισε τον Οτσαλάν για την ανάγκη δημιουργίας ενός κουρδικού εθνικού επαναστατικού κινήματος. Το 1972 ο Öcalan συνελήφθη για πρώτη φορά για διαμαρτυρία ενάντια στην αυταρχική αστυνομία και τη δικαστική μεταχείριση των Τούρκων επαναστατών, οι οποίοι ακολούθως κρεμάστηκαν: των Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan και Hüseyin İnan, που έγιναν εξαιρετικά σημαντικοί μάρτυρες για τα τουρκικά και κουρδικά κινήματα. Ο Gezmiş ήταν ένας νέος, όμορφος μαρξιστής-λενινιστής που είχε εκπαιδευτεί με το DFLP και την PLO στην Ιορδανία. Τα τελευταία λόγια του πριν την εκτέλεση υπογράμμισαν τη σημασία της αδελφότητας μεταξύ των κουρδικών και τουρκικών απελευθερωτικών κινημάτων.
Όλα αυτά έθεσαν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ενός επαναστατικού κουρδικού πατριωτισμού, που θα καλλιεργούσε ο Abdullah Ocalan και οι ιδρυτές του προδρόμου του ΡΚΚ, της οργάνωσης των Επαναστατών του Κουρδιστάν. Στη φυλακή, είχε κρατηθεί με μέλη της φοιτητικής επαναστατικής οργάνωσης Dev-Genc, κάτι που είχε τεράστιο αντίκτυπο στη διαμόρφωση της ιδεολογίας του, όπως και με πολλούς πολιτικούς κρατούμενους που δηλώνουν ότι γι 'αυτόν «η φυλακή ήταν σχολείο για την πρόοδο του πολιτικού αγώνα». Και όπως συμβαίνει σε πολλούς επαναστατικούς αγώνες, το ΡΚΚ, όταν ιδρύθηκε επισήμως το 1978, βρέθηκε να είναι η μόνη οργάνωση πρόθυμη και ικανή να αναλάβει ένοπλη δράση ενάντια στη βίαιη καταστολή του τουρκικού κράτους και των χρήσιμων συμμάχων του, της φασιστικής παραστρατιωτικής ομάδας των Γκρίζων λύκων. Ενώ άλλοι δίσταζαν επειδή έβλεπαν τις συνθήκες στην Τουρκία - ακόμα ημι-φεουδαρχική, έναν αποικιακό δορυφόρο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό - να μην είναι ώριμες για επανάσταση, το PKK του Öcalan ανέλαβε δράση, ξεκινώντας επίσημα το Νοέμβριο του 1978 την αντίσταση και υπεράσπιση των κουρδικών περιοχών που αντιμετώπιζαν κρατική καταστολή και δολοφονίες.
Ο ρόλος των γυναικών στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα θα γίνει γνωστός σε πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα αφού το YPJ αφιέρωσε την νίκη του επί των δυνάμεων του ISIS στην αποκαλούμενη πρωτεύουσά του Raqqa τον Οκτώβριο του 2017 "σε όλες τις γυναίκες του κόσμου", δίπλα σε ένα τεράστιο πορτρέτο του Abdullah Öcalan, πιστώνοντας στην ιδεολογία και στο κίνημά του τις επιτυχίες της Ροζάβα στη δημιουργία μιας φεμινιστικής, πολυεθνοτικής, δημοκρατικής, συνεταιριστικής κοινωνίας. Από την αρχή, οι γυναίκες επηρέασαν την ιδεολογία του Öcalan και διαμόρφωσαν το PKK, ιδιαίτερα η Sakine Cansiz, μια από τις λίγες γυναίκες ιδρυτικά μέλη. Και η υποστήριξη του Öcalan και του PKK μεταξύ των Κούρδων της Συρίας έχει βαθιές ρίζες. Η Συρία είχε προσφέρει καταφύγιο στην ηγεσία του PKK από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έως ότου μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Οτσαλάν το 1998 έκρινε την παραμονή του εκεί επισφαλή. Αν και το καθεστώς του (πατέρα) Assad ανέχθηκε την παρουσία του ΡΚΚ, οι αντι-Κουρδικές οικονομικές πολιτικές του κόμματος Ba'ath εντάθηκαν την νεοφιλελεύθερη περίοδο των αρχών της δεκαετίας του 2000 και λόγω της εκβιομηχάνισης. Το 2003, το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα (PYD) σχηματίστηκε στη Βόρεια Συρία ακολουθώντας τις δημοκρατικές συνομοσπονδιακές αρχές του Abdullah Öcalan -αφότου το καθεστώς απομακρύνθηκε από τις κουρδικές περιοχές στο βόρειο τμήμα της Συρίας, αυτό επέτρεψε στο PYD να κυβερνήσει σύμφωνα με αυτές τις αρχές, του κοινοτισμού συμβουλίων, της συνεταιριστικής οικονομίας και των ισχυρών οικολογικών αξιών: ουσιαστικά μια μορφή αρχέγονου σοσιαλισμού σε μια περιοχή που εξακολουθεί να συνδέεται με τις φεουδαρχικές πολιτισμικές και οικονομικές σχέσεις.
Μετά από απειλές εναντίον του κράτους της Συρίας και απόπειρες δολοφονίας εναντίον του ιδίου, ζητήθηκε από τον Abdullah Ocalan να φύγει από τη Συρία το 1998. Αφού δεν έγινε δεκτός από την Ελλάδα και στη συνέχεια από τη Ρωσία, προσπάθησε να ζητήσει άσυλο στην Ιταλία. Μετά την αποτυχία και την επιστροφή του στην Ελλάδα και μετά στην Κένυα, προδόθηκε από Έλληνες φρουρούς και παραδόθηκε στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες που τον μετέφεραν στην Τουρκία. Αυτή η εποχή, η μεταψυχροπολεμική, χαρακτηρίστηκε από την αποδυνάμωση πολλών ριζοσπαστικών κινημάτων που δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τη στήριξη των κυριότερων σοσιαλιστικών κρατών -το 1995 το ΡΚΚ αφαίρεσε το σφυρί και το δρεπάνι από τη σημαία του, αλλά κράτησε το αστέρι, μην μπορώντας παρά να λάβει υπόψιν του την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Η εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ισραήλ και της Τουρκίας στη σύλληψη του Οτσαλάν δείχνει τον κίνδυνο που εξέφραζε ως δημοφιλής ηγέτης ενός αντι-αποικιακού απελευθερωτικού κινήματος στο πιο σημαντικό κράτος μέλος του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή. Για να έχουμε μια ιδέα για την επιρροή που έχει ο Öcalan στούς Κούρδους σε όλο τον κόσμο, υπάρχει βίντεο από το BBC News μετά τη σύλληψή του, όπου οι Κούρδοι στο Λονδίνο διαμαρτύρονται έξω από την τουρκική πρεσβεία και μια γυναίκα αυτοπυρπολήθηκε φωνάζοντας "Bijî Serok Apo", "Ζήτω ο Πρόεδρος Apo" -το Apo είναι ένα τρυφερό ψευδώνυμο που δόθηκε στον πρόεδρο Öcalan και σημαίνει "θείος"- καθώς μεταφερόταν στο ασθενοφόρο. Στο Βερολίνο, το Ισραηλινό προξενείο δέχθηκε επίθεση από Κούρδους διαμαρτυρόμενους για τη συμμετοχή της Μοσάντ στην απαγωγή Ocalan και τρεις διαδηλωτές σκοτώθηκαν από την ισραηλινή ασφάλεια, ενώ άλλοι 14 τραυματίστηκαν.
Ο Öcalan εκτίει επί του παρόντος ποινή ισόβιας κάθειρξης στο νησί Imrali. Πάνω από 1.000 Τούρκοι προσωπικό ασφαλείας βρίσκονται γύρω του και δεν επιτρέπεται καμία επαφή με τον έξω κόσμο, ούτε καν με την οικογένεια ή τους δικηγόρους του. Την τελευταία φορά που το Τουρκικό Κράτος επέτρεψε μια επαφή, ήταν το Σεπτέμβριο του 2016. Το 2005, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απεφάνθη ότι η Τουρκία παραβίασε τα άρθρα 3, 5 και 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, μη χορηγώντας στον Öcalan κανένα αποτελεσματικό ένδικο μέσο για να υπερασπίσει τον εαυτό του, όπως επίσης και για την καταδίκη του σε θάνατο χωρίς δίκαιη δίκη. Το αίτημά του για επανάληψη της δίκης απορρίφθηκε από τα τουρκικά δικαστήρια. Υπάρχει μεγάλη ανησυχία για την υγεία και την ασφάλεια του Öcalan σήμερα μεταξύ της κουρδικής κοινότητας και των φίλων της, ενώ ο ΟΗΕ και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εξακολουθούν να αγνοούν τις εκκλήσεις.
Είναι σαφές ότι η φυλάκιση του Οτσαλάν δεν θα επιλύσει ποτέ το κουρδικό ζήτημα, ένα ζήτημα που μαστίζει την Τουρκία από την ίδρυση του κράτους και διαπερνά τον ολέθριο τουρκικό εθνικισμό, και της ισλαμιστικής πτέρυγας και της κοσμικής . Οι επιθέσεις στις κουρδικές πόλεις από τον τουρκικό στρατό το 2015 μετά την απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από τον αυταρχικό Πρόεδρο Erdoğan σήμαναν το τέλος της κατάπαυσης του πυρός μεταξύ τουρκικού κράτους και PKK, καθώς οι μαχητές προσπάθησαν να υπερασπιστούν τις κουρδικές περιοχές υπό επίθεση. Χιλιάδες Κούρδοι και Τούρκοι επαναστάτες προσχώρησαν στις δυνάμεις του YPG στην πάλη τους εναντίον του φασισμού του ISIS, δίνοντας νέα ζωή και διεθνή αναγνώριση στον κουρδικό επαναστατικό αγώνα. Η διεθνής αλληλεγγύη είναι ζωτικής σημασίας -πολλοί Κούρδοι έχουν το κίνημα κατά του απαρτχάιντ ως έμπνευση για την εκστρατεία απελευθέρωσης του Ocalan, μετά την επιτυχία που είχε το κίνημα για την απελευθέρωση του Μαντέλα - πράγματι, πριν από το θάνατό του πέρυσι, ο δικηγόρος του Μαντέλα Essa Moosa αγωνίστηκε για την απελευθέρωση του Ocalan και το ANC (κόμμα του Μαντέλα) όπως επίσης και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής υποστηρίζουν συνεχώς τόσο τον αγώνα του ΡΚΚ όσο και την εκστρατεία για την απελευθέρωση του Öcalan.
Με την υποστήριξη και την πίεση του διεθνούς εργατικού κινήματος, ο Öcalan θα απελευθερωθεί και το αυταρχικό καθεστώς στην Τουρκία θα πέσει.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.