Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου,
11η ὁμιλία στὶς Πράξεις, κεφ. 4,32-3
«…Ἦταν τόση ἡ προθυμία, μὲ τὴν ὁποία ἔδιναν (ὅσοι εἶχαν περιουσίες), ὥστε δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας φτωχὸς [στὴν πρώτη χριστιανικὴ κοινότητα τῶν Ἱεροσολύμων] Δὲν ἔδιναν δηλαδὴ ἕνα μέρος μόνο ἀπὸ τὴν περιουσία τους, κρατώντας τὴν ὑπόλοιπη γιὰ τὸν ἑαυτό τους, οὔτε τὰ ἔδιναν μὲν ὅλα, ἀλλὰ μὲ τὸ αἴσθημα πὼς ἦταν δικά τους καὶ τὰ χάριζαν. Τὴν ἀνωμαλία τῆς ἄνισης κατανομῆς τῶν ἀγαθῶν [ποὺ συμβαίνει στὶς κοινωνίες] τὴν εἶχαν ἐξαφανίσει ἀπὸ ἀνάμεσά τους καὶ ζοῦσαν μὲ μεγάλη ἀφθονία ἀγαθῶν. (…) Οὔτε τολμοῦσαν δηλαδὴ νὰ δίνουν οἱ ἴδιοι ἀπευθείας στὰ χέρια τῶν φτωχῶν, οὔτε ἔνιωθαν ὑπερήφανοι ποὺ ἔδιναν, ἀλλὰ ἔφερναν [τὰ χρήματα ποὺ εἰσέπρατταν ἀπὸ τὴν πώληση τῶν περιουσιῶν τους] μπροστὰ στὰ πόδια [τῶν Ἀποστόλων] καὶ αὐτοὺς τοὺς ἄφηναν νὰ τὰ διαχειρισθοῦν καὶ τοὺς καθιστοῦσαν ἀπόλυτους κύριους, ὥστε ἡ κατανάλωση νὰ γίνεται ἀπὸ ἀγαθά, ποὺ ἀνῆκαν πιὰ σ’ ὁλόκληρη τὴν κοινότητα κι ὄχι ἀπὸ δικά τους. Αὐτὸς ὁ τρόπος ἐκτὸς τῶν ἄλλων τοὺς βοηθοῦσε καὶ στὸ νὰ μὴν ὑπερηφανεύονται.
Ἂν καὶ σήμερα γινόταν τὸ ἴδιο, θὰ ζούσαμε πιὸ εὐτυχισμένοι καὶ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ φτωχοί. […] εἶναι ἀπὸ μόνο τοῦ φανερό, προπαντὸς ὅμως ἀπὸ ὅσα συνέβησαν τότε, πὼς διαθέτοντας οἱ πλούσιοι τὶς περιουσίες τους, ὄχι μόνο δὲν φτώχυναν, ἀλλὰ καὶ τοὺς φτωχούς τους ἔκαμαν πλούσιους.
Ἀλλὰ ἂς περιγράψουμε καὶ τώρα μὲ λόγια τὸ καθεστὼς ἐκεῖνο (…) Πόσο χρυσάφι νομίζετε πῶς θὰ συγκεντρωθεῖ; Εγώ ὑποθέτω ὅτι ἂν ὅλοι καὶ ὅλες καταθέσουν ἐδῶ εἰλικρινὰ ὅλα τὰ μετρητά τους καὶ προσφέρουν ἐπιπλέον καὶ τὰ χωράφια τους καὶ ὅλα γενικὰ τὰ ἰδιόκτητα ἀντικείμενα καὶ σπίτια τους (γιὰ δούλους δὲν κάνω λόγο, ἐπειδὴ οὔτε τότε συνέβη κάτι τέτοιο, ἀλλὰ τοὺς ἐλευθέρωναν καὶ τοὺς ἐξίσωναν μὲ τοὺς ἑαυτοὺς τῶν), σὲ λίγο θὰ συγκεντρωνόταν χωρὶς ἀμφιβολία μέχρι ἕνα ἑκατομμύριο λίτρες χρυσάφι, ἢ καλύτερα δυὸ καὶ τρεῖς φορὲς αὐτὴ ἡ ποσότητα.
Πές μου, λοιπόν, ἡ πόλη μας [Κωνσταντινούπολη] πόσους κατοίκους ἀριθμεῖ συνολικά; Πόσοι ἀπὸ αὐτοὺς θὰ θέλατε νὰ ὑποθέσουμε, ὅτι εἶναι χριστιανοί; Θὰ συμφωνούσατε ἑκατὸ χιλιάδες καὶ οἱ ὑπόλοιποι εἰδωλολάτρες καὶ Ἰουδαῖοι; Πόσες δεκάδες χιλιάδες λίτρες χρυσάφι συγκεντρώθηκε, πόσος δὲ εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν φτωχῶν; Δὲ νομίζω περισσότεροι ἀπὸ πενήντα χιλιάδες. Γιὰ νὰ τρέφονται, λοιπόν, αὐτοὶ καθημερινὰ πόση ἀφθονία μέσων θὰ ὑπῆρχε; Ἐὰν μάλιστα ἡ διατροφὴ ἦταν κοινὴ καὶ λειτουργοῦσαν συσσίτια, δὲν θὰ χρειάζονταν καὶ πολλὰ ἔξοδα. Θὰ μοῦ πεῖτε, ὅμως, τί θὰ κάναμε, ὅταν θὰ ξοδεύονταν τὰ χρήματα; Νομίζετε, ὅμως, ὅτι θὰ ἦταν δυνατὸν ποτὲ νὰ ξοδευθοῦν; Δὲν θὰ μᾶς χορηγοῦσε ὁ Θεὸς τὴ χάρη Του, ἱκανὴ νὰ ἀναπληρώσει ποσὸν ἄπειρες φορὲς μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτό; Δὲν θὰ ξεχυνόταν δηλαδὴ πλουσιοπάροχα πάνω σὲ μία τέτοια κοινωνία ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ; Τί θὰ προέκυπτε ἀπὸ αὐτὸ λοιπόν; Δὲν θά’ χαμὲ μετατρέψει τὴν γῆ σὲ οὐρανό; Ἂν ἐκεῖ [στὰ Ἱεροσόλυμα], ὅπου οἱ πιστοὶ ἀνέρχονταν σὲ τρεῖς μὲ πέντε χιλιάδες ἔγινε αὐτὸ καὶ πέτυχε, καὶ ἔλαμψε τόσο πολύ, καὶ κανένας ἀπ’ αὐτοὺς δὲν παραπονέθηκε γιὰ φτώχεια, πόσο περισσότερο θὰ πετύχαινε ἐφαρμοζόμενο ἀπὸ ἕνα μεγάλο πλῆθος πιστῶν; Ποιὸς δὲ καὶ ἀπὸ τοὺς μὴ χριστιανοὺς [εἰδωλολάτρες / Ἰουδαίους] δὲν θὰ ἔσπευδε πρόθυμα νὰ προσθέσει καὶ αὐτὸς τὴν προσφορά του;
Γιὰ νὰ σᾶς ἀποδείξω δέ, ὅτι ἡ διάσπαση αὐτὴ εἶναι δαπανηρὴ καὶ πρόξενη τῆς φτώχειας, ἂς πάρουμε σὰν παράδειγμα μία οἰκογένεια, ποὺ τὴν ἀποτελοῦν δέκα παιδιά, ἡ γυναίκα καὶ ὁ ἄνδρας. Καὶ ἡ μὲν γυναίκα ἂς ὑποθέσουμε πὼς γνέθει καὶ ὑφαίνει, ὁ δὲ ἄνδρας πὼς ἔχει εἰσόδημα ἀπὸ ἐξωτερικὴ ἐργασία. Πές μου λοιπόν, πότε θὰ ξοδεύουν περισσότερα, ὅταν θὰ τρέφονται ὅλοι μαζὶ καὶ θὰ διατηροῦν ἀπὸ ἕνα νοικοκυριὸ ἢ ὅταν θὰ μένουν ὁ καθένας ξεχωριστά; Εἶναι ὁλοφάνερο, ὅταν θὰ μένουν ξεχωριστὰ (…)
Αὐτὸ γίνεται, γιατί ἡ διαίρεση σ’ ὅλες τὶς περιπτώσεις συνεπάγεται τὴν ἐλάττωση, ἐνῶ ἡ ὁμόνοια καὶ ἡ συμφωνία τὴν αὔξηση. Μὲ τὸν τρόπο ποὺ ζοῦσαν παλαιότερα οἱ πιστοὶ [στὶς ἐνορίες τους] ζοῦν σήμερα στὰ μοναστήρια. (…) Καὶ ὅμως, σήμερα οἱ ἄνθρωποι φοβοῦνται αὐτὴ τὴν ζωὴ [τῆς κοινοκτημοσύνης] περισσότερο ἀπὸ τὸ νὰ πέσουν σὲ πέλαγος ἄγνωστο καὶ ἀπέραντο. Ἂν ὅμως τὴν εἴχαμε δοκιμάσει, σίγουρα θὰ τολμούσαμε νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε. Πόση χάρη καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς συνόδευε;
Γιατί, ἂν τότε ποῦ δὲν ὑπῆρχαν παρὰ μονάχα τρεῖς ὡς πέντε χιλιάδες πιστοί, ποῦ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι τῆς γῆς ἦσαν ἐχθροί τους, ποῦ δὲν περίμεναν βοήθεια ἀπὸ πουθενά, τόλμησαν παρ’ ὅλα αὐτὰ νὰ πραγματοποιήσουν τὴν κοινοκτημοσύνη, πόσο μᾶλλον θὰ μποροῦσε νὰ γίνει αὐτὸ σήμερα, ποῦ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι γεμάτη ἀπὸ πιστοὺς ἡ οἰκουμένη; Καὶ ποιὸς θὰ παρέμενε τότε εἰδωλολάτρης; Ἐγὼ τουλάχιστον νομίζω κανένας. Καὶ ἔτσι ὅλους θὰ τοὺς ἀποσπούσαμε ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία καὶ θὰ τοὺς προσελκύαμε μὲ τὸ μέρος μας …. Ὅμως, ἂν προχωροῦμε σὲ αὐτὴν τὴν κατεύθυνση προοδευτικά, πιστεύω πὼς μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ ποὺ τώρα μας φαίνεται ἀκατόρθωτο, θὰ γίνει. Μόνο δῶστε ἐμπιστοσύνη στὰ λόγιά μου καὶ θὰ πραγματοποιήσουμε σταδιακὰ τὸ κατόρθωμα αὐτό. Καὶ ἂν ὁ Θεός μου δώσει ζωή, πιστεύω, ὅτι σύντομα θὰ σᾶς ὁδηγήσω σ’ ἕνα τέτοιο τρόπο κοινωνικῆς συμβιώσεως».
Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου,
11η ὁμιλία στὶς Πράξεις, κεφ. 4,32-3
ΠΗΓΗ: https://engymo.wordpress.com
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.