Θράκη-Καταλωνία

Στὸν πολὺ καλὸ Ἀντιφωνητή, ἕνα ἄρθρο ὑποστηρίζει ὅτι ἄλλο ἡ Θράκη κι ἄλλο ἡ Καταλωνία. Δὲν ἀμφισβητῶ τὶς προθέσεις του (δὲν σχετίζεται ὁ Ἀντιφωνητὴς μὲ ὑστερικοὺς φιλελεύθερους θατσερικούς, οὔτε ἑλληνοφάγους οὔτε Φρανκόπληκτους). Ὡστόσο, παρατηρῶ ὅτι τὰ ἴδια ἐπιχειρήματα ἐπαναλαμβάνονται: Μιὰ ἀπαρίθμηση τῶν διαφορῶν μεταξὺ Καταλωνίας καὶ Θράκης, μὲ συμπέρασμα τὴν ἀνομοιότητα. Ἄρα, μποροῦμε νὰ ὑποστηρίξουμε τοὺς Καταλωνοὺς χωρὶς νὰ φοβόμαστε ὅτι θὰ ζητήσουν ἀπόσχιση τῆς Θράκης οἱ Μουσουλμάνοι.

Ὅμως, τὸ κρίσιμο ζήτημα δὲν εἶναι ἂν ὑπάρχουν λογικὲς ἀντιστοιχίες Καταλωνίας-Θράκης. Γιὰ παράδειγμα, γιὰ τοὺς Τούρκους δὲν ἔχει καμμία σημασία ὅτι ἁπλὰ ὑπάρχει «μιά μουσουλμανική μειονότητα δίχως ρίζες στόν χῶρο«, γιατὶ οἱ Τοῦρκοι (ὅπως καὶ τὸ Ἰσλάμ) θεωροῦν Δίκαιο τὰ ἀποτελέσματα τῆς βίαιης κι ἄνευ αἰτίας κατάκτησης ἀκόμη κι ἂν αὐτὴ εἶναι πρόσφατη ἢ σχετικὰ πρόσφατη. Πῶς κατέκτησαν ἄλλωστε τὴ Μικρασία; Γιατὶ ἁπλὰ τοὺς γυάλισε στὸ μάτι καὶ τὸ Ἰσλὰμ ἐπιτάσσει τὸν πόλεμο γιὰ τὴν καθυποταγὴ τῶν ἀλλόπιστων. Ὁ πρώην ὑπ. ἐξ. τῆς Τουρκίας σὲ βιβλίο του ὁμολόγησε ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν δὲν κατοικοῦσε οὔτε ἕνας Τοῦρκος στὴν Κύπρο, ἡ Τουρκία θὰ ἔπρεπε νὰ κυριαρχεῖ στὸ νησί. Δὲν χρειάζεται νὰ ἔχουν καμμιὰ ρίζα καὶ ἱστορικὴ σχέση οἱ Τοῦρκοι καὶ Μουσουλμάνοι μὲ τὸ χῶρο τὸν ὁποῖο λιγουρεύονται. Σκέφτονται ἀλλιῶς ἀπὸ ἐμᾶς.

Μὲ ἄλλα λόγια, ὅταν συλλογιζόμαστε ἀναλογίες προκειμένου νὰ πειστοῦμε καὶ νὰ πείσουμε γιὰ μιὰ ὑπόθεση, πρέπει νὰ ἐξετάζουμε ἂν οἱ πρωταγωνιστὲς σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση (οἱ Τοῦρκοι καθὼς καὶ οἱ Δυτικοί) συμμερίζονται τέτοιες ἀριστοτελικὲς καὶ καντιανὲς ἀντιστοιχίες καὶ ὁμοιότητες ἢ ἂν συμμερίζονται ἄλλες ἀρχές (καταστροφὴ Χριστιανῶν, δίκαιο τῆς βίας, κρατικὰ συμφέροντα Δυτικῶν). Ἂν συμβαίνει τὸ β’, τότε μάταια ἀποδεικνύουμε στὸν ἑαυτό μας ὅτι δὲν εἶναι βάσιμος ὁ φόβος μήπως ὑποστηρίζοντας τοὺς Καταλωνούς ὑποστηρίξουμε ἄθελα τὴν ἀπόσχιση τῆς Θράκης.

Τὸ ζήτημα δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ εἶναι ἂν θὰ πειστοῦμε ἐπιχειρηματολογικὰ νὰ παραδώσουμε τὴ Θράκη στὴν περίπτωση ποὺ κάποιος τὸ ζητοῦσε μὲ εἰρηνικὸ δημοψήφισμα. Ἀλίμονο. Δὲν κάνουμε διάλογο μὲ Ἀριστεροὺς ἀπάτριδες «ἴσων ἀποστάσεων ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη» οὔτε μὲ «συνεπεῖς ἁγνοὺς ἰδεολόγους τοῦ ἐθνισμοῦ». Οὔτε εἶναι σωστὸ νὰ λέμε (ὅπως ἄλλοι): «Μὴν κάνετε τέτοιες συγκρίσεις, γιατὶ τὸ ἐκμεταλλεύονται οἱ Τοῦρκοι». Ὁ κόσμος τό ‘χει τούμπανο κι ἐμεῖς κρυφὸ καμάρι.

Ἂν οἱ Τοῦρκοι ἦταν σὰν τοὺς Ἕλληνες, θὰ συμμερίζονταν τὶς ἀρχές μας. Ἀλλὰ δὲν εἶναι. Συνεπῶς, κάθε ἀπόσχιση κομματιοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἢ βαλκανικοῦ κράτους προκαλεῖ τὴ μιμητικὴ ἐπιθυμία ἄλλων μειονοτήτων (ριζωμένων ἢ μή, μὲ νόμιμα δικαιώματα ἀπόσχισης ἢ μή, κ.ο.κ.) γιὰ ἀπόσχιση. Δηλαδή, ἡ ἀπόσχιση τῆς Καταλωνίας ἐνισχύει τὶς τάσεις γιὰ ἀπόσχιση διάφορων κομματιῶν τῆς Ἑλλάδας.

ΠΗΓΗ:https://chronographiae.wordpress.com/2017/10/04/%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B9%E1%BD%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com