Μας κρατάνε όρθιους οι νεκροί μας

του Χρήστου Κάτσικα

Στο τέλος της σημερινής πορείας της Πρωτομαγιάς συναντηθήκαμε τυχαία και πιάσαμε μια κουβέντα με ένα παλιό φίλο, συμμαθητή στο Γυμνάσιο της Δάφνης και συμφοιτητή και συναγωνιστή των φοιτητικών χρόνων στη Θεσσαλονίκη.

Ακόμη συνεχίζεις, μου είπε, με ένα τεράστιο ερωτηματικό ζωγραφισμένο στο προσωπό του.

Συνεχίζουμε Νίκο, συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε

Και τι είναι αυτό που σας κρατάει ρε Χρήστο, σε τι ελπίζετε, δεν βλέπεις...

Του είπα διάφορα, αυτά που νόμιζα, αυτά που πίστευα, μου είπε και αυτός, δώσαμε τα χέρια και πήρε ο καθένας το δρόμο του.

Όταν γύρισα σπίτι, έπεσε το μάτι μου σε ένα σημείωμα που αναφέρονταν στο Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Η γνωστή ιστορία ξέρετε. Και τότε μονολόγησα σα να ήταν μπροστά μου ο παλιός φίλος:

Μας κρατάνε όρθιους ΚΑΙ οι νεκροί μας, ρε Νίκο. Και θα μας κρατήσουν όρθιους μέχρι το τέλος. ΥΠΟΣΧΕΣΗ.

"ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ"

Τον Σεπτέμβρη του 1943 οι Ακροναυπλιώτες κρατούμενοι οδηγήθηκαν στο νεοσύστατο Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Ο Σουκατζίδης καθώς ήξερε γερμανικά, χρησιμοποιούνταν ως διερμηνέας. Μια επίθεση των ανταρτών εναντίων του στρατηγού Κρεντς στους Μολάους, φέρνει την διαταγή να εκτελεστούν ως αντίποινα διακόσιοι κρατούμενοι. Λίγο πριν από το χάραμα της Πρωτομαγιάς του 1944 η Γερμανική Διοίκηση μαζεύει τους κρατούμενους και δίνει στον Σουκατζίδη να διαβάσει την διαταγή και τα ονόματα. Ο Σουκατζίδης διαβάζει στο όνομα 167 –το όνομά του- φωνάζει «Παρών» και δίνει τον κατάλογο στον Γερμανό υπαξιωματικό για να σταθεί στην πλευρά των μελλοθανάτων. Ο Φίσερ, διοικητής του Στρατοπεδου, κάνει νόημα στον Σουκατζίδη να μείνει στην θέση του. Εκείνος τον ρωτά: «Εάν εγώ γλυτώσω, θα εκτελεστεί ένας λιγότερος;». Ο Φίσερ του απαντά «έχω διαταγή να εκτελέσω διακόσιους». «Άρα θα είμαι στη σειρά μου» του αντιγύρισε οι Σουκατζίδης. Ο Ψαθάς γράφει πως τότε «ο Φίσερ, το ανθρώπινο κτήνος, στάθηκε σε στάση προσοχής». Έτσι ο Ναπολέων Σουκατζίδης κράτησε τη σειρά του του στον κατάλογο των μελλοθανάτων, το νούμερο 167".

Λίγο αργότερα πήρα ένα μήνυμα από ένα καλό φίλο από τα Γιάννενα, τον Γιώργο τον Γκόντζο:

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ...( Από το βιβλίο ''ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ'' του Σωτήρη Πατατζή- Copyright 1964, Γιάννης και Β. Γιαννίκος) 

Η ''μονομαχία'' -Ναπολέων Σουκατζίδης 

(Αντιγράφω ,διατηρώντας όσο είναι δυνατόν την ορθρογραφία της έκδοσης)

{..} Την πρωτομαγιά ωστόσο, ο Ραντόφσκυ πίστεψε για μια στιγμή πως έφτασε η ώρα της μεγάλης νίκης του.

Η τύχη φάνηκε πως είναι με το μέρος του.  Του είχαν στείλει έναν κατάλογο με τα ονόματα εκείνων που θα εκτελούσαν εκείνη την ημέρα σαν αντίποινα για το φόνο κάποιου στρατηγού που έγινε στην Πελοπόννησο.Κι' ανάμεσα στους μελλοθάνατους, ήτανε και ο Σουκατζίδης...

---Ναπολέων Σουκατζίδης, φώναξε για μια στιγμή ο διερμηνέας, με την ίδια πάντοτε, την ολύμπια αταραξία του.  Κι' αμέσως πρόσθεσε:''Παρών''!

Προχώρησε με βήμα ακλόνητο ,αργά - αργά και μπήκε στην γραμμή.

Εκείνη τη στιγμή ο Ραντόφσκυ τάχασε ,αμέσως ύστερα συνήλθε.  Τίναξε το κεφάλι του και γυάλισαν τα μάτια του από μιά άγρια χαρά.

----Ναπόλιον !φώναξε.  Έλα δώ !

Η ευκαιρία ήταν ανεπανάληπτη. Σά διοικητής του στρατοπέδου είχε το δικαίωμα να του χαρίσει τη ζωή.  Δεν το αρνιέται εύκολα κανείς τέτοιο δώρο.  Ύστερα όμως, όταν το πάρη πιά,  τα πράγματα θα είναι πολύ ευκολότερα.  Ο βράχος θάχη διαβρωθή πολύ βαθειά και ίσως πέση μ' ένα φύσημα.

----Πλησίασε! του είπε 

Ο Σουκατζίδης βγήκε από τη γραμμή με τον ίδιο αργό βηματισμό και φυτρώθηκε μπροστά του,  προκλητικά σχεδόν.  Τώρα που όλα τέλειωσαν, μπορούσε να του δείξει ανοιχτά την περιφρόνησή του.

Ακολούθησε μια σιωπή βαριά.  Ο Ραντόφσκυ τον κοίταξε επίμονα και θριαμβευτικά.  Κάτι σα χαμόγελο άχνιζε γύρω από τα χείλη του.

----Δε θα πας εσύ για εκτέλεση, του είπε.

Περίμενε να ιδή τα βλέφαρα του Σουκατζίδη ν' ανοιγοκλείνουν με κατάπληξη.  Περίμενε πως η φωνή του θα γινότανε υγρή απ' τη συγκίνηση.  Αλλά δεν είδε τίποτα τέτοιο.  Ο ''Ναπόλιον'' τον κοίταξε ακόμα λίγο μές τα μάτια,  ψάχνοντας να βρή τι κρύβει όλη αυτή η ''μεγαλοψυχία''.  Και το βρήκε.

----Σας ευχαριστώ, απάντησε.  Ήθελα όμως να ρωτήσω κάτι:  Θα στείλετε στη θέση μου άλλον κρατούμενο;

---Φυσικά, του λέει ο Ραντόφσκυ.  Η διαταγή είναι για διακόσιους.

Κούνησε το κεφάλι του ο Σουκατζίδης.

---Δε νομίζω ότι η ζωή μου αξίζει περισσότερο απ' οποιουδήποτε άλλου συντρόφου μου ,του είπε.

Και δίχως να προσθέση άλλη λέξη, δίχως να ξανακοιτάξη πια το Ραντόφσκυ, του γύρισε τις πλάτες και μπήκε πάλι στη γραμμή, κοντά στους άλλους μελλοθάνατους, που παρακολουθούσαν τη σκηνή, κρατώντας την ανάσα τους.

---Ναπόλιον ! μουρμούρισε ακόμα μια φορά ο Ραντόφσκυ εξουθενωμένος πιά!

Τους εκτελέσανε την ίδια μέρα, την πρωτομαγιά, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Η ''μονομαχία '' είχε τελειώσει.  Ήτανε ''μεχρις εσχάτων'' κι' ένας από τους δύο αντιπάλους θα έπεφτε οπωσδήποτε νεκρός.  Εκτελέστηκε ο Σουκατζίδης. Ο ''νεκρός'' που έπεσε όμως ήταν ο Ραντόφσκυ!

ΠΗΓΗ:http://www.alfavita.gr

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com