Μια μικρή συλλογή παρεμβάσεων και σχολίων από το Facebook

του Αχιλλέα Ομήρου

Πολλοί φίλοι που δεν έχουν «λογαριασμό» στο Facebook ή χρόνο διαθέσιμο για να ψάχνουν τι έγραψε ο ένας ή ο άλλος με παρακάλεσαν να μαζέψω κάποιες από τις αναρτήσεις μου στο «φατσοβιλίο» και να τις περάσω στον ΟΙΣΤΡΟ. Γιατί έτσι, μου είπαν, με βρίσκουν πιο εύκολα και μπορούν να κρατάνε ό,τι θέλουν από αυτά. Υποκύπτοντας στο αίτημα τους έκανα μια μικρή συλλογή, αρχίζοντας από παλιότερες αναρτήσεις – στο τέλος κάθε μιας βρίσκεται η ημέρα και ώρα ανάρτησης της – και προχωρώντας στις τελευταίες.   

ΑΚΟΥΓΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΒΛΕΠΑ ΣΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «Η ΑΥΓΗ» [http://www.avgi.gr/…/to-skopeuterio-kaisarianes-sto-demo-ka…] την εκδήλωση που είχε οργανωθεί για την απόδοση στον Δήμο Καισαριανής, τον λαό της Καισαριανής και σε όλο τον Ελληνικό λαό – όπως εμφατικά τόνισε ο ομιλητής / εκπρόσωπος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αγωνιστών Εαμικής Εθνικής Αντίστασης – ευχαριστώντας ταυτόχρονα γι αυτό την σημερινή Κυβέρνηση και τον παρόντα στην εκδήλωση πρωθυπουργό μας. «Αυτός ο χώρος με νόμο που έφερε η σημερινή κυβέρνηση και ψηφίστηκε από το μεγαλύτερο μέρος της Βουλής πέρασε ΟΡΙΣΤΙΚΆ στο λαό της Καισαριανής, στο λαό της Αθήνας, στο λαό όλης της Ελλάδας. Είναι γνωστό πως το πέρασμα του Σκοπευτηρίου στις δημοτικές αρχές και το λαό ήτανε ένα πάγιο αίτημα των Αντιστασιακών οργανώσεων, που μετράει πάνω από εφτά δεκαετίες», είπε στην αρχή ο ομιλητής.
Καταλαβαίνω απόλυτα την συγκίνηση του για το «πέρασμα» του χώρου του Σκοπευτηρίου που το χώμα του πότισαν με το αίμα τους εκατοντάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Αλλά έχω κάποιες απορίες. Όταν ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ τώρα και πάνω από επτά δεκαετίες έχει περάσει στα χέρια όχι μόνο των ελλήνων αλλά και των ξένων «προστατών» της – των Μεγάλων Δυνάμεων !! – όταν μόλις πολύ πρόσφατα, πάλι με νόμο – τον 4425/16 [«Επείγουσες ρυθμίσεις των Υπουργείων Οικονομικών, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης για την εφαρμογή της συμφωνίας δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και άλλες διατάξεις». ΦΕΚ 185 τ.Α’-30 Σεπτεμβρίου 2016] πέρασαν στο υπερ-ταμείο η γη και το νερό μας,μήπως η παραχώρηση του Σκοπευτηρίου είναι απλώς το «καθρεφτάκι», η «χάντρα» που έδωσαν στους ιθαγενείς και τους αγνούς και τα μέγιστα συμπαθητικούς αγωνιστές της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης. Έτσι απλώς για να τους κάνουν να ξεχάσουν ότι αυτά για τα οποία αγωνίστηκαν – «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά» - σήμερα ακριβώς και με σειρά νόμων [όχι μόνο με τον 4425/16] και μνημονίων [και το τρίτο που ψήφισε το μεγαλύτερο μέρος της Βουλής] , εκχωρούνται στους ίδιους ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές και καταπιεστές του ελληνικού λαού; 

Ως φαίνεται ο συμπαθέστατος ομιλητής και η οργάνωση που εκπροσωπεί δεν πρόσεξαν αυτή την «μικρή» λεπτομέρεια. Δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο αν έτσι τους συνέβη. Γιατί και τότε που τα στρατεύματα του Σκόμπυ μαζί με τους γερμανοτσολιάδες και χίτες τους έπαιρναν τις γειτονιές μια-μία, τραγούδαγαν κάπως παράξενα ξένοιαστα «Μας πήραν το Παγκράτι τζουμ τριαλαρούμ μα θα τους βγει το μάτι ΚΚΕ, Κου Κου Ε». Πολύ καλό είναι να θυμόμαστε και να τιμάμε τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Να θυμόμαστε τους αγώνες και τις θυσίες τους. Το αίμα που έχυσαν για την Εθνική και Κοινωνική μας απελευθέρωση. Να θυμόμαστε και να τιμάμε και τον Δημοκρατικό Στρατό – όπως αρέσει στο ΚΚΕ – και να τα λέμε όλα αυτά και στη νεολαία. Αρκεί να μην ξεχνάμε ότι: Πρώτον ο γενναίος αυτός λαός, ο αγωνιστής, που δεν φοβήθηκε τον θάνατο, παρ’ όλους τους αγώνες, τις θυσίες και το αίμα που έδωσε, ηττήθηκε. Δεύτερον πάλι παρά τους αγώνες, τις θυσίες, τους νεκρούς του, τα χρόνια που ακολούθησαν, που πάλι έδωσε για Εθνική Δημοκρατική Αλλαγή, για έξω από το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ, την Κύπρο, κλπ κλπ ηττήθηκε πάλι. Μόνο που αυτή την φορά στο γνωστό μέτωπο των αντιλαϊκών και αντεθνικών δυνάμεων – αυτών και πριν εφτά δεκαετίες ήτανε πάλι απέναντι του – τώρα προστέθηκε και άλλη μία: η Αριστερά. Ένα μεγάλο τμήμα της. Και μάλιστα αυτή τώρα έχει αναλάβει να νομιμοποιήσει, δικαιολογήσει και εξωραΐσει αυτή την ήττα του. Να του την παρουσιάσει μάλιστα και ως νίκη του. Αν όχι άμεση, αλλά ως μια αρχή που το τέλος της – μετά πάρα πολλά χρόνια, ακριβώς πόσα δεν μπορούμε να πούμε – θα είναι η λευτεριά του λαού, ο σοσιαλισμός και ό,τι γενικά χρόνια ονειρευότανε και για το οποίο αγωνιζότανε.

Αφού τον άκουσα μέχρι το τέλος , σκέφτηκα με μεγάλη μελαγχολία αλήθεια «μα αν δεν ήτανε και τότε όλος αυτός ο κόσμος αφελής, όπως ο καλοσυνάτος σημερινός ομιλητής, θα είχε ηττηθεί; Όχι». Μόνο που η αφέλεια, η τυφλή πίστη στην εκάστοτε ηγεσία του, δεν λέει να εγκαταλείψει και τον κόσμο της αριστεράς. Τον λαό γενικότερα. Γιατί κι αυτό το μεγάλο κομμάτι του που ακολουθεί π.χ. την δεξιά και την ροζ αριστερά, μήπως κι αυτό δεν πάσχει από μπόλικη αφέλεια; Δεν πίστευε κάποτε ότι θα «φάει με χρυσά κουτάλια», όπως τον διαβεβαίωναν; Αντί για χρυσά κουτάλια για να φάει ένα πιάτο φαγητό βρέθηκε στην ξενιτιά: Αμέρικα, Αυστραλία, Γερμανία, Βέλγιο κλπ. Μήπως πάλι από αφέλεια δεν πίστεψε ότι λεφτά υπάρχουν – για μοίρασμα – και έδωσε 44% στον Γιώργο; Δεν πίστεψε στην συνέχεια τον Αντώνη; όσα υποσχότανε και ανέλυε στα Ζάππεια; Δεν πίστεψε ότι ο Αλέξης ο τρομερός με την παρέα του θα σχίσουν τα μνημόνια – με ένα νόμο, ένα άρθρο – και ότι θα κάνουν όλους τους «κακούς» να χορεύουν με συνοδεία νταούλια; Ύστερα από αυτό πώς ψηφίζοντας Όχι στο δημοψήφισμα θα τους τρίβαμε την μούρη; Κι όμως πάλι αφελείς πιαστήκαμε και το 63% Όχι έγινε μέσα σε λίγες μαγικές ώρες Ναι. Και ψηφίσαμε και τρίτο μνημόνιο – παρά την θέληση μας !!. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά. Οι συνθήκες, οι συγκυρίες δύσκολες. Για εμάς του αριστερο-δεξιούς. Για τους «κάργα» δεξιούς και διεφθαρμένους και διαπλεγμένους ψευτο-σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ οι συνθήκες ως φαίνεται ήτανε αφάνταστα πιο εύκολες. Αλλά να που τώρα, μπορεί όλη η Ελλάδα να ξεπουλιέται, αλλά εμείς είμαστε υπερήφανοι γιατί ένα κομματάκι της – το Σκοπευτήριο της – θα ανήκει, με νόμο μάλιστα, στο λαό της Αθήνας, στον λαό της Ελλάδας!!!

[3 Οκτωβρίου στις 4:43 π.μ.] ·

Ο Νικος Παππάς αποκαλύπτει άθελα του ποιο, νομίζει, ότι είναι το πρόβλημα της Ελλάδας. Που; Σε συνέντευξη του στο γνωστό γερμανικό περιοδικό Der Spiegel (Ο καθρέπτης). Λοιπόν δεν είναι ούτε ο ιμπεριαλισμός, ούτε φυσικά ο καπιταλισμός, επομένως ούτε η αστική τάξη μας, ούτε το καθεστώς της υποτέλειας που μας έχει επιβληθεί ουσιαστικά από το 1828 – το περίφημο ψήφισμα της υποτέλειας, δικής μας έμπνευσης, των δικών μας δηλαδή πολιτικών και οικονομικών ηγητόρων – ούτε φυσικά ότι αυτό το καθεστώς τακτικά ανανεώνονταν. Όπως καλή ώρα τώρα με ευκαιρία την κρίση και την υπογραφή τριών Μνημονίων [το ένα χειρότερο από το άλλο].
Όχι, προς «Θεού» [σιγά πάντως μην μας ακούσει ο Ιερώνυμος και το πει στον Φίλη και τότε καήκαμε!]. «Οι βαρόνοι των ΜΜΕ λήστεψαν την Ελλάδα»!! Να λοιπόν γιατί η μετάβαση προς τον σοσιαλισμό, και μάλιστα μέσω του «Δημοκρατικού Δρόμου» όπως μας θυμίζει ο καλός υπουργός μας κ. Αριστείδης Μπαλτάς, άρχισε με τον γνωστό πια διαγωνισμό για τα κανάλια – την επιβολή τάξης επιτέλους στο τηλεοπτικό τοπίο. Τώρα πια «ορισμένοι ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών» δεν θα κερδίζουν από κρατικά συμβόλαια ώστε να καλύπτουν τις ζημιές τους στα ΜΜΕ. «'Οι βαρόνοι των ΜΜΕ απέκτησαν αθέμιτη επιρροή και στο κράτος με αποτέλεσμα να μην πληρώνουν φόρους τους οποίους έπρεπε πληρώσουν. Λήστεψαν την Ελλάδα. Σε αυτό βάζουμε ένα τέλος'» δήλωσε ορθά κοφτά στο περιοδικό ο υπουργός της (ακόμα βέβαια όχι Σοσιαλιστικής) Επικρατείας!!

Άλλωστε ένας από τους γνωστούς βαρόνους των ΜΜΕ και της διαπλοκής, ο κύριος Γ. Αλαφούζος, πλήρως ως φαίνεται μετανοημένος, επανήλθε στον δρόμο της αρετής και πρώτος αυτός «έκανε αίτηση για άδεια, ο πρώτος ο οποίος εμφανίστηκε στον πλειστηριασμό και ο πρώτος ο οποίος πήρε άδεια.». Τέρμα λοιπόν η διαπλοκή. Ο κύριος Μαρινάκης – ρωτήστε και την κ. Δούρου – π.χ. δεν θα αξιοποιήσει το κανάλι του για να υποστηρίξει τις άλλες επιχειρήσεις του. Νόμιμες και μη. 

Σύμφωνα με το Spiegel, oι περισσότεροι παρατηρητές είναι πάντως της γνώμης ότι το ελληνικό τηλεοπτικό σκηνικό πρέπει να μπει σε τάξη: οι τηλεοπτικοί σταθμοί έχουν συσσωρεύσει χρέη ύψους πολλών εκατομμυρίων, ενώ «σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης η εμπιστοσύνη των πολιτών στην τηλεόραση δεν είναι τόσο χαμηλή, όπως αποδεικνύει μια πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης EBU . Φοβερό αυτό. Έχουν συσσωρεύσει χρέη εκατομμυρίων!!! Ενώ π.χ. η Deutsche Bank που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης – αυτό το στολίδι του γερμανικού κεφαλαίου - όλα αυτά τα χρόνια κινείται στο άπλετο φως της εντιμότητας. Όπως και η γνωστή μας Siemens και η γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία που «πείραζε» τις μετρήσεις κλπ κλπ.

Τώρα που τα πράγματα θα μπουν σε τάξη, για ποιο λόγο θα θέλουν να έχουν έναν σταθμό; Για να «ικανοποιούν την ματαιοδοξία τους»!! Όλα λοιπόν τακτοποιήθηκαν, όλα έχουν μια εξήγηση και προπαντός μια λύση, που ποιος την βρήκε και την εφάρμοσε; Μα ο κ. Ν. Παππάς και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το αστείο είναι πως η έρευνα της Puplic Issue για λογαριασμό της εφημερίδας «Η ΑΥΓΗ» [Πολιτικό Βαρόμετρο 159, Σεπτέμβριος 2016 – Δείκτες κοινωνικού, οικονομικού & πολιτικού κλίματος] εντελώς άλλα από αυτά που ισχυρίζεται ο υπουργός μας και ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει και αποκαλύπτει. Όπως πχ. ότι το 85% πιστεύει ότι τα πράγματα στην χώρα πηγαίνουν σε λάθος κατεύθυνση: άρα και η κυβέρνηση. Ότι τα συναισθήματα τους για την χώρα μοιράζονται σε 26% στην οργή και αγανάκτηση, ένα άλλο 26% σε απογοήτευση [ούτε γοητεία πια δεν ασκούν οι κ.κ. Τσίπρας και Παππάς, κρίμα], ένα 17% σε ανησυχία και άγχος, ένα 9% νοιώθει ντροπή, ένα 7% λύπη και στεναχώρια, ένα 2% αδιαφορία και μόνο ένα 6% ελπίδα και αισιοδοξία!! Φαίνεται πώς όλο και κάποιοι έχουν βολευτεί με τους γνωστούς διορισμούς από το παράθυρο και γι αυτό αισθάνονται ελπίδα και αισιοδοξία. Όσον αφορά τη λειτουργία τηλεοπτικών σταθμών μόνο το 3% συμφωνεί ο αριθμός τους να είναι όσοι υπάρχουν σήμερα. Όλοι οι υπόλοιποι, το 80% θέλουν περισσότερα από τα τέσσερα του κ. Νίκου Παππά. Να υπάρχουν πολλά κανάλια. Να κάνουμε ένα διαρκές «ζάπινγκ», να ζούμε στην «φαντασιακή» μας πραγματικότητα. και έτσι να σας αφήνουμε ήσυχους να μας κυβερνάτε κατά πως γουστάρετε κ. Παππά μας. Αμ, πώς!! (Να θυμηθούμε και τον αξέχαστο Κώστα Χατζηχρήστο)
Να τι σου κάνει μια καλή συνέντευξη σε ένα καλό και γνωστό περιοδικό της φωτισμένης από το φως του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού Γερμανίας. Σε φωτίζει και εσένα, μαθαίνεις πολλά.

[3 Οκτωβρίου στις 6:59 μ.μ. ]·

ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΥΠΑΡΚΤΟΥ μας έρχονται οι πιο «ριζοσπαστικές» προτάσεις. Είναι να απορεί κανείς : τι στο καλό (τι στο διάολο σωστότερα) μάθαιναν όλα αυτά τα χρόνια στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις «νεολαίες» τους, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις τους. Που πήγε τόση πολιτιστική αναβάθμιση κλπ κλπ.
Ποια πρόταση εννοώ; Αυτή του προέδρου της Τσεχίας κ. Ζέμαν, ο οποίος πρότεινε τη μεταφορά όσων οικονομικών μεταναστών δεν εξασφαλίζουν άσυλο στις χώρες της Ευρώπης σε ακατοίκητα ελληνικά νησιά ή σε «άδεια» μέρη της Αφρικής. Και συνέχισε λέγοντας, προκειμένου να στηρίξει την ιδέα του περί μεταφοράς των μεταναστών που δεν εξασφαλίζουν άσυλο στα ευρωπαϊκά κράτη, εμπλέκοντας το ζήτημα του ελληνικού χρέους με το προσφυγικό. Είπε χαρακτηριστικά πως «η Ελλάδα θα μπορούσε να βρει σπίτια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες στα νησιά της, ως ένα είδος αποπληρωμής του χρέους της έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
«Η Ελλάδα έχει πολλά ακατοίκητα νησιά και μεγάλο εξωτερικό χρέος. Έτσι, αν δημιουργηθούν hot spot στα νησιά αυτά, θα καλυφθεί ένα μέρος του χρέους», πρόσθεσε ο άλλοτε κομμουνιστής πολιτικός, τονίζοντας ότι η μουσουλμανική κουλτούρα πολλών από εκείνων που έρχονται στην Ευρώπη, δεν ταιριάζουν με την τοπική κουλτούρα. Συνέδεσε, δε, το «κύμα» των προσφύγων, με το «κύμα» των τζιχαντιστών στην Ευρώπη, λέγοντας πως «υπάρχει ισχυρή σύνδεση μεταξύ τους».
Αυτό που φοβάμαι είναι μήπως όπως έχει πάρει φόρα η παρέα Τσίπρα-Παππά-Καμμένου κλπ υιοθετήσει την πρόταση ή αποδεχτεί κάποια παραπλήσια. Η αγωνία της για το χρέος σε συνδυασμό με την πολιτική των «ανοικτών συνόρων», «όλοι αδέλφια είμαστε», τον ψευτο-διεθνισμό, τον ψευτο-οικουμενισμό, τον αντι-εθνικισμό και την καταπολέμηση της «ξενοφοβίας» - ασφαλώς θα έχετε δει στην τηλεόραση την καμπάνια για να ανοίξουμε τα σπίτια μας χωρίς φόβο στους πρόσφυγες – είναι δυνατόν, σε μια κοινωνία χυλό, να προταθεί. Αν είναι να ξεχρεώσουμε με «διεθνισμό», καταπολέμηση της ξενοφοβίας – άλλη μεγάλη Ευρωπαϊκή ανακάλυψη – και εμείς να προσθέσουμε, προτείνοντας το στους διαφωτισμένους Ευρωπαίους, και το κόστος της εκπαίδευσης τόσων νέων επιστημόνων που τους στέλνουμε έτοιμους να υπηρετήσουν το «Ευρωπαϊκό» ιδεώδες, μπορεί να πετύχουμε πιο γρήγορη αποπληρωμή του χρέους.
Λέτε π.χ. η Frau Merkel να μην το σκεφτεί σοβαρά; Αν έπρεπε για να καλύψει τις ανάγκες της χώρας της σε νοσηλευτικό προσωπικό – γιατρούς που τις στέλνουμε – δεν θα τις κόστιζε σε κτήρια, καθηγητές κλπ; Τώρα που γλυτώνει αυτά έξοδα γιατί τα έχει πληρώσει το ελληνικό δημόσιο, γιατί να μην τα εκπέσουνε από το χρέος μας προς αυτούς που βέβαια μας χρωστάνε πολλά περισσότερα. Όπως οι Γερμανοί τις πολεμικές αποζημιώσεις κλπ κλπ. Λίγο ευέλικτοι πρέπει να είμαστε. Τελικά αν πουλήσουμε ψυχή και σώμα, αν ξεκουμπιστούμε από την χώρα μας και την κηρύξουμε χώρο εγκατάστασης όλων των μεταναστών-προσφύγων κλπ κλπ που δημιουργεί ο ιμπεριαλισμός, δεν θα ξεχρεώσουμε; Δεν θα επιτευχθεί έτσι ο μεγάλος στόχος της σοσιαλδεξιάς κυβέρνησης; Τι θέλουμε δηλαδή να στεναχωρήσει όλα τα ευρωπαϊκά αρπακτικά και να τους κόψει το «βήχα»; Να του πει π.χ. δεν πληρώνουμε κανένα χρέος, δεν το αναγνωρίζουμε όπως κι εσείς δεν αναγνωρίζετε το δικό σας προς εμάς; Λέγονται τέτοια πράγματα; Ανήκουν στην ευρωπαϊκές αξίες της δημοκρατίας και του διαφωτισμού; Όχι. Αυτά τα λένε κάποιοι τρελοί αντευρωπαϊστές, εχθροί του Διαφωτισμού, της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού, του μονοπωλιακού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αυτοί που κάποτε φώναζαν – και είχανε παρασύρει και την κ. Φωτίου – «οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη». 

Δεν είμαστε στα καλά μας. Εμείς πια ανοίγουμε το δρόμο – το νέο δρόμο - όχι τον τρίτο προς τον σοσιαλισμό, ούτε καν τον «Δημοκρατικό», αλλά τον σοσιαλ-νεοφιλελεύθερο, της υπερήφανης αποικίας χρέους-μνημονίων κλπ κλπ. Θα το αποφασίσουμε και στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Λίγη υπομονή.

[4 Οκτωβρίου στις 6:44 μ.μ.]

ΤΟ ΕΥΚΤΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΦΙΚΤΟ

Ένα από τα τελευταίας κοπής επιχειρήματα των Συριζαίων είναι η επιλογή που έχει να κάνει η αριστερά – και εννοούν η σημερινή κυβέρνηση – μεταξύ «ευκταίου και εφικτού». Το ευκταίο είναι η επιθυμία μας, ο μακρινός μας στόχος και σκοπός. Αλλά όταν οι συσχετισμοί των δυνάμεων δεν το επιτρέπουν τότε περιοριζόμαστε στο εφικτό. Σε αυτό που μπορούμε την δεδομένη στιγμή, στη δοσμένη συγκυρία, να επιτύχουμε.
Μας τα είπε λίγο «φιλοσοφικά» προχτές ο κ. Αρ. Μπαλτάς, στην προσπάθεια του να δικαιολογήσει την εκχώρηση του Ελληνικού, που τόσους αγώνες και όρκους είχανε δώσει τα στελέχη, οι οργανώσεις και τα μέλη του, προκειμένου να αποδοθεί στον Ελληνικό λαό και να μετατραπεί σε ένα μητροπολιτικό πάρκο. Μακριά από κάθε λογής επιχειρηματική εκμετάλλευση και μάλιστα εισβολή σε αυτό του «κεφαλαίου». 

Ο κ. Αρ. Μπαλτάς θεωρεί τον εαυτό του και το λέει σε κάθε ευκαιρία «μαρξιστή». Βέβαια αυτός είναι ένας πολύ εύκολος και κοινότοπος ισχυρισμός. Όχι μόνο επειδή ο ίδιος ο Μαρξ είχε πει πώς «εγώ είμαι ο Μαρξ, δεν είμαι μαρξιστής». Αλλά γιατί, τελικά, δεν λέει τίποτα συγκεκριμένο. Το «δεν είμαι μαρξιστής» είναι πιο καθαρή δήλωση. Το είμαι μαρξιστής είναι πολύ λιγότερο καθαρή. Γιατί υπάρχουνε πάρα πολλοί «μαρξισμοί». Όσοι σχεδόν και μαρξιστές. Σε κάποια ζητήματα συμφωνούν. Σε κάποια άλλο διαφωνούν και μάλιστα έντονα. Έχουν σχεδόν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους. Γι αυτό υπάρχουν και πολλές αριστερές και επίσης πολλά και διαφορετικά κομμουνιστικά κόμματα, μέσα στην ίδια χώρα. Στην Ελλάδα ξέρουμε πως εκτός από το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσωτ. υπήρξανε και υπάρχουν και άλλες οργανώσεις που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές. Το ίδιο συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. 

Απαντώντας στην κατηγορία της αντιπολίτευσης ότι. «Πριν από τις εκλογές λέγατε αυτά για το Ελληνικό, σήμερα λέτε τούτα για το Ελληνικό, άρα είστε ψεύτες, άρα δεν πρέπει να υπάρχετε εδώ, άρα θα έλθουμε εμείς με το σύνθημα «ζήτω η αλήθεια»», έδωσε μια μικρή διάλεξη για το τι είναι η πολιτική για να καταλήξει στο ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει εκ γενετής και ακόμα πιο πριν –κάποιες συνιστώσες του, οι περισσότερες- για μία έννοια που λέγεται «δημοκρατικός δρόμος στον σοσιαλισμό». Το περιεχόμενο αυτού του όρου έχει προσδιορισμούς του τύπου «διαρθρωτικές αλλαγές, μακρύς δρόμος, όχι στιγμιαίος, υποχωρήσεις, συμβιβασμοί, νίκες, ήττες». Όλος αυτός ο δρόμος δεσμεύεται από κάποιες αρχές και από κάποιες αξίες, οι οποίες είναι σταθερές σ’ όλο αυτό τον δρόμο. 

Άρα, υπό αυτή την έννοια, όταν εντός αυτού του δρόμου βρισκόμαστε σε συσχετισμούς υπέρτερους, συσχετισμούς που δεν μπορούμε να υπερνικήσουμε, συσχετισμούς που μας αναγκάζουν, όπως είπα χθες, να κάνουμε πίσω, να συμβιβαστούμε, να υποστούμε μία ήττα αναγνωρισμένη, αυτό δεν σημαίνει ότι μετά την ήττα και συνεχίζοντας τον ίδιο δρόμο, λέμε άλλα απ’ αυτά που λέγαμε πριν επί της ουσίας. Λέμε κάτι που αναγνωρίζει το γεγονός μίας ήττας, αναγνωρίζει σ’ αυτό το γεγονός ότι πρέπει να προσαρμοστούμε, να κάνουμε τον συμβιβασμό που απαιτεί η ήττα, για να συνεχίσουμε τον αγώνα. Τόσο απλά, τόσο καθαρά».
Επικαλούμενος την «σοσιαλιστική» οδοποιία, τους υπέρτερους συσχετισμούς κλπ κλπ ο κ. Μπαλτάς έκανε σε αυτούς που παρακολουθούν τις εξελίξεις στην «μαρξιστική» θεωρία [συμπεριλαμβάνω βέβαια και τον Λένιν και τον Μάο, και τον Τρότσκυ, την Ρόζα, τον Γκράμσι και όλους όσους τα τελευταία 150 χρόνια έχουν συμβάλλει στην ανάπτυξη της θεωρίας για την αλλαγή της κοινωνίας και τον ρόλο της εργατικής τάξης] να καταλάβουν ότι ο ίδιος – και βεβαίως και ο ΣΥΡΙΖΑ – έχουν μάθει να λένε εντελώς μηχανικά το ίδιο ποίημα. Κατασκευής βέβαια ευρωκομουνισμού, αλλά και κάθε καιροσκόπου (οπορτουνιστή) που θέλει να παρουσιάζεται και να θεωρείται αριστερός, κομμουνιστής, επαναστάτης.

Με γενικές αναφορές σε συσχετισμούς δυνάμεων, ελιγμούς, νίκες και ήττες στην μακρά περίοδο προς το πέρασμα στον σοσιαλισμό/κομμουνισμό, δεν λες απολύτως τίποτα. Απλούστατα μπερδεύεις συνειδητά το ακροατήριο σου – θυμίζει τους παπάδες που διαβάζουν το Ευαγγέλιο σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει η λαϊκή μάζα των πιστών. Οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, ο Μάο κλπ πάντοτε έγραψαν πολύ καθαρά και πάρα πολύ συγκεκριμένα για όλα αυτά τα ζητήματα. Για τα «εμπρός» και τα «πίσω» - για το «ένα βήμα εμπρός και τα δύο πίσω» [πάντοτε εννοώντας ότι τελικά το βήμα εμπρός ήτανε μεγαλύτερο από τα δύο πίσω]. Αλλά, τελικά, τα έργα της σοσιαλιστικής οδοποιίας καταλήξανε σε μια πλήρη αποτυχία, μια πλήρη ήττα. Γιατί και πως είναι το μεγάλο, κύριο και καίριο ερώτημα στο οποίο η αριστερά πρέπει να απαντήσει. Αν δεν το κάνει, αν δεν την απασχολήσει σοβαρά, θα την έχει νικήσει στο πρακτικό-υλικό πεδίο ο καπιταλισμός και άρα στο θεωρητικό ο Φουκουγιάμα. Ο κ. Μπαλτάς λοιπόν δεν θέλει να πάρει υπόψη του αυτή την πικρή, πικρότατη, για τους «μαρξιστές» αλήθεια και συνεχίζει να λέει παιδικά ποιήματα.
Ένα τελευταίο δείγμα αυτής της νέας επιχειρηματολογίας – σωσίβιο του ναυαγίου της – που διάβασα σήμερα στο Facebook. Θα παραθέσω κάποια αποσπάσματα – χωρίς να αναφέρω όνομα κλπ, γιατί το σκεπτικό ενδιαφέρει που είναι κοινό, αποδεκτό και από πολλούς άλλους. Θεωρώ ότι αποτελεί ουσιαστικά μια παραίτηση από τον αγώνα για το «επιθυμητό», που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στις απανωτές ήττες και διαψεύσεις ελπίδων, σε ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, του λαϊκού κινήματος. Αλλά και σε – θα το πω χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν – χαμηλού θεωρητικού εξοπλισμού του κόσμου της αριστεράς.
«Ο κόσμος του καπιταλισμού, είναι και θα είναι πάντα ταυτισμένος με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, με την κοινωνική ανισότητα και με την άρνηση της Δημοκρατίας.

Ήμουν, είμαι και θα είμαι εχθρός αυτού του συστήματος.
Ταυτόχρονα, είμαι πεισμένος ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να ανατραπεί βίαια στις σημερινές συνθήκες.
Και όταν λέω «σημερινές συνθήκες»,δεν εννοώ τα μνημόνια.
Εννοώ αυτά που μας οδήγησαν στα μνημόνια.
Στα μνημόνια δε φτάσαμε από ένα «ατύχημα» της Ιστορίας.
Φτάσαμε μέσα από μια πορεία δεκαετιών παραπλάνησης, αλλά και συνενοχής.

Και όταν φτάσαμε να αγγίξουμε τον πάτο του πηγαδιού, τότε και μόνο τότε αποφασίσαμε πως είχε έρθει η ώρα της υπέρβασης.
Αλλά και τότε, η δύναμη που δώσαμε στον Τσίπρα, δεν ήταν αυτή που αναλογούσε στην περίσταση.
Υπάρχει βέβαια ο αντίλογος: το 62% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.
Αυτός ο αντίλογος, υπήρξε και δικός μου.
Γι΄ αυτό εκείνη την περίοδο βρέθηκα απέναντι στην επιλογή του συμβιβασμού».

Στοπ εδώ να καταλάβουμε και να το συζητήσουμε. Πολύ θετικό ότι είναι πεισμένος εχθρός αυτού του συστήματος. Αλλά για το πώς μπορεί να ανατραπεί αυτό το σύστημα είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση. Μπορεί να ανατραπεί μπορεί και όχι. «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είχε πει ο Ένγκελς – αλλά το έκανε γνωστό η Ρόζα (κατά ομολογία της ίδιας). Αυτό το διαζευκτικό «ή» μας λέει ότι ούτε ο Μαρξ ούτε ο Ένγκελς πίστευαν σε «σιδερένιους νόμους της ιστορίας». Αυτή η μεταλλουργική εκδοχή των ιδεών τους είναι κατοπινή επινόηση. Για το ίδιο ζήτημα, αργότερα, ο Λένιν, ένας άνθρωπος που έκανε επανάσταση – αλλά όχι σοσιαλισμό – είχε γράψει και προειδοποιήσει:
«Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ‘‘βολικά’’ για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την επιτέλεσή της – τότε η κοινωνία σαπίζει, κι αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε για ολόκληρες δεκαετίες» (βλ. Άπαντα Λένιν, τόμος 9, σελ. 354, «Η τελευταία λέξη της ‘‘ισκρικής’’ τακτικής», ΚΕ του ΚΚΕ, εκδ. 1956 ή τόμος 11, σελ 368, τελευταία έκοδση).
Αυτή την «προειδοποίηση» μάλλον θα την αγνοεί και ο κ. Μπαλτάς και ο φίλος από το fb. Μάλλον είναι πολύ πλατειά άγνωστη. Γιατί η αλήθεια είναι πώς μπορεί να απογοητεύσει όσους περιμένουν, προσδοκούν γρήγορα να ξεμπλέξουμε με τον καπιταλισμό. Οι πρώτοι Χριστιανοί περίμεναν ότι η «Δεύτερη Παρουσία», η αποκατάσταση των φτωχών και των πιστών, θα γίνει σε μερικά χρόνια. Ότι θα προλάβαιναν να την δουν. Όταν αυτές οι ελπίδες τους εξανεμίστηκαν σταδιακά, τότε στράφηκαν προς την «εσωτερική» του τελείωση. Κάποια ανάλογα συμβαίνουν και με όλους τους φανατικά πιστούς εχθρούς του καπιταλισμού. Εχθροί του καπιταλισμού δεν σημαίνει σώνει και καλά επαναστάτες συνειδητοποιημένους, «προλεταριακούς» θα λέγαμε, με στερεή και ευρεία «μαρξιστική» παιδεία και κατάρτιση. Σημαίνει πώς οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να απαλλαγούν από αυτό το σύστημα, αν γίνεται και αύριο. Τι τους συμβαίνει αν αυτό το αύριο χάνεται στο απώτατο μέλλον; Πολύ περισσότερο όταν έχουν ζήσει την καθολική ανατροπή του σοσιαλισμού, την ήττα του επαναστατικού κινήματος παγκόσμια – όχι μόνο στην Ελλάδα; Αυτό που τους συμβαίνει νομίζω είναι ότι υποστέλλουν την σημαία της επανάστασης, του ευκταίου, του επιθυμητού, την άμεση. Δηλώνουν ότι αυτό δεν γίνεται και ότι το μόνο που μένει είναι το «εφικτό».
Αν προσθέσουμε και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και τις τεράστιες ψευδαισθήσεις που είχαν δημιουργήσει οι «θεωρητικοί» του ΣΥΡΙΖΑ - όπως π.χ. ο Γιάννης Μηλιός – ότι δηλαδή με την «άνοδο» του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα ακολουθούσε ένα «ντόμινο» εργατικών και λαϊκών ανατροπών στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης – πράγμα που δεν έγινε ούτε όταν ξέσπασε και νίκησε η Ρωσική επανάσταση το 1917, μέσα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που είχε στοιχίσει τόσο ακριβά στους ευρωπαϊκούς λαούς – και υπολογίσουμε και το ότι το διεθνές και ευρωπαϊκό κρατικο-μονοπωλιακό και χρηματιστικό κεφάλαιο δεν φοβήθηκε την άνοδο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε χόρεψε πεντοζάλη, κατανοούμε την απογοήτευση του κόσμου. Κι ακόμα την διπλή απογοήτευση του όταν είδε το 62% του ΟΧΙ να γίνεται Ναι. Και η απογοήτευση μεγάλωσε όταν αποκαλύφθηκε αυτό που άλλοι γνωρίζαμε πάρα πολύ καλά και το είχαμε προβλέψει, η αδυναμία της «αριστεράς» που προσπάθησε να κάνει κόντρα στον συμβιβασμένο ΣΥΡΙΖΑ. «Τι να κάνουμε παιδιά» αν ποντάρετε σε κουτσά άλογα θα χάσετε – θα χάσουμε όλοι μαζί. Αλλά άλλο αυτό και άλλο από την απογοήτευση από τους «γραφειοκράτες» επαναστάτες – ποτέ δεν ήτανε «επαναστάτες» - να σηκώνουμε τη σημαία του «εφικτού». Το οποίο εφικτό είναι αυτό που έκανε και κάνει ο Τσίπρας και η παρέα του. Μα η παρέα αυτή δεν ήθελε και γι αυτό δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο ακόμα και ως «εφικτό». Το περιθώρια ακόμα και του εφικτού ήτανε μεγαλύτερα. Θυμόμαστε όλοι τι τρομοκρατία είχε πέσει ενάντια στο Όχι στο σχέδιο Ανάν. Αν υπερίσχυε έλεγαν τότε αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί πάει, χάθηκε η Κύπρος. Δεν έπαθε απολύτως τίποτα και ο ρόλος του Τάσσου Παπαδόπουλου ήτανε μεγάλος. Ότι ο ιμπεριαλισμός και οι πιστοί υπηρέτες του σε Ελλάδα – Κύπρο δεν σταμάτησαν να εργάζονται για ένα άλλο σχέδιο Ανάν, είναι γεγονός. Αλλά εκεί δόθηκε μια μάχη. Αποσπάστηκε, τότε, μια νίκη. Εδώ ποιος πραγματικά εναντιώθηκε στους δανειστές, την Τρόϊκα, τους ευρωληστές; ΚΑΝΕΝΑΣ. Και ούτε κινητοποιήσανε το λαό. Αντίθετα τον αποστρατεύσανε, τον αποδιοργάνωσαν και τον έκαναν θεατή και χειροκροτητή των σάλτων του Γιάνη και της αμήχανης ανικανότητας όλων των υπόλοιπων.
Ο πικραμένος φίλος από την στάση της αριστεράς του ΟΧΙ – εγώ ψήφισα ΟΧΙ γνωρίζοντας και δηλώνοντας ότι δεν πίστευα καθόλου, μα καθόλου αυτούς που το οργάνωσαν, αλλά γιατί η γενιά μου πάντοτε αγωνίστηκε και θυσιάστηκε για το «έξω από την ΕΟΚ» και «έξω από το ΝΑΤΟ» - καταλήγει:
«Και τώρα τι;

Δύο δρόμοι υπάρχουν.

Ο ένας είναι της μοιρολατρείας,ή του «αριστερού» χρυσαυγητισμού που περιφέρεται στο διαδίκτυο και στους δρόμους..
Ο άλλος, είναι ο δρόμος της μάχης.

Της μάχης, απέναντι στη μοίρα δύο αιώνων υποτέλειας, απέναντι στη θέληση των επικυρίαρχων και των υπηρετών τους, απέναντι στην ιδιοτέλεια των «επαγγελματιών της επανάστασης»,απέναντι στα πολλά και μεγάλα λάθη και στις αδυναμίες του εαυτού μας.

Όσοι διαλέγουμε το δρόμο της μάχης, ξέρουμε που βρισκόμαστε και τι πρέπει να κάνουμε:

Συσπείρωση, συσπείρωση, συσπείρωση.

Παντού.
Και επιμονή.

Όπως θα έλεγε άλλωστε κι΄ ένας παλιός μας γνώριμος, δεν έχουμε να χάσουμε παρά μόνο τις αλυσίδες μας κι΄ έχουμε να κερδίσουμε ολόκληρο τον κόσμο».
Πάλι επάνοδος στην χάραξη δρόμων: Τι και ποια και πώς μάχη θα δώσουμε; Τι είναι αυτό που ξέρουμε για το που βρισκόμαστε και τι πρέπει να κάνουμε; Είναι συνθήματα γνωστά. φθαρμένα, κενά συγκεκριμένου περιεχομένου. Γιατί το «συσπείρωση» στον κύβο δεν λέει κι αυτό απολύτως τίποτα. Ποιοι θα συσπειρωθούν, πάνω σε ποια ή ποιες βάσεις, με ποια στρατηγική και ποιες τακτικές. Κι επιμονή σε ποια πράγματα, αν δεν τα γνωρίζουμε.
Και τελική κατάληξη και πρόταση είναι το εφικτό: η στήριξη της κυβέρνησης, μια και δεν είναι δυνατόν λόγω συσχετισμού δυνάμεων να διεκδικήσουμε το ευκταίο.
Μα το εφικτό είναι αυτό που υπέγραψαν και οι προηγούμενοι. Άλλωστε ποιος αποφασίζει τι είναι και τι όχι εφικτό; Ρωτήθηκε και αποφάσισε ο λαός τι θεωρεί εφικτό; Μάλλον όταν ρωτήθηκε είπε βροντερό ΟΧΙ. Που σε λίγες ώρες το έκαναν, χωρίς να τον ρωτήσουν Ναι. Θα μου πείτε γνωρίζει κάθε φορά ο λαός τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κατορθώσει. Όχι. Αλλά γι αυτό είναι οι οργανώσεις – πολιτικά επιτελεία – του κόμματος. Για να τραβήξουν τις πλατειές μάζες στην διαδικασία της πολιτικής, της διαδικασία της δημοκρατίας και της χειραφέτησης τους. Οι οργανώσεις δεν είναι για το μοίρασμα θέσεων πάλι στο δημόσιο. Αλλά αυτό τις έκαναν γιατί όντας τα ηγετικά κλιμάκια βαθειά αντιλαϊκά και αντεθνικά, δεν θέλουν και δεν μπορούν να κάνουν πολιτική δουλειά με τις μάζες.
Όταν διάβασα και κατάλαβα τι εννοεί – που το πάει – με το εφικτό, του έγραψα ένα μικρό σχόλιο: 

«Αχιλλέας Ομήρου ΧΧ εδώ ανοίγεις τον δρόμο κάθε λογής όχι συμβιβασμού αλλά προδοσίας. Εννοώ την διαφορά μεταξύ ευκταίου και εφικτού – όπως άλλωστε δικαιολόγησε ο Μακάριος την υπογραφή των προδοτικών συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου. Πρώτον στο όνομα αυτής της διαφοράς επιτρέπεις την καταπάτηση κάθε αρχής και αρχειακής παρακαταθήκης. Δεύτερον δικαιώνεις όλες τις κατοχικές κυβερνήσεις. Δεν πρέπει να ξαναμιλήσεις για Τσολάκογλου, γερμανοτσολιάδες κλπ. Γιατί κι αυτοί στην αποδοχή του εφικτού στηρίξανε την συνεργασία τους με τους Γερμανούς. «Η σκληρή πραγματικότης είνε…δεν δύναται να γίνη ουδείς πλέον λόγος περί συνεχίσεως του αγώνος» [ΦΕΚ Α’ τ.146/ 29-4-1941]. Τρίτον και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν είχαν άλλη επιλογή περάν της εφικτής. Άρα γιατί τόση πολεμική από την «αριστερά». Τέταρτον η Αριστερά δεν έχει καθήκον και χρέος να βγάζει το σύστημα από τα αδιέξοδα και τις κρίσεις του. Αν δεν μπορεί να το ανατρέψει ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΒΡΩΜΟΔΟΥΛΕΙΑ του……»
Η απάντηση του ήτανε αυτή:

«Αν περιοριζόσουν στα άλλα, θα σου απαντούσα απλώς ότι συγκρίνεις μήλα με ποδήλατα. Αλλά είναι και πρακτικά αδύνατον να συζητήσουμε εδώ για την Ιστορία μισού αιώνα. Επειδή όμως αναφέρθηκες στον παππού μου (και όχι θείο μου) και στον πατέρα μου, θα σου πω ότι και οι δύο αποδέχτηκαν το εφικτό. Αποδέχτηκαν δηλαδή τη «μεταπολίτευση» και συμμετείχαν ενεργά στον πολιτικό αγώνα σε συνθήκες αστικής Δημοκρατίας. Ξέρεις γιατί: Γιατί ήξεραν, έμαθαν με σκληρό τρόπο, ότι τα παχιά λόγια, σε ξενοδοχεία και αμφιθέατρα, σπάνια συμβαδίζουν με την κοινωνική πραγματικότητα. Αφού λοιπόν θέλεις να μιλήσουμε για Ιστορία, σου υπενθυμίζω ότι το 1974,ο Λαός δεν έδωσε την εκλογική νίκη ούτε στην Αριστερά, ούτε καν στο Κέντρο. Στον Καραμανλή έδωσε 53%,λίγες μέρες μετά τον Αττίλα και μετά από εφτά χρόνια δικτατορίας. Και κάτι ακόμα: κάποια στιγμή, όλοι όσοι δηλώνουν «αριστεροί»,«επαναστάτες» και τα λοιπά, οφείλουν να πουν και ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ. Συγκεκριμένα. Τα υπόλοιπα είναι για να περνάμε «επαναστατικά» την ώρα μας».

Σε αυτά του σχολίασα πάλι:

«Οπωσδήποτε δεν θέλεις να καταλάβεις - γιατί μάλλον είτε δεν μπορείς είτε τώρα πια δεν σε συμφέρει - ότι αυτό που κινεί τους λαούς είναι η επιδίωξη του ευκταίου - ή όπως έγραφε το σύνθημα του Γαλλικού Μάη - "διεκδικείστε το ανέφικτο". Όλη η κατά Γερμανών αντίσταση το Ρουπελ ήταν μια "ανοησία". Διότι κινήθηκε στη βάση του ανέφικτου ή ευκταίου. Κι όλη η Εθνική Αντίσταση στο κοινωνικό της περιεχόμενο και όχι μόνο ήταν μια ανοησία γιατί δεν παρέμεινε στο εφικτό. Το εφικτό το φτύσανε και όσοι αντί να υπογράψουν πήγαν στο εκτελεστικό απόσπασμα στο όνομα του ευκταίου. Άσε τα περί "επαναστατών" κλπ. Δεν με τρομάζουν. Εσύ πάντως προτείνεις την υποταγή - το μόνο εφικτό. Το ξεπούλημα, πάλι το μόνο εφικτό. Σε αυτό λοιπόν διαφωνούμε κάθετα. Απλούστατα με τον καιρό διαχωρίζονται οι δεξιοί που παρίσταναν τους αριστερούς από την κοινωνική αριστερά.»

Εγώ μπορεί να είμαι τυφλωμένος – γι αυτό φέρθηκα λίγο σκληρά περί συμφέροντος, χωρίς να έχω υπόψη μου κάποια συναλλαγή του με την κυβέρνηση - ή εντελώς ανόητος και να μην καταλαβαίνω που συγκρίνω μήλα με ποδήλατα. Του επέστησα την προσοχή στους κινδύνους που προκαλεί η γραμμή του «εφικτού». Δεν διάβασα κάποια απάντηση πέραν μήλων και ποδηλάτων. Το φοβερό επιχείρημα του ότι οι δικοί του – αλλά και οι δικοί μου και όλος ο λαός – αποδέχτηκε την αστική Δημοκρατία κι αυτό σημαίνει εφικτό, είναι από τα πιο «κουφά» που έχω διαβάσει και ακούσει. Το να ζεις μέσα στην αστική Δημοκρατία δεν είναι ζήτημα εφικτού. Απλούστατα όταν έχεις ηττηθεί στον αγώνα για το δικό σου «ευκταίο» αναγκάζεσαι να ζεις μέσα στο «ευκταίο» του νικητή σου. Για πολλούς μάλιστα αυτό το αστικό ευκταίο – δυστυχώς δεν υπάρχει μόνο το αριστερό – περιορίστηκε στις φυλακές και εξορίες, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, τις διώξεις. Πολύ λογικά – δεν γινότανε διαφορετικά – ο κόσμος της αριστεράς τότε αγωνίστηκε για το «εφικτό»: να σταματήσουν οι εκτελέσεις, να βγούνε από τις φυλακές κλπ κλπ. Το «εφικτό» ήταν αποτέλεσμα της ήττας του. Πάντοτε, όμως, πίστευε και πάλευε για το δικό του «Ευκταίο». Για το δικό του «ανέφικτο».

Τι θα πει ότι αποδέχτηκαν την αστική Δημοκρατία και πολιτικά κινήθηκαν στο πλαίσιο της; Αν την αποδέχτηκαν εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια υπέρβασης της – όπως συνέβηκε με την κυριαρχία του ρεφορμισμού [ΕΔΑ, ΕΚ αλλά και ΚΚΕ] – σημαίνει ότι από την ήττα τους έκαναν και μια θεωρία της ήττας. Κι αυτή την θεωρία της ήττας – την ενσωμάτωση τους ουσιαστικά στο αστικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα – την ονόμασαν, για το πιο ευκολοχώνευτο του πράγματος, «εφικτό». Τι να κάνουμε: αγωνιζόμαστε για το εφικτό. Αποδεχόμαστε την μοίρα μας και την θέση μας. Αυτό ως φαινόμενο έχει εξηγηθεί και για την Ελλάδα αλλά και για όπου συνέβηκε. Τα σοσιαλιστικά κόμματα αρχικά και σταδιακά και τα κομμουνιστικά έπαψαν να αγωνίζονται για την ανατροπή του καπιταλισμού. Εξήγησα πάρα πάνω και για ποιους ακόμα λόγους αυτή η αποδοχή του συστήματος έγινε ευκολότερη μετά την κατάρρευση του υπαρκτού. Η Θάτσερ το είχε συμπυκνώσει στο ΤΙΝΑ (Δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική) και ο Φράνσις Φουκουγιάμα στο «Τέλος της Ιστορίας». 

Έμαθαν με σκληρό τρόπο – δηλαδή την ήττα του κινήματος – ότι τα παχιά λόγια στα ξενοδοχεία κλπ δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα!!! Βεβαίως τα παχιά λόγια δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα. Γι αυτό είναι παχιά. Εκείνο που λείπει είναι η γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας. Αν δεν την έχεις απλούστατα σπας τα μούτρα σου. Τι σχέση έχει αυτό με την αρχή του εφικτού. Δηλαδή όταν ο Τσολάκογλου, ο Μακάριος, ο Καραμανλής κλπ κλπ έπαιρναν υπόψη τους την πραγματικότητα και στο όνομα της συνθηκολογούσαν και συνεργαζόντουσαν με κατακτητή και επικυρίαρχους, τι σήμαινε αυτό, ότι ταυτόχρονα δεν υπηρετούσαν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα και πρόδιδαν το λαό και το έθνος τους; Το ότι ο λαός το 74 ψήφισε Καραμανλή γιατί σε εξέπληξε; Μήπως είχε ρίξει με αγώνα αυτός την Χούντα; Όχι. Αυτή έπεσε λόγω προδοσίας Κύπρου. Εδώ στην Κύπρο το 2004 το 76% ψήφισε Όχι στο σχέδιο Ανάν, είναι γνωστή η στάση Τάσσου, ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΕΔΕΚ κλπ και στις επόμενες εκλογές το ΔΗΚΟ, με Τάσσο επικεφαλής δεν τις κέρδισε. 

Στην κοντινή μας Ιταλία π.χ. οι μάζες ακολουθήσανε τον Μουσσολίνι και όχι τον Γκράμσι. Ο οποίος μέσα στη φυλακή δεν διανοήθηκε να μιλήσει για αποδοχή της κατάστασης ούτε για υποταγή στο εφικτό. Είπαμε: μια εκδοχή όταν δεν είναι ώριμες και ικανές οι επαναστατικές τάξεις, είναι το σάπισμα της κοινωνίας. 

Νομίζω πώς ο πικραμένος και απογοητευμένος από τις εξελίξεις φίλος μας έχει περάσει, «φάει», πολλές ώρες αερολογώντας μαζί με άλλους «επαναστατικά», με το δίκιο του έχει αγανακτήσει και απογοητευτεί από όλες αυτές τις ιστορίες, αλλά γι αυτό πρέπει να είναι πιο προσεκτικός στο μέλλον με αυτές τις πρωτοβουλίες. Για κάτι καλύτερο δεν αρκεί η συσπείρωση, αλλά η «μεγάλη πορεία μέσα στο λαό». Εκεί μέσα βρίσκεται η λύση. Δεν λέω ότι είναι εύκολη υπόθεση, αλλά είναι η μοναδική αν θέλουμε να σπάσουμε τις αλυσίδες που έλεγε και ο παλιός μας γνώριμος Κάρολος Μαρξ.

[5 Οκτωβρίου στις 8:14 π.μ. ]·

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απασχολημένος με το ΣΥΝΕΔΡΙΟ αυτοθαυμασμού του, ένα μικρό σχόλιο για έναν από τους βουλευτές του, τον Νίκο Μανιό. Γιατρός το επάγγελμα, αγωνιστής του αγώνα ενάντια στην Χούντα, φυλακισθείς για αυτή την δράση του. Σεβαστοί όλοι όσοι αγωνίστηκαν ενάντια στην Χούντα, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και υπέφεραν. Επίσης και όλοι όσοι πήραν μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατά Γερμανών-Ιταλών και Βουλγάρων κατακτητών και συνέχισαν τον αγώνα μέσα από τις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού. Για το χρέος μας προς όλους αυτούς καμιά αμφισβήτηση. Το παράδειγμα και η στάση τους οδηγός για τις νέες γενιές. 
Αλλά η τιμή μας προς αυτούς – άτομα και οργανώσεις – δεν πρέπει να μας αμβλύνει την σκέψη και την κριτική μας σε όσα λένε, είπανε, κάνουν και έκαναν. 
Ο Νίκος Μανιός δεν βρέθηκε τυχαία στον ΣΥΡΙΖΑ. Ιδεολογικά ανήκει σε αυτό τον χώρο: αρχικά του ευρωκομουνισμού και στη συνέχεια αυτού του ευρωσοσιαλιστικού – δηλαδή μιας σοσιαλδημοκρατίας νέας κοπής. Αυτής δηλαδή που έχει υιοθετήσει όλο το σύγχρονο ιδεολογικό-πολιτικό «οπλοστάσιο» της μεταμοντέρνας νέας τάξης πραγμάτων. Να επαναλάβουμε για άλλη μια φορά ότι η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην καθολική οπισθοδρόμηση του κινήματος. Στη σφαίρα της θεωρίας και του ιδεολογικού αγώνα διαπιστώνουμε μια μεγάλη οπισθοχώρηση και προσχώρηση στις αστικές ιδέες και πρακτικές. 
Ένα μικρό – μεγάλο – παράδειγμα είναι βέβαια και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το όλο έργο της καθώς και η κυρίαρχη ιδεολογία του. Μικρό, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ν. Μανιός. Μιλώντας στη συνεδρίαση της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων – της οποίας είναι πρόεδρος - του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με συμμετοχή των εθνικών κοινοβουλίων, όπου συζητήθηκε το θέμα «Μια στοχευμένη αναθεώρηση των κανόνων για την απόσπαση εργαζομένων», τόνισε:

«Σε ό,τι αφορά χώρες οι οποίες δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση και βρίσκονται σε προγράμματα προσαρμογής, όπως η Ελλάδα, η ισχυροποίηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου και η προστασία των εργαζομένων αποτελούν τον μόνο δρόμο για την επιστροφή σε πορεία βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης. Οι νεοφιλελεύθερες επιλογές που εφαρμόστηκαν σε αυτές τις χώρες έχουν αποτύχει και είναι η ώρα να ανατραπούν. Η προστασία της εργασίας αποτελεί το κλειδί για την ανάπτυξη με κοινωνική ανταποδοτικότητα, που είναι προϋπόθεση για την ύπαρξη καθαυτής της ενωμένης Ευρώπης».

Προσέξτε αυτό που έχω υπογραμμίσει. Σύμφωνα με τον κ. Μανιό – αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ – εάν ανατραπούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές θα επανέλθουμε σε πορεία βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης !!! Δηλαδή μέχρι το 2008 – η ακόμα και μέχρι λίγο πριν την κατάρρευση του υπαρκτού – ο καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός που υπήρχε και τότε μας είχε εξασφαλίσει βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη!! Καλύτερος απολογητής του καπιταλισμού/ ιμπεριαλισμού μπορεί να υπάρξει που να ισχυρίζεται μάλιστα πώς είναι και αριστερός;

[15 Οκτωβρίου στις 1:58 μ.μ.] ·

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΤΩΡΑ, ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΕΔΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ. Και δεν αισθάνομαι να είμαι τόσο ικανός για κάτι τέτοιο. Ίσως υπάρχουν άλλοι φίλοι για κάτι τέτοιο. Συνήθως από άλλες ιστοσελίδες. Ανάμεσα τους βέβαια και ο φίλος ΟΙΣΤΡΟΣ. Περιμένω ότι όλο και κάποιος θα γράψει γι αυτό. 

Αλλά κάποιες μικρές παρατηρήσεις και σχόλια δεν μπορώ να τα αποφύγω. Είπε στην ομιλία του με την οποία έκλεισε το «αυτοθαυμαστικό» 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ο πρόεδρος του, ανάμεσα σε πολλά άλλα, μερικά πολύ σημαντικά:
«Κάναμε αυτοκριτική. Επιβεβαιώσαμε την δέσμευση μας στην υπόθεση του ριζοσπαστικού κοινωνικού μετασχηματισμού». Περί αυτοκριτικής μάλλον έχουμε άλλη αντίληψη. Γιατί το πρώτο πράγμα που έπρεπε να τους απασχολήσει – ως αυτοκριτική – είναι οι πολλές, εφ’ όλης της ύλης, «κωλοτούμπες» που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Που δεν μπορεί να «πιπιλάει» ότι είναι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην χώρα. Κι άλλωστε ο συνεταίρος της, το δεκανίκι της, είναι από την πρώτη στιγμή και χωρίς πολλές διαπραγματεύσεις, σκέψη ή συλλογική απόφαση του κόμματος, ένα δεξιό απόκομμα, οι γνωστοί της ΑΝΕΛ και ο ανέκαθεν δεξιός αρχηγός τους. Που θυμόμαστε ότι με τους μπράβους του και κουμπουροφορώντας έκαιγε προεκλογικά περίπτερα του ΠΑΣΟΚ το 1985!!
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκε στην «υπόθεση του ριζοσπαστικού κοινωνικού μετασχηματισμού». Μα και στο 1ο Συνέδριο του είχε δεσμευτεί. Πότε και πώς θα αρχίσει αυτός ο ριζοσπαστικός κοινωνικός μετασχηματισμός; Σε αυτή την ζωή; στην επόμενη; Και φυσικά τι ορίζουν ως ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό; Αν είναι «ριζοσπαστικός», δηλαδή αφορά την ρίζα της κοινωνίας μας – που να υπενθυμίσουμε είναι κεφαλαιοκρατική (καπιταλιστική) και μάλιστα την εποχή του ιμπεριαλισμού – τότε πρέπει να μιλήσουμε και για τις κοινωνικές δυνάμεις που θα αποτελέσουν το απαραίτητο κοινωνικό μέτωπο. Κι από κοντά και ποια κοινωνική τάξη θα είναι ο ιδεολογικός-πολιτικός και οργανωτικός ηγέτης της. 

Στην συνέχεια ο πρόεδρος φρόντισε να μας μπερδέψει ακριβώς πάνω σε αυτή την απορία μας: 

«…η ανάκαμψη της οικονομίας πρέπει να έχει πρόσημο. Γιατί δεν μας αρκούν οι θετικοί δείκτες αλλά θέλουμε αυτοί να αντικατοπτρίζουν και την αλλαγή στις συνθήκες ζωής των ανθρώπων».

Αλήθεια ποια οικονομία θα ανακάμψει; Αυτή που υπάρχει χρόνια τώρα και που πάντοτε διέθετε και το δικό της πολιτικό σύστημα – άλλοτε πιο ικανό κι άλλοτε λιγότερο για να υπηρετεί τα συμφέροντα της – δηλαδή η «καπιταλιστική» στα πλαίσια βέβαια του ευρωπαϊκού και διεθνούς ιμπεριαλισμού, ή μια άλλη οικονομία: αυτή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, του «ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού»;
Μέχρι τώρα όλες οι οδηγίες, μέτρα και αποφάσεις της ΕΕ που γίνονται και νόμοι δικοί μας – και ό,τι ψηφίζεται στην Βουλή αυτό κάνει: εσωτερικεύει τα σχέδια του ευρωπαϊκού και υπερεθνικού κεφαλαίου, καθιστώντας την ελληνική οικονομία εξάρτημα τους, πλήρως υποτελή – το μόνο που δεν κάνουν είναι να ανοίγουν έστω και χαραμάδα για ανάκαμψη μιας οικονομίας με πρόσημο που να ανήκει στις ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές, που υπόσχεται ο πρόεδρος του ΣΥΝ και το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι κανένας μέσα στο Συνέδριο δεν είχε όρεξη και ίσως και ικανότητα να προσέξει κάτι τέτοιες «λεπτομέρειες». Άλλωστε τα Συνέδρια δεν γίνονται γι αυτό: να αποφασίζουν οι σύνεδροι με βαθειά κατανόηση αυτών που ψηφίζουν. Και η αριστερά δεν έχει άλλες παραδόσεις. Μάλλον τέτοιες στιγμές είναι λίγες στην ιστορία της και πάντως όταν δεν είχε πάρει την εξουσία.
Είπε κι άλλα πολύ «ωραία» ο πρόεδρος. Αλλά έχουμε χρόνο μπροστά μας να σχολιάσουμε ακόμα μερικά από αυτά.

[16 Οκτωβρίου στις 2:05 π.μ.]

Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ κ. ΑΛΕΞΙΟΣ ΤΣΙΠΡΑΣ στην ομιλία του «κλείσιμο» του Συνεδρίου του αυτοδοξασμού, είναι μεγάλος. Είπε π.χ.:
«Ανοίξαμε όλα τα μέτωπα από επιλογή. Στο εσωτερικό, για να μη γίνουμε και εμείς κομπάρσοι και μαριονέττες της εγχώριας ολιγαρχίας και της διαπλοκής. Όπως όλοι οι προηγούμενοι. Το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα που κατέστρεψε την χώρα και την κοινωνία.» 

Δεν επιλέγεις ποτέ να ανοίξεις όλα τα μέτωπα. Γιατί αυτό αποτελεί και μέγα πολιτικό λάθος. Ποτέ και κανένας δεν μπορεί να ανοίξει όλα τα μέτωπα. Γιατί δεν διαθέτει δυνάμεις να δώσει μάχες σε όλα τα μέτωπα. Π.χ. οι μπολσεβίκοι – μιας και αναφέρουν το παράδειγμα συχνά-πυκνά οι Συριζαίοι – φρόντισαν να κλείσουν, με μεγάλο κόστος, το μέτωπο σύγκρουσης με την Γερμανία. Υποχώρησαν και υπέγραψαν μια επαίσχυντη συμφωνία – έτσι ακριβώς την χαρακτήρισε ο ίδιος ο Λένιν – με τους λύκους Γερμανούς ιμπεριαλιστές: αυτή του Μπρέστ-Λιτοφσκ. Επίσης αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και στο λεγόμενο «κοινωνικό» τους, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, και εφάρμοσαν τη Νέα Οικονομική Πολιτική, τη ΝΕΠ, με την οποία έκαναν σαφή βήματα προς τον καπιταλισμό. Ονόμασαν τον «κρατικό καπιταλισμό» εργαλείο μετάβασης στον σοσιαλισμό, εφάρμοσαν μονοπρόσωπη διεύθυνση στα εργοστάσια – δηλαδή τέρμα η εργατική συμμετοχή – και από δημοκρατία άλλο τίποτα. Να ένα παράδειγμα που θα το ζηλέψει ο κ. Τσίπρας και θα κάνει κωλοτούμπες από χαρά ο κ. Παππάς. Όταν οι μενσεβίκοι και εσέροι τόλμησαν να ισχυριστούν ότι μια σειρά «πισωγυρίσματα» των μπολσεβίκων στο πρόγραμμα τους – όταν πια είχαν πάρει την εξουσία – απόδειχναν ότι η επανάσταση δεν ήτανε σοσιαλιστική, αλλά αστική, ο Λένιν και το ΧΙ Συνέδριο του κόμματος, είπε: 

«Κι εμείς απαντούμε: «Επιτρέψτε μας για όλα αυτά να σας στήσουμε στον τοίχο. Ή θα προσπαθήσετε να κρατιέστε και να μην εκφράζετε τις απόψεις σας, ή αν θέλετε να εκφράσετε τις πολιτικές σας απόψεις μέσα στη σημερινή κατάσταση, ενώ εμείς βρισκόμαστε σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, απ’ ό,τι με την ανοιχτή επιδρομή των λευκών, σας ζητούμε συγγνώμη μα θα σας μεταχειριστούμε σαν τα χειρότερα και τα πιο επιζήμια στοιχεία από τη συμμορία των λευκοφρουρών». Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε».!!! Το βρίσκεται εύκολα. Είναι από την «Έκθεση δράσης της Κ.Ε. στο ΧΙ Συνέδριο». [βλ. Λένιν: Διαλεκτά Έργα τ. 2, μ.2, σελ. 632, 1922]. Πόσο δίκιο είχε η Ρόζα Λούξεμπουργκ όταν έγραφε πώς «Η ελευθερία μόνον για τους οπαδούς της κυβέρνησης και για μόνα τα μέλη του κόμματος – όσο πολυάριθμα είναι αυτά – δεν είναι ελευθερία. Η ελευθερία νοείται πάντα ελευθερία για κείνον που σκέφτεται διαφορετικά: όχι από φανατισμό για τη «δικαιοσύνη», αλλά γιατί από αυτό εξαρτάται κάθε τι που διδάσκει, εξυγιαίνει, ξεκαθαρίζει μέσα στην πολιτική ελευθερία, και γιατί η «ελευθερία» χάνει την αποτελεσματικότητα της όταν καταντάει προνόμιο» [Ρόζα Λούξεμπουργκ «Η Ρωσική Επανάσταση», εκδ. «Ύψιλον».Αθήνα, γ΄ έκδοση 1980, σ.69-70]. 

Ο κ. Αλ. Τσίπρας πολύ «πονηρά» - κι ακολουθούν οι πιο μυημένοι στα ιδεολογικο-πολιτικά τερτίπια ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ – επικαλείται διαρκώς τα πολλαπλά μέτωπα, την «περικύκλωση» από πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς, τον κίνδυνο να «γίνουμε» κομπάρσοι και μαριονέτες της εγχώριας ολιγαρχίας και της διαπλοκής [της ξένης ολιγαρχίας και διαπλοκής δεν μας ενδιαφέρει όπως φαίνεται], μια και «Το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα που κατέστρεψε την χώρα και την κοινωνία.» Τι ωραία και κομψά όλο το κακό περιορίζεται στο πολιτικό σύστημα που αυτό μόνο κατέστρεψε τη χώρα και την κοινωνία, ενώ σε αυτή την καταστροφή δεν έχουν καμιά ευθύνη το «κοινωνικο-οικονομικό» σύστημα, το ελληνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, οι ξένοι συνεταίροι και προστάτες του. Όλοι αυτοί απαλλάσσονται κάθε «ευθύνης». Για όλα φταίει το φθαρμένο πολιτικό σύστημα και να που τώρα ήρθαμε εμείς οι «άφθαρτοι» που αποκλείεται να φθαρούμε γιατί είμαστε «αριστεροί»!! Και στον υπαρκτό σοσιαλισμό, εκεί μάλιστα που οι εξουσίες προκύψανε από μακροχρόνιες λαϊκές επαναστάσεις, εκεί γιατί σχηματίστηκαν νέες κυρίαρχες τάξεις – νομενκλατούρα την έλεγαν ακόμα και μπαμπάδες των συριζαίων – και εμφανίστηκαν φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής; Αυτά δεν συμφέρει να τα σκέφτεται ούτε βεβαίως να τα συζητάει ένα καθώς πρέπει Συνέδριο, προκειμένου να πάρει μέτρα για να μην επαναληφθούν στην μικρή μας Ελλάδα. 

Τα μέτωπα εγώ συμπεραίνω δεν ανοίχτηκαν από επιλογή ούτε βέβαια συνειδητά για να ξεμπερδεύουμε από το φθαρμένο πολιτικό σύστημα. Αυτά όλα είναι μια καλή δικαιολογία για να εξασφαλίσει την ανοχή του λαού – που καθημερινά όλο και πιο πολύ υποφέρει – στην αγωνιώδη προσπάθεια στερέωσης της «νέας» εξουσίας, της «νέας» διαπλοκής και «νέας» διαφθοράς. Τα προβλήματα βεβαίως υπάρχουν, είναι πολλά και επικίνδυνα – όπως πχ. τα εθνικά ή του αφελληνισμού των ελληνοπαίδων στη Γερμανία (βλ, σχετική κοινοποίηση στο χρονολόγιο μας) – και δεν μας έχει πείσει η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός ότι είναι ικανός να τα χειριστεί. Το ότι έχει γίνει το αγαπημένο παιδί των λύκων της Ευρώπης και των ΗΠΑ, μάλλον δείχνει ότι δεν ενδιαφέρονται να μην «εξαρτηθούν» από ξένα κέντρα αποφάσεων. Τα εγχώρια είναι ο φόβος και καημός τους.

Κι όλη αυτή την πραγματική πραγματικότητα – όχι δηλαδή αυτή που θέλουν να μας παρουσιάσουν – την αποκαλούν «διαπραγματεύσεις», όχι πλήρη υποταγή, οι οποίες μάλιστα μόλις θα ολοκληρωθούν, μαζί με τη αξιολόγηση, τότε σαν από θαύμα θα «έρθουν μια ώρα αρχύτερα οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης που εμείς έχουμε σχέδιο να διαχειριστούμε με δικαιοσύνη»!!! Έχει σχέδιο ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ για ανάπτυξη με υψηλούς ρυθμούς κλπ κλπ. Ανάθεμα κι αν μπορεί να γράψει μισή σελίδα έκθεση με θέμα «Τι εννοείται εσείς ανάπτυξη και πώς θα την επιτύχετε». Ανάπτυξη με υψηλούς ρυθμούς κλπ κλπ μέσα στα πλαίσια του γνωστού μας τοπικά, ευρωπαϊκά και παγκόσμια κεφαλαιοκρατικού/ ιμπεριαλιστικού συστήματος μόνο ένα πολύ μικρό και πολύ κουτό παιδάκι μπορεί να ονειρεύεται και να υπόσχεται. Άλλωστε αν έχουνε τέτοιο σχέδιο αξίζουν Νόμπελ οικονομίας. Γιατί με το σχέδιο αυτό θα βγει από την κρίση ολόκληρο το καταταλαιπωρημένο από αντιφάσεις, υφέσεις και κρίσεις καπιταλιστικό σύστημα. Κρίμα που δεν ζει το σοσιαλιστικό, θα το διασώζαμε κι αυτό. Εδώ τα καλά σχέδια. Περάστε κόσμε. 

Συνέχισε ο καλός μας πρόεδρος:

«Και συνεχίζουμε να υλοποιούμε τη συμφωνία. Στοχεύουμε να ολοκληρώσουμε άμεσα την δεύτερη αξιολόγηση. Αλλά όπως τηρούμε εμείς τη συμφωνία το ίδιο περιμένουμε και από τους θεσμούς και τους εταίρους μας. Οι ολιγωρίες, η παρέλκυση και οι μεταθέσεις δεν μπορούν και δεν θα γίνουν ανεκτές. Διεκδικούμε άμεσα όσα η Συμφωνία προβλέπει. Ώστε η οικονομία τον επόμενο χρόνο όχι απλά να ανακάμψει αλλά να ξεπεράσει ακόμη και τις σημερινές θετικές προβλέψεις». Υποσχέσεις, λόγια παχιά του αέρα, κατάλληλα για συνέδριο.
Οι συμφωνίες – αν δεν το έχει καταλάβει ακόμα ο ίδιος ή δεν του το ΄χει εξηγήσει ο τρομερός και φοβερός μαρξιστής οικονομολόγος κ. Ευκλείδης ή έστω ο άλλος, ο κ. Σταθάκης – δηλαδή «Τα μνημόνια «δεν είναι «άθροισμα μέτρων» αλλά πολιτικό πρόγραμμα» όπως πολύ σωστά είχε γράψει στην «Αυγή» [ΕΝΘΕΜΑΤΑ 6-9-15] ο Βασίλης Παπαστεργίου. Αποτελούν τα πολιτικό πρόγραμμα του μονοπωλιακού και κρατικο-χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, με το οποίο επιδιώκει να επιβάλλει ένα μοντέλο σε όλη την Ευρώπη, σύμφωνα με τα δικά του σχέδια και συμφέροντα. Βεβαίως υπάρχουνε αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων μερίδων αυτού του κεφαλαίου που πολύ συχνά αντιστοιχούν στα εθνικά-κρατικά συμφέροντα. Δηλ. η Γερμανία θα ήθελε μια Ευρώπη και μια Ελλάδα σύμφωνα με τα δικά της σχέδια. Που έχουν τις ρίζες τους, για την Ευρώπη, σε γνωστά σχέδια των Ναζί, όπως έχει γράψει και αποδείξει ο καθηγητής Μιχ. Ντεμούσης (βλ. «Η καταγωγή της ΟΝΕ» ΤΟ ΒΗΜΑ , 09-08-1998 Κωδικός άρθρου: B12493D142).
Άσε που δεν μας εξηγεί πώς σκέφτεται τώρα – και γιατί όχι πέρυσι – να μην γίνουν ανεκτές «Οι ολιγωρίες, η παρέλκυση και οι μεταθέσεις»; Δηλαδή αν κάτι από αυτά συμβεί ή και όλα μαζί, τι σκέφτεται να κάνει; Θα κηρύξει πτώχευση και θα αναστείλει κάθε πληρωμή χρέους; Θα βγει από την ΕΕ; Θα αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ; Θα πέσει με όλη την αριστεροδεξιά κυβέρνηση του από την Ακρόπολη ή θα μας καλέσει σε ένα ηρωικό αντάρτικο για τη νέα απελευθέρωση μας. Έτσι τα λέει ο άνθρωπος για να εντυπωσιάσει και νανουρίσει το ήδη νυσταγμένο του Συνέδριο. Ευτυχώς ακόμα δεν πληρώνουν φόρο τα «λόγια», οι μπαρούφες, η τσάμπα υποσχέσεις.
Η Ευρώπη – δηλαδή η ΕΕ – δυστυχώς για όλους μας και για τον κ. Τσίπρα που την ονειρεύεται διαφορετική, δεν είναι «δημοκρατική». Είναι ακριβώς αυτό που ο ίδιος φοβάται και νομίζει πώς ανήκει στην «άλλη» Ευρώπη: αυτή «Του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας. Του ρατσισμού και των εθνικισμών. Και αυτόν τον αγώνα είμαστε υποχρεωμένοι να τον σηκώσουμε εμείς στην πλάτη μας συντρόφισσες και σύντροφοι. Και θα τον σηκώσουμε». Μια βόλτα να κάνει σε αυτές τις μητροπόλεις του «Διαφωτισμού», της «Δημοκρατίας» κλπ θα διαπιστώσει με τα δικά του τα μάτια – αν βέβαια τα έχει ανοιχτά – περί τίνος πρόκειται. Εκτός αυτού εμφανίζεται, για άλλη μια φορά ανιστόρητος. Γιατί ακριβώς στην Ευρώπη των εθνικισμών, οφείλεται και η Γαλλική Επανάσταση, και η Γερμανική, και η Ιταλική και πριν από όλες η Ελληνική. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού εμφανίζονται ή τέλος πάντων εξαπλώνονται και κυριαρχούν ο φασισμός-ναζισμός, ο ρατσισμός κλπ. Μα τέλος πάντων δεν έχει διαβάσει ούτε τον Νίκο Πουλαντζά; Εκεί τόσοι του Ιδρύματος είναι και πρόεδροι και διευθυντές κλπ δεν του έχουν πει τίποτα σχετικό; Η πραγματικότητα δεν αλλάζει με φράσεις μόνο παλιών μπετατζήδων: είμαστε υποχρεωμένοι να το σηκώσουμε στις πλάτες μας!!! Σιγά ρε γίγαντες με τις πλάτες σας. 

Ευτυχώς όμως μας προειδοποιεί και ταυτόχρονα μας καθησυχάζει: «Ποτέ στη ζωή δεν υπάρχει εγγύηση ότι τα πράγματα θα πάνε καλά». Το έχει πει άλλωστε και ο Κούντερα. Αλλά μην ανησυχείτε : «Εμείς είμαστε εδώ για τα δύσκολα. Για αυτό μας επέλεξε ο ελληνικός λαός». Αυτά για να ευθυμήσουμε και λίγο.

[16 Οκτωβρίου στις 7:47 π.μ. ]·

ΣΗΜΕΙΩΣΤΕ ΤΡΙΑ ΠΟΛΥ ΑΞΙΟΠΡΟΣΕΚΤΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΔΙΑΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ:
ΠΡΩΤΟ: Ο Τσίπρας κάποια στιγμή εκνευρίστηκε στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί απορρίφθηκε κάποια πρόταση του. Και αφού τους μάλωσε – ουσιαστικά τους είπε ότι δεν καταλαβαίνουν τι ψηφίζουν – ζήτησε επανάληψη της ψηφοφορίας, αφού προηγηθούν οι ομιλίες 2 υπέρ και 2 κατά της πρότασης του. Η οποία βεβαίως στην επανάληψη θριάμβευσε.
Σημασία δεν έχει τι έλεγαν οι δύο προτάσεις – αυτό αφορά τους Συριζαίους. Σημασία έχει ότι ο ίδιος ο πρόεδρος – που επανεκλέχθηκε με ποσοστό πάνω από 93% - επιβεβαίωσε ότι οι σύνεδροι – και το συνέδριο – ήτανε της «πλάκας», αφού δεν μπορούν να καταλάβουν τι τους ζητάνε να ψηφίσουν, όπως επίσης ότι το «κόμμα» είναι πολύ χειρότερα αρχηγικό από το ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον εκείνο, στα καλά του, είχε και πρόεδρο ενός επιπέδου και εκτοπίσματος που μαζί του δεν συγκρίνεται ο Τσίπρας.
ΔΕΥΤΕΡΟ: Ανάμεσα στα μέλη της νέας Κεντρικής Επιτροπής βρίσκονται ο παλιός γνώριμος γραμματέας του οργανωτικού του ΠΑΣΟΚ – «δεξί» χέρι του Άκη – Αντώνης Κοτσακάς. 
Επίσης η κ Άννα Φιλίνη. Ξέρετε η κυρία που αποχωρώντας μαζί με όλους όσους στήσανε το τσαντίρι ΔΗΜΑΡ, με υψωμένη όπως της αρέσει γροθιά, αποχαιρετούσε τον πολύ «αριστερό» για τα γούστα της ΣΥΡΙΖΑ. Θα ξέρετε επίσης ότι η κ. Άννα Φιλίνη, όταν παρεπιδημούσε εις Βερολίνο ήτανε «υπαρχηγός» του ΕΚΚΕ. «Σκληρή» μάλιστα επαναστάτρια, ψευτομαρξίστρια-λενινίστρια και επίσης ψευτομαοϊκιά. Τόλμησε να παρευρεθεί και στην κηδεία του παλιού συντρόφους της και ηγέτη του ΕΚΚΕ, Χρήσου Μπίστη, πριν λίγες ημέρες στο Α’ Νεκροταφείο και συγκινημένη να τον αποχαιρετίσει. Ο Μπίστης, ασχέτως αν διαφωνούσες μαζί του [κι εγώ το είχα κάνει ανοιχτά, όπως και την επαναστάτρια τότε κ. Φιλίνη], υπήρξε στην ζωή του ένας «αμετανόητος» αγωνιστής, κομμουνιστής. Η κ. Φιλίνη όχι. Όμως βρίσκεται και πάλι στο καθοδηγητικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ.

ΤΡΙΤΟ: Ο φίλος και μπορεί και σύντροφος, δημοκράτης Ρ. Ερντογαν – που εμείς ως ανεξάρτητη και δημοκρατική κυβέρνηση απορρίψαμε τις αιτήσεις των 8 φυγάδων τούρκων αξιωματικών για παροχή πολιτικού ασύλου, για χάρη της ελληνοτουρκικής φιλίας με τον νέο Σουλτάνο – μετά την Λοζάνη μας απειλεί με δημοψήφισμα για την Δυτική Θράκη!!! Η κυβέρνηση και ο υπουργός Εξωτερικών μας κ. Νίκος Κοτζιάς (παλαιός θεωρητικός του ΚΚΕ, σύμβουλος του άλλου επιτυχημένου Γ. Παπανδρέου, κλπ), όπως βλέπετε «γράφουν» επιτυχίες. Παντού. Στα Βαλκάνια (Αλβανία και Τσαμουριά), ΑΟΖ με Αλβανία, Σκοπιανό (ή Μακεδονικό), με Κυπριακό κλπ κλπ. 
Σημειώστε τα, θα επανέλθουμε.

[17 Οκτωβρίου στις 7:01 μ.μ. ]·

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ.
Στην συνέντευξη τύπου του πρωθυπουργού μας κ. Αλέξιου Τσίπρα μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που παραχώρησε στους Έλληνες δημοσιογράφους, χαρακτήρισε πολύ ωραία, κομψά, και μέσα στα όρια του νεοφιλελεύθερου κώδικα επικοινωνίας του διεθνούς κεφαλαίου, όλους αυτούς τους γύπες, λύκους και ληστές των λαών, δηλαδή το μονοπωλιακό-χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο «διεθνή επενδυτική κοινότητα».
«Επενδυτική Κοινότητα» !! Τι ωραία! Αυτή η «κοινότητα» που λογικά δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζει και εσωτερικές αντιθέσεις και συγκρούσεις, σκοπό της έχει να επενδύει. Έτσι για το καλό του κόσμου. Δεν επενδύει για κέρδη που βέβαια σημαίνουν εκμετάλλευση λαών, χωρών (κρατών) και φυσικά επεμβάσεις – πολυποίκιλες – στην ζωή των λαών και χωρών, τέτοιες που να τους εξασφαλίζουν τα κέρδη. Δεν επενδύουν και την άλλη στιγμή παύουν να ενδιαφέρονται για την τύχη της επένδυσης τους. Και πριν από αυτήν και μετά φροντίζουν να επηρεάσουν τις αποφάσεις για το που θα γίνουν οι επενδύσεις, με ποιους όρους κλπ κλπ. Δηλαδή καλλιεργούν σχέσεις με τους ανθρώπους της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, των ΜΜΕ, των ανώτατων κρατικών λειτουργών κλπ κλπ. Δηλαδή με λίγα λόγια «διαπλέκονται» και προσπαθούν να «διαφθείρουν» αυτούς που μπορούν να αποφασίσουν για το όλο επενδυτικό εγχείρημα ή αν προτιμάται project.
Στο παρακαλετό λοιπόν ο πρωθυπουργός μας και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – δηλαδή όχι με το στυλάκι που μάλωσε τους συνέδρους για το λάθος τους να καταψηφίσουνε πρόταση του και απαίτησε να το διορθώσουν ξαναψηφίζοντας – μας πληροφόρησε πώς είπε στους Ευρωπαίους ηγέτες και ιδιαίτερα στους Καγκελάριο Μέρκελ, τον Πρόεδρο Ολάντ, τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σούλτς, τη νέα Πρωθυπουργό της Βρετανίας, Τερέζα Μέι και Πρόεδρο Γιούνκερ ότι «Η Ελλάδα τηρεί τις υποχρεώσεις της, έχει μάλιστα πολύ θετικές επιδόσεις στην οικονομία, επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά αυτό που έχει ανάγκη και δικαιούται άλλωστε, είναι να δοθεί ένα ισχυρό σήμα προς την επενδυτική κοινότητα. Και αυτό το σήμα δεν μπορεί προφανώς να δοθεί με διαρκείς αναβολές και με καθυστερήσεις σε όσα έχουν συμφωνηθεί. Η Ελλάδα πρέπει το συντομότερο δυνατόν να ενταχθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και με αυτό τον τρόπο, να γίνει πόλος επενδύσεων που θα δημιουργήσουν πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης από το επόμενο κιόλας έτος, το 2017». Ο κ. Τσίπρας λοιπόν θεώρησε πώς οι καθυστερήσεις από πλευράς ευρωπαίων στην εφαρμογή των συμφωνιών μας δίνουν ένα λάθος μήνυμα στην περίφημη «επενδυτική κοινότητα», με αποτέλεσμα να αργούμε να γίνουμε πόλος επενδύσεων!!
Υπερήφανα και πρωτοποριακά πράγματα δηλαδή, που θεμελιώνουν ένα νέο παραγωγικό μοντέλο – όπως άλλωστε μας έλεγε και το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (αν το θυμάστε, από τον Σεπτέμβριο του 2014!).
Να λοιπόν τα νέα σχέδια: Πόλος επενδύσεων της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας !!! Είμαι περίεργος αν αυτός ο «πόλος» έχει έστω επεξεργασμένο ένα σχέδιο αναπτυξιακών επενδύσεων που να βελτιώνουν την θέση της χώρας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας και προπάντων να θεμελιώνουν ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, τέτοιο που να μας καθιστά πιο «ανεξάρτητους» οικονομικά, άρα και πολιτικά.

Κατά τα άλλα ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να φλυαρεί, να ονειρεύεται κλπ κλπ. Ένα πρώτο όνειρο του π.χ. ότι η ελληνική οικονομία, επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Δεν θα τολμούσα να τον ρωτήσω για ποιους ρυθμούς και ποιας ανάπτυξης μιλάει. Γιατί κάποτε είχαμε ρυθμούς ανάπτυξης 7 και 9% τον χρόνο [όπως και οι 5 ασιατικές «τίγρεις» ή όπως η Κίνα] αλλά αυτό δεν έλυσε τα προβλήματα των εργαζομένων και της ελληνικής οικονομίας. Μην μου πει βέβαια ότι «ναι δεν έγινε σοσιαλισμός, ούτε τώρα θα γίνει, αλλά δεν είχαμε ανεργία, κλπ κλπ». Γιατί αυτό μπορεί θαυμάσια να μας το πει και ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ή ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Δεν είναι δηλαδή επιχείρημα «αριστερού» ηγέτη.

[23 Οκτωβρίου στις 6:36 π.μ]. ·

ΣΚΟΡΠΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Οι άνθρωποι – δηλαδή οι νέοι κεντροεπιτροπάριοι – μαζεύτηκαν, εκλέξανε τον Γενικό τους Γραμματέα (τον ίδιο, δηλ. Π. Ρήγα) το Πολιτικό και Εκτελεστικό τους Συμβούλιο. Το πιο σημαντικό, όμως, στην κυριολεξία συγκλονιστικό ήτανε πώς είχανε τη μεγάλη ευκαιρία να ακούσουνε μια άκρως μεστή, διαφωτιστική ομιλία από τον πρόεδρο τους. Έτσι σκόρπια μερικά από αυτά που άκουσαν και που τους χάρισαν την ευκαιρία για μια μέθεξη με τις βαθιές σκέψεις του εισηγητή, την ανάλυση του για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και εκτός αυτής, και όλα όσα καθήκοντα εκπορεύονται από αυτά.

Στην αρχή καλωσόρισε τα μέλη «Της Κεντρικής Επιτροπής που θα επιφορτιστεί με το πολιτικό καθήκον να πάρει στην πλάτη της τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια περίοδο δύσκολη αλλά και γεμάτη προκλήσεις.

Έχουμε μπροστά μας μια σειρά από ανοιχτά μέτωπα. Για την ελληνική κοινωνία, για τους εργαζόμενους και τη Νεολαία αλλά και για την ίδια την Αριστερά.
Έχουμε μπροστά μας μια σειρά από μάχες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό που η έκβασή τους θα κρίνει την πορεία της χώρας για πολλά χρόνια, η έκβασή τους θα κρίνει την πορεία της χώρας στον 21ο αιώνα θα έλεγα».
Κι όλοι άρχισαν να έχουν αγωνίες για το πώς θα πάρουν στην πλάτη τους τον ΣΥΡΙΖΑ, για τα ανοιχτά μέτωπα, τις μάχες που πρέπει να δώσουν και να κερδίσουν, μια και από την έκβαση τους θα κριθεί η πορεία της χώρας στον 21ο αιώνα!! Δηλαδή ο πρόεδρος έχει προεξοφλήσει τις μάχες για το 2020, 2040, 2060, 2099!! Ο ίδιος γνωρίζει ήδη – του έχει Αποκαλυφθεί – τι θα συμβεί μέσα στο αιώνα μας. Τα μέλη βεβαίως δεν κλήθηκαν να σταυροκοπηθούνε – όχι, γι αυτό άλλωστε τίμησαν οι σύνεδροι και τον πρωτοπόρο Ν. Φίλη – αλλά να καταλάβουν, να εμπεδώσουνε πόσο «Η ευθύνη είναι μεγάλη», αλλά όπως θα έλεγε στους παίκτες του ο κάθε σοβαρός προπονητής, πριν από έναν δύσκολο αγώνα, «Μεγάλη είναι όμως και η αποφασιστικότητά μας να βγούμε όρθιοι από αυτές τις μεγάλες μάχες. Να βγούμε νικητές». Στην συνέχεια προσπάθησε να τους τονώσει το ηθικό υπενθυμίζοντας τους ότι «Η νέα κεντρική επιτροπή προέκυψε από ένα Συνέδριο που έδωσε σαφείς και καθαρές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα και στα μεγάλα, τα κρίσιμα πολιτικά διλήμματα της περιόδου. 

Επιβεβαίωσε το πολιτικό μας σχέδιο. Να συνεχίσουμε να δίνουμε τον αγώνα από θέσεις διακυβέρνησης, ώστε να πετύχουμε τον στόχο για την οριστική έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια». Ακόμα δεν έχει αναρτηθεί η πολιτική απόφαση του συνεδρίου για να γνωρίζουμε κάτι σχετικό με τις «καθαρές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα και στα μεγάλα, τα κρίσιμα πολιτικά διλήμματα της περιόδου» κλπ που τα μέλη της ΚΕ γνωρίζουν καλά. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι οι δύο ομιλίες του προέδρου: η εισήγηση του και το «κλείσιμο» του στο συνέδριο. Από αυτές τίποτα δεν πείθει ότι τέθηκαν μεγάλα ερωτήματα και δόθηκαν μεγάλες και καθαρές απαντήσεις.
Ως πολιτικό σχέδιο μάλλον θεωρεί αυτό που είπε στην συνέχεια:
«… να βγούμε επιτέλους από την μέγγενη της επιτροπείας, να αποκαταστήσουμε την οικονομική αυτονομία, την οικονομική ανεξαρτησία της χώρας μας και να οικοδομήσουμε μια Ελλάδα της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. ….. να μην υποχωρήσουμε μπροστά στις δυνάμεις του παλιού και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος και της οικονομικής ολιγαρχίας που επιδιώκουν, εδώ και ενάμιση χρόνο, αλλά ιδίως το τελευταίο διάστημα, με μεγάλη ένταση, την παλινόρθωσή τους».
Σε προηγούμενα σημειώματα μας έχουμε πάρα πολύ στα «πεταχτά» εξηγήσει γιατί όλα αυτά είναι απλές «μπαρούφες». Τα μνημόνια – και ιδιαίτερα το τρίτο που υπέγραψε η κυβέρνηση και ψήφισαν και τα άλλα «ευρωπαϊκά» κόμματα – αποτελούν ουσιαστικά πολιτικο-οικονομικό πρόγραμμα της εξάρτησης από τα μεγάλα κέντρα του μονοπωλιακού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Και έτσι δεν εξασφαλίζεται τίποτα από όσα αραδιάζει χωρίς ντροπή ο κ. πρόεδρος. Δεν είναι μόνο πως η επιτροπεία βρίσκεται μέσα σε όλες τις συνθήκες που έχουμε αποδεχτεί: από το Μάαστριχτ και δώθε, είναι και ανοικτή πλαστογράφηση της πραγματικότητας μας: όταν λες πως θα αποκαταστήσουμε την οικονομική αυτονομία, και την οικονομική ανεξαρτησία της χώρας, λες το πιο τρανταχτό ψέμα. Φτύνεις πάνω στους τάφους όλων όσων έδωσαν την ζωή τους από το 1821 και δώθε, ακριβώς για την αυτονομία και ανεξαρτησία της χώρας, και δεν το κατάφεραν γιατί οι εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της ιδιοκτησίας του πλούτου της χώρας με την θερμή και ανοιχτοχέρη βοήθεια των ξένων ταξικών συντρόφων τους, από κοινού δεν το επέτρεψαν. Και ούτε και τώρα το επιτρέπουν ή θα το επιτρέψουν. Για να κατακτηθούν όλα αυτά: να απαλλαγούμε από τις επιτροπείες [η αρχή τους έγινε με το περιβόητο «Ψήφισμα της Υποτέλειας»] – για τις οποίες π.χ. κάποτε η Αριστερά, όχι αυτή του κ. Τσίπρα, πολέμησε στα βουνά, τους κάμπους, τα χωριά και τις πόλεις και το πλήρωσε με αίμα, νεκρούς, εξορίες, φυλακές και πολιτική προσφυγιά – και να κερδίσουμε – όχι αποκαταστήσουμε – την οικονομική μας αυτονομία και ανεξαρτησία, ο ελληνικός λαός, οι υποτελείς τάξεις και κοινωνικά στρώματα, θα πρέπει να αγωνιστούν ενάντια όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα, αλλά ενάντια στο κοινωνικό σύστημα και τα διεθνή στηρίγματα του: τον ιμπεριαλισμό!! Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει με παρακάλια και ελεημοσύνες από τους Γερμανούς, Γάλλους, Άγγλους και Αμερικάνους, όλους τους γύπες του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου. 

Αλλά αυτά δεν θέλει να τα σκέφτεται και να τα λέει ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε η νέα Κ.Ε. Μπορεί να θέλουν να θεωρούνται «αριστεροί» - να το πιστεύουν – και για να το αποδείξουν στον εαυτό τους πρώτα-πρώτα (κάπου στο πολύ «μέσα» τους δεν θα νοιώθουν όλοι τους καλά) γι αυτό ψηφίσανε αυτούς που τους δίνουν ένα ψυχολογικό άλλοθι: τον Νίκο Φίλη γιατί τα βάζει με την Εκκλησία, τον Π. Πολάκη γιατί μιλάει με αναίδεια παριστάνοντας τον αλύγιστο αγωνιστή κλπ. Είναι κι αυτό ένα αποτέλεσμα της κυριαρχίας του Διαφωτισμού – που τόσο θαυμάζει ο πρόεδρος και μια σειρά άλλοι «προοδευτικοί», και που καλά θα κάνανε να διαβάζανε ή να ξαναδιαβάζανε όσοι το έχουνε ξεχάσει το «Η διαλεκτική του διαφωτισμού» των Χορκχάϊμερ-Αντόρνο – να αναλαμβάνουμε ρόλους, να μιμούμαστε κλπ κλπ. 

Ξαναθυμήθηκε στη συνέχεια τους στόχους που είχε παρουσιάσει σε προηγούμενη σύνοδο της ΚΕ, με ορίζοντα το 2021!! [Πιο σύντομα από το τέλος του 21ου αιώνα]:
«…να καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά, όχι μόνο τα συμπτώματα της καταστροφικής πολιτικής της λιτότητας, αλλά κυρίως τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.

Και αναφέρομαι στην ανισοκατανομή του εισοδήματος, στη γενικευμένη φοροδιαφυγή, στο πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος, στην απορύθμιση της αγοράς εργασίας.
Και βεβαίως στόχος μας διαρκής, στόχος ουσιαστικός είναι να αφήσουμε ένα βαθύ αριστερό ίχνος, προοδευτικό ίχνος, προοδευτικό αποτύπωμα στις ίδιες τις δομές της ελληνικής κοινωνίας.
Με την εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών και την ενίσχυση της κοινωνικής πλειοψηφίας στην καθημερινή της σύγκρουση με το καθεστώς της ολιγαρχίας.»
Για τις αιτίες της καταστροφής, το πελατειακό κράτος – και ποιο κράτος δεν είναι; - τη διαφθορά, τις δομές της ελληνικής κοινωνίας λέξη δεν λέγεται και ούτε φυσικά συνδέονται με το κυρίαρχο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα: δηλαδή το κεφαλαιοκρατικό και την εποχή του, δηλαδή τον ιμπεριαλισμό. Η αναφορά στην ολιγαρχία ακριβώς, όπως πολύ σωστά έδειξε η Ρόζα Λούξεμπουργκ στο «Μεταρρύθμιση ή επανάσταση» σκορπάει σύγχυση: ολιγαρχία υπήρχε και στο δουλοκτητικό σύστημα [εξ’ ού και ολιγαρχικοί] και φυσικά στο φεουδαρχικό και στο καπιταλιστικό και βρήκαμε και στον (αν)υπαρκτό σοσιαλισμό.
Όσον αφορά την καταπολέμηση της διαφθοράς κλπ κλπ να πληροφορήσουμε τους κ.κ. της ΚΕ, του συνεδρίου, της κυβέρνησης και τον κ. Τσίπρα, ότι όλες οι επαναστάσεις, από την Γαλλική [περίοδος της «τρομοκρατίας»και κυριαρχίας Ροβεσπιέρου] και δω: Ρωσική, Κινέζικη κλπ ως πρώτο καθήκον και μέλημα τους έθεσαν αυτό ακριβώς: την καταπολέμηση της διαφθοράς, της σπατάλης του δημόσιου χρήματος κλπ κλπ. Στην Κίνα που τέτοια φαινόμενα ήταν πλατειά διαδεδομένα πριν από την επικράτηση της επανάστασης το 1949, εξαπολύθηκαν από το Κ.Κ.Κ. πολλές φορές κινήματα ενάντια σε όλα αυτά:
Το κίνημα ενάντια στα «Τρία κακά» (1951): διαφθορά, σπατάλη, γραφειοκρατία. Ακολούθησε τα κίνημα ενάντια στα «Πέντε κακά»(τέλη 1951):ενάντια στη δωροδοκία, τη φοροδιαφυγή, κλοπή κρατικής ιδιοκτησίας, απάτη σε κυβερνητικές συμβάσεις, κλοπή οικονομικών πληροφοριών, και ακολούθησε το κίνημα ενάντια «Νέα τρία κακά» (1953): γραφειοκρατία, αυταρχισμός, παραβιάσεις του νόμου και της πειθαρχίας. Υπήρξε κι άλλο ένα κίνημα για «Το πρόβλημα των 5 υπερβολών: 1-υπερβολή στις αναθέσεις,2-στις συνεδριάσεις και τα εκπαιδευτικά προγράμματα, 3- στα έγγραφα, τις γραπτές αναφορές και στα στατιστικά δελτία, 4- στις οργανώσεις και 5- στις βοηθητικές δουλειές που δίνονται στους «πρωτοπόρους». Εδώ μιλάμε για κινήματα, όχι για απλή λογοδιάρροια. Αυτά που θέλει ο πρόεδρος και ζητάει από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη της ΚΕ, δεν υπονοούν ούτε απαιτούν τη δημιουργία, τον ξεσηκωμό, κινήματος από τον λαό στο οποίο θα παίξει πρωτοποριακό ρόλο η οργάνωση, το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είπε καθαρά ο πρόεδρος το συνέδριο «Επιβεβαίωσε το πολιτικό μας σχέδιο. Να συνεχίσουμε να δίνουμε τον αγώνα από θέσεις διακυβέρνησης» (βλ. παραπάνω). Όσοι ασκούνε καθήκοντα κυβερνητικά, μαζί με τους κολλητούς που διορίζονται σύμβουλοι παντού και χωρίς σοβαρό λόγο, αυτοί αναλαμβάνουν το έργο της διάσωσης μας, της καταπολέμησης της διαφθοράς και της διαπλοκής κλπ κλπ. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Απέχει εκατομμύρια έτη φωτός από το «η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της εργατικής τάξης». Εδώ έχουμε «απελευθερωτές», ειδικούς «σωτήρες», που ασκώντας διακυβέρνηση θα συντρίψουν το «κράτος του εχθρού». 

Όπως είπε κι επανέλαβε πολλές φορές, στην εισήγηση του στη νέα Κ.Ε. ο πρόεδρος, το συνέδριο τους έδωσε πολλές εντολές. Ανάμεσα τους:

«Μας έδωσε εντολή νομίζω το συνέδριο, και πρέπει αυτό να το συνομολογήσουμε όλοι, να τελειώνουμε με τις αυτονομήσεις, την έλλειψη συντονισμού και λογοδοσίας.
Να μην επιτρέψουμε την αναπαραγωγή ενός πλαστού διχασμού μεταξύ κόμματος και κυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα να μην επιτρέψουμε και την μετατροπή του κόμματος σε ένα κόμμα που θα βρίσκεται σε διαρκή εξάρτηση από το κράτος.

Η εντολή του Συνεδρίου ήταν το κόμμα μας να αποτελέσει το κέντρο του πολιτικού αγώνα. 

Να αναβαθμιστούν τα πολιτικά του όργανα. Η Κεντρική Επιτροπή και η Πολιτική Γραμματεία. 

Ώστε να χαράξουν την πολιτική μας στρατηγική στα όρια της εντολής του Συνεδρίου. 

Αλλά και να έχουν τον καθοριστικό ρόλο σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις. 

Για την πολιτική μας τακτική αλλά και για την ανοικοδόμηση του κόμματος. 

Ώστε η ευθύνη των χειρισμών αλλά και όλων των πολιτικών αποφάσεων να είναι συλλογική, όπως οφείλει».

Ο κ. Τσίπρας και ο στενός ηγετικός πυρήνας δεν πρωτοτυπούν όταν εκείνο που θέλουν είναι ουσιαστικά να μην παράγεται πολιτική μέσα στο κόμμα και τα όργανα του. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση μοιραία θα υπάρξουν ομαδοποιήσεις – αυτοί που συμφωνούν σε κάποια ζητήματα, κλπ- και μπορεί κάποια στιγμή το κόμμα να έρθει σε σύγκρουση με την κυβέρνηση. Εδώ το συνέδριο και ο πρόεδρος θεωρούν κάτι τέτοιο ως πλαστό διχασμό μεταξύ κόμματος-κυβέρνησης. Αυτό δεν τόλμησε να το υποστηρίξει ούτε ο Στάλιν. Δηλαδή ότι το κόμμα πρέπει να γίνει παράρτημα της κυβέρνησης. Το κόμμα – εδώ βέβαια εννοείται ένα επαναστατικό κόμμα – έργο του έχει να οργανώνει τις λαϊκές μάζες, πρώτα από όλες την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, κλπ – για να προχωρήσουνε οι αλλαγές πέρα από τα όρια της κυβέρνησης, που πάντοτε αυτή και το κράτος αναπτύσσουν ιδιαίτερα συμφέροντα, πολλάκις ενάντια σε αυτά αυτών των τάξεων.
Ο γνωστός μας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Μανιός, μιλώντας προχτές στη Βουλή (19-10-16) μας είπε το εξής:
«Τώρα τι κάνει ο καπιταλισμός; Εξαθλιώνει τις κοινωνίες και κάνει υπερσυγκέντρωση πλούτου, σε βαθμό που θα εκραγεί ο ίδιος ο καπιταλισμός. Και δεν ξέρουμε τι θα προκύψει. Ένας γνωστός Καναδός αστός οικονομολόγος είπε ότι θα ζήσουμε το εξής φαινόμενο: Ένα κοινωνικό σύστημα, όπως είναι ο καπιταλισμός, να ανατραπεί από το ίδιο κοινωνικό σύστημα που θα είναι πάλι ο καπιταλισμός» [στην συζήτηση για «Κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία και ανάπτυξη των φορέων της και άλλες διατάξεις». ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ IB΄Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016].
Πέρα από το ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο το είχε προβλέψει ο Μαρξ όταν έγραφε «για την κατάργηση του κεφαλαίου σαν ατομικής ιδιοκτησίας μέσα στα πλαίσια του ίδιου του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής» [βλ.«Το Κεφάλαιο», τ. 3ος , κεφ. 27ο, «ο ρόλος της πίστης στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή», εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, σελ.550.] – και το είδαμε στην περίπτωση των λεγόμενων «σοσιαλιστικών» κοινωνιών – ο κ. βουλευτής, αλλά και ο σύνολος ΣΥΡΙΖΑ και οι διεθνείς ομογάλακτοι του, μετά ιδίως την κατάρρευση του «υπαρκτού», σε κάτι τέτοιο προσβλέπουν και γι αυτό αγωνίζονται. Συνειδητά ή όχι είναι αδιάφορο. Για έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» - που κάποτε η «ανανεωτική» αριστερά το παρουσίαζε ως «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», διαφοροποιούμενη τάχατες από τον «υπαρκτό». Αλλά ούτε καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο μπορεί να υπάρξει ούτε και σοσιαλισμός χωρίς ανθρώπινο. Το ότι δεν είχε ανθρώπινο πρόσωπο ήτανε απόδειξη πώς δεν επρόκειτο για σοσιαλισμό – μετάβαση προς την αταξική κοινωνία – αλλά γι αυτό που καθυστερημένα αναγνώρισε ο Καναδός αστός οικονομολόγος.

Όλες οι εντολές του συνεδρίου ουσιαστικά μια τέτοια ανανεωτική εκδοχή του καπιταλισμού υπηρετούν. Το ότι το συνέδριο και ο Τσίπρας δεν το καταλαβαίνουν – δεν είναι μόνο ζήτημα θεωρητικής συγκρότησης ή είναι έξυπνοι ή βλάκες – είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής προοπτικής ακριβώς των κοινωνικών δυνάμεων που στην πραγματικότητα εκφράζει και εκπροσωπεί (ή προσπαθεί να εκπροσωπήσει) ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Το οργανωτικό σχέδιο λοιπόν που παρουσιάζει ο πρόεδρος είναι ακριβώς ενός αστικού / αρχηγικού κόμματος, που δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό γιατί δεν εκφράζει τάξεις ή κοινωνικά στρώματα που θέλουν μια πραγματική κοινωνική αλλαγή, αλλά αυτά που απλώς θέλουν και νομίζουν πώς αυτό αρκεί για να λυθεί το πρόβλημα της Ελλάδας και του λαού, μια πολιτική αλλαγή. Νομίζουν και πιστεύουν πως αν γίνουνε «Βεζύριδες στην θέση του Βεζύρι» όλα θα λυθούν αυτόματα. Γι αυτό και η αγωνία και ο φόβος τους για την « επιχείρηση παλινόρθωσης του παλιού πολιτικού καθεστώτος, του καθεστώτος που οικοδομήθηκε τα τελευταία χρόνια και το χαρακτηρίζουμε ως καθεστώς της μεταπολίτευσης, η επιχείρηση παλινόρθωσής του θα καταρρεύσει οριστικά και αμετάκλητα».
Ένα κόμμα και ένας ηγέτης που θα θέλανε πραγματικά μια βαθειά και ριζική αλλαγή της κοινωνίας – προϋπόθεση για να «σωθεί» ο λαός και η χώρα – θα είχανε προσέξει, θα γνώριζαν και θα τους απασχολούσε το γιατί και πώς κατέρρευσε ο υπαρκτός ή μετασχηματίστηκε σε νέου τύπου ταξική / καπιταλιστική κοινωνία. Θα τους απασχολούσε που έχει ηττηθεί – προσωρινά θέλω να πιστεύω, αλλά το προσωρινά μπορεί να κρατήσει και πολλά χρόνια – σε παγκόσμιο επίπεδο το εργατικό / επαναστατικό κίνημα.
Όλα τα υπόλοιπα του προέδρου για να αποδιώξει από το μυαλό του την προοπτική να χάσει την εξουσία και άρα την δική τους (του) προοπτική κοινωνικής-πολιτικής ανόδου, είναι για να ενισχύουν την ταξική/κομματική/ πολιτική τους αυτοπεποίθηση. Όπως :

«Για εμάς –το έχω ξαναπεί άλλωστε- η διαρκής σύγκρουση με αυτό που ονομάζουμε διαπλοκή δεν είναι πληγή. Είναι παράσημο.
Είναι το διαρκές σήμα στους απλούς πολίτες ότι δεν συμβιβαζόμαστε, δεν γινόμαστε όμοιοι με το σύστημα εξουσίας που λεηλάτησε την κοινωνία και αργότερα βύθισε τη χώρα μας στη χρεοκοπία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η προσπάθεια αυτή, η προσπάθεια σύγκρουσης, εννοώ, με τα φαινόμενα της διαπλοκής και με όλες τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος τα τελευταία χρόνια. Βρίσκεται, διεξάγεται παράλληλα, με την προσπάθειά μας για την έξοδο από την κρίση σε μια εξαιρετικά κρίσιμη καμπή, σε ένα εξαιρετικά δύσκολο σημείο. 

Και πρέπει τώρα να είμαστε, πιστεύω, αυστηρά προσηλωμένοι σ’ αυτόν τον στόχο. 

Να προχωρήσουμε με σταθερά και προσεκτικά βήματα στο σχέδιο μας, στον οδικό χάρτη που έχουμε συμφωνήσει, χωρίς να επηρεαζόμαστε από φωνές, χωρίς να επηρεαζόμαστε από την προσπάθεια αποπροσανατολισμού μας από τον στόχο.

Το σχέδιό μας είναι σαφές, είναι η χώρα, το συντομότερο δυνατό να απαλλαγεί από αυτό το καθεστώς της σκληρής, αυταρχικής επιτροπείας». 

Η πάλη κατά της διαπλοκής δεν έχει αναδειχθεί σε κεντρική τυχαία: δίνει την αίσθηση στον λαό ότι πραγματικά διεξάγεται κάποιος αγώνας ενάντια στον κύριο εχθρό, την διαπλοκή, ενώ εγκαταλείπεται αυτός ενάντια στην γενεσιουργό αιτία του: το υπάρχον κοινωνικο-οικονομικό σύστημα. Είναι η κριτική που ασκούν στο σύστημα οι μικροαστοί που «Όλοι τους θέλουν τον συναγωνισμό, χωρίς τις ολέθριες συνέπειες του συναγωνισμού. Όλοι τους θέλουν το αδύνατο, δηλαδή θέλουν αστικούς όρους ζωής, χωρίς τις αναγκαίες συνέπειες αυτών των όρων. Όλοι τους δεν καταλαβαίνουν ότι η αστική μορφή της παραγωγής είναι ιστορική και παροδική μορφή, ακριβώς όπως ήταν και η φεουδαρχική μορφή»[ Ο Μαρξ, στον Αννένκοβ, κριτική στον Προυντόν]
Μεγάλα λόγια, «σκληρές» φράσεις, αποφασιστικό και αγωνιστικό ύφος, αλλά στην πράξη υποχώρηση στις θελήσεις, τις προσταγές και τα συμφέροντα του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου και τα διάφορα «θεσμικά» κέντρα του.

Αυτές οι «υποχωρήσεις» σε συνδυασμό με τις παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ και την έλλειψη εμπιστοσύνης που προκαλούν στους ευρωπαίους εταίρους μας, είναι αλήθεια ότι από την αρχή προκαλούσαν την οργή των εγχώριων συμμάχων του υπαρκτού συστήματος. Κάπου μέσα τους στην αρχή πίστευαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι θα κατάφερνε – ως αριστερό κόμμα – παρόλο ότι δεν τους άρεσε, αλλά από ανάγκη. Η κρίση «χτύπησε» και την μεσαία τάξη και τμήματα του μεγάλου επιχειρηματικού κόσμου. Αλλά ως φαίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους ικανοποιεί, δεν τους εμπνέει ως όχημα διαφυγής από την επιτροπεία και την κρίση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα – και πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα γιατί αυτός που το γράφει είναι πιστός «ευρωπαϊστής» και φίλος του συστήματος – το άρθρο του Αντώνη Καρακούση στο «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ»(23-10-16), με τίτλο «Ένα σπρώξιμο αρκεί...»:

«Παλεύει η κυβέρνηση εδώ και δύο χρόνια για τις εντυπώσεις, και μόνο γι' αυτές.

Αλλά εν τέλει και σε αυτό το πεδίο χάνει.
Το χρέος μένει στο ράφι, οι φόροι στη θέση τους και οι επιχειρήσεις χωρίς νέα χρήματα. ….
Η Ελλάδα οφείλει να αναλάβει η ίδια τη διάσωσή της, χωρίς διαμεσολαβητές και τριτεγγυητές…..
Κακά τα ψέματα, η ελληνική οικονομία απέδειξε ότι διαθέτει δυνάμεις, περισσότερες από όσες νομίζουν οι ειδικοί.
Στα πολλά χρόνια της κρίσης, παρά τις πολλές ζημίες, άντεξε και αντέχει ακόμη και τα καμώματα της τωρινής κυβέρνησης.
Στο σημείο που είμαστε ένα σπρώξιμο θέλει για να απογειωθεί.
Αρκεί να το καταλάβουν οι μίζεροι και άσχετοι κυβερνήτες μας, που έχουν μείνει με την παράσταση της πλατείας Κουμουνδούρου».

Η κριτική προς την κυβέρνηση είναι σκληρή. Αλλά από αγανάκτηση πια που δεν είναι ικανή να οδηγήσει την οικονομία της χώρας σε ανάπτυξη. Και τι λέει, τι συμβουλεύει;
«Η Ελλάδα οφείλει να αναλάβει η ίδια τη διάσωσή της, χωρίς διαμεσολαβητές και τριτεγγυητές… Στο σημείο που είμαστε ένα σπρώξιμο θέλει για να απογειωθεί».
Ως φαίνεται και μέσα στους αστικούς οικονομικο-πολιτικούς κύκλους και στους ιδεολογικούς εκφραστές τους, η αγανάκτηση φουντώνει τόσο ενάντια στους διαμεσολαβητές και τριτεγγυητές και ενάντια στην ανίκανη κυβέρνηση. Να προσθέσουμε επίσης ότι η κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει σχέδιο δράσης και αντίδρασης για τα εθνικά μας θέματα – που αφορούν και το ελληνικό κεφάλαιο – γιατί απλούστατα είναι βουτηγμένη στις εθνομηδενιστικές ιδεοληψίες της. Όπως επίσης φαίνεται να τα έχει εντελώς χαμένα απέναντι σε όλες τις άλλες εξελίξεις: προσφυγικό, ελληνοτουρκικές σχέσεις, Κυπριακό, ΑΟΖ κλπ κλπ. Το ελληνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο και οι κοινωνικοί σύμμαχοι και στηρίγματα του, εδώ στην Ελλάδα, έχουν ένα όριο αντοχής. Δεν μπορούν να δεχτούν μια τέλεια υποβάθμιση τους στην περιοχή και την Ευρώπη. Κάποιοι από αυτούς θα ήθελαν να αντισταθούν περισσότερο από όσο κάνει η περιδεής ανανεωτική αριστερο-δεξιά κυβέρνηση. Βεβαίως και στο άλλο στρατόπεδο το συντηρητικό και φιλοευρωπαϊκό [αν και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προσχωρήσει στο φιλοευρωπαϊκό] η κατάσταση στην πολιτική του οργάνωση δεν είναι καθόλου καλή ώστε να καθοδηγήσει τις μερίδες του αστικού κόσμου στον όποιο αγώνα/ αντίσταση θα επιθυμούσε. Όλο το πολιτικό σύστημα – και φαίνεται σε όλο τον δυτικό κόσμο, από ΗΠΑ μέχρι Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία κλπ – είναι σε κρίση. Πολιτικοί δεύτερης και τρίτης ποιότητας και ικανοτήτων βρίσκονται στο τιμόνι μεγάλων χωρών, αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντα που τους βάζει ένα κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που έτσι και αλλιώς βρίσκεται σε κρίση.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες η χαζοχαρούμενη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ με έναν απλούστατα ανεπαρκέστατο ηγέτη και ένα κόμμα για τα πανηγύρια πρέπει να περιμένουμε εξελίξεις. Που σίγουρα μπορεί να μην είναι ευχάριστες για το λαό και την χώρα μας.

23/10/16

ΠΗΓΗ:http://istrilatis.blogspot.gr/

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com