Για μια Δημοκρατική Πατριωτική Κίνηση

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Αγαπητές φίλες και φίλοι, αγαπητοί συνάδελφοι,

με την ευκαιρία του εορτασμού της εθνικής μας Παλιγγενεσίας, απευθύνομαι σε όλους εσάς για να καταθέσω τις σκέψεις μου σχετικά με τις προτεραιότητες που τίθενται για τον χώρο των εκπαιδευτικών σήμερα αλλά, όπως φαίνεται, και για πολλά ακόμη χρόνια. Το διάγγελμα του Υπουργού Παιδείας για την 25η Μαρτίου που αμφισβητεί τη συνέχεια του ελληνικού έθνους και αποφεύγει κάθε αναφορά στην Τουρκοκρατία, αλλά και στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, είναι απόλυτα συνεπές με την αποδοχή των Τούρκων ελεγκτών στα ελληνικά νησιά και όλες τις οδυνηρές υποχωρήσεις και καταστροφικές επιλογές της στα οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά, περιβαλλοντικά θέματα. Τα επιτεύγματα της Ελληνικής Επανάστασης τείνουν πλέον να ακυρωθούν με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο: με τη συμβολή της πολιτικής μας ηγεσίας. Όσο για τη συνδικαλιστική; Καμία παράταξη δεν θεώρησε ότι έπρεπε να αντιδράσει στο διάγγελμα του Υπουργού Παιδείας και απ’ όλες τις ΕΛΜΕ της χώρας μόνο η ΕΛΜΕ Αργολίδας αντέδρασε με ψήφισμα στις δηλώσεις του Υπουργού που αμφισβητούν την γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού.

Αγαπητές φίλες και φίλοι, αγαπητοί συνάδελφοι,

με το κείμενο αυτό επιθυμώ να καλέσω κάθε συνάδελφο σε μία νέα κίνηση, που θα παρεμβαίνει στα συνδικαλιστικά πράγματα στον χώρο των εκπαιδευτικών, ανεξάρτητα εάν αυτό εκφραστεί ή όχι και εκλογικά γιατί δεν είναι αυτό το μείζον. Μιλάω για μία κίνηση με πανελλαδικά χαρακτηριστικά με ξεκάθαρο πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα: ενωτικό, δημοκρατικό, πατριωτικό. Ένα στίγμα που δυστυχώς δεν καλύπτεται από κανένα από τα υπάρχοντα σχήματα και που ακόμη δυστυχέστερα δεν μπορεί να εκφραστεί από την δική μου τοπική ομάδα στην Αργολίδα, την Απέναντι Όχθη – μια παράταξη που έχει κατορθώσει να καλύψει όλο το φάσμα της εκτός ΚΚΕ, αριστεράς αλλά και πολλούς άλλους άξιους συναδέλφους – της οποίας όπως πιθανόν γνωρίζετε είμαι ιδρυτικό μέλος και την εκπροσωπώ 10 ολόκληρα χρόνια αλλά που πιστεύω πως έχει κλείσει πλέον τον κύκλο της. Η μετατροπή της τα τελευταία χρόνια από «Ομάδα για τη Συλλογική Δράση» σε «ενός ανδρός αρχή» είναι ένα μόνο δείγμα μιας γενικότερης κατάστασης που την έχει ουσιαστικά καταστήσει ανίκανη να παραγάγει ιδέες και να χαράξει πολιτική. Και μόνο η ακεραιότητα των μελών και η αμεσοδημοκρατική και αδέσμευτη λειτουργία, που όλοι της αναγνωρίζουν, δεν αρκούν, αλλά κι αυτά ακόμη υπονομεύονται από την περιορισμένη έως ανύπαρκτη συμμετοχή. Κυρίως όμως, μία συνδικαλιστική παράταξη πρέπει να έχει θέσεις και απόψεις. Δεν αρκεί, γενικώς και αορίστως, να αυτοπροσδιορίζεται ως «ανεξάρτητη αριστερή», γιατί «ανεξάρτητος αριστερός» είναι κι ο… Βαρουφάκης!

Η δημοκρατικότητα του σχήματος αφορά καταρχάς τη λειτουργία του με διαδικασίες βάσης χωρίς να λειτουργεί ως απλός ιμάντας μεταβίβασης της «γραμμής» κάποιας κεντρικής καθοδήγησης. Αφορά όμως και την ουσία του πατριωτικού προτάγματος καθώς σήμερα τον «πατριωτισμό» τον καπηλεύονται ακροδεξιές, μισαλλόδοξες έως και ναζιστικές πολιτικές δυνάμεις που εκμεταλλεύονται την δίκαιη αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων για τις ταπεινώσεις που υφίσταται η πατρίδα μας. Ουδεμία σχέση όμως έχουν με την ελληνική δημοκρατική αντιστασιακή παράδοση γι’ αυτό και στην πραγματικότητα εξευτελίζουν τα εθνικά σύμβολα καθώς δεν μπορούν να κρύψουν τα φασιστικά, φιλοχουντικά και ναζιστικά πρότυπά τους. Οφείλουμε επομένως να δηλώσουμε εξαρχής την αταλάντευτη προσήλωσή μας στην δημοκρατία στην πιο ανόθευτη μορφή της και πως όχι μόνον δεν αναγνωρίζουμε κανέναν «σωτήρα», κανέναν «ηγέτη», κανέναν «φίρερ», καθώς επίσης και καμία κομματική «πρωτοπορία», αλλά και πως τους θεωρούμε μέρος του προβλήματος και αντιπάλους μας. Δεν είμαστε, ωστόσο, διατεθειμένοι να χαρίσουμε τον πατριωτισμό στην ακροδεξιά επειδή τάχα φοβόμαστε κάποια «εθνικιστική εκτροπή».

Γιατί όμως αυτή η εμμονή στον πατριωτισμό; Γιατί ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία αποτελεί σήμερα την προϋπόθεση για οποιαδήποτε απελευθερωτική προσπάθεια στην χώρα σε κάθε επίπεδο. Γιατί χωρίς αγάπη, έγνοια, αγωνία και αγώνα για αυτόν τον τόπο και αυτόν τον λαό, χωρίς εθνική συνείδηση δηλαδή, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κανένα ζήτημα: πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, περιβαλλοντικό, πολιτισμικό, εκπαιδευτικό.

 Όλα αυτά εξαρτώνται, ιδίως στην παρούσα φάση, από την δυνατότητα του ελληνικού λαού να διαχειριστεί τις τύχες του. Και επομένως, χωρίς την καλλιέργεια και ανάδειξη των στοιχείων ταυτότητας του ελληνικού λαού, των στοιχείων που συγκροτούν τα επιμέρους άτομα σε εθνικό συλλογικό υποκείμενο, δεν μπορεί να έχουμε την παραμικρή επιτυχία σε κανένα επιμέρους ζήτημα. Ή για να το πω αντίστροφα, οποιαδήποτε επιτυχία θα έχει υποχρεωτικά ως υπόβαθρο την αγάπη για τη χώρα, τον λαό και τον πολιτισμό της. Κάθε άλλη πολιτική καταλήγει στην ακόμη μεγαλύτερη υποταγή μας στους δανειστές και την μετατροπή της χώρας σε τουρκικό προτεκτοράτο. Η Ελλάδα θυμίζει σήμερα περισσότερο από ποτέ την περίοδο πριν από την Άλωση του 1453, όταν συνθλιβόταν μεταξύ της αρπακτικότητας της Δύσης και της βαρβαρότητας της Ανατολής. Ας αναλογιστούμε ότι με δεδομένη την δημογραφική κρίση και την αθρόα μετανάστευση (νέων από την Ελλάδα και πληθυσμών, που δεν ενσωματώνονται εύκολα, στην ελληνική κοινωνία) τα δεδομένα σήμερα είναι δυσμενέστερα

Η κυβέρνηση μπορεί να επιθυμεί να δώσει αυξήσεις στους περισσότερους Δημοσίους Υπαλλήλους, ωστόσο, με την παρέμβαση των δανειστών θα έχουμε μειώσεις τελικά εξαιτίας της αύξησης της φορολογίας και των εισφορών γενικά. Το ίδιο ισχύει και για τις συντάξεις και για μία σειρά άλλα ζητήματα, όπως οι διορισμοί, η Ειδική Αγωγή, η επαγγελματική εκπαίδευση με τη διαφορά ότι σε ορισμένα από αυτά συμφωνεί και η ίδια ότι θα πρέπει να συρρικνωθούν ή και να εκλείψουν.

Η κυβέρνηση μπορεί να επιθυμεί να προστατέψει το περιβάλλον. Κι αυτό όμως εξαρτάται από την ικανότητά της να επιβάλει την εθνική περιβαλλοντική νομοθεσία έναντι της απληστίας των ξένων πολυεθνικών που διαφεντεύουν ήδη ή ετοιμάζονται να εξαγοράσουν περιοχές της πατρίδας μας.

Η κυβέρνηση διατείνεται πως στοχεύει στην παραγωγική ανασυγκρότηση και την ίδια στιγμή εξοντώνει κάθε παραγωγική ομάδα και δραστηριότητα. Χωρίς ένα εθνικό σχέδιο στήριξης της πρωτογενούς παραγωγής, χωρίς πατριωτική καταναλωτική συνείδηση («στηρίζω τα ελληνικά προϊόντα»), χωρίς ενίσχυση των νέων επιστημόνων με συγκεκριμένα κίνητρα ώστε να παραμείνουν και να προσφέρουν στη χώρα, η περιβόητη παραγωγική ανασυγκρότηση θα μείνει μόνο μία πινακίδα στο Υπουργείο που υπηρέτησε πρώτος ο… Λαφαζάνης.

Η κυβέρνηση, τέλος, δηλώνει πως δεν επιθυμούσε τη μετατροπή της χώρας σε κέντρο κράτησης προσφύγων και μεταναστών. Κι όμως υποχρεώνεται εκούσα άκουσα να υποκύψει στους εκβιασμούς, όχι μόνον της ισχυρής Τουρκίας αλλά και θεωρητικά πιο αδύναμων κρατών, όπως η Αλβανία και τα Σκόπια. Και ο κατάλογος των παραδειγμάτων δεν έχει τέλος.

Η συγκεκριμένη κυβέρνηση, όμως, σε μεγάλο βαθμό υπηρετεί ΕΚΟΥΣΙΑ τους δανειστές, τη γερμανική στρατηγική για την Ευρώπη και τις νεοθωμανικές επιδιώξεις στα ζητήματα εθνικής ταυτότητας και μνήμης. Υπονομεύοντας όμως και αποδομώντας τα στοιχεία της εθνικής ταυτότητας, υπονομεύεται ταυτόχρονα κάθε αντιστασιακή δυνατότητα, κάθε δυνατότητα ανατροπής της παρούσας κατάστασης. 

Με αποικιοποιημένη σκέψη και αλλοτριωμένη συνείδηση, δεν υπάρχει καμία απελευθερωτική προοπτική. Στην Ιστορία τα καταπιεσμένα έθνη ενέτασσαν πάντοτε τα κοινωνικά αιτήματα στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Γι’ αυτό και η πραγματικά επαναστατική αριστερά πάντοτε ενέπνεε και στήριζε τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε όλες τις αποικιοκρατούμενες χώρες στον κόσμο με εμβληματική μορφή τον Τσε Γκεβάρα που διατύπωσε συνθηματικά αυτή τη θέση με το αδιανόητο για την σημερινή αριστερά της ήττας: «Πατρίδα ή θάνατος!». 

Την κυβέρνηση ωστόσο στηρίζουν σε αυτά τα θέματα και όλα τα κόμματα της υποταγής: ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, αλλά και ορισμένοι «επαναστάτες» που βαυκαλίζονται πως είναι δυνατόν να υπάρξει… αντιπατριωτική επανάσταση στην Ελλάδα βαφτίζοντάς την σε… ιμπεριαλιστική χώρα για να λύσουν την αντίφαση στη θεωρία τους. Και μόνο η σύνθεση της Επιτροπής «εθνικού διαλόγου» για την Παιδεία με πρόεδρο τον εγνωσμένων εθνομηδενιστικών απόψεων, Λιάκο – αλλά και οι απόψεις Μπαλτά και Φίλη για την 25η Μαρτίου, του Φίλη για την ποντιακή γενοκτονία, της Σίας για το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, ο κατάλογος είναι μακρύς, – αποδεικνύουν ότι ανομολόγητος στόχος τους είναι η εθνική μας συλλογική συνείδηση, η μόνη δυνατή σήμερα να εμπνεύσει έναν μακροχρόνιο και αποτελεσματικό απελευθερωτικό αγώνα. Γι’ αυτό η αντίστασή μας σε αυτό το πεδίο είναι κομβικής σημασία και όμως αυτό δεν αναδεικνύεται από ΚΑΜΙΑ παράταξη στον χώρο των εκπαιδευτικών!

Η ανάπτυξη ενός δημοκρατικού πατριωτικού κινήματος στη χώρα και ειδικότερα στους καθηγητές έχει ενωτικό χαρακτήρα και αυτό επίσης αποτελεί σήμερα ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα. Γιατί τόσο το πολιτικό μας σύστημα όσο και η πρόσφατη πολιτική μας παράδοση έχουν την τάση να γεννούν και να αναπαράγουν διχασμούς και αντιπαραθέσεις, όχι γνήσια ταξικές και κοινωνικές, αλλά καθαρά ιδεολογικές, στο φαντασιακό δηλαδή επίπεδο. Σήμερα όμως η αντιπαράθεση για παράδειγμα «αριστεράς» και «δεξιάς» ή «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» δεν έχει νόημα αφού έχουμε κυβέρνηση της Αριστεράς που υλοποιεί πλέον μνημονιακές πολιτικές που καταστρέφουν τη χώρα και εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό. Για να μη μιλήσουμε για τη διαπλοκή, τους διορισμούς ημετέρων, την κομματοκρατία, την υποταγή στο ΝΑΤΟ, την Γερμανία, την Τουρκία κτλ Εκτός αν συνεχίζουμε να αναζητούμε την «αγνή», «συνεπή» και «ανόθευτη» αριστερά στους νοσταλγούς της ΕΣΣΔ, του Στάλιν, του Χότζα της Αλβανίας και στα τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα.

Στον δρόμο αυτό πρέπει να βαδίσουμε όλοι μαζί, όλος ο ελληνικός λαός μαζί και σε ό,τι αφορά την Εκπαίδευση, όλοι οι εκπαιδευτικοί μαζί χωρίς ψευδείς και ξεπερασμένους ιδεολογικούς διαχωρισμούς που δεν έχουν καμία σχέση με την κοινωνική μας θέση ως εργαζομένων.

Τελειώνοντας, θα έλεγα ότι οι εκπαιδευτικοί έχουμε μία μεγάλη ευθύνη έναντι της χώρας και του ελληνικού λαού γιατί έχουμε αναλάβει να μορφώσουμε και να διαπαιδαγωγήσουμε τη νέα γενιά. Στο χέρι μας είναι να συμβάλουμε στη διαμόρφωση πολιτών με δημοκρατική πατριωτική αγωνιστική συνείδηση, ανθρώπων υπεύθυνων και περήφανων για την καταγωγή και τον πολιτισμό τους, που θα αγωνιστούν για ελευθερία και δικαιοσύνη αναδεικνύοντας ως πρότυπο την αντιστασιακή παράδοση σ’ αυτόν τον τόπο και γι’ αυτόν τον λαό, που θα αγαπούν, θα αναδεικνύουν και θα προστατεύουν το περιβάλλον, τα μνημεία και τον πολιτισμό μας. Διαφορετικά, μπορούμε να υπακούσουμε στα κελεύσματα της εξουσίας, του Φίλη, του Λιάκου, της Αναγνωστοπούλου, της Ρεπούση και όλης της εθνομηδενιστικής μας διανόησης συμμαχώντας μαζί τους στην αποδόμηση των στοιχείων της εθνικής μας ταυτότητας, στην απαξίωση της εθνικής μνήμης, στον ευτελισμό της ελληνικής γλώσσας, στον εξοβελισμό από την Εκπαίδευση της λαϊκής θρησκευτικότητας, της ορθόδοξης παράδοσης. Καλούμαστε σήμερα, τώρα, να αποφασίσουμε εάν θα είμαστε το πρόβλημα ή εάν θα αποτελέσουμε τη λύση του.

Οι καιροί ου μενετοί. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Όσοι δεν συμφωνούν ή δεν επιθυμούν, πάλι τους αγαπώ το ίδιο, πάλι συνάδελφοι και συναγωνιστές θα είμαστε, αλλά εγώ θα προχωρήσω συνάδελφοι σ’ αυτό που θεωρώ πως είναι το μέγιστο διακύβευμα σήμερα: η επιβίωσή μας σ’ αυτόν τον τόπο ως αυτό που είμαστε, έστω και για λόγους οικολογικούς: της προστασίας ενός σπάνιου πλέον είδους που κινδυνεύει με εξαφάνιση!

25η Μαρτίου 2016

* Δρ Ιστορίας, φιλόλογος στο ΕΠΑΛ Ναυπλίου, αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Αργολίδας

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com