Έρμαια της σύγκρουσης συμφερόντων του ιμπεριαλισμού…

Του Αχιλλέα Ομήρου

Είναι οι λαοί. Είτε πρόκειται για τα Βαλκάνια είτε για τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Ασία και Λατινική Αμερική. Για τα συμφέροντα τους, για την βαθύτατη θέληση  τους για κυριαρχία και υποταγή των λαών με σκοπό την εκμετάλλευση τους – όχι μόνο της εργατικής τους δύναμης αλλά και του παντός είδους πλούτου τους – δεν διστάζουν να τους αιματοκυλίσουν, να κάνουν «μπάχαλο» ακόμα και τις «αναπτυγμένες» χώρες τους, την Ευρώπη π.χ. Από την εποχή ανατροπής του Μωσαντέκ μέχρι τώρα έχουν πολύ μεγάλη και πλούσια συλλογή παντός είδους επεμβάσεων. «Ειρηνικών» και πολεμικών.

Τα τελευταία 25 χρόνια γνωρίσαμε τρεις  πολύ μεγάλες επεμβάσεις στις «απείθαρχες» - προς τα συμφέροντα των μεγάλων ιμπεριαλιστών – χώρες, κυρίως της Μέσης Ανατολής και Β. Αφρικής.   Την «Καταιγίδα της ερήμου» (1991) και το «Σοκ και Δέος» (2003) και αυτή ενάντια στην Λιβύη (2011). Έχει βέβαια και η Ευρώπη – τα Βαλκάνια – γνωρίσει επεμβάσεις «ανθρωπιστικές» και «δημοκρατικές», όπως αυτή ενάντια στην Γιουγκοσλαβία (1999). Επί 25 χρόνια δηλαδή οι ιδέες του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και οι  Ευρωπαϊκές «αξίες» δίνουν τοπικά και υπερ-τοπικά μαθήματα δημοκρατίας, ανθρωπισμού και γενικά σεβασμού στα δικαιώματα των λαών και εθνών.

Αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών μηχανορραφιών, υπόγειων, επίγειων και εναέριων επεμβάσεων τους είναι βέβαια και οι αντιστάσεις των λαών της περιοχής. Που δεν παίρνουν μια συγκεκριμένη κάθε φορά κατεύθυνση ιδεολογικο-πολιτική, πολύ περισσότερο «προοδευτική», αντι-ιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική. Ακόμα περισσότερο μετά την κατάρρευση του υπαρκτού», όπου ένας κάποιος προσανατολισμός τους έχασε κάθε  προσανατολισμό. Είμαστε μάρτυρες μιας  ιδεολογικο-πολιτικής και πολιτιστικής οπισθοδρόμησης των αγώνων των αραβικών λαών. Επιστροφή όχι απλά στη βαρβαρότητα αλλά στην κυριολεξία στην αγριότητα.

Αυτή η «εξέλιξη» γεμίζει χαρά όλα τα ιμπεριαλιστικά σκυλιά. Όχι μόνο γιατί έτσι ξεμπερδεύουν με κάθε πιθανότητα ή ακόμα και υπόνοια κινημάτων αντι-ιμπεριαλιστικών με σοσιαλιστικό προσανατολισμό αλλά και γιατί διευκολύνονται στην πλήρη υπονόμευση και πρακτόρευση αυτών των κινημάτων. Βέβαια αυτός ο πόλεμος συμφερόντων μέσω «αντιπροσώπων» - τοπικών κινημάτων με σημαία τους θρησκευτικούς φανατισμούς – μπορεί και να ξεφύγει. Μπορεί ο καλλιεργούμενος αυτός θρησκευτικός φανατισμός – ως ιδεολογία αντίστασης στα διαρκή εγκλήματα της «Δύσης», του δυτικού αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού, κάποια στιγμή να ξεφύγει από τον έλεγχο και να στραφεί ενάντια  στον έδαφος των υπεύθυνων χωρών. Να πλήξει δηλαδή τη Ν. Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι. Έχουμε και τέτοια επεισόδια.

Όπως πια φαίνεται υπάρχουν και άλλα πιο δυσμενή και ανησυχητικά  αποτελέσματα. Όπως αυτό που αποκαλείται «προσφυγικό». Όλοι ασχολούνται με αυτό, με τα κύματα προσφύγων, ανάμεικτα με μεταναστών, που καταφθάνουν στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας και  Ιταλίας κυρίως, αφού πρώτα σταθμεύσουν στην Τουρκία. Οι εκατοντάδες, χιλιάδες ναυαγοί στη Μεσόγειο και το Αιγαίο – μικρά παιδιά, γυναίκες, άνδρες – δεν αποτελούν απλά μια απαράδεκτη τραγωδία, δεν προκαλούν μόνο την αγανάκτηση και συμπάθεια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, αλλά  και αντίθετα αισθήματα, που εκφράζονται με την άνοδο ακροδεξιών και φασιστικών κινημάτων στην Ευρώπη του Διαφωτισμού. Πολλοί είναι εκείνοι που εξανίστανται με αυτού του τύπου – ακροδεξιού, φασιστικού, ξενοφοβικού – την αντίδραση και την καταγγέλλουν. Να την καταγγέλλουν έχουν απόλυτο δίκιο – αν και δεν αρκεί αυτό, πρέπει να κατανοούνται και οι βαθύτερες αιτίες αυτών των φαινομένων – αλλά να εξανίστανται  δεν έχουν.

Πάει καιρός που ο Μαρξ παρατηρούσε ότι «Με την ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής  στη  διάρκεια της μανουφακτουρικής περιόδου η κοινή γνώμη της Ευρώπης έχασε και το τελευταίο υπόλειμμα του αισθήματος  της ντροπής και της συνείδησης. Τα έθνη κομπάζανε με κυνισμό για κάθε ατιμία, που ήταν μέσο συσσώρευσης κεφαλαίου» [«Το Κεφάλαιο» τ. 1^ος , σελ. 783]. Όπως π.χ. η δουλεία και το δουλεμπόριο υπήρξανε πολύ προσφιλής τρόποι συσσώρευσης και πλουτισμού – «Το δουλεμπόριο αποτελεί για το Λίβερπουλ τη δική του μέθοδο της πρωταρχικής συσσώρευσης» έγραφε  ο Μαρξ  (ibid, σελ.784) – έτσι και η επανάληψη του με πιο μοντέρνους τρόπους, όπως δημιουργία προσφύγων και μεταναστών, έχουν κάνει πανηγυρικά την εμφάνιση  τους. Δεν μας διαφεύγει π.χ. αυτά που έχει δηλώσει ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων για τη χρησιμότητα των προσφύγων στη Γερμανική βιομηχανία ούτε και της κ. Μέρκελ για την συνεισφορά τους στο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.

Αλλά παράλληλα γινόμαστε μάρτυρες και της επίμονης προσπάθειας τώρα που «βρήκαμε τον παπά» - τους πρόσφυγες – να λύσουμε και μερικά άλλα προβλήματα που απασχολούν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα χρόνια τώρα. Όπως π.χ. η Ελληνοτουρκική διαμάχη στο Αιγαίο. Έτσι λοιπόν με πρόσχημα  η ΕΕ και η Γερμανία απαιτούν κοινές περιπολίες στο Αιγαίο από ελληνική και τουρκικά πολεμικά πλοία. Και γι’ αυτό θα ασκηθούν πιέσεις  στον Αλ.Τσίπρα στην διάρκεια της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για το προσφυγικό σήμερα Πέμπτη. Πλάγια λοιπόν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας προωθούν το μοίρασμα του Αιγαίου με την Τουρκία. Έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν, πως και πόσο θα αντισταθεί η Ελληνική κυβέρνηση σε αυτό το αίτημα. Δεδομένου ότι όλα τα προβλήματα – και το προσφυγικό μαζί με το χρέος κλπ κλπ – ο Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του τα έχουν καταστήσει «ευρωπαϊκά», οι Ευρωπαίοι, που κάτι τέτοιες λεκτικές  ακροβασίες ξέρουν να τις αξιοποιούν, αυτό τώρα ισχυρίζονται: ότι η φύλαξη του Αιγαίου από τα προσφυγικά κύματα είναι ευρωπαϊκή υπόθεση. Πολύ λίγο βέβαια τους απασχολεί ότι η Τουρκία δεν είναι μέλος της ΕΕ. Άλλωστε οι ελληνικές κυβερνήσεις πάντα υποτελείς και φοβούμενες την Τουρκία, έχουν ταχθεί υπέρ της εισόδου της στην ΕΕ χωρίς  κανένα – προς το συμφέρον μας – προαπαιτούμενο: αποκήρυξη π.χ. του casus belli, απόσυρση των στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο, σεβασμό της ΑΟΖ (ελληνικής και κυπριακής) κλπ.

Στα «μυαλά» των πιο αντιδραστικών κύκλων στα ιμπεριαλιστικά κέντρα γυροφέρνει και το σχέδιο να εκμεταλλευτούν τις αντιδράσεις των φανατικών ισλαμιστών για μια ανανεωμένη νέο-αποικιοκρατική επίθεση ενάντια στους λαούς της Μέσης Ανατολής. Ο Ν. Φελέκης - Εκδότης-Διευθυντής του «Κόσμου του Επενδυτή»  την εποχή εκείνη – διαπιστώνοντας ότι ο όλος  Κόσμος είναι κυριολεκτικά στον αέρα κι ότι ανά πάσα στιγμή το καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό σύστημα μπορεί καταρρεύσει, πανικόβλητος μπροστά σε μια τέτοια πιθανότητα,  δεν δίσταζε να καλέσει τους πάντες σε μια νέα αποικιοκρατία: «Στο παρελθόν ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες μεγαλούργησαν ως αποικιακές δυνάμεις σε κράτη. Ίσως σήμερα οι Ευρωπαίοι πρέπει να σκεφθούν μήπως ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ενοποίηση της Ευρώπης, άρα και η σωτηρία της, είναι να συμπεριφερθούν ως αποικιακή δύναμη σε νέες, περιφερειακές και αναδυόμενες αγορές.

Θα μπορούσε με κοινοτική προτροπή και καθοδήγηση να δημιουργηθούν ευρωπαϊκά συνεργατικά σχήματα επί τη βάσει συμπεφωνημένων ποσοστών κατά περίπτωση και -με γνώμονα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και σε προϊόντα και σε υπηρεσίες μιας χώρας, τις διακρατικές προτιμησιακές σχέσεις, τις πολιτιστικές, ιστορικές και εθνολογικές ωσμώσεις και αποδοχές- να διεισδύσουν και να κατακτήσουν αγορές.

Η ίδια λειτουργία θα μπορούσε να υπάρξει εσωτερικά και στον ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο. Ακόμη και οι εθνικές πολυεθνικές εταιρείες θα μπορούσαν σταδιακά να μετεξελιχθούν σε ευρωπαϊκούς πολυεθνικούς κολοσσούς.

Η Ελλάδα σ’ αυτή την προσπάθεια για έναν νέο με πανευρωπαϊκό πρόσημο διεθνή καταμερισμό εργασίας, παραγωγής πλούτου και απόδοσης κεφαλαίων θα μπορούσε να έχει σημαντικό ρόλο σε τομείς όπως η ναυτιλία, ο τουρισμός, το περιβάλλον, η βιολογική αγροκτηνοτροφία, η ενέργεια, ο πολιτισμός, η οικοτεχνία, η διαμετακόμιση κ.ά.

Αντί λοιπόν η Ευρώπη, ασχολούμενη μανιοκαταθλιπτικά με τα δημοσιονομικά άχθη των κρατών-μελών της, να ταλαιπωρείται, να διχάζεται και να δημιουργεί προσανάμματα για επερχόμενες κοινωνικές αναφλέξεις, καλόν θα ήταν να σκεφθεί και να ενεργήσει διαφορετικά. Μια Ενωμένη Ευρώπη με επιθετική αποικιοκρατική εξωστρέφεια ως προς τις νέες, περιφερειακές και αναδυόμενες αγορές του πλανήτη θα καταφέρει να παραγάγει και να μοιραστεί νέο πλούτο, να επιτύχει υπεραπόδοση των επενδυτικών της κεφαλαίων και το κυριότερο να αυξήσει θεαματικά το ΑΕΠ της, άρα και να αποκλιμακώσει δραστικά τα ελλείμματα και τα χρέη των κρατών-μελών της, χωρίς να στραγγαλίσει τους λαούς της». [Σαββατιάτικο Επενδυτή (27/11/2010), άρθρο με τίτλο «Περί αποικιοκρατίας»]

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πολύ καλά ότι οι καιροί δεν είναι μόνο δύσκολοι αλλά και «πονηροί». Ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί –και θα προσπαθήσει αξιοποιώντας όλα τα μέσα που διαθέτει – με ένα «σπάρο», το προσφυγικό, να χτυπήσει και «λύσει» πολλά προβλήματα του, σκεπάζοντας σαν την γάτα όλες τις ευθύνες που έχει για τα προβλήματα που γεννάει η αδηφάγα επιμονή του για κυριαρχία, εκμετάλλευση και καταπίεση των λαών  της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, της Αφρικής, της Λ.Αμερικής και βεβαίως της ίδιας της Ευρώπης και της Β. Αμερικής.

Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα σχέδια του είναι ένας αγώνας που το πεδίο του είναι «παγκόσμιο». Και όχι μόνο παγκόσμιο αλλά αφορά τεράστιες μάζες, λαούς, έθνη και κράτη. Και που ταυτόχρονα – δε νοείται διαφορετικά – είναι και αγώνας κοινωνικός / ταξικός. Από το ποια τάξη θα αναδειχθεί σε ιδεολογικο-πολιτικό ηγεμόνα του θα εξαρτηθεί η τελική του έκβαση. Και ο ηγεμόνας δεν καθορίζεται μέσα από τα βιβλία και τα «ιερά κιτάπια» αλλά από τον πραγματικό αγώνα και τη συμμετοχή του σε αυτόν.

πηγή: http://istrilatis.blogspot.gr