Από τη Σιγκαπούρη στο Χόνγκ Κόνγκ : “Λεφτά, υπάρχουν!”

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης και ο ηγέτης του κατοχικού καθεστώτος. Φωτογραφία ΑΡΧΕΙΟΥ: ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Πρώτα την ήθελαν την Κύπρο ως …Σινγκαπούρη της Μεσογείου.

Σήμερα τους βολεύει ακόμη και ως …Χόνγκ Κόνγκ της Τουρκίας.

Μπορεί να μεσολάβησαν πάνω από εικοσιπέντε χρόνια μεταξύ των δύο “επιφωτίσεων”, αλλά το σκεπτικό και το ζητούμενο δεν άλλαξαν. Είναι το ίδιο. Είναι τα λεφτά. Που υπάρχουν.

Και τα οποία θα αρχίσουν να ρέουν…ασταμάτητα μόλις η μεγάλη πλειοψηφία του λαού συναινέσει σε ολίγες τι “εκπτώσεις” στις συλλογικές του δημοκρατικές ελευθερίες και στα ατομικά του δικαιώματα. Μόλις αποδεχτεί να μείνει “ολίγον τι” έγκυος. Τότε το κάθε νοικοκυριό στην Κύπρο θα δεί τα εισοδήματά του, και μάλιστα σε μια εποχή όπου το κυνηγάνε όλοι το ρευστό με το δίκαννο, που λένε, να εκτινάσσονται. 

Τώρα πόσο θα εκτιναχτεί το οικογενειακό εισόδημα, οι ειδήμονες δεν μπορούν να πούν επακριβώς. Όμως, “είναι τα λεφτά, βλάκα”, διαβεβαιώνει και η γνωστή κυρία Φιόνα Μούλλεν ( Fionna Mullen, “Let it not be ‘the economy, stupid’, “Cyprus Weekly” 16/5/15) που παρέχει διαφόρων μορφών επαγγελματικές υπηρεσίες στην Κύπρο πάνω από μια δεκαετία, και με πρωταγωνιστικό ρόλο υπέρ του Σχεδίου Ανάν το 2004. Με την ιδιότητά της ως μέλος της PRIO, της “Κυβερνητικής-Mη-Κυβερνητικής Οργάνωσης” ( Governmental -Non-Governmental Organization, GONGO) που χρηματοδοτούν σκανδιναβικές χώρες και παρένθετα, οι ΗΠΑ, η κυρία Μούλλεν και οι ομοϊδεάτες της στην Οργάνωση εκτιμούν πως εφόσον βρεθεί “λύση”, το μέσο οικογενειακό εισόδημα θα εκτιναχτεί κατά 5,500 ευρώ σε επτά χρόνια ( μελέτη PRIO 2008) ή κατά 12,000 σε είκοσι χρόνια (μελέτη PRIO 2014). Εδώ ο καθένας διαλέγει και παίρνει. Αν σταθούμε στη μελέτη του 2014, ο ορίζοντας, με “λύση” το 2016, είναι το έτος 2036. Όπως λέει και ο λαός “κάτσε γάιδαρε ψόφα μέχρι να βγεί τσαΐρι (χορτάρι)”. (Δες κείμενο μου, “PRIO: Είναι ζήτημα (αν)αξιοπιστίας, (α)διαφάνειας και στατιστικών” Φιλελεύθερος 8/6/14). 

Επί του ζητήματος του πλουτισμού υπάρχει και μια πολύ μεγαλύτερη, από την κα Φιόνα και την PRIO της, αυθεντία. Είναι ο Μεγάλος Ηγέτης και μετα-Μαοϊκός μεταμορφωτής της Κίνας, Ντένγκ γνωστός για την περίφημη ρήση του “δεν έχει σημασία το χρώμα της γάτας, φτάνει να πιάνει ποντίκια”. Ο μακαρίτης Ντένγκ διαβεβαίωνε πως όλοι οι Κινέζοι θα γίνουν πλούσιοι, όχι όμως ταυτόχρονα. “Κάποιοι θα γίνουν τώρα”, έλεγε, “και οι υπόλοιποι αργότερα”. Κατά αναλογία αυτό είναι το υποσχόμενο και στην περίπτωση της Κύπρου, είτε αυτή γίνει Σινγκαπούρη είτε Χόνγκ Κόνγκ. Το ποίοι θα γίνουν “πρώτα” στην Κύπρο πλούσιοι, μήν το ψάξετε γιατί …θα το βρείτε. 

Για το ιστορικό της πρώτης, περί Σινγκαπούρης “επιφώτισης”, (που ενέπνευσε και την πρόσφατα αντίστοιχη δήλωση περί “Χόνγκ Κόνγκ” του Χρ. Μιχαηλίδη, του Οργανισμού Εργοδοτών και Βιομηχάνων, στην Τουρκική Χουρριέτ, 4/8/15), αυτή πιστώνεται στον Πρόεδρο Βασιλείου, τον πετυχημένο εκτός Κύπρου επιχειρηματία, που εξελέγη πρόεδρος το 1988. Πράγματι ο κύριος Βασιλείου πίστευε πως με κάποιες “εκπτώσεις” στο κυπριακό, της οποίες έκανε αλλά δεν πήρε ανταλλάγματα από την ´Αγκυρα και τους Δυτικούς πάτρωνές της παρά τις υποσχέσεις που του δόθηκαν, θα ακολουθούσε, με τη “λύση”, τέτοια οικονομική “έκρηξη” (μπούμ!), που θα έθετε τα πολιτικά ζητήματα στο περιθώριο και, ακόμη, θα τα υπερακόντιζε. Αυτή ήταν και παραμένει μια ευρέως διαδεδομένη διεθνής αντίληψη, το “ιστορικό” της οποίας μας παραπέμπει, αρχικά στην εργαλειακή θεωρία του “Λειτουργισμού, (Functionalism) και στην οικονομικά πρακτική “μετάλλαξή” της, τη σημερινή ιδεολογία του “Νεοφιλελευθερισμού”. Η τελευταία μας έδωσε τις πρόσφατες κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος (2008 και 2010) και τα σημερινά αδιέξοδα της παραπαίουσας παγκόσμιας οικονομίας. 

Το πρόβλημα με την όλη αυτή φιλοσοφία, που απλοϊκά θα ονόμαζα “οικονομικό ντιτερμινισμό”, είναι ότι αγνοεί τα αναπάντεχα αλλά κυρίως την πολιτική διάσταση της Πολιτικής, της οποίας αναπόσπαστο στοιχείο και η εκ των ων ούκ άνευ συνθήκη, είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες και η συναφής ευθυνοδοσία. Στην Ευρώπη ειδικά στην οποία βρισκόμαστε, η δημοκρατική ευθυνοδοσία κερδήθηκε με ποταμούς αίματος τον αιώνα που πέρασε. Και δεν μπορεί να χαριστεί σε κανένα, όσους “λαγούς με πετραχήλια” και να υπόσχεται. Αν σήμερα μας χρειάζεται ένας “μπούσουλας” για να αρχίζουμε να κατανοούμε τι συμβαίνει στον κόσμο, ακόμη και στον κόσμο του Ισλάμ, αυτός αφορά στις φασιστικές, σκοταδιστικές και οπισθοδρομικές νοοτροπίες και αυθαιρεσίες που κυριαρχούν και οι οποίες σταδιακά, και με περίτεχνες εκλογικεύσεις, κερδίζουν έδαφος μέσα στην καρδιά της Ευρώπης. 

Η μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Ευρώπης και, ναί, μέχρι πρόσφατα ακόμη και το “πείραμα” της ΕΕ, οφείλονται στην εμπέδωση των δημοκρατικών διαδικασίων οι οποίες, σε τελική ανάλυση, χαρακτηρίζουν κάθε κράτος δικαίου. Αν σήμερα η ΕΕ πελαγοδρομεί είναι διότι αρχίζουν να κυριαρχούν, μέσω αντιδημοκρατικών θεσμών, επιτήδειων κατασκευών, μέσω μιας ανεξέλεγκτης γραφειοκρατίας και μιας πολιτικά αρρωστημένης αντίληψης ότι οι λίγοι, οι “φωταδιστές”, οι ειδήμονες (και οι Γερμανοί), γνωρίζουν καλύτερα από εμένα και εσένα, “τους πολλούς” (“the hoi polloi”). Και πως όλοι αυτοί έχουν ένα κάποιας μορφής “θεϊκό” δικαιώμα να μας επιβληθούν, για το …καλό μας πάντοτε και για το συμφέρον μας που εμείς δεν γνωρίζουμε. 

Η παραπάνω περιγραφή ισχύει απόλυτα και χαρακτηρίζει το οικονομικό θαύμα της πρώην Βρεττανικής αποικίας της Σινγκαπούρης (της Πόλης του Λέοντα) των τελευταίων δεκαετίων. Τα οικονομικά δεδομένα είναι όντως εντυπωσιακά. Η Σινγκαπούρη συγκαταλέγεται στις δέκα πιο ισχυρές οικονομίες του κόσμου. Είναι μία από τις πρώτες τέσσερις “Ασιατικές Τίγρεις”. Έχει το δεύτερο εμπορικότερο λιμάνι του κόσμου, το τέταρτο χρηματιστήριο, είναι η πιο “παγκοσμιοποιημένη” χώρα, έχει ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλή εισοδήματα στον κόσμο…Είναι πολυπολιτισμική χώρα (με το κινέζικο στοιχείο να κυριαρχεί), έχει τέσσερις επίσημες γλώσσες, έχει κοινοβουλευτικό πολίτευμα και δεν υπάρχουν, κατά νόμο, πολιτικές και φυλετικές διακρίσεις. Όμως για κάποιο λόγο ένα μόνο κόμμα, το “Κόμμα Δράσεις του Λαού”, κερδίζει όλες τις “δημοκρατικές” εκλογές από το … 1959. 

Η Σινγκαπούρη είναι στην ουσία μια κατ´ επίφαση δημοκρατική χώρα και έτσι κατατάσσεται διεθνώς. Η διοίκηση της χώρας είναι αυταρχική και αντιδημοκρατική. Η Σινγκαπούρη κατέχει την τελευταία θέση “δημοκρατικότητας” από τις δέκα πιο οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, αλλά και την τελευταία στην Παγκόσμια Δημοκρατική Κατάταξη (World Democracy Index). Έχει μηδενική ανοχή στην ελευθερία του τύπου, σε ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Και αλίμονο σε όποιον, ντόπιο ή ξένο, παραβιάσει τους κανονισμούς ή την νομοθεσία. Η ράβδος πέφτει, κυριολεκτικά, αμείλικτη. 

Αν όμως σταθούμε στον παραλληλισμό με την Κύπρο και πέραν της κρίσιμης απουσίας πραγματικών δημοκρατικών διαδικασιών, υπάρχει και ένα παράδοξο που δεν μπορεί να αγνοηθεί από τους κύπριους θαυμαστές της και θιασώτες της και που ούτε ασφαλώς μπορεί να εκλογικευθεί. Η Σινγκαπούρη είναι, κυριολεκτικά, ένας στρατιωτικός αστακός. Ξοδεύει ένα στα τέσσερα των εισοδημάτων της σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς! Έχει τις πιο τεχνολογικά ανεπτυγμένες στρατιωτικές δυνατότητες του κόσμου στην διάθεσή της. Και όχι τυχαία έχει με το Ισραήλ την πιο προχωρημένη διμερή συνεργασία στον κόσμο. Η Σινγκαπούρη δηλώνει καθημερινά και απερίφραστα πως είναι κυρίαρχη χώρα και εγγυήτρια της ασφάλειας και ευημερίας των πολιτών της, από κάθε ξένο επιβουλέα. 

Η περίπτωση με το Χόνγκ Κόνγκ (“Μυρωμένο Λιμάνι”) του κυρίου Χρ. Μιχαήλιδη είναι, κατά παρασάγγας, πολύ χειρότερη από αυτή της Σινγκαπούρης του κυρίου Βασιλείου. Η τελευταία έχει μεν μια σειρά από μειονεκτήματα, με κύριο το δημοκρατικό έλλειμα, αλλά είναι κράτος κρατεό. Η Σινγκαπούρη δεν είναι σατραπεία κανενός. Το Χόνγκ Κόνγκ δεν είναι και ποτέ δεν υπήρξε κράτος. Ήταν, είναι και παραμένει σατραπεία της Κίνας. Η επίσημη ονομασία του, στα αγγλικά, είναι “Hong Kong Special Administrative Region of the People’s Republic of China”. Ακόμη και πριν το 1997, όταν τυπικά λειτουργούσε ως Βρεττανική αποικία, ακόμη και τότε, το Πεκίνο ασκούσε εξουσία στο Χόνγκ Κόνγκ. Είναι ακριβώς πριν το 1997 που η Βρεττανική αποικία του Χόνγκ Κόνγκ έγινε, το αλά Μιχαηλίδη Χόνγκ Κόνγκ της Κίνας. Στο Χόνγκ Κόνγκ σήμερα, το Πεκίνο έχει το Σατράπη του. Αυτόν που υλοποιεί τις εντολές του. 

Αυτό, για τον κύριο Χρ.Μ., σε περίπτωση που δεν το γνώριζε. Διότι αν το γνώριζε τότε είναι πλέον προφανές πως φιλοδοξία και μύχιος πόθος του είναι να γίνει και αυτός Σατράπης της ´Αγκυρας στη Λευκωσία. Να μοιράζει, κατ´ εντολή, νεο-οθωμανικά “άσπρα”, αλλά να εισπράττει περισσότερα. Έτσι θα γίνει και αυτός συνεχιστής μιας παράδοσης με ζωντανά κατάλοιπα τους σημερινούς αποκιακούς ευνούχους (“colonial eunuchs”) της εγγλέζικης αποικιοκρατίας που συνεχίζουν (μαζί με τους επίγονούς τους), να καθηκοεδρεύουν στη Λευκωσία, να νέμονται αδιάλειπτα την πολιτικό-οικονομική εξουσία (ορατή και αόρατη) και να κορδόνονται ως η αγαθοεργής και πνευματική ελίτ του τόπου.

ΠΗΓΗ:mignatiou