Παναγιώτης Ήφαιστος
Για την ύστερη χαώδη πολιτική κατάσταση της Ελλάδας ότι και να πεις αφήνει περιθώρια για πολλές, στην καλύτερη περίπτωση, παρανοήσεις. Κάποιες αιτιολογήσεις στάσεων, θέσεων και παρεμβάσεων ίσως είναι αναγκαίες. Αιτιολογήσεις όχι δικαιολογήσεις. Δύσκολο να τοποθετηθείς, όταν προκηρύσσονται εκλογές όπου το μόνο που μπορείς να ψηφίσεις είναι ένα «σύστημα» με σάπια κομματικά σωθικά και τίποτα άλλο. Μέσα σε αυτό το σύστημα, εντούτοις, κοχλάζει η κοινωνία και ο πιο συνήθης και καθημερινός φασισμός είναι να αποδίδονται συλλογικές ευθύνες στα μέλη των κοινωνιών όταν το σύστημά «τους» είναι ολιγαρχικό, δεσποτικό και ανεξαρτήτως ονοματολογικών μεταμφιέσεων ελάχιστα ή καθόλου δημοκρατικό.
Ο ψηφοφόρος δεν είχε και συνεχίζει να μην έχει την δυνατότητα να επιλέξει ανακλητούς αντιπροσώπους μιας, ας πούμε, Εθνοσυνέλευσης. Η μόνη επιλογή του είναι αντιπρόσωποι άλλων, των παγιωμένων κομμάτων, πάνω στα οποία ο μέσος πολίτης δεν ασκεί έλεγχο. Κομμάτων που όντας το σύστημα μιας ολιγαρχικής αθέσμιστης ισχύος. Η ισχύς, σημειώνουμε, διακρατικά είναι αθέσμιστη. Ενδοκρατικά είναι θεσμισμένη κατατείνοντας προς ένα κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένο σύστημα, όταν η διανεμητική δικαιοσύνη και οι ιεραρχίες κάθε είδους προσδιορίζονται υπό προϋποθέσεις που επιτρέπουν μια δημοκρατική φορά κίνησης. Το ολιγαρχικό «σύστημα», όμως, διαθέτει πανίσχυρη επικοινωνιακή δύναμη, είναι κατά βάση μια ενιαία δομή μορφικά πανομοιότυπων εξουσιαστών που εναλλάσσονται και ελέγχει όλους τους διανεμητικούς μηχανισμούς. Υποχρεώνει τους πολίτες, εξάλλου, να λειτουργούν με πελατειακούς όρους και όχι στο πλαίσιο σχέσεων εντολέα-εντολοδόχου. Ο κάτοχος του κράτους, όπως θα έλεγε ο Γιώργος Κοντογιώργης δεν είναι η κοινωνία αλλά οι ολιγάρχες.
Τα μέλη αυτού του συστήματος αθέσμιστης ισχύος στα αδύναμα και εξαρτημένα κράτη, επιπλέον, καταμαρτυρούμενα και σε ποικίλες βαθμίδες ανάλογα και αντίστοιχα με την περίπτωση αντιπροσωπεύουν –συνειδητά ή ανεπίγνωστα και μηχανικά κινούμενοι είναι αδιάφορο– τους ξένους και όχι τους πολίτες. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια στην Ελλάδα λειτουργούσαν υπό το πρίσμα μιας κατάπτυστης και επαίσχυντης επίκλησης μιας δήθεν κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Δικαιολογούσαν τον δικό τους παρασιτικό βίο και την ανικανότητά τους να στηρίξουν διαπραγματευτικά τα εθνικά συμφέροντα (με άλλα ασχολούνται, ολοφάνερα, οι καρεκλοκένταυροι εδώ και δεκαετίες).
Διαχρονικά, έτσι, κτίστηκε ένα κατεξουσιαστικό και έξωθεν εξαρτημένο σύστημα καρεκλοκένταυρων εντός ενός δημοκρατικά ελλειμματικού πολιτικού συστήματος όπου το δημοκρατικό έλλειμμα δεν επέτρεπε θέσμιση των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος και την παραγωγή πολιτικοοικονομικού ορθολογισμού. Ενός συστήματος το οποίο, μάλιστα, κάθε καλός και μη αναρριχητικά κινούμενος πολιτικός επιστήμονας θα σας πει ότι τα τελευταία πέντε χρόνια παραβιάστηκαν οι έσχατες λογικές του Συντάγματος. Όποιος ενταχθεί μέσα σε αυτό το πολιτικά διαστρεμμένο σύστημα είτε μολύνεται είτε εκδιώκεται ή δειλά μένει εκεί και σιωπά συνένοχα. Τι ψηφίζεις λοιπόν; Αυτό είναι το δίλημμα των Ελλήνων πολιτών και δεν είναι τωρινό. Απλά τα τελευταία χρόνια οξύνθηκε όταν όλοι κατάλαβαν ότι ο Βασιλιάς της εξαρτημένης νεοελληνικής εξουσίας είναι γυμνός.
Αυτά και άλλα συμπαρομαρτούντα διλήμματα θέτουν πολλά ερωτηματικά τι μπορεί και τι πρέπει να πει ένας πολίτης ή ο πολιτικός στοχαστής. Μετά από πέντε χρόνια συνασπισμένων εγχώριων πραιτοριανών των ξένων που πέταξαν όλους τους φερετζέδες (όπως λέμε πέταξαν τα προσωπεία) και υπέγραφαν μέρα νύχτα ότι τους έδιναν οι ξένοι εξουθενώνοντας και εκμηδενίζοντας τους πολίτες, προκηρύσσονται οι εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Τι λέει ένας πολίτης που δεν θέλει σύστημα έμμεσης αντιπροσώπευσης αλλά θέλει Δημοκρατία-Ελευθερία (και θεωρεί αυτά τα «αγαθά» θέσφατα, μη αξιολογικά και πέραν κάθε κριτικής); Η πολιτικά ορθολογιστική στάση είναι μονόδρομος: Κατ’ αρχάς, η ψήφος απαιτείται να είναι πολιτική και όχι κομματική. Μετά, μετράς τα λόγια και τις λέξεις με κίνδυνο ο καθείς να τις προσλάβει, όπως τις αντιλαμβάνεται, και κυρίως να τις κατανοήσει σύμφωνα με το δικό του υποκειμενικό σύστημα αξιών και συμφερόντων ή ενοχών ή ανάλογα με την ικανότητά του να αντιληφθεί σωστά και ισορροπημένα μια ρευστή και αστάθμητη κατάσταση. Μια κατάσταση όπου οι πολίτες περνούν καθημερινά Συμπληγάδες εγχώριων και ξένων δολιοφθορών. Για να μην μιλήσουμε και για τον δικαιολογημένο φόβο όταν η Πολιτεία πάσχει, αποδυναμώνεται, εξουθενώνεται και αφενός η κοινωνία πλήττεται συλλογικά και αφετέρου ο κάθε πολίτης λόγω μέτρων της ξένης τεχνόσφαιρας βάλλεται θηριωδώς μέσα στην ατομική-ιδιωτική του σφαίρα.
Βασικά, ως προς το τελευταίο, αξίζει να ειπωθεί αυτό που ξαναγράφτηκε, ότι δηλαδή η τεχνόσφαιρα που μας καταστέλλει ενσαρκώνει τον πιο εξεζητημένο θηριώδη μεταμοντέρνο δεσποτισμό. Περίτεχνα έκανε απόλυτο και μηχανικά κινούμενο εργαλείο της την εξουσία των νεοελλήνων και με τα μέτρα που έπαιρναν και συνεχίζουν να παίρνουν πλήττουν όχι μόνο την πολιτεία στο σύνολό της αλλά και την ιδιωτική σφαίρα των πολιτών. Τους καρπούς του μόχθου και του κόπου τους, τα παιδιά τους που είναι άνεργα ή ξενιτεύονται, τις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, τους μισθούς, τις κοινωνικές παροχές και οτιδήποτε άλλο δικαιούται ο Έλληνας μετά από δύο αιώνες αγώνων, μόχθου και κόπου. Εξουθενώνονται, εκμηδενίζονται και οι αντιστάσεις τους ροκανίζονται. Τα μέτρα της τεχνόσφαιρας περίτεχνα και μεταμοντέρνα εξεζητημένα πλήττουν πλέον τον πολίτη μέσα στην ιδιωτική τους σφαίρα αποδυναμώνοντας ή και εκμηδενίζοντας τις αντιστάσεις του. Μένει βασικά η ψήφος και γι’ αυτή πρέπει να μιλήσουμε και για τις προϋποθέσεις ειρηνικής μετάβασης προς μια νέα πολιτική κατάσταση.
Η δική μας παρέμβαση αρχές του 2015, πάντως, με πολύ συνειδητό και στοχευμένο τρόπο κινήθηκε με επίγνωση την πιο πάνω κατά τα άλλα εξαιρετικά δυσχερή θέση της eλληνικής κοινωνίας. Κυρίως όμως έχοντας κατά νου και το χείριστο που ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος (η παρέμβασή μας που πολύ συζητήθηκε «Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: Αυτοσυντήρηση και επιβίωση» http://wp.me/p3OlPy-aP και «Ο εμφύλιος των Κερκυραίων και η έσχατη λογική της Πολιτειακής νομιμότητας ενός κράτους» http://wp.me/p3OlPy-zn). Όπως και παρεμβάσεις πολλών άλλων δεν ήταν μια άκριτη «στήριξη της οποιασδήποτε αλλαγής» με όρους οχλοκρατικής λογικής. Ούτε καν «αλλαγή» γιατί ορθολογιστικά μιλώντας ο καθείς γνωρίζει πως οι ανίατες ασθένειες είναι όντας ανίατες και το πολιτικό σάπισμα είναι από τα πιο ανίατα.
Ίσως έχει κάποια σημασία να εξηγήσουμε εδώ κάποιες δικές μας παρεμβάσεις με περιεχόμενο και θέσεις πολύ συνειδητά διατυπωμένων. Έχοντας μάλιστα επίγνωση ότι υποχρεωτικά «ρίχνονται» μέσα σε μια χαώδη πολιτική συγκυρία όπου οι παρανοήσεις φρίττουν και όπου το σημαντικότερο έρεισμα της κοινωνίας είναι το ένστικτο αυτοσυντήρησης / επιβίωσης των πολιτών η ευημερία και η ασφάλεια των οποίων πλήττεται θανάσιμα. Προσεκτική ανάγνωση από κάτω προς τα πάνω της ομάδας που ανοίξαμε προεκλογικά (https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/ – «Ειρηνική Επανάσταση – Σοφή ανεξάρτητη και εξισορροπητική πολιτική ψήφος») δείχνει πως στηρίξαμε ένα νέο προσανατολισμό προς μια μετάβαση και όχι την έλευση κάποιου σωτήρα ή φωστήρα. Ας το δούμε αυτό καλύτερα: Οι προγενέστεροι επί πενταετία συνασπισμένοι και γονυπετείς υπηρέτες της τεχνόσφαιρας μας οδηγούσαν ακάθεκτα στην εξουθένωση και στην εκμηδένιση. Οι εξ Εξαρχείων ορμώμενοι είναι ένα μπερδεμένο πολιτικοπνευματικό συνονθύλευμα και όχι συγκροτημένος πολιτικός χώρος κρατοκεντρικά προσανατολισμένος (τώρα μαθαίνουν αυτή την ανελέητη αλήθεια και για να είμαστε αντικειμενικοί με πολλά ελλείμματα λειτουργούν «καλύτερα» από τους προηγηθέντες). Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι κίνημα και όχι κόμμα. Τα Ποτάμια είναι για να πάρει το … ποτάμι την Ελλάδα. Το Πασόκ-ΝΔ λογικό όπως και άλλοι χώροι, ενώ έπρεπε να μπουν στο χρονοτούλαπο συνεχίζουν να παραμιλούν κακόφωνα. Το ΚΚΕ βρίσκεται ακόμη στην εποχή του Στάλιν και μάλιστα στην χειρότερη εποχή του Στάλιν (είχε και «καλές» όταν κατάλαβε ότι για να επιβιώσει το κράτος πρέπει να είναι ισχυρό και ότι οι παγκόσμιες επαναστάσεις μόνο ως σύνθημα και εργαλειακά μπορούν να λέγονται). Είναι και κάποιοι οριακοί που λειτουργούν με σωστά ένστικτα αλλά ελάχιστα πολιτικά. Όλοι μαζί βέβαια είναι ένα ποικιλόμορφο αλλά και διαβαθμισμένο συνονθύλευμα που περιέχει επικίνδυνους, κάκιστους, κακούς, μέτρια κακούς, «καλούς» πλην δειλούς (διαφορετικά θα έφευγαν) και κρυμμένους. Μερικοί άριστοι βρίσκονται παγιδευμένοι εντός, ενώ πολλοί άριστοι λογικά κινούμενοι βρίσκονται εκτός. Η κοινωνία ως σύνολο, τώρα, είναι τελείως εκτός και καλείται μόνο να επικυρώνει ειλημμένες αποφάσεις. Πολιτική ελευθερία δεν υπάρχει, η κοινωνική ελευθερία εξαερώθηκε και η ατομική ελευθερία (κάτι μουρμουρητά για «δικαιώματα» κ.τ.λ.) ακόμη και ως σύνθημα πήγε περίπατο και αυτή.
Για τους προαναφερθέντες λόγους η απόδοση συλλογικών ευθυνών στην κοινωνία είναι κυριολεκτικά φασισμός και δεν είναι τυχαίο ότι τα στημένα εγχώρια και ξένα «μέσα» έτσι μας βομβαρδίζουν. Δεν αποδίδουμε ποτέ και σε κανένα συλλογικές ευθύνες στο επίπεδο της κοινωνίας. Αυτό που αναζητούμε είναι μια ασφαλής μετάβαση προς την κατεύθυνση μιας ριζικής πολιτικής ανασύνταξης που εάν θα κατορθωθεί είναι ακόμη μπροστά μας ως μια δυνητική εξέλιξη μέσα από μια δύσκολη κατάσταση, η οποία αφενός δεν πρέπει να οδηγήσει σε εμφύλιο και αφετέρου θα πρέπει να μας δρομολογήσει πολιτικά με διαφορετικό πλέον τρόπο. Αυτό ακριβώς λέγαμε στην πολιτικοπνευματικά διόλου αθώα προαναφερθείσα δημόσια ομάδα https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/ και σε όλες τις μεταγενέστερες παρεμβάσεις: ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΤΙΚΗ ΨΗΦΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΣΦΑΛΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΡΙΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ (που αναμένουμε καρτερικά και στηρίζουμε κάθε κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση). Έχουμε πολλά δύσκολα μπροστά μας για να σωθεί η χώρα και η κοινωνία της. Όντας ριγμένοι στο έδαφος υποχρεωτικά θα πρέπει α) να στηριχθούν κριτικά για κάθε διεκδίκηση όσοι εγείρουν αξιώσεις και διαπραγματεύονται με τον σωστό τρόπο και β) να ενθαρρυνθεί πολιτική ανασύνταξη που δεν θα προκαλέσει χάος, εμφύλιο και πτώση. Να θυμηθούμε τον Όμηρο και το ρηθέν «Αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος έστιν εκείνος, ός πολέμου έραται επιδημίου ο κρυόεντος» (Ιλιάδα Ι 63-64). «Ούτε φάρα, ούτε νόμο, ούτε σπίτι έχει αυτός που θέλει τον φριχτό εμφύλιο πόλεμο».
Για κάθε συνειδητοποιημένο πολίτη όλα τα πιο πάνω και πολλά άλλα είναι περπάτημα πάνω στο τεντωμένο σχοινί της κακοτυχίας μας. Κακοτυχία που δεν άρχισε πριν 5 ή 40 χρόνια αλλά πριν δύο αιώνες. Όταν δηλαδή οι Επαναστάτες άρχισαν να φιλονικούν και όταν οι ξένοι εκτοπίζοντας τη μεγάλη και κρατική Ελληνική αστική τάξη της διασποράς έβαλαν πάνω στο σβέρκο των νεοελλήνων ένα βαυαρικό όπως λέμε κράτος. Εκτίμησή μας λοιπόν είναι πως βρισκόμαστε όντως σε μια μετάβαση προς μια πολιτική ανασύνταξη και ότι το πολιτικό σκηνικό που έχουμε μπροστά μας είναι εξόχως προσωρινό. Το ερώτημα είναι προς ποια κατεύθυνση κινούμαστε, πως διασώζουμε τα στοιχειώδη και ουσιώδη της πολιτειακής μας ύπαρξης, ποιες προϋποθέσεις πρέπει να δημιουργήσουμε ούτως ώστε να προκληθεί μια υγιής και δημοκρατικά κινούμενη πολιτεία και τι πρέπει οι πολίτες να κάνουν για να διαφυλάξουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Τη Δημοκρατία τους, την Ελευθερία τους, τον πλούτο που απόκτησαν κόντρα στο βαυαρικό κράτος επί δύο αιώνες και την επιβίωσή τους εν γένει ως ανεξάρτητο εθνοκράτος στο θηριωδώς ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα. Τα ιερά και τα όσια της εθνικά ανεξάρτητης πολιτειακής τους ύπαρξης και την επιβίωσή τους.
Αφορμή για το πιο πάνω έδωσε ένα σύντομο σχόλιο του Γιώργου Κοντογιώργη, ενός από τους λίγους που γνωρίζουν την ιστορική παρουσία μιας από τις μεγαλύτερες μορφές του Ελληνισμού, τον Ρήγα Βελεστινλή. Αφορούσε εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας. Σύμφωνοι. Πλην ταυτόχρονα υπογραμμίζοντας ότι οι πολιτικοπνευματικές στρεβλώσεις που προκαλεί η κυριαρχία ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων από καιρό καλύπτει όλο το πολιτικό φάσμα και συμπεριλαμβάνει τους κατά Κονδύλη μπουμπουνοκέφαλους προοδευτικούς, τους μπερδεμένους ποικιλόχρωμους αριστερούς και τους ξεφτιλισμένους ψευτοδεξιοαστούς. Είναι πλέον ένα μεγάλο συνονθύλευμα σε όλο το φάσμα του πολιτικού προσωπικού. Λέω πολιτικού προσωπικού γιατί ο Έλληνας πολίτης παρά το ότι άγεται και φέρεται από τα «μέσα μαζικής παραπληροφόρησης» όπως κάθε άλλος πολίτης στη μετά-ιδεολογική, μετά-ψυχροπολεμική εποχή δεν μπορεί παρά να διαθέτει πολιτικό ορθολογισμό και ένστικτο επιβίωσης. Οι προϋποθέσεις ανοδικής φοράς κίνησης μπορούν να προέλθουν μέσα από μια ριζική πολιτική ανασυγκρότηση που νομίζουμε ότι έχει ήδη δρομολογηθεί. Το ζήτημα είναι προς τα πού θα κινηθεί και που θα φτάσει.
Υστερόγραφο. Κάποιες συναφείς αναλύσεις:
Οι Έλληνες “μπουμπουνοκέφαλοι προοδευτικοί” http://wp.me/p3OlPy-BD
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ http://wp.me/p3OlPy-OE
Φιλελευθερισμός, νεοφιλελευθερισμός, η Ελλάδα και η κρίση στην Ευρώπη http://wp.me/p3OlPy-sO
Η ΕΞΩΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΊΤΙΆ ΤΗΣ. Το ζήτημα του διεθνισμού, πατριωτισμού, εθνικισμού και η εθνική… http://wp.me/p3OlPy-PO
«Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: Αυτοσυντήρηση και επιβίωση»http://wp.me/p3OlPy-aP
«Ο εμφύλιος των Κερκυραίων και η έσχατη λογική της Πολιτειακής νομιμότητας ενός κράτους»http://wp.me/p3OlPy-zn).
Το Σχόλιο του Γιώργου Κοντογιώργη για την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας που αναφέρεται στον Ρήγα Βελεστινλή.
Το να μπορείς μέσα σε λίγες αράδες να πεις όλες τις ανοησίες, τα ψεύδη και τις ιδεοληψίες, με τις οποίες μας κατακλύζει σήμερα η ολιγαρχική κομματοκρατία, για να συγκαλύψει την αντιδραστική της «πολιτεία», χρειάζεται όντως ικανότητες, που ως φαίνεται διαθέτει ο τωρινός Υπουργός παιδείας. Το να επικαλείσαι όμως στην «Ελληνική Δημοκρατία» του Ρήγα για να επενδύεις με προοδευτικό πρόσημο τον αντιδραστικό ορίζοντα της ιδεολογίας σου και, μάλιστα, την πρόθεσή σου, αποτελεί πρόκληση. Η οποία, ωστόσο, όταν απευθύνεται με τη μορφή εγκυκλίου στους νέους ανθρώπους, για την 25 Μαρτίου, γίνεται επικίνδυνη. Διότι ομολογεί πρόθεση εκτροπής των μυαλών των μελλοντικών πολιτών από την πρόοδο, εγκιβωτίζοντάς τους σε έναν αξιακό, ιδεολογικό και πολιτικό μονόλογο, που έχει προ μακρού χρόνου ταξινομηθεί στο Μαυσωλείο της δεσποτικής ιστορίας. Είναι οι ίδιες ιδεολογικές αφετηρίες, που οδήγησαν τον Υπουργό να διακηρύξει, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, την αξία των «μηδενικών» στην εκπαίδευση. Να υποθέσω ότι γνώριζε ότι επειδή τα μηδενικά δεν αθροίζονται, οι «φελλοί» μπορούν να μακροημερεύουν την ηγεμονία τους στον αφρό.
(Για τον Ρήγα βλέπε: Γ. Κοντογιώργης, Ο Ρήγας, η νεοτερικότητα και το μέτρο της προόδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.