Η ομιλία του κ. Αλ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη - Μερικές παρατηρήσεις - 1ο

Του Λευτέρη Ριζά

Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι ηγαπημένε,

πάντοτ ‘ ευκολόπιστε και πάντα προδομένε 

                               Διονύσιος Σολωμός

Η ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρα στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (13/9/14) προκάλεσε σωρεία σχολιασμών: άρθρων, απαντήσεων κλπ. Από όλο το ιδεολογικο-πολιτικό φάσμα. Οι πολύ φιλικά διακείμενοι προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του, τα βρήκαν όλα καλά και όμορφα. Άλλοι, αριστεροί πάντοτε, εκφράσανε αμφιβολίες, διατυπώσανε σοβαρές επιφυλάξεις για το αν και τι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει από όσα υποσχέθηκε-δεσμεύτηκε ο πρόεδρος του. Η αντίπερα πλευρά, η συγκυβέρνηση, ως ήταν αναμενόμενο, έκανε ευθεία, σκληρή επίθεση στο «πρόγραμμα» ΣΥΡΙΖΑ.

Αντι-μνημονιακό έντυπο, έσπευσε να χαρακτηρίσει «Ρεαλιστικό» το οικονομικό πρόγραμμα που παρουσίασε ο κ. Τσίπρας. Διότι, μας πληροφορούσε, ήταν «Αποτέλεσμα της λεπτομερούς, επίπονης και συλλογικής δουλειάς που είχε προηγηθεί». Ίσως γι αυτό και μόνο να το χαρακτήρισε και «ρεαλιστικό» χωρίς πολλές κουβέντες. Την εμφάνιση του ίδιου του κ. Τσίπρα στην ΔΕΘ ως «παρουσία ενός δυνάμει πρωθυπουργού, ο οποίος γνωρίζει όχι μόνο τη δεινή κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά και που κατάφερε – μακριά από φθαρμένα λεκτικά σχήματα και υποσχέσεις – να παρουσιάσει εκείνα τα εργαλεία με τα οποία μπορεί η κοινωνία, ο ίδιος και το κόμμα του να οδηγήσουν τη χώρα σε συνολική ανασυγκρότηση».

Άλλος δημοσιογράφος χαρακτήρισε τον κ. Τσίπρα, το λόγο και το πρόγραμμα ως ρεαλιστικό και ανατρεπτικό μαζί. Ο καθηγητής κ. Σάββας Ρομπόλης θεώρησε το πρόγραμμα ως «πρόγραμμα επανεκκίνησης» της οικονομίας. Μεγάλη συζήτηση έγινε – και εξακολουθεί να γίνεται – γύρω από το «κοστολογημένο» πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, από τις υποσχέσεις και δεσμεύσεις που ανέλαβε ο κ. Τσίπρας με την ομιλία του, τους «ρόλους» που μοίρασε κλπ. 

Θα αρχίσουμε από αυτό που είπε προς το τέλος της ομιλίας του ο κ. Αλ. Τσίπρας: 

«Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα έδωσε απαντήσεις. Ρεαλιστικές και ανατρεπτικές συνάμα. Δεν κάναμε υποθέσεις. Αναλάβαμε δεσμεύσεις. Δεν μοιράσαμε υποσχέσεις. Μοιράσαμε ευθύνη.»

Το ύφος δεν διαφέρει απολύτως σε τίποτα από αυτό των προηγούμενων πρωθυπουργών και υποψήφιων πρωθυπουργών όταν μιλούσαν στην Έκθεση Θεσσαλονίκης ή έδιναν συνεντεύξεις τύπου απευθυνόμενοι στον ελληνικό λαό. Δεν υπήρξε κανένας τους που να μην ισχυριστεί ότι απαντούσε σε όλα τα προβλήματα που απασχολούσαν τη χώρα και το λαό. Δεν υπήρξε κανένας που να μην «δεσμεύτηκε» ότι θα υλοποιήσει τις «υποσχέσεις» του. Και, τέλος, δεν υπήρξε κανένας που να μην «μοίρασε» ευθύνες: δηλαδή να μην κατέστησε και το λαό υπεύθυνο για την επιτυχία των υποσχέσεων/ δεσμεύσεων του. Άρα και για την αποτυχία.

Ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο που μαζί του επεξεργάστηκαν την ομιλία του και τους προγραμματικούς άξονες που παρουσίασε, πρέπει να μην είχαν ακούσει ή να μην διάβασαν ποτέ τους τις ομιλίες των κ.κ. Σημίτη, Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου και νόμιζαν ότι έλεγαν κάτι εντελώς καινούργιο και ριζοσπαστικό. Εκτός εάν πιστεύουν ότι η Ελλάδα κατοικείται από λωτοφάγους κι έτσι κανένας μας δεν ξέρει, δεν θυμάται, τις μας έχουν υποσχεθεί και δεσμευτεί ότι θα (μας) κάνουν.

Το 2000 ο τότε πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης, στην αρχή της ομιλίας του στη ΔΕΘ μας είπε ότι «μου θέλω να μοιραστώ μαζί σας το όραμά μου για την Ελλάδα του αύριο, τώρα στην αρχή της τετραετίας». Αυτό «το όραμα του» για την Ελλάδα – προσέξτε όχι το όραμα μας ή έστω το όραμα των μη-προνομιούχων – αλλά το δικό του, το ιδιόκτητο του [αλλά υπάρχει ποτέ «αρχηγός», «οδηγός», Fϋhrer, χωρίς όραμα που θα πρέπει να ακολουθήσει ο λαός «του»;] – δεν ήταν άλλο από τον «εκσυγχρονισμό» της. Είπε συγκεκριμένα:

«Όταν ξεκινούσαμε την πορεία για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, είχαμε μπροστά μας ένα σχέδιο. Μια σειρά στόχων, μεταβολών και μεταρρυθμίσεων προκειμένου να βρεθεί η χώρα μας σε μια καλύτερη θέση και οι Έλληνες πολίτες με περισσότερες δυνατότητες προσωπικής και συλλογικής ευημερίας. Προκοπής.

· Ένα σχέδιο για ισότιμη και ουσιαστική ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας -με την αξία της- στον σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
· Ένα σχέδιο για την ευρύτερη ένταξη της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα. Μια ένταξη που θα αποδεχόταν τις προκλήσεις των καιρών και που θα είχε ως βάση τη βαθύτερη συνειδητοποίηση του διεθνούς περιβάλλοντος. Δηλαδή των άλλων. Στον κόσμο δεν είμαστε μόνοι μας.

· Ένα σχέδιο που είχε ως επιδίωξη να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις συνεχούς βελτίωσης των συνθηκών ζωής, περισσότερης κοινωνικής δικαιοσύνης, πιο ισχυρής κοινωνικής αλληλεγγύης.».

Είχε σχέδιο ο άνθρωπος. Και μάλιστα στη συνέχεια ανέφερε πόσα είχε επιτύχει από το σχέδιο του. Φρόντισε, όμως, να ομολογήσει πως «Υπάρχουν όμως πολλά να γίνουν ακόμα για μια δημιουργική πορεία στο μέλλον. Χρειαζόμαστε μια οικονομία πιο ανταγωνιστική. Οι επιχειρήσεις να αξιοποιούν και να προάγουν τις νέες τεχνολογίες. Να εκμεταλλευόμαστε σε όλους τους τομείς τις δυνατότητες που παρέχουν σήμερα, η νέα οικονομία, η κοινωνία της πληροφορίας. Να αποκτήσουμε μια υποδομή αντίστοιχη με τις απαιτήσεις της Ελλάδας στην εποχή μας: αυτοκινητόδρομους, σιδηροδρομικά δίκτυα, λιμάνια, αεροδρόμια. Προπαντός όμως στη διοίκηση, στην παιδεία, στην υγεία στη καταπολέμηση της ανεργίας, να αποκτήσουμε αποτελεσματικότητα, ποιότητα υπηρεσιών, διαδικασίες φιλικές και εξυπηρετικές του πολίτη. Να αλλάξουμε αυτά που επί χρόνια ταλαιπωρούσαν και ταλαιπωρούν καθημερινά τους πολίτες. Να προαγάγουμε έτσι την κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, την ασφάλεια του πολίτη. Και ας μη ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια περιοχή με εντάσεις, εθνικιστικές εξάρσεις, επεκτατικές επιδιώξεις όπου είναι απαραίτητες συνεχείς πρωτοβουλίες για τη συνεχή εμπέδωση της ειρήνης.» 

Ακόμα περισσότερο, εξομολογήθηκε πώς « Πάνω απ' όλα όμως δεν θα είμαι ευχαριστημένος, κανείς μας δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος, όσο υπάρχουν άνεργοι, όσο υπάρχουν Έλληνες και Ελληνίδες που ζουν με το φόβο για το μέλλον. Όσο η παιδεία μας δεν δίνει στους νέους μας τα εφόδια να κοιτάζουν με ελπίδα το μέλλον. Όσο ο πολίτης δεν έχει δυνατότητες να αναπτύξει τις πρωτοβουλίες του και τους στόχους του, τα σχέδιά του για μια προσωπική προκοπή». 

Πως μπορούμε επίσης να ξεχάσουμε τι μας είχε υποσχεθεί και σε τι είχε δεσμευτεί στον προεκλογικό λόγο του στο «Πεδίον του Άρεως» στις 7Απριλίου, δηλαδή σχεδόν μόλις πέντε μήνες πριν από την ομιλία του στη ΔΕΘ (1η Σεπτεμβρίου 2000):

«Θέλω να πω σε όλους σας. Σε όλους τους Έλληνες, σε όλο τον Ελληνισμό: Μπορείτε να μεταφέρετε στις γειτονιές, στις πόλεις, στις χώρες σας, το μήνυμα. Να μεταφέρετε παντού το μήνυμα ότι η Ελλάδα πέρασε στον 21ο αιώνα. Να πείτε παντού ότι η Ελλάδα νίκησε, πως η Ελλάδα δεν γυρίζει πίσω.

Οι Έλληνες περπατάμε σ ένα σταθερό δρόμο. Έχουμε ασφάλεια. Έχουμε σταθερότητα. Είμαστε δύναμη ειρήνης και συνεργασίας. Έχουμε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης. Και έχουμε μπροστά μας το στόχο της ολοκλήρωσης του κοινωνικού κράτους. Έχουμε το στόχο μιας καλύτερης ζωής για όλους τους Έλληνες.

Κανείς δεν θα ανακόψει αυτό το δρόμο. Οι Έλληνες δεν θέλουν να γυρίσουν σε περιπέτειες. Στην κοινωνική αναταραχή. Στη σύγκρουση. Στους διαχωρισμούς. Στους πειραματισμούς. Στο κομματικό κράτος.

Σήμερα όλοι οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι στους μεγάλους εθνικούς στόχους. Εμείς, η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και όσοι συστρατευόμαστε, είμαστε η παράταξη που ενώνει τους Έλληνες. Είμαστε δύναμη αλλαγής για τον κοινωνικό μετασχηματισμό της χώρας.

Η Ελλάδα σήμερα ψηφίζει το κοινωνικό κράτος. Ο εργαζόμενος, ο μισθωτός, ο μικρομεσαίος, ο συνταξιούχος, ο αγρότης, οι γυναίκες και οι νέοι ψηφίζουν για τις δικές τους και νέες κατακτήσεις. Ψηφίζουν για μια τετραετία που ανήκει στους ίδιους.» Για να συνεχίσει πιο αποφασιστικά:

«Όλοι ξέρουμε όμως, ότι ενώ χρειάζονται χρόνια για να κτίσεις ένα σπίτι, αρκούν ένα - δύο φουρνέλα να το τινάξουν στον αέρα.

Οι Έλληνες δεν θα αφήσουμε τη φιλελεύθερη λαίλαπα να τινάξει στον αέρα την οικονομία. Να μας γυρίσει στο 90 - 93. Τα ίδια τα λόγια τα μεγάλα έλεγαν και τότε. Τα ίδια ακριβώς αντίθετα θα κάνουν και σήμερα. Δεν θέλουν κοινωνικό κράτος. Θέλουν ιδιωτικοποιήσεις. Θέλουν τους αμείλικτους νόμους της Αγοράς. Θέλουν το λιγότερο Κράτος, όπως λένε. Θέλουν ιδιωτική την Υγεία. Ιδιωτικές τις μεταφορές. Ιδιωτική την εκπαίδευση. Ιδιωτική την ασφάλιση. Για αυτό χτυπάνε το ΕΣΥ. Για αυτό χτυπάνε τα Ταμεία. Για αυτό χτυπάνε τη Δημόσια Εκπαίδευση. Για αυτό χτυπάνε την οικονομική μας πολιτική.»

Κι αφού προχώρησε σε μια «σεμνή» και άκρως δημαγωγική αυτοκριτική του τύπου:

«Θα με ρωτήσετε:

Είσαι ευχαριστημένος από όσα έκανες;

Θα σας απαντήσω όχι.

Δεν είμαι ευχαριστημένος.

Δεν θα είμαι ευχαριστημένος μέχρι και ο τελευταίος άνεργος να βρει δουλειά.

Δεν θα είμαι ευχαριστημένος μέχρι ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα επαγγελματίας να έχουν όλες τις ευκαιρίες να αναπτύξουν τις ιδέες τους, τα σχέδιά τους, τις πρωτοβουλίες τους.

Δεν θα είμαι ευχαριστημένος μέχρι τα παιδιά μας να πηγαίνουν όλα σε καλύτερα σχολεία, σε καλύτερα γυμνάσια, σε καλύτερα πανεπιστήμια.

Δεν θα είμαι ευχαριστημένος μέχρι η κάθε νέα και ο κάθε νέος μας να έχουν όλες τις ευκαιρίες, όλα τα εφόδια για να χτίσουν το μέλλον τους.

Δεν θα είμαι ευχαριστημένος μέχρι ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα να αισθανθούν πως η κοινωνία τους εξασφαλίζει υπερήφανα, ασφαλή, αξιοπρεπή γηρατειά.

Δεν θα είμαι ευχαριστημένος μέχρι να δω όλους τους Έλληνες ισχυρούς, δημιουργικούς, υπερήφανους.»

Στη συνέχεια μας αράδιασε το Όραμα του – καλύτερα τα οράματα του – για την Ελλάδα, το Έθνος, τη Δημιουργική Κοινωνία, τη Νέα Κοινωνία, την Κοινωνία της Αλληλεγγύης. «Έχω ένα Όραμα για την Ελλάδα» θα μας εκμυστηρευτεί, «.. ένα Όραμα που πηγάζει βαθιά μέσα από τις ρίζες του ΠΑ.ΣΟ.Κ.»(!!!)

Έχω ένα Όραμα που έχει χαράξει βαθιά την πολιτική μου διαδρομή Έχω το όραμα της Ισχυρής Ελλάδας. Έχω το όραμα του Υπερήφανου Έλληνα».

Μετά τα οράματα του πέρασε στις δεσμεύσεις του. Χωρίς δεσμεύσεις οράματα και υποσχέσεις δεν γίνονται πραγματικότητα. Δεσμεύτηκε, λοιπόν, σε επτά άξονες:

« Πρώτη δέσμευσή μας στη νέα τετραετία είναι η μάχη κατά της ανεργίας.

Στόχος μας είναι η πλήρης απασχόληση. Η μάχη κατά της ανεργίας θα κερδηθεί.

· Δέσμευσή μας για το 2000 - 2004 είναι: Δημιουργούμε 300.000 νέες θέσεις εργασίας.

· Και δημιουργούμε άλλες 600.000 θέσεις αμειβόμενης κατάρτισης ανέργων και εργαζομένων.


Θέλω να το πω καθαρά:

Εγώ δεν συμβιβάζομαι με την ανεργία.

Γιατί εγώ ξέρω τι σημαίνει η ανεργία στη ζωή της οικογένειας. Ξέρω τι σημαίνει οικονομικά. Ξέρω τι σημαίνει στην αξιοπρέπεια του άνεργου. Και εγώ σέβομαι τον άνεργο. Γι αυτό δεν υπόσχομαι. Δεσμεύομαι απέναντί του. 

Δεύτερη μεγάλη δέσμευσή μας είναι η ανάπτυξη

Τρίτη δέσμευσή μας είναι η ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας

Τέταρτη δέσμευση μας είναι οι αγρότες και το ζωντάνεμα της υπαίθρου.

Πέμπτη δέσμευσή μας είναι η διαρκής αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας.

Έκτη δέσμευσή μας είναι η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας του πολίτη.

Η έβδομη μεγάλη δέσμευσή μας, είναι η Ελλάδα, χώρα της Παιδείας και του Πολιτισμού………………………………………………..

Κατέθεσα σήμερα ενώπιόν σας, επτά συγκεκριμένες μεγάλες δεσμεύσεις για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, για την τετραετία 2000 - 2004. Και δεσμεύομαι προσωπικά γι αυτές.»

Την πρώτη δέσμευση του την παραθέτω ολόκληρη για λόγους μάλλον κατανοητούς. Τις άλλες έξι δεσμεύσεις μόνο τους τίτλους τους – όπως ο ίδιος τους είχε πει τότε. Επέμεινα στις υποσχέσεις-δεσμεύσεις του γνωστού μας πια από την επιτυχημένη υλοποίηση τους κ. Κ. Σημίτη, για να δείξω ότι υποσχέσεις και δεσμεύσεις δίνονται πάντοτε πολύ απλόχερα. Δεν κοστίζουν τίποτα. Που σημαίνει ότι ο κ. Αλ. Τσίπρας, δυστυχώς, δεν πρωτοτύπησε ως προς αυτό απολύτως σε τίποτα. Απλά επανέλαβε το ίδιο «λάθος» που έκανε ο κ. Σημίτης και ακολούθησε κι ο Γ. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής κι ο κ. Αντώνης Σαμαράς: δηλαδή δεν υποσχέθηκαν απλώς αλλά και δεσμεύτηκαν. Υποσχέσεις μπορείς να δίνεις χωρίς βέβαια και να τις τηρείς. Όταν δεσμεύεσαι απλώς δείχνεις ότι είσαι επικίνδυνος νάρκισσος. Πως μπορεί κάποιος να δεσμευτεί ότι θα ακολουθήσουν αυτόν ή εκείνο το δρόμο κοινωνικές-οικονομικές- πολιτικές εξελίξεις και μάλιστα όχι μόνο σε «εθνικό» επίπεδο αλλά και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο; Και μάλιστα όχι μόνο να δεσμεύεσαι «δεσμεύοντας» τις εξελίξεις, αλλά να μοιράζεις και ευθύνες; Μοίρασε και ευθύνες και καμάρωσε γι αυτό, με την ομιλία του στη ΔΕΘ ο αξιότιμος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ευθύνες μπορείς να μοιράσεις – μαζί βέβαια με καθήκοντα – στην επιχείρηση σου, στην οικογένεια σου, άντε και στο κόμμα σου. Στην κοινωνία πως μπορεί να γίνει; Εδώ μια ευθύνη, μια αποστολή ανέθεσε ο Μαρξ στην εργατική τάξη – να απελευθερώσει τον εαυτό της και την κοινωνία από την εκμετάλλευση, καταπίεση και τους ταξικούς αγώνες και ακόμα δεν την έχει εκπληρώσει. Κι έτσι η υπόσχεση για τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία παραμένει ακόμα υπόσχεση.

Κι ο κ. Τσίπρας νομίζει ότι «καθάρισε» υποσχόμενος, δεσμευόμενος και μοιράζοντας ευθύνες. Αστεία πράγματα. Κι όμως, όπως τότε, το μακρινό 2000 ο λαός πίστεψε τις υποσχέσεις και δεσμεύσεις του Κ. Σημίτη κι επειδή εύκολα ξεχνάει γιατί το θέλει, κοντεύει να πιστέψει τις υποσχέσεις και δεσμεύσεις του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. 

Θα ήταν κουραστικό να παραθέσω αποσπάσματα από ομιλίες των κ.κ. Γιώργου Παπανδρέου, Κώστα Καραμανλή και Αντ. Σαμαρά όπου υπάρχουν άφθονες υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Μάλιστα υποσχέσεις και δεσμεύσεις για πολύ όμορφα πράγματα, σε όλα τα επίπεδα: οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, οργάνωσης του κράτους, της παιδείας, της υγείας κλπ κλπ. Την ώρα που δίνονται οι υποσχέσεις και αναλαμβάνονται οι δεσμεύσεις είναι πάρα πολύ πιθανό αυτοί που τις δίνουν να πιστεύουν ειλικρινά σε αυτές. Το πρόβλημα είναι ποιες από αυτές μπορούν και πώς – κάτω από ποιες προϋποθέσεις – να πραγματοποιηθούν και ποιες όχι. Ή τουλάχιστον όχι αμέσως.

Με αυτό θα ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο μας, εξετάζοντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ σε σύγκριση και με αυτά του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. 

Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr