Υπό την αιγίδα της αμερικανικής πρεσβείας το κίνημα Athens Pride

Αντιδράσεις προκάλεσε η απόφαση των διοργανωτών του Athens Pride να θέσουν την εκδήλωση υπό την αιγίδα της πρεσβείας των ΗΠΑ. Αναμενόμενο, αν εξετάσει κανείς το χαρακτήρα των διεκδικήσεων του συγκεκριμένου κινήματος.

Πηγή: mao.gr «Η Αθηνα δικιά μας» γράφει το μήνυμα στο μπάνερ χωρίς να τονίζει τη λέξη. Η Αθήνα δικιά μας, γιατί θα παρελάσουμε σε αυτήν. Αλλά και η Αθηνά δικιά μας, γιατί ήταν αντισυμβατική, μπροστά από την εποχή της, ενδεχομένως και λεσβία, όπως υπονοεί ευθέως το εικαστικό. Το θέμα είναι εδώ ακριβώς – ποιος είναι δικός μας. Ποιοι είμαστε εμείς. Ο σεξουαλικός προσδιορισμός ταυτότητας – η σημαία του Athens Pride – μπάζει φιλελεύθερη ατομικότητα. Ο καθένας προσδιορίζεται όπως θέλει. Για κάποιον το μείζον είναι η σεξουαλική του ελευθερία. Για κάποιον άλλο αυτό είναι δεδομένο. Η χειραφέτηση της σεξουαλικότητας δεν έχει να κάνει με το δικαίωμα να δηλώνεις γκέι, λεσβία, μπάι, τρανς. Δεν είναι χειραφέτηση από το κυρίαρχο πρότυπο στρέιτ – είναι υπόθεση γυναικών και ανδρών, ανεξάρτητα από σεξουαλικές επιλογές, που δέχονται την καταπίεση από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, που είτε είναι στα χέρια γκέι ή στρέιτ λειτουργούν αυταρχικά, καταπιεστικά. Είναι η γυναικεία στρέιτ σεξουαλικότητα απελευθερωμένη; Είναι ελεύθερη μια γυναίκα να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι της, στον κοινωνικό της περίγυρο, απέναντι στην επιθυμία που δέχεται; Εξαρτάται από την κοινωνική της θέση. Ένας γκέι σε θέση εξουσίας μήπως είναι στρέιτ αυταρχικός στη συμπεριφορά του; Η ταξική και κοινωνική θέση παίζει τον καθοριστικό ρόλο. Το κίνημα του Athens Pride αφαιρώντας αυτή τη διάσταση βλέπει την κοινωνία με φιλελεύθερο τρόπο. Προφανώς αυτή η ματιά επηρεάζει και στον τρόπο που τίθενται οι διεκδικήσεις. Η αναγνώριση της σεξουαλικής ταυτότητας είναι μια πινελιά ιδιαιτερότητας – ατομικής ελευθερίας σε έναν τεράστιο καμβά ανελευθερίας. Αυτός ο καμβάς είναι οι κοινωνικές σχέσεις που γεννούν την καταπίεση και στο επίπεδο της σεξουαλικότητας. Ο ελεύθερος άνθρωπος υπερβαίνει τον προσδιορισμό του φύλου, δεν γαντζώνεται από αυτόν. Το αίτημα λοιπόν της ελευθερίας, και όχι απλώς της απελευθέρωσης, γίνεται σήμερα ακόμα πιο επιτακτικό. Ελευθερία για όλους, να αγαπούν και να ερωτεύονται και να κάνουν έρωτα με όποιον θέλουν και με όποιον τους θέλει. Ελευθερία να συνάπτουν σχέσεις, να κάνουν οικογένεια, αν το επιθυμούν, να έχουν το δικαίωμα να μεγαλώσουν παιδιά, να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν να μην κάνουν παιδιά, να έχουν την ελευθερία να προχωρήσουν πέρα από τα σημερινά αστικά όρια της ιδιωτικής οικογένειας, του σπιτιού-φρουρίου, της γενικευμένης καταπίεσης. Είναι πολύ μικρό να γιορτάζουμε μια μέρα υπερηφάνειας. Ας μην ξεχνάμε ότι στα χρόνια του Μεσαίωνα, όπως και αργότερα, η Κυριακή του Καρναβαλιού ήταν η μοναδική κατά την οποία οι αφέντες μασκαρεύονταν σε δούλους και οι δούλοι σε αφέντες. Και όταν ερχόταν η Δευτέρα, ο καθένας επέστρεφε στο ρόλο που του επιφύλασσε η κοινωνική του θέση. Όχι δεν είμαστε εναντίον των γκέι, εναντίον των στρέιτ – είμαστε με τους καταπιεσμένους όλων των φυλών και όλων των φύλων. Παραφράζοντας ένα παλιό σύνθημα, θα λέγαμε «ίδια είναι τ’ αφεντικά, γκέι και “κανονικά”»… (there’s no such thing in life as normal…που λέει και ο Moz). Υ.Γ: Κριτική στο Pride έχει ασκηθεί πρώτα απ’όλα από ριζοσπαστικές φωνές του queer χώρου…