Του Βασίλη Παπαβασιλείου
Πριν από δυο χρόνια, το 2023, έκανα Πάσχα στην Τρίπολη. Όλη τη Μεγάλη Βδομάδα ήμουν άκεφος και σκεπτικός, οι γιορτές πάντα έχουν μια διαφορετική συναισθηματική αξία και βαρύτητα.
Τη Μεγάλη Παρασκευή οι κρατούμενοι είχαν τον δικό τους Επιτάφιο:
Μια φωτοτυπία, ένα Α4, με την παράσταση του Επιταφίου, που την περιφέραμε στο προαύλιο γύρω από το τετράγωνο πεζούλι με τον πλάτανο. Γύρω-γύρω, πολλές φορές. Και ψάλαμε τα Εγκώμια. Οι Μουσουλμάνοι στέκονταν παράμερα κοιτώντας μας με σοβαρότητα. Στην Τρίπολη υπήρχε ένας σεβασμός στα έθιμα, τις παραδόσεις και τις συνήθειες του άλλου. Τους λέγαμε στο τέλος του Ραμαζανιού «ιν μουμπαράκ» (χρόνια πολλά) και μας αντεύχονταν το Πάσχα και τα Χριστούγεννα «χρόνια πολλά» σε σπαστά ελληνικά.
Ακολούθησα κι εγώ αυτό τον αυτοσχέδιο Επιτάφιο, ενώ στην αρχή δεν ήθελα να συσχετίσω το Πάσχα με αυτή την κατάσταση. Τίποτα δεν ήθελα να συσχετιστεί με αυτή την κατάσταση. Ειδικά οι γιορτές. Γιατί το Πάσχα είναι άνοιξη, χαρά και προσμονή, ενώ για μένα δεν υπήρχε ούτε άνοιξη, ούτε χαρά, όσο για την προσμονή, δεν ήξερα τί να περιμένω.
Καθώς έψελνα, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, ίσως ήμουν ο μόνος που έκλαιγε. Προσπαθούσα να πάρω ανάσα για να συνεχίσω να ψέλνω και να ισιώσει η φωνή, αλλά δεν τα κατάφερνα καλά, έτρεμε. Έτρεμα. Δεν μπορούσα να το σταματήσω.
Όμως ένιωσα, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου, την πραγματική σημασία της εορτής. Ένιωσα ότι Σταύρωση είναι η εγκατάλειψη και ο διασυρμός, ενώ Ανάσταση είναι η ελευθερία, η επιστροφή, η οικογένεια. Ας πούμε ότι βίωσα τον συμβολισμό πίσω από τις παραδόσεις.
Στο τέλος ήρθαν κάποιοι και με χτύπησαν φιλικά στην πλάτη, χωρίς να πούνε τίποτα. Είχαν καταλάβει, δεν ήταν και τόσο δύσκολο άλλωστε.
Παράλληλα όμως συνειδητοποίησα μέσα στην αδυναμία και την ανημποριά μου, και το πάθος για τη μάχη, για τον αγώνα.
Το «προσδοκώ Ανάσταση νεκρών» είχε πλέον μια άλλη, εντελώς διαφορετική σημασία για μένα. Είναι κάτι που δεν πρέπει απλά να το προσδοκάς, αλλά να πολεμήσεις γι’αυτό.
Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά, Καλό Πάσχα και να αγωνίζεται πάντα ο καθένας για την «Ανάστασή» του, όποια κι αν είναι αυτή, όποτε κι αν έρθει. Γιατί τελικά θα έρθει.
______________
Σχόλιο Γιάννη Τοπαλίδη
Είχα γνωρίσει τον Βασίλη στην Κω. Είχε έρθει ως συγγραφέας να μιλήσει στα παιδιά του σχολείου μου, στο Γυμνάσιο Αντιμάχειας, για την νεοελληνική λογοτεχνία και δη την εφηβική.
Είναι ένας άνθρωπος που θαύμαζα και θαυμάζω...
Ο Βασίλης σήκωσε ένα μεγάλο Σταυρό. Το Σταυρό του ανθρώπου που κατηγορήθηκε άδικα και φυλακίστηκε γι' αυτό. (Παλαιότερα και ο έτερος αγαπημένος Άρης Δαβαράκης... Άδικα των αδίκων από αλλοπρόσαλλη εισαγγελέα).
Δεν ξέρω κάτι πιο σκληρό από το να βρεθεί κάποιος στη φυλακή, άδικα, όντας αθώος.
Είναι κι αυτή η ευκολία που έχουμε με τις προφυλακίσεις στην Ελλάδα: προφυλακίζεται στο τσακ μπαμ ένας αθώος γιατί "πού να τρέχουμε τώρα, άσε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχος" (ναι, αυτή είναι η επικρατούσα λογική σε εισαγγελείς και ανακριτές, σε μεγάλο βαθμό), αλλά μπορεί να καταδικαστεί πρωτοβάθμια και να κυκλοφορεί ελεύθερος μέχρι την εκδίκαση της έφεσης.
Ξεφύγαμε.
Ο Βασίλης σήκωσε το Σταυρό του μέχρι τέλους. Αλλά ο Θεός ευδόκησε να βιώσει και την Ανάσταση, με την πλήρη αθώωσή του και την απόσυρση όλων των κατηγοριών που τον βάρυναν. Ο Θεός να τον ευλογεί και να του δίνει δύναμη.
Υ.Γ. Με βάση τις κατηγορίες που είχαν αποδοθεί στο Βασίλη, πολλοί θα ήταν -και ήταν- εκείνοι που θα ήθελαν και κυριολεκτικά τη σταύρωσή του, τη θανατική καταδίκη του. Ο Βασίλης τελικά, αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη τού γιατί πρέπει να δικάζουν τα δικαστήρια και όχι τα πάνελ, το διαδίκτυο, η αγορά. Πάντα.
Σήμερα διάβασα αυτό και συγκλονίστηκα.
Καλό Πέρασμα φίλε αγαπημένε... Σε περιμένουμε πάντα και παντού...
(Ευχαριστίες και στον Βαγγέλη Κούμπουλη για την αρχική υπενθύμιση).
https://www.facebook.com/share/p/15TfVYghW4/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.