«Η καύση των νεκρών και η σύγχυση των ζωντανών»

Γράφει ο π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

«Όταν η άγνοια συμμαχεί με την εξουσία,

γίνονται ο πιο επίφοβος εχθρός»

Τζ. Μάλκολμ

Όταν το 1982 αποφασίστηκε να νομιμοποιηθεί και να ισχύσει πολιτικός γάμος στην Ελλάδα, οι άνθρωποι της Εκκλησίας εξανέστησαν και διαμαρτυρήθηκαν (λες και ήταν χαρούμενοι και ευχαριστημένοι να παντρεύει η Εκκλησία άθεους και κουμουνιστές που δεν μπορούσαν αλλιώς να νομιμοποιήσουν τον γάμο τους!) και φώναζαν τότε στεντορείως πολλά αμετροεπή και υπερβολικά και απειλούσαν ότι «Η καύση των νεκρών και η σύγχυση των ζωντανών» κάνει πολιτικό γάμο δεν θα κηδεύεται, δεν θα βαφτίζει, δεν... δεν... δεν... και ότι ο πολιτικός γάμος δεν είναι γάμος!!

Δεν είχαμε αντιληφθεί ούτε αφουγκραστεί τον μέγα Παπαδιαμάντη ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα να μας φωνάζει ότι πρέπει να επιβληθεί πολιτικός γάμος για τις ληξιαρχικές ρυθμίσεις των ανθρώπινων συνθηκών και όποιος το επιλέγει και το επιθυμεί (όντας, όντως χριστιανός!) να κάνει και το Μυστήριο του Γάμου.


Βουλιαγμένοι όλοι μας τότε μέσα στην αυταπάτη του ευσεβούς ορθοδόξου έθνους, δεν συνειδητοποιούσαμε ότι αυτό το... "φάντασμα" είχε εξαχνωθεί και εξαφανιστεί προ πολλού!

Δεν θέλαμε να δεχθούμε ότι την πόρτα της Εκκλησίας δεν την περνούσε πλέον ο Μαυρίκιος και ο Νικηφόρος Φωκάς, αλλά μικροπολιτικοί, κοντόθωροι και καιροσκόποι, εκλεγμένοι από λαό που πλέον δεν ήξερε ποιος είναι και τι θέλει. Βέβαια κι από την άλλη, πρέπει να το ομολογήσουμε, τον θρόνο της Εκκλησίας δεν τον κατείχε, ούτε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ούτε ο Γεννάδιος Σχολάριος...!


Παρά ταύτα, ο πολιτικός γάμος, είναι γάμος! Μυστήριο δεν είναι! Η Εκκλησία κάνει Μυστήρια, δεν νομιμοποιεί ληξιαρχικές πράξεις και συνήθειες πανάρχαιες και πανανθρώπινες.

Ο γάμος (κάθε μορφής) προϋπήρχε της Εκκλησίας. Η Εκκλησία αυτή την ανθρώπινη έκφραση την ενσωμάτωσε και την έκανε θυσιαστικό Μυστήριο και τρόπο θέωσης των μελών της, καθώς μαθαίνει στα μέλη της με το μυστήριο του γάμου να αγαπούν ο ένας τον άλλον με θυσία, «καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν Ἐκκλησίαν».


Θριαμβολογούσαμε τότε (1982) για τον μικρό αριθμό των τελούντων πολιτικό γάμο (που αναγκάστηκε η Εκκλησία παρόλα ταύτα, να τον προσμετρά στους γάμους που τελεί!) σήμερα όμως (2023), οι πολιτικοί γάμοι είναι περισσότεροι από τους θρησκευτικούς!! Η εκδίκηση είναι πάντα κρύο πιάτο.


Έρχεται λοιπόν σήμερα, μετά από μια διελκυστίνδα σχεδόν 35 ετών (1987 η αίτηση του Δημάρχου Αθηναίων στη Σύνοδο) και υλοποιείται αυτό που νομικά είχε θεσμοθετηθεί το 2006 (Ν. 3448/2006) δηλαδή η λειτουργία αποτεφρωτηρίων (Κρεματόρια–cremo=καίω).

Δυστυχώς οι χριστιανοί και πάλι βιάζονται και, όπως φωνάζει ο παππούς μας ο Θουκυδίδης, η βιασύνη είναι η... εξασφάλιση του λάθους! Ήδη κυκλοφορούσαν απόψεις τραντισιοναλιστικές και χωρίς ουσιαστική θεολογική βάση ει μη μόνον την συνήθεια. Πράγμα που ούτε θεολογική άποψη είναι ούτε επιχείρημα για την άρνηση της καύσης.


Ο λαός μας δεν είναι όλοι χριστιανοί, οι ποιμένες συνεπώς πρέπει να απευθύνονται στο ποίμνιο τους, όχι urbi et orbi εἰς πάντας. Στους χριστιανούς! Πρέπει να συνειδητοποιηθεί αυτό. Όχι λοιπόν διδασκαλία προς τον λαό (δεν είμαστε λαοφιλείς άνακτες...), αλλά προς τους χριστιανούς.


Κυκλοφόρησε ένα φυλλάδιο που διαπνέεται από μια θεολογία ατμοσφαιρική, αόριστη και συναισθηματική. Ξεκίνα ενημερώνοντας μας ότι: «Το σώμα συνιστά στοιχείο της υπόστασης του ανθρώπου...». Όμως το σώμα δεν είναι ευτυχώς ένα στοιχείο! Είναι το ήμισυ του ανθρώπου. Δεν έχουμε σώμα, είμαστε σώμα. Το σώμα μας είναι ο εαυτός μας με τον οποίον βαφτιστήκαμε, λάβαμε μέρος στα Μυστήρια, ενεργήσαμε αρετές και αμαρτίες στη ζωή μας και τέλος θα το παραδώσουμε (εκόντες-άκοντες) στα χέρια του Θεού. Το σώμα μας σε όλη την ανθρώπινη διαδρομή μας είχε συνεχείς αλλαγές ηλικιακές και φυσικά βιολογικές-μοριακές. Πολλούς "θανάτους" και αναδημιουργίες. Είχε φάσεις και θέματα. Για κάποιους δεν φτάνει μέχρι το τέλος με αρτιότητα οργανική. Ακρωτηριασμοί και αφαιρέσεις οργάνων (και δωρεές οργάνων) σχηματοποιούν κάτι εντελώς διαφορετικό από το σώμα με το οποίο ερχόμαστε σ’ αυτή την ζωή. Και έρχεται στο τέλος η τυραννία του θανάτου και διασπά το κράμα (τί τό περί ἡμᾶς τοῦτο γέγονε μυστήριον) και μένει η ψυχή, χωρίς το σώμα, γυμνή. Και το σώμα, χωρίς την ψυχή, νεκρό! Όμως το συναμφότερον άνθρωπος.


Ο Χριστός ενσαρκούμενος ανέλαβε όλα αυτά. Έγινε ὡς ἡμεῖς κατά πάντα χωρίς ἁμαρτίας. Ανιστάμενος έδειξε πώς θα είμαστε εκεί καί ἡμεῖς ἐν τῇ Ἀναστάσει.. κατ’ Αυτόν. Όμως Αυτός είναι Δημιουργός και εμείς δημιούργημα. Η Ανάσταση η δική μας είναι αναδημιουργία, όχι επανασυγκόλληση!!


Ο θάνατος βρίσκει τους ανθρώπους σε διάφορες ηλικιακές φάσεις, έμβρυα, βρέφη, νήπια, παιδιά, εφήβους, ενήλικες, παρήλικες. Όλες οι ηλικιακές στιγμές είναι φάσεις της σωματικής ψυχικής διαδρομής του ανθρώπου. Στην αναδημιουργία της Αναστάσεως προφανώς (το θέμα είναι μυστήριο αόρατο στα μάτια μας) θα υπάρξει «ἡλικία μία» όπως λέει το τροπάριο της Κυριακής των Απόκρεω! Δεν θα αναστηθούμε ως βρέφη ούτε ως ανοηκοί παρήλικες, αλλά σε κατάσταση υπαρξιακής ψυχοσωματικής ωριμότητας με συνείδηση και ευθύνη του εαυτού μας.


Δεν θα "κουμπώσει" για μια αιωνιότητα (...ούτε καν για μια ημέρα...!) κάποια από τις φάσεις της ζωής μας που είναι συνδυασμένη με τα ρέοντα. Η Βασιλεία του Θεού είναι τα αιώνια και μένοντα. Είναι ο Χριστός.


Όσον αφορά την προφητεία της Μεγάλης Παρασκευής ο μάρτυρας φιλόσοφος Ιουστίνος μας λέει: «Ἦν, ἐπί τοῦ Ἱεζεκιήλ, τά πάντα ὁπτασία καί τά ὀστέα καί ἡ τούτων ἀνάστασις. Δείκνυσι δέ τῷ Προφήτῃ ταύτην τήν ὁπτασίαν ὁ Θεός, προηγουμένως μέν μηνύων δι’ αὐτῆς, τήν ἐσομένην διά Χριστοῦ πάντων κοσμικήν ἀνάστασιν τήν ἐκ νεκρῶν· ἔπειτα δέ διά τήν ψυχαγωγίαν τῶν Ἱσραηλιτῶν τῶν ἀπογνόντων ἑαυτούς τῷ δεδουλῶσθαι». «Ήταν στον Ιεζεκιήλ τα πάντα οπτασία και τα οστά και η ανάστασή τους. Έδειξε δε στον Προφήτη αυτή την οπτασία ο Θεός, κατά πρώτον λόγον προμηνύοντας με αυτήν την ανάσταση όλων των ανθρώπων εκ των νεκρών, που θα γίνει από τον Ιησού Χριστό και για δεύτερο λόγο για να ανακουφίσει ψυχικά τους Ισραηλίτες που ήταν απελπισμένοι από την δουλεία».


Η ανάσταση των νεκρών και το πρόσωπο του Χριστού είναι αλληλένδετα, και αυτό επειδή ο Χριστός αναστήθηκε, ανοίγοντας και δείχνοντας και σε μας, για μας τον δρόμο, αλλά και επειδή αυτός είναι ο Κύριος της Δημιουργίας (πάντα δι΄ αὐτοῦ ἐγένετο) και συνεπώς και της αναδημιουργίας των αγαπημένων Του, που δεν θα τους αφήσει στην ανυπαρξία.


Ο Χριστός μπήκε στο «σκοτεινό δωμάτιο» του θανάτου και το σύντριψε διαπερνώντας το και εξερχόμενος, όχι επιστρέφοντας στο νεκρικό θάλαμο! Ο Λάζαρος, ο γιος της χήρας της Ναΐν και καθένας που αναστήθηκε από τον Χριστό, απλώς γλίτωσαν προσωρινά από τον θάνατο. Ο Χριστός δεν γλίτωσε από τον θάνατο, συνέτριψε τον θάνατο. Έγινε νικητης του θανάτου και αρχηγός της Αναστάσεως των αγαπημένων Του, δηλαδή όλων των ανθρώπων. Συνανέστησε παγγενῆ τόν Ἀδάμ!


Η απορία του φυλλαδίου, «Υπάρχει ζωή μετά θάνατον» έχει απαντηθεί θετικά, αιώνες πριν, από πολλούς αλλά και από τους αρχαίους Έλληνες, αφού δέχονταν την ύπαρξή του άλλου κόσμου και μάλιστα σε τρία τμήματα! Ένα τέτοιο λοιπόν ερώτημα δεν είναι συστατικό της πίστεως των χριστιανών! Οι χριστιανοί δεν θέλουν να παραταθεί το άρρωστο εγώ τους, εις τους αιώνας των αιώνων! Με την αιώνια ή μετά θάνατον ζωή, οι χριστιανοί δεν εννοούν επιβίωση ατομική, αλλά συνύπαρξη με τον Πατέρα τους.


Για τους χριστιανούς αιωνιότητα δεν είναι κάτι αλλά Κάποιος. Δεν πάνε κάπου πεθαίνοντας, αλλά συναντούν Κάποιον. Και εδώ «παίζεται το παιχνίδι». Το θέμα είναι αν Αυτόν που θα συναντήσουν Τον γνωρίζουν ήδη και ακόμη περισσότερο αν Τον αγαπούν, ώστε η συνάντηση να είναι ευτυχία και όχι ταλαιπωρία μόνιμης δυσφορίας-κόλασης. Και κανένας δεν διαφωνεί για το ότι η ποιότητα μιας τέτοιας συνάντησης, δεν είναι ούτε δικαίωμα κληρονομικό (πατέρα ἔχομεν τόν Ἀβραάμ) ούτε απαίτηση ανταποδοτικής αμοιβής από Αυτόν (στο όνομά σου δεν προφητεύσαμε και δεν κηρύξαμε; (Οὐκ οἶδα ὑμᾶς!!) ούτε επίκληση ιδιότητας π.χ. κληρικός (σύ ἐν ἁμαρτίαις ἐγεννήθης ὅλως)!!

Η ποιότητα προσδιορίζεται κατ’ αρχάς από την διάθεση (αἱ πόρναι καί οἱ τελώναι προάγουσιν ὑμᾶς) και στην συνέχεια από την απόφασή μας να "στραφούμε" και να αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη των παιδιών προς τον πατέρα τους, Γι’ αυτό αναφέρει ο Χριστός τα παιδιά! Όχι γιατί δεν έχουν αμαρτίες! Δεν έχουν αλλά δεν μπορούν και να κάνουν... Το ζητούμενο είναι σε τι μέτρο συνειδητοποιήσαμε το... «γενηθήτω τό θέλημά Σου...», ώστε να Του το "ξαναπούμε" στην συνάντησή μας μαζί Του.


Πρέπει λοιπόν μάλλον να αγωνιούμε για το πώς θα γνωρίσουν, εδώ και τώρα, οι χριστιανοί Αυτόν, που είναι «ἡ ἐλπίδα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν» και «ἡ Χώρα τῶν ζώντων» και με τι ποιότητα ζωής θα Τον προσοικιωθούν και θα Του μοιάσουν (ἅγιοι γίνεσθαι ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί), και όχι να αφήνουμε στα αζήτητα τον κόπο της διαδρομής για βάθεμα στην πίστη προς το πρόσωπο του Χριστού, και να ασχολούμαστε με το τι... κάνει ο υπάλληλος του αποτεφρωτηρίου τα οστά ενώ καίγεται το σώμα... (grand-guignol)!!

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε την ενέργεια του οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη ο οποίος διέταξε να καταθρυμματίσουν τα οστά του και να τα πετάξουν στον λόγγο (κατά κυριολεξία) οι, φυσικά αγαπώντες και ευλαβούμενοι αυτόν, υποτακτικοί του! Όπερ και εγένετο.


Ο Χριστός αποκαθηλούμενος ενταφιάστηκε «...καθώς ἔθος ἐστί τοῖς Ἰουδαίοις ἐνταφιάζειν» (Ιω 19, 20).


Τρεις τρόποι ταφής υπήρχαν στην εποχή του Χριστού: α. Η απόθεση των νεκρών σε τάφο-λάκκο και η επικάλυψη με χώμα, συνήθεια των φτωχών και απλών ανθρώπων και για τις περιπτώσεις ξένων αποθανόντων. β. Οι λαξευτοί τάφοι, που ήταν δωμάτιο ή και δωμάτια, που έκλειναν την είσοδο με κυλιόμενο λίθο και ήταν το συνηθισμένο που επικρατούσε. Και γ. οι πολυτελείς τυμβοφόροι τάφοι (Μαυσωλεία) εκδήλωμα ανόητης δαπανηρής ματαιοδοξίας ή σεβασμού σε άγια και επίσημα πρόσωπα (Αβραάμ- Δαβίδ κλπ). Το σώμα του Χριστού (όπως και το Λαζάρου τον οποίον ανέστησε) απετέθη σε λαξευτό τάφο, δεν θάφτηκε με την σημερινή έννοια...


Τα έθη αποτελούσαν για τους Εβραίους το συστατικό τους στοιχείο. Γι’ αυτό φοβούνταν ότι «ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος... ἀλλάξει τά ἔθη ἅ παρέδωκεν ὑμῖν Μωυσῆς» (Πραξ. 6, 14).


Το "ἔθος" είχε καταλήξει να αποτελεί συστατικό του συλλογικού σώματος της Εβραϊκής αυτοσυνειδησίας- ταυτότητας. Η επανάληψη και ο ριτουαλισμός πάντως τα είχαν καταντήσει κενά περιεχομένου! Πλείστα όσα τα εμπαίζει ο Χριστός! Ειρωνεύεται... «τήν παράδοσιν ὑμῶν».

Και ήδη στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός λέει στον προφήτη «Τάς νουμηνίας ὑμῶν καί τά Σάββατα μισεῖ ἡ ψυχή μου». Δηλαδή; Δεν μπορούν να είναι τα έθιμα το συστατικό σας, όταν είναι απλές επαναλήψεις συνήθειας, που κατέληξαν να λειτουργούν στις συνειδήσεις ως έκφραση αυθεντικότητας που δεν είναι! Η παλαιότητα και η συνήθεια δεν καθιερώνει. Το καινούργιο δεν είναι οπωσδήποτε καθεαυτό ξένο!

Υπάρχουν συνήθειες εκφράσεις αφιερωματικής πίστεως που δεν αλλάζουν και συνήθειες που διακυμαίνονται και εναλλάσσονται εποχιακά. Σ’ αυτές τις δεύτερες υπάγεται και η καύση.


Δυστυχώς και σε μας έχουν αντικαταστήσει την πίστη, τα έθη τα ήθη και τα έθιμα. Πίστη όμως είναι αυτοπαράδοση στον Χριστό όχι ψυχολογική ανακούφιση από την τήρηση διαδρομών που έχουν "καθιερωθεί" από το παρελθόν! Ακόμη και η επιπόλαιη ανάγνωση του Ευαγγελίου κάνει σαφές και κατανοητό το ότι ο Χριστός (και άρα και οι χριστιανοί) δεν δεσμεύονται από συνήθειες.


Η ταφή είναι συνήθεια. Δεν έχει σχέση με την πίστη στο Χριστό ή στην Ανάσταση. Δεν επιτρέπεται να ετεροκαθορίζονται οι χριστιανοί! Επειδή κάποιοι θέλουν να καούν γιατί δεν πιστεύουν στον Χριστό και την Ανάσταση, δεν γίνεται... χάριν αυτών να απαγορεύεται η καύσις για όλους! «Ο Χριστός είναι η αλήθεια, όχι η συνήθεια» φωνάζει από τους αρχαίους χρόνους ο Άγιος μάρτυρας Κυπριανός. Δεν είναι υγιή τα ψευδή (τελικώς) διλήμματα.

Η Εκκλησία πάλι από τα πανάρχαια χρόνια της είχε την τοποθέτηση Ecclesia semper reformanda est. Σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο των διαρκών αλλαγών επιτρέπεται η Εκκλησία να χάνει την ποιμαντική της ευκινησία και να γίνεται... απολίθωμα (Ίλεως, Κύριε, σύγγνωθι!) μουσειακής επανεκτύπωσης;


Η παράδοση είναι δυναμισμός δυνατοτήτων που δίνει η περιουσία που λάβαμε από τον Πατέρα μας! Παράδοση είναι, τα προσόντα ερμηνείας και πρόβλεψης του τώρα. «Παράδοση είναι ο τρόπος θέασης του μέλλοντος, όχι οι φύλακες της στάχτης». Η παράδοση είναι πλούτος δυναμισμού μεταμορφωτικού κάθε πολιτισμού, που η Εκκλησία συναντάει.

Η παράδοση μοιραία έχει σε κάθε εποχή συγκεκριμένη έκφραση, αλλά επίσης πρέπει να γίνεται σε κάθε εποχή (σωστά προσαρμοσμένα) χρήσιμη στα δεδομένα των καιρών. Η παράδοση είναι σαν το "μάνα" των Εβραίων. Όταν το πρωτοείδαν οι Εβραίοι είπαν: Μαν χου; Τί τούτο; (Επικράτησε η ονομασία μάνα). Συνειδητοποίησαν κατόπιν ότι γινόταν για τον καθένα αυτό που χρειαζόταν ο κάθε ένας στην καθημερινότητα του...!! Έτσι και η παράδοση γίνεται σε κάθε εποχή αυτό που η συγκαιρινή Εκκλησία χρειάζεται.

Παράδοση είναι η κληρονομημένη περιουσία που έχει εκχωρηθεί στην ελεύθερη διαχείριση του κληρονόμου για τις ανάγκες του... Δεν είναι απλώς συντήρηση αναμνηστικού φολκλόρ...! Δεν είναι μουσειακά εκθέματα στην φορμόλη, άρτια κατά το σχήμα αλλά... νεκρά! Παράδοση είναι «τα δύο δηνάρια» που έδωσε ο Καλός Σαμαρείτης στον πανδοχέα για να το δαπανήσει προς θεραπείαν του ἐμπεσόντος εἰς τούς ληστάς...!


Οι αδελφοί μας οι Καθολικοί (ή δεν είναι αδέρφια, όσα αδέρφια είναι "μαλωμένα";) στο Κανονικό τους Δίκαιο στον Καν. 1176 § 3 διαλαμβάνουν: «Η Εκκλησία συνιστά ζωηρά να διατηρείται η ευλαβής συνήθεια, να ενταφιάζονται τα σώματα των κεκοιμημένων. Ωστόσο, δεν απαγορεύει την αποτέφρωση, εκτός και αν αυτή επελέγη για λόγους αντίθετους στην χριστιανική διδασκαλία».

Πόσο δύσκολη ή... "αντιθεολογική" είναι μια τέτοια γαλήνια και ξεκάθαρη θεολογικά τοποθέτηση, η οποία δεν εμποδίζει και δεν αγνοεί τα ψυχολογικά δεδομένα του ταλαίπωρου εγωκεντρικού σημερινού μεταμοντέρνου ανθρώπου; Γιατί θα πρέπει εμείς να είμαστε πάντοτε «η θυμωμένη δασκάλα» και οι «ανάποδοι τροχονόμοι», που σε κάθε επικοινωνία θα μοιράζουμε «πέτρες και φίδια» (Ματθ. 7, 10) στα παιδιά μας;


Η Εκκλησία ως κοινωνική έκφραση του Μυστηριακού Σώματος του Χριστού σήμερα πλέον, "πάσχει" στο να μπορεί να "δείξει" κάτι τέτοιο με σαφήνεια. Η "συμπλοκή" με τον κρατικό ιστό και οι σκοπιμότητες κοινωνικών δράσεων, που αποδεικνύουν την χρησιμότητά της (!;) αλλά και την αγαπητική της απόδειξη-υπόδειξη (ιεραποστολικές σκοπιμότητες) δυστυχώς δεν την άφησαν ελεύθερη στο να προσδιορίσει τους δικούς της και τον τρόπο εισόδου των μελών της στο σώμα της. Η εθνική προέλευση για πολλά χρόνια (ήδη από την απελευθέρωση) αποτελεί θρησκευτική... ιθαγένεια.

Όμως: «Οι χριστιανοί δεν γεννιούνται γίνονται». Η πρόσληψις μελών δια του νηπιοβαπτισμού (ασυνειδήτως, χωρίς προηγουμένως κατήχηση, και με γονείς που δεν ξέρουν τι πιστεύουν για τον Χριστό και την Εκκλησία!) κάνει το εσωτερικό τοπίο θολό και καταντήσαμε να... οικονομούμε, τα... ανοικονόμητα! Η συμμετοχή στη ζωή του Σώματος της Εκκλησίας γίνεται εθιμικά, στις μεγάλες εορτές, ως εθνικό (περισσότερο) προσκλητήριο, με κυριαρχούσα αντίληψη οικογενειακές εκδηλώσεις. Βάπτισμα, οικογενειακή απόφαση! Μνημόσυνο, οικογενειακή εκδήλωση! Και τα δύο... ερήμην του Σώματος, για να μη μιλήσουμε για τον γάμο, στον οποίον έγινε νεκρός τύπος η άδεια του επισκόπου. Τώρα ήρθε η σειρά και της κηδείας...


Μέσα σ’ αυτό το ναρκοθετημένο τοπίο προσπαθούν κάποιοι ιερείς να δουλέψουν την αύξηση και ισχυροποίηση του (αραχνοειδούς...) συνδέσμου των βαπτισθέντων με το Σώμα του Χριστού, ώστε κάποια στιγμή (του Θεού ευδοκούντος και ελεούντος) να γίνουν αυτά τα τυπικώς μέλη της εκκλησίας, και ουσιαστικά μέλη! Να γίνουν οι βαπτισθέντες, χριστιανοί!


Για το όνομα του Θεού, δεν επιτρέπετε σ’ αυτήν την προσπάθεια και τον κόπο να ‘ρχονται και να επιπροστίθενται, κόπος σύγχυσης, και εμπόδια πορείας, από τέτοια θέματα, όπως η καύση των νεκρών, χωρίς ουσιαστικό βάρος και θεολογική "απαγόρευση"! Θέματα λυμένα από δεκαετιών, αφού αρκετές Ορθόδοξες Εκκλησίες δέχονται την καύση, (όταν κάτι τέτοιο δεν γίνεται για να δηλώσει την άρνηση της θεότητας του Χριστού), οπότε και δίδουν εξοδιαστικές ευχές στους κεκοιμημένους, που επιτέλους δεν επικυρώνουν τρόπο ζωής... Ούτε επικροτούν (οι εξοδιαστικές ευχές!) αμαρτίες...


Όταν ένα καράβι πορεύεται μέσα σε θύελλα και κινδυνεύει να καταποντισθεί και να πνιγούν οι επιβαίνοντες, ο καπετάνιος ρίχνει στη θάλασσα όχι μόνο το φορτίο του καραβιού, (που είναι πολύτιμο), αλλά πολλές φορές και το έρμα που είναι αναγκαίο για την ευστάθεια του πλοίου [«Αὐτόχειρες τήν σκευήν τοῦ πλοίου ἔρριψαν» (Πραξ. 27,19)] φροντίζοντας «πῶς περικρατείς γενέσθαι τῆς σκάφης» (Πραξ. 27, 16)!


Αν την εικόνα αυτή την σκεφτούμε αναγωγικά για τα εκκλησιαστικά δεδομένα του σήμερα, χρειάζεται να μπορούμε να αποβάλλουμε ήθη και έθιμα, που σήμερα δεν λειτουργούν όπως ξεκίνησαν, αλλά γίνονται (έστω) αφορμές για... καταποντισμό κάποιων! Η πίστη στο Χριστό γεννάει έθιμα. Είναι ματαιοπονία να... θαλασσοδερνόμαστε για το αντίστροφο. Δεν το νομίζετε;


Θεολογικά λοιπόν εμπόδια και απαγορεύσεις δεν υπάρχουν για το θέμα της καύσης είτε το θέλουμε είτε... όχι· είτε μας αρέσει είτε όχι... Η ποιμαντική φροντίδα της Εκκλησίας θα έπρεπε να είναι ο τονισμός της πίστης στο πρόσωπο του Χριστού και η συνημμένα στην Ανάστασή Του δική μας ανάσταση [«ἀποβολή ψυχῆς οὐδεμία ἔσται» (Πραξ. 27, 22)], και όχι να υπηρετούμε την ανθρώπινη υποκρισία κηδεύοντας άθεους (και συγγραφείς μάλιστα), απλώς επειδή δεν δήλωσαν επιθυμία καύσεως του σώματός τους, και να κάνουμε τελικά δαιμονικό έργο απομάκρυνσης κάποιων... «φθινοπωρινών φύλλων» (!) χριστιανών μας, με ανυπόστατες θεολογικά εμμονές!


Δεν χρειάζονται βιαστικές ντιρεκτίβες που πάσχουν θεολογικά και είναι διάτρητες λογικά. Ο Μικρός Πρίγκιπας μας μαθαίνει ότι «όταν ο υπεύθυνος δίνει λάθος εντολή, φταίει ο υπήκοος που δεν την τηρεί ή αυτός που "κήρυξε" το λάθος;». Αυτονόητη η απάντηση. Το κύρος ενισχύεται από την αλήθεια, ΠΟΤΕ το αντίστροφο.


Επιτέλους όλοι ξέρουμε την φρικαλέα εικόνα που παρουσιάζουν οι περισσότεροι ιερείς στα κοιμητήρια (...χρυσορυχεία) των πόλεων! Και αντί θεραπείας, αυτής της ουσιαστικά αθεϊστικής αντιπροπαγάνδας, εμείς «τρίζουμε τα δόντια» σε όσους έχουν ψυχολογική αποστροφή στην ταφή και την εκταφή;


Να κάνουμε επίσης ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι για κάποιους ανθρώπους είναι πολλά τα έξοδα ταφής, και ότι δεν τελειώνουν εκεί, αλλά συνεχίζονται με την κατασκευή, συντήρηση, και ενοικίαση τάφου, καθώς και με την (αποτρόπαια πλειστάκις), εκταφή, είναι κραυγαλέος στρουθοκαμηλισμός! Για να μη συζητήσουμε για την ποιότητα του τρόπου αντιμετώπισης των άλυτων σωμάτων! Όλα αυτά το κείμενο τα... παραπέμπει στην ευθύνη των δημάρχων, αφελής υπεκφυγή, αφού... πολλά πταίομεν ἅπαντες!

* * *

Δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε, παρά μόνον ότι προσδοκούμε ανάσταση νεκρών των... απ’ αιώνος! Και αυτών δηλαδή που ούτε σε ιχνοστοιχεία δεν υπάρχει το σώμα τους...
Ανάσταση νεκρών, όχι μόνο θαμμένων, άλλα και παντοιοτρόπως αποσυντεθειμένων.

ΠΗΓΗ:https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/57964-i-kaysi-ton-nekron-kai-i-sygxysi-ton-zontanon?fbclid=IwAR34ST_4O3JwpVMuoCcwZ5aHqwbSgYcZrsPBchbbfd5jQ9-vRde-h9TUga4
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com