Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Γεια σας παιδιά!

Μεγάλη Τρίτη σήμερα και θα ξεκινήσουμε αλλιώτικα! Δε θα έχουμε εργασίες, παρά μόνο αναγνώσεις και δημιουργικά παιχνίδια!!!

Θα μιλήσουμε, θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε για την ΑΓΑΠΗ, που είναι το μεγάλο μήνυμα αυτών των ημερών. Ο Χριστός σταυρώθηκε από αγάπη για τους ανθρώπους!

Μέσα από το υπέροχο, τρυφερό παραμύθι της Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου που έχει τίτλο «Πασχαλιά και πασχαλίτσα»

"Σ΄ έναν κήπο μια φορά, φούντωσε και άνθισε μια πασχαλιά.  Άνοιξη είχε φτάσει και κόντευε πια το Πάσχα και όλα τα φυτά είχαν φορέσει τα καλά τους.  Καμάρωνε η πασχαλιά τα ευωδιαστά της ανθάκια, αλλά ένιωθε ακεφιά.

Ξάφνου ο ουρανός γέμισε σύννεφα και ξέσπασε μια φοβερή καταιγίδα! Όταν η καταιγίδα σταμάτησε, βγήκε το ουράνιο τόξο και ο λαμπερός ήλιος. Τότε τίναζε τα κλαδιά της η πασχαλιά και είδε ένα μικρό κόκκινο ζουζούνι με μαύρες βούλες γαντζωμένο σε ένα από τα κλαδιά της.

«Ποια είσαι ; Πως βρέθηκες εδώ;» ρώτησε η πασχαλιά το ζουζούνι.

«Η μπόρα πήρε τη φωλιά και τη μαμά μου μακριά και έτσι τώρα δεν έχω ούτε φωλιά, ούτε μαμά» είπε αυτό στεναχωρημένο. 

«Μη στεναχωριέσαι, θα σε προσέχω εγώ» είπε η πασχαλιά. 

Είσαι πολύ καλή», είπε το ζουζουνάκι και της έδωσε ένα γλυκό φιλί στα κλαδιά της. 

Η πασχαλιά ένιωσε τόσο όμορφα που της έφυγε η ακεφιά και τα λουλούδια της μοσχοβόλησαν ακόμα περισσότερο.

«Πώς σε λένε;» ρώτησε το κόκκινο ζουζούνι.

«Με λένε Πασχαλιά, γιατί ανθίζω το Πάσχα.» Το ζουζούνι έμεινε σιωπηλό.

«Μην είσαι λυπημένο, θα σου βρω εγώ ένα όνομα και θέλω να γίνω η μαμά σου, γιατί σε αγαπώ, αν το θέλεις και συ».

Το ζουζούνι συμφώνησε και πήγε μια βόλτα στον κήπο, αλλά γύρισε στεναχωρημένο, επειδή ένα σαλιγκάρι του είπε πως δεν μπορεί να έχει μαμά ένα φυτό. Η πασχαλιά όμως του είπε πως το μόνο που μετράει είναι η αγάπη. 

Την άλλη μέρα που πήγε βόλτα πάλι στεναχωρήθηκε, γιατί ένα σκουλήκι του είπε πως δε γίνεται να έχει μαμά του την πασχαλιά, γιατί δεν έχουν τα ίδιο χρώμα.

«Το χρώμα δεν έχει σημασία» είπε η πασχαλιά «το μόνο που μετράει είναι η αγάπη». 

Την επόμενη μέρα πάλι πήγε βόλτα, όμως γύρισε χαρούμενη.

«Κάποιος προσπάθησε σήμερα να με στεναχωρήσει, αλλά δεν τα κατάφερε» είπε το ζουζούνι.

«Μια κερασιά μου είπε ότι έπρεπε εκείνη να είναι η μαμά μου, γιατί έχουμε το ίδιο χρώμα, αλλά εγώ της είπα πως έχω μαύρες βούλες, ενώ τα κεράσια δεν έχουν. Επίσης μου είπε πως κοντά της θα είχα πολύ φαγητό και θα ζούσα μες τα πλούτη. Εγώ όμως της είπα πως δε μετράνε τα πλούτη, αλλά μόνο η αγάπη έχει σημασία !» 

Η πασχαλιά δάκρυσε από χαρά και αποφάσισε να τη βαφτίσει, της έδωσε ένα όνομα που έμοιαζε πολύ με το δικό της, για να μοιάζουνε σε αυτό τουλάχιστον, την ονόμασε... Πασχαλίτσα. 

«Επειδή το όνομά σου, θα θυμίζει το Πάσχα, τα βαφτίσια σου θα γίνουν τη μέρα της Ανάστασης». Τη μέρα εκείνη μαζεύτηκαν όλα τα λουλούδια, τα δέντρα, τα πουλιά και τα ζουζούνια του κήπου και με νονές τις ηλιαχτίδες, έγινε η βάφτιση.

Από τότε η Πασχαλιά και η Πασχαλίτσα μαζί αγκαλιά και αγαπημένες ζουν την άνοιξη και μας φέρνουν το Πάσχα."

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 

Από την Κυριακή των Βαΐων αρχίζει ουσιαστικά η λεγόμενη Μεγάλη Εβδομάδα ή Εβδομάδα των Παθών.

Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την πανηγυρική είσοδο του Κυρίου Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ. 

Την τελευταία χρονιά που ο Χριστός πήγαινε μαζί με τους μαθητές τους Ιεροσόλυμα, για τη μεγάλη γιορτή των ισραηλιτών, το Πάσχα, μεγάλη υποδοχή έκανε ο λαός για το Βασιλέα των Ουρανών. Ο Ιησούς μπήκε στην πόλη καθισμένος σε ένα μικρό γαϊδουράκι, που στη ράχη του δεν κάθεσαι ποτέ κανείς. 

Στα Ιεροσόλυμα τις ημέρες εκείνες πλήθος λαού που βρισκόταν, για να γιορτάσει το Πάσχα. Είχαν πληροφορηθεί πολλοί άνθρωποι την Ανάσταση του Λαζάρου και τον ερχομό του Ιησού. Ετοιμάστηκαν λοιπόν και τον υποδέχθηκαν σαν βασιλιά στρώνοντας το δρόμο κλαδιά από φοίνικες και τα ρούχα τους.

Άλλοι σκαρφαλώνουν στα δέντρα για να Τον δουν και άλλοι κουνούσαν τα κλαδιά και Τον επευφημούσαν λέγοντας: 

«Ωσαννά! Ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου», 

δηλαδή, 

Ευλογημένος εκείνος που έρχεται σταλμένος από το Θεό. 

Αυτή την ένδοξη και Λαμπρή Κυριακή, με το πανηγύρι κατά την είσοδο του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, αρχίζει Μεγάλη εβδομάδα για τους Χριστιανούς. Πηγαίνοντας στην εκκλησία αφιερώνουμε την ημέρα μας τη δόξα Του και μοιράζουμε την καρδιά μας μαζί Του. Οι ναοί, όλοι, αυτή την ημέρα, είναι στολισμένοι με κλαδιά βάγιας και έχουν παντού κλαδιά δάφνης για το πέρασμα του Λυτρωτή του κόσμου. Τα Βάγια είναι κλαδιά. Ο ιερέας στο τέλος της θείας λειτουργίας δίνεις σ΄όλο τον κόσμο από ένα κλαδί. Τα Βάγια που παίρνουν οι νοικοκυραίοι, μαζί με τον βασιλικά του Σταυρού και τα λουλούδια του Επιταφίου, τα φυλάνε στα εικονίσματά τους, και χρησιμεύουν ως «φυλαχτά» στο κάθε σπιτικό. Την ημέρα εκείνη λένε: 

Βάγια βάγια των Βαγιών 

τρώνε ψάρι και κολιό 

και την άλλη Κυριακή 

κόκκινο αυγό και αρνί 

Ενώ όμως το πρωινό ξεκίνησε ένδοξο το βράδυ της Κυριακής των Βαΐων η Εκκλησία πενθεί. Ο Νυμφίος Χριστός βαδίζει «προς το εκούσιον πάθος». 

Οι εκκλησίες στολίζονται πένθιμα, κι οι ιερείς φορούν μαύρα ή μωβ άμφια. Τα φώτα είναι λίγα κι οι ψάλτες ψάλλουν αργά, ρυθμικά και ευλαβικά:

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, προστασίαις τῶν ἀσωμάτων, σῶσον ἡμᾶς.» 

Δηλαδή 

«Να ο Νυμφίος έρχεται μεσάνυχτα και μακάριος ο δούλος, που ξύπνιο θα τον βρει. Ανάξιος είναι πάλι εκείνος που θα τον βρει να τεμπελιάζει, Πρόσεξε λοιπόν, ψυχή μου, μη νικηθείς από τον ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο, και έξω από τη βασιλεία ου Θεού κλεισθείς. Αλλά σήκω και φώναξε: Άγιος, άγιος άγιος είσαι, Θεέ μας, με τη βοήθεια της Θεοτόκου ελέησε μας.» 

Τότε ο ιερέας βγάζει από το Άγιο βήμα την εικόνα του θεανθρώπου, με το πονεμένο πρόσωπο και το ακάνθινο στεφάνι, στα μαλλιά, με την κόκκινη χλαμύδα στους ώμους και ένα καλάμι στα χέρια. Την τοποθετεί στο κέντρο του ναού. Κάθε ναός έχει αυτή την εικόνα ομοίωμα που λέγεται «η άκρα ταπείνωσις» Παραμένει στο κέντρο του ναού μέχρι τη Μεγάλη Πέμπτη, όταν η σταύρωση του Ιησού συγκλονίζει τη Χριστιανοσύνη. 

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Σήμερα ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα, η Εβδομάδα των Παθών, σε όλους γνωστή ως Εβδομάδα του Πάσχα.

Όταν εμείς είμαστε μικροί για να προσεγγίσουμε το νόημα των ημερών λέγαμε το τραγουδάκι: 

"Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μέρα.

Μεγάλη Τρίτη, μεγάλη κρίση.

Μεγάλη Τετάρτη, μεγάλο σκοτάδι.

Μεγάλη Πέφτη, δάκρυο πέφτει.

Μεγάλη Παρασκευή, θλίψη πολλή.

Μεγάλο Σαββάτο, χαρές γιομάτο.

Μεγάλη Λαμπρή, χάσκα μούσκα αυγό κι αρνί." 

Ή αλλιώς 

Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μέρα. 

Μεγάλη Τρίτη, ο Χριστός εκρίθη. 

Μεγάλη Τετάρτη, ο Χριστός εχάθη. 

Μεγάλη Πέμπτη, ο Χριστός ευρέθη. 

Μεγάλη Παρασκευή, ο Χριστός στο καρφί. 

Μεγάλο Σάββατο, ο Χριστός στην ταφή. 

Μεγάλη Λαμπρή, αυγό και αρνί. 

Η Εκκλησία ξεκινώντας τις ακολουθίες της καλεί τους πιστούς να προετοιμαστούν πνευματικά. Ο άνθρωπος αν θέλει να κερδίσει τη βασιλεία του Θεού πρέπει να αποφύγει τη ζωή του την κακία, την έχθρα, το μίσος και να κάνει μόνο έργα αγάπης και αρετής. 

Για αυτό γιορτάζουμε δύο πράγματα. 

Πρώτα θυμόμαστε τον Ιωσήφ, τον πιο αγαπητό γιο του Ιακώβ, που τον πούλησαν τα αδέρφια του σε εμπόρους στην Αίγυπτο.

Ήταν ο μικρότερος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ο πιο αγαπητός. Όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έρριξαν σ’ ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο. Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν στον αρχιμάργειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή.

Αυτός κατατρεγμένος και δυστυχής αποφεύγει την αμαρτία. Έτσι, γίνεται Ελπίδα για την οικογένεια του και η σωφροσύνη και το μυαλό του σώζουν και την ψυχή του.

Κάποτε όμως ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν εξηγητή. Με το φωτισμό του Θεού, μόνο ο Ιωσήφ μπόρεσε να το εξηγήσει. Ότι θα έλθουν στη χώρα του επτά χρόνια ευφορίας και επτά ακαρπίας και πείνας. Ενθουσιάσθηκε ο Φαραώ από τη σοφία του και τον έκανε γενικό άρχοντα, σαν πρωθυπουργό.

Ο Ιωσήφ διαχειρίσθηκε άριστα την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας όλο το λαό. Με αφορμή τη διανομή του σιταριού, φανερώθηκαν τ’ αδέλφια του που τον είχαν φθονήσει. Εκείνος δεν τους κράτησε κακία, αντίθετα τα προσκάλεσε μόνιμα στην Αίγυπτο μαζί με τους γονείς.

Αυτός λοιπόν αποτελεί προεικόνιση του Χριστού, διότι και Αυτός, αγαπητός γιός του Πατέρα, φθονήθηκε από τους ομοφύλους Του Ιουδαίους, πουλήθηκε από το μαθητή Του για τριάντα αργύρια και κλείσθηκε στο σκοτεινό λάκκο, τον τάφο.

Έπειτα τονίζεται η ξεραμένη συκιά, που δηλώνει την εβραϊκή συναγωγή. ο Χριστός την καταριέται και την ξηραίνει, όπως ξηραίνονται και μαραζώνουν πνευματικά οι άνθρωποι που, αν και Τον γνωρίζουν δεν Τον αναγνωρίζουν ως Σωτήρα και Λυτρωτή η ζωή τους. 

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ 

Ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός κυριαρχεί τη μεγάλη Τρίτη στην εκκλησία. Η μετάνοια μιας αμαρτωλής γυναίκας. Μία απλή γυναίκα πλησιάζει το Χριστό και χύνει στα πόδια Του μύρα αγάπης και δάκρυα μετάνοιας. ‘Όταν μετανιώνουμε πραγματικά και λυπόμαστε για κάποια πράξη μας, ο Χριστός πάντα μας δέχεται με ανοιχτή την αγκαλιά. Έτσι δέχτηκε και αυτή τη γυναίκα που την λύτρωσε από τη θλίψη και τη στεναχώρια.

Ακόμα αυτή τη μέρα θυμόμαστε την παραβολή των δέκα παρθένων, όπου Πέντε εξ αυτών βρίσκονταν σε ετοιμότητα και περίμεναν πάντα τον Κύριο, είχαν πάρει μαζί με τα λυχνάρια τους και αρκετό λάδι, ενώ οι άλλες πέντε είχαν ξεχαστεί και δεν ήταν έτοιμες τα λυχνάρια τους έσβησαν και δεν έγιναν δεκτές στη συνάντηση με τον Κύριο. Η παραβολή αυτή μας διδάσκει να είμαστε έτοιμοι και γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.  

Η άλλη παραβολή είναι των Ταλάντων που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.

Την ίδια μέρα ακούμε στην εκκλησία να ψάλλεται το πολύ γνωστό τροπάριο της Κασσιανής. Είναι ένας ύμνος μετανοίας και εμπιστοσύνη στον Θεό γραμμένος από τη βυζαντινή ποιήτρια Κασσιανή

Το παρακάτω βίντεο μας βοηθάει να θυμηθούμε την ιστορία από την παραβολή των δέκα παρθένων και την παραβολή των ταλάντων. Οι εικόνες που παρουσιάζονται βοηθάνε στο να παρακολουθήσουν το κείμενο της αφήγησης .

Ακολουθεί μια πιο παιδική παρουσίαση της παραβολής των ταλάντων.

Λίγα λόγια για την Κασσιανή.

Η Οσία Κασσιανή (ή Κασσία ή Ικασία ή Εικασία) η Υμνογράφος γεννήθηκε μεταξύ του 805 και του 810 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου (829 -842 μ.Χ.). Λέγεται ότι συμμετείχε σε μια τελετή επιλογής νύφης για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο. Σε αυτήν ο αυτοκράτορας θα επέλεγε νύφη δίνοντάς της ένα χρυσό μήλο. Καθώς θαμπώθηκε από την ομορφιά της Κασσιανής, την πλησίασε για να της δώσει το μήλο, λέγοντάς της:

  «Από τη γυναίκα προέρχονται τα χειρότερα» (αναφερόμενος στην αμαρτία και στις συμφορές που προέκυψαν από την Εύα).

Τότε η Κασσιανή, εύστροφη και ετοιμόλογη του απάντησε: «Ναι, αλλά από τη γυναίκα προέρχονται και τα καλύτερα» (αναφερόμενη στην Παναγία, που γέννησε το Χριστό).

Με βάση την παράδοση ο ακριβής διάλογος ήταν:

– Εκ γυναικός τα χείρω.

– Kαι εκ γυναικός τα κρείττω.

Ο αυτοκράτορας θύμωσε με το πνεύμα αντιλογίας της και τελικά επέλεξε άλλη σύζυγο, τη Θεοδώρα.

Ο εγωισμός του Θεόφιλου τραυματίστηκε με αποτέλεσμα να απορρίψει την Κασσιανή και να επιλέξει τη Θεοδώρα για σύζυγό του.

Αργότερα, η Κασσιανή το 843 μ.Χ. ίδρυσε ένα μοναστήρι στα δυτικά της Κωνσταντινούπολης, κοντά στα τείχη της πόλης, του οποίου έγινε και η πρώτη ηγουμένη. Με βάση την παράδοση ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, συνεχίζοντας να είναι ερωτευμένος μαζί της, επιθυμούσε να την δει για μία τελευταία φορά πριν πεθάνει κι έτσι πήγε στο μοναστήρι όπου βρισκόταν. Η Κασσιανή ήταν μόνη στο κελί της γράφοντας το γνωστό τροπάριο της, που ψάλλεται στις Εκκλησίες το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, όταν αντιλήφθηκε την άφιξη της αυτοκρατορικής ακολουθίας. Τον αγαπούσε ακόμη αλλά πλέον είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό γι αυτό και κρύφτηκε, μη επιθυμώντας να αφήσει το παλιό της πάθος να ξεπεράσει το μοναστικό της ζήλο. Άφησε όμως το μισοτελειωμένο ύμνο πάνω σε ένα τραπέζι. Ο Θεόφιλος ανακάλυψε το κελί της και μπήκε σε αυτό ολομόναχος. Την αναζήτησε αλλά μάταια. Εκείνη τον παρακολουθούσε μέσα από μία ντουλάπα στην οποία είχε κρυφτεί. Ο Θεόφιλος στενοχωρήθηκε, έκλαψε και μετάνιωσε που για μία στιγμή υπερηφάνειας έχασε μία τόσο όμορφη και έξυπνη γυναίκα. Στη συνέχεια βρήκε τα χειρόγραφα της Κασσιανής επάνω στο τραπέζι και τα διάβασε. Μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση κάθισε και πρόσθεσε ένα στίχο στον ύμνο. Σύμφωνα με την παράδοση ο στίχος αυτός ήταν «ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη». Φεύγοντας εντόπισε την Κασσιανή που κρυβόταν στην ντουλάπα αλλά δεν της μίλησε, σεβόμενος την επιθυμία της. Η Κασσιανή βγήκε από την κρυψώνα της μετά την αναχώρηση του αυτοκράτορα, διάβασε την προσθήκη του και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τον ύμνο.

Η μεγάλη αυτή ποιήτρια, υμνογράφος και μελωδός της εκκλησίας μας, η Αγία Κασσιανή, ταξίδεψε στην Ιταλία και την Κρήτη και κατέληξε στην Κάσο, όπου ετελείωσε η επίγεια ζωή της. Μετά το θάνατό της, τοποθέτησαν το σώμα της σε μαρμάρινη λάρνακα και την έβαλαν σε παρεκκλήσιο, που ήταν αφιερωμένο στο όνομά της. Σώζεται σήμερα η λάρνακα και το βυζαντινό ψηφιδωτό του 9ου αιώνα μ.Χ. Επίσης στο εκκλησάκι υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα με σημείο του σταυρού και χρονολογία 890 μ.Χ. Κατά πληροφορίες, πάλι από την Κάσσο, τα οστά της Οσίας έχουν μεταφερθεί στην Ικαρία.

Ήθη και έθιμα

Η Μεγάλη Τρίτη (καθώς και η Μεγάλη Δευτέρα) είναι ημέρες που συνηθίζουμε να αφιερώνουμε στην καθαριότητα του σπιτιού και στην προετοιμασία για τη Μεγάλη Εορτή της Ανάστασης. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, τη Μεγάλη Τρίτη συνηθίζουν να φτιάξουν τα πασχαλινά κουλούρια και τα τσουρέκια.

Πολλά άλλα έθιμα της παράδοσης συνδέονται με την ημέρα αυτή και ανάλογα σε κάποιες περιοχές στήνονται δρώμενα και χοροί, που αναφέρονται στην εορτή της άνοιξης ή στις βροχές του Απρίλη. Στη Θάσο αναβιώνει το πανάρχαιο έθιμο «Για βρεξ’ Απρίλη μ’», όπου χορεύονται παραδοσιακοί χοροί. Στην Ιερισσό της Χαλκιδικής έχουν το έθιμο «Του μαύρου νιου τ’ αλώνι».

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 

Η μετάνοια είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μα. Γι΄ αυτό τη Μεγάλη Τετάρτη (μέρα του Αγίου Μύρου) τιμάμαι το μύρο που άλειψε στα πόδια του Ιησού η πόρνη που μετάνιωσε για την αμαρτωλή ζωή της. Αλλά και το μύρο που άλειψε ο Ιησούς στα πόδια των 12 μαθητών Του, σκύβοντας ταπεινά μπροστά τους και δίνοντάς τους ένα μεγάλο παράδειγμα. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει απλά και με αγάπη να σκύβει μπροστά στο συνάνθρωπό του να τον τιμά και να τον σέβεται. 

ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Γρηγορίου Ξενόπουλου, «Το πρώτο μου Πάσχα»

Από το ιστορικό πλέον περιοδικό "Η Διάπλασις των Παίδων" που πρωτοεκδόθηκε το 1879 για 70 χρόνια με κάποιες περιοδικές διακοπές. Φημιζόταν για την ποικιλία του περιεχομένου, την καλλιτεχνική του εικονογράφηση το καινοτόμο παιδαγωγικό πνεύμα του που συνδύαζε τη μόρφωση και την ψυχαγωγία, την απλότητα στη διατύπωση, τη γνώση της παιδικής ψυχολογίας, την πρωτοτυπία στην διάρθρωση των στηλών. Στο περιοδικό διετέλεσε εκδότης και ο Γρηγόρης Ξενόπουλος, ο μεγάλος λογοτέχνης, ο οποίος υπέγραφε τα κείμενά του με το ψευδώνυμο Φαίδων. 

Με ΚΛΙΚ στην εικόνα μπορείς να το διαβάσεις...

Μπορείς να το διαβάσεις κι εδώ ή στη συνέχεια της ανάρτησης.

Πολλοί άλλοι μεγάλοι λογοτέχνες έχουν αναφερθεί στο Πάσχα και μπορείς να τους διαβάσεις με ΚΛΙΚ από τον σύνδεσμο που ακολουθεί:

Τα Άγια πάθη και η Ανάσταση (λογοτεχνικά κείμενα, εικονογραφία, υμνογραφία)

  ΒΙΝΤΕΟ:  Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ :

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ https://anoixtosxoleio.weebly.com

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ!!!

Και για να περάσουμε δημιουργικά το χρόνο μας μπορούμε να λύσουμε ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ:   http://photodentro.edu.gr/v/item/ds/8521/7077

ή

 να κάνουμε κατασκευές για να στολίσουμε εορταστικά το σπίτι μας ή να τις χαρίσουμε:

ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΕΣ ΕΔΩ

ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΕΔΩ ΜΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

           

ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ PRESS PAPIER

ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ

https://www.youtube.com/watch?v=5EmUT5MfwZ4

https://www.youtube.com/watch?v=zsE81TzsQg8

Γρηγορίου Ξενόπουλου, «Το πρώτο μου Πάσχα»

Aγαπητοί μου,

Aυτές τις ημέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια.

Kαι θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου, όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ' οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»… Όσο ήταν χειμώνας, η μητέρα μου μ' έπαιρνε μαζί της στον Άι-Γιάννη ή στη Φανερωμένη, τις γειτονικές μας εκκλησίες, που λειτουργούσαν κάπως αργά — από τις οκτώ η μια, από τις εννιά η άλλη.

Mα όταν έμπαινε η άνοιξη, που μπορούσα να ξυπνώ και να βγαίνω πιο πρωί, ο πατέρας μου μ' έπαιρνε στην Eπισκοπιανή ή στον Άγιο Xαράλαμπο, εξοχικές εκκλησίτσες αυτές, σ' ένα ωραίο παραθαλάσσιο προάστιο, που λειτουργούσαν από τις επτά. Mετά τη λειτουργία, κάναμε κι έναν περίπατο στους Kήπους και γυρίζαμε λιγάκι κουρασμένοι μα πολύ ευχαριστημένοι κι οι δυο.

Ω, ήταν τόσο όμορφα! H άνοιξη είχε στολισμένες τις πρασινάδες με μαργαρίτες άσπρες και κίτρινες, με ολοκόκκινες παπαρούνες και μ' άλλα γαλάζια ή μαβιά αγριολούλουδα. Tί πολύχρωμο το χαλί που απλωνόταν στα χωράφια! Tο έβλεπα κι από την ανοιχτή πόρτα της εκκλησιάς, καθώς άκουγα τα ψαλσίματα, τις ευχές και τα ευαγγέλια. Tα ευαγγέλια προπάντων μ' άρεσαν πολύ. Eίναι τόσο ποιητικά αυτά που λένε πριν και μετά το Πάσχα!

Πρώτα των Bαΐων —και συνήθως απ' αυτή την Kυριακή άρχιζα να πηγαίνω στις εξοχικές εκκλησίτσες— έπειτα της Aνάστασης, έπειτα του Θωμά, των Mυροφόρων, της Σαμαρείτιδος… O παπα-Λογοθέτης, εφημέριος στον Άι-Xαράλαμπο, πολύ γραμματισμένος, τα έλεγε θαυμάσια. Kι όχι ψαλτά με μπάσα και σικόντα, όπως σ' άλλες εκκλησιές· αλλά διαβαστά, καθαρά, σταράτα, λέξη προς λέξη, και μ' έκφραση, με τόνο ώστε να καταλαβαίνη το νόημα κι ο αγράμματος. Kι αλήθεια, στις εκκλησίτσες εκείνες το περισσότερο πήγαιναν απλοί, ταπεινοί άνθρωποι του λαού — ψαράδες, βαρκάρηδες, κηπουροί, μυλωνάδες. Kαι σου 'κανε χαρά να τους βλέπεις ντυμένους κυριακάτικα, ν' ακούνε με τόση ευλάβεια και με τόση προσοχή τα λόγια του Kυρίου…

Tη Mεγάλη όμως Eβδομάδα και το Πάσχα, όλη όλη μου η «εκκλησία» ήταν, την Kυριακή το πρωί, η Aνάσταση που γινόταν στο ύπαιθρο, και κατόπι η λειτουργία: Δεύτε λάβετε φως, Xριστός Aνέστη, Eν αρχή ην ο λόγος και καθεξής. Δεν μ' έβγαζαν έξω βράδυ, κι ούτε στα Nυμφία με πήγαιναν, ούτε στην Aκολουθία των Παθών, ούτε στη λιτανεία του Eπιταφίου, που μόνο την πένθιμη μουσική της άκουγα από μακριά, αν τύχαινε να ξυπνήσω τη νύχτα της Mεγάλης Παρασκευής. Έτσι δεν ήξερα καλά τί προηγήθηκε απ' την Aνάσταση. Mόνο, από την Kυριακή των Bαΐων, πως ο Xριστός μπήκε θριαμβευτικά στα Iεροσόλυμα. Aλλά τί έκαμε κει, τί τον έκαμαν, άκρες μέσες: Kάποιος Mυστικός Δείπνος, κάποιος σταυρικός Θάνατος, κάποια Tαφή σε καινό μνημείο… Tί να ήταν αυτά; Πώς να είχαν γίνει; Mόλις είχα μια ιδέα.

Kι άξαφνα… τα έμαθα όλα! Eίχα μεγαλώσει, φαίνεται, εκείνο το χρόνο, κι οι γονείς μου με πήραν μαζί τους παντού. Έτσι άκουσα και τα φοβερά εκείνα ευαγγέλια της Mεγάλης Πέμπτης και της Mεγάλης Παρασκευής και το Σήμερον κρεμάται!… Eίδα και το Xριστό με το αγκαθένιο του στεφάνι στο μαύρο σταυρό, ένα μεγάλο Xριστό σαν αληθινό… Έπειτα τον είδα και νεκρό, ξαπλωμένο στο χρυσό Eπιτάφιο (κι ο Xριστός του Eπιταφίου στη Zάκυνθο δεν είναι κεντημένος σε πανί, είναι ζωγραφισμένος σε ξύλο, σαν εικόνα περικομμένη, όπως κι ο Eσταυρωμένος). Kαι θυμούμαι ακόμα τί αλλιώτικη εντύπωση, τί μεγαλύτερη χαρά μού έκανε το Πάσχα στην εκκλησίτσα, την πρώτη φορά, αφού είχ' ακούσει πια κι ιδεί και μάθει όλα τα προηγούμενα. Mπορώ να πω πως αυτό ήταν το πρώτο μου Πάσχα.

Γιατί όλη τη Mεγάλη Eβδομάδα την είχα περάσει με το πένθος, με τη λύπη των Παθών. Eίχα παρακολουθήσει το Xριστό στο μαρτύριό του, στην αγωνία του, στο θάνατό του· είχ' ακούσει και τη Διαθήκη του, είχα παρακαθίσει και στο Mυστικό Δείπνο, είχ' ακολουθήσει και την εκφορά του, κλαίγοντας μαζί με τη Θλιμμένη Mητέρα, που κι αυτή ακολουθούσε ζωγραφιστή σε μια μεγάλη εικόνα σαν αληθινή: ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον… Γι' αυτό το Xριστός Aνέστη μου έκαμε ύστερα τόση χαρά, τόση αγαλλίαση· γι' αυτό μου φάνηκε σα μιαν υπέρτατη ικανοποίηση, σα μια νίκη, σαν ένας θρίαμβος. Eκείνος που φόρεσε για εμπαιγμό ψεύτικη πορφύρα. Eκείνος που ποτίσθηκε χολή και ξίδι, και μαστιγώθηκε, και καρφώθηκε σε ξύλο, και πέθανε μαρτυρικά, σαν άνθρωπος, έβγαινε ζωντανός από τον τάφο κι ανέβαινε στον ουρανό σα Θεός!

Έτσι έπρεπε να είναι. Για να μου δώση τόση χαρά η Aνάσταση, έπρεπε να προηγηθεί το Πάθος· για να μου κάμη τόση εντύπωση το Πάσχα, έπρεπε να γνωρίσω τη Mεγάλη Eβδομάδα. Mαθαίνοντας όσα έμαθα εκείνον το χρόνο, μάθαινα τη ζωή, που ώς τότε ήμουν πολύ μικρός για να την ξέρω, αφού οι γονείς που με φρόντιζαν και μ' οδηγούσαν, δεν με πήγαιναν παρά στις χαρούμενες κυριακάτικες λειτουργίες και με προφύλαγαν απ' τα λυπητερά, που δεν ήταν ακόμα για μένα. Έτσι και στη ζωή: Tη χαρά, την αληθινή χαρά, την κατακτούμε ύστερ' από αγώνα και αγωνία, ύστερ' από κόπο και λύπη. Πριν από κάθε μας Πάσχα, πρέπει να περάσουμε μια Mεγάλη Eβδομάδα.

Ω, αυτό το ξέρετε και σεις από τώρα. Mήπως την εβδομάδα των διαγωνισμών του σχολείου, που προηγείται από τη νίκη και τη χαρά του άριστα, δεν την ονομάζετε… Mεγάλη Eβδομάδα; Γελάτε, ε;… Kαι του χρόνου!

Σας ασπάζομαι

ΦAIΔΩN

[πηγή: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, Μέρος Τρίτο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, Αθήνα 1975, σ. 227-230]

Στο οδοιπορικό μας ιδιαίτερα στην προσέγγιση του νοήματος των Αγίων Ημερών των Παθών ανατρέξαμε στα βιβλία:

• Καινή Διαθήκη, εκδ. Ελληνική Βιβλική Εταιρία
• Αγγελικής Θ. Μαστρομιχαλάκη, Πάσχα Ελληνικό, εκδ. Ακρίτας, 2003
• Πρωτοπρεσβύτερου Αλέξανδρου Σμέμαν, Η Μεγάλη Εβδομάδα, μετ. Ελένη Γκαναούρη, εκδ. Ακρίτας, 1993

ΠΗΓΗ: http://ekti2014.blogspot.com/2020/04/blog-post_32.html
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com