ΤΟ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Να μπορούσαμε, τουλάχιστον, να περισώσουμε το νόημα του Εικοσιένα. 

Έστω για μια μέρα να ανασάνουμε ελεύθεροι από τη δημαγωγία των πατριδοκάπηλων, από την αγυρτεία των εθνομηδενιστών, από την πανηγυρική κοινοτοπία, από το ξεφύλλισμα μελανών στιγμών για να βρούμε παρηγοριά στην ανημπόρια μας. 

Να μπορούσαμε να αντικρίσουμε ξανά την Ελευθερία που περπατά ματωμένη, κυρωμένη δραματικά από το αμετακίνητο όριο του θανάτου, να νιώσουμε τη λαχτάρα για την ανεξαρτησία που έλαμψε στην πιο αγνή της φλόγα, στη νεότερη ιστορία μας, τότε. 

Τότε που οι πατέρες μας (επιτρέπεται ακόμη να το λέμε αυτό, δεν είναι τόσο πολλές οι γενιές ώστε να αμφισβητήσουν την καταγωγή μας) απέδειξαν πως άξιζαν αυτό που ζητούσαν γιατί αυτοπροαιρέτως έπαθαν. Κι η προθυμία για το πάθημα, είναι το σημάδι που δίνει ο άνθρωπος στη φύση για να καταλάβει αυτή πόσο ώριμος είναι για ένα επίτευγμα.

Όποιος αληθινά λαχταρά για κάτι, πρέπει να είναι και έτοιμος να πάθει χάριν αυτού. Λευτεριά τούτο σημαίνει: απόφαση να πάθεις. Εμείς σήμερα φωνάζουμε και ζητούμε μα ζαρώνουμε, λουφάζουμε σε μιαν άκρη μόλις δούμε το πάθημα, τη θυσία να αχνοφέγγει. Και κάτι βρίσκουμε για να δικαιολογούμε την αδυναμία της θέλησης, άλλος την αισθητική, άλλος το συμφέρον, άλλος υπέρτερες τάχα αξίες. 

Για τούτο κι είμαστε ανάξιοι κάτοικοι της πολιτείας που θεμελίωσαν οι αγώνες των πατέρων μας φτάνοντας στην κατάντια –από ενοχές γεννημένη– να αμφισβητούμε ακόμη και το Εικοσιένα ή και να εξωραΐζουμε τη δουλεία: γιατί, απλούστατα, δεν είμαστε διατεθειμένοι, για οποιαδήποτε θυσία του εγώ μας, του εγώ που τρέμει μην το πουν «εθνίκι» –ποιοι; τα «κρατίκια», αυτοί που σιτίζονται ευχαρίστως από το κράτος που ίδρυσαν οι τίμιες εκείνες μορφές. 

Γιατί, εν τέλει, μας φαίνεται ξεπερασμένος ο μόνος άξιος λόγος να ζούμε ακόμη σε αυτή την πολιτεία, ο στοχασμός που ο ιδανικός της ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός όρισε στους Ελεύθερους Πολιορκημένους: 

«Πραγματοποίησε τούτη την ιδέα˙ όλοι οι ανθρώπινοι δεσμοί, πατρός, αδελφού, γυναικός, ριζωμένοι εις τη γη, και μ’ αυτούς ο ενθουσιασμός της δόξας˙ τους αρπάζεται η γη, και τοιουτοτρόπως αναγκάζονται να ξεσκεπάσουν εις τα βάθη της την αγιοσύνη της ψυχής τους. Εις τον πάτο της εικόνας πάντα η Ελλάδα με το μέλλον της». 

Να η εικόνα κι ο σκοπός που θα κάνει πάντα επίκαιρο το Εικοσιένα.

ΠΗΓΗ:Kostas Hatziantoniou

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com