ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ – ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ - Είναι πραγματικά ανάγκη να αποκαλυφθούν τα πραγματικά σχέδια των ΗΠΑ και της ΕΕ, για τους λαούς

Του Αχιλλέα Ομήρου

ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ – ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, έλεγε κάποτε ο Μάο. Φυσικά δεν είναι πάντοτε η κατάσταση θαυμάσια όταν υπάρχει μεγάλη αναταραχή όπως αυτή της εποχής μας. Αλλά είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και διδακτική. Να ένα παράδειγμα: υπάρχει μεγάλος αναβρασμός στα κόμματα - ιδίως τα θεωρούμενα μικρά – που οδηγούν σε αποχωρήσεις βουλευτών τους και προσχώρηση τους σε μεγαλύτερα που μέχρι χτες τα πολεμούσαν ή και πολλές φορές τα «έβριζαν», τα «έλουζαν» με διάφορους σκληρούς χαρακτηρισμούς. Θα μου πείτε βέβαια ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας απαξιωτικά αναφερότανε πάντοτε κατά πολιτικών που τώρα μπροστά τους στέκεται με τη μέση σκυμμένη (όπως π.χ. την Μέρκελ ¨η ακόμα και τον Τράμπ), ή κατάγγελλε διαρκώς τους «Αμερικάνους φονιάδες των λαών» ή φώναζε κι αυτός ως εξεγερμένος νέος το γνωστό «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». 

Αλλά όλα και όλοι αλλάζουν μόλις «καβαλήσουν» την εξουσία. Είναι μακρά παράδοση του πολιτικού και κομματικού βίου. Μάλιστα έχουμε πρωτοτυπήσει σε αυτό: είχαμε κόμμα – παράταξη «αγγλική», «γαλλική», «ρωσική» από τις αρχές του «ελεύθερου βίου» μας. Ήδη είχαν σχηματιστεί μέσα στην διάρκεια της «ανολοκλήρωτης επανάστασης» - όπως την χαρακτήρισε ο μακαρίτης Βασίλης Φίλιας – του 1821. Άλλωστε η επανάσταση, εξ αυτού του λόγου, κατέληξε στο περιβόητο «ψήφισμα της υποτέλειας προς την εξοχότητα του Βασιλέας της Μεγάλης Βρετανίας». 

Από τότε που αποκτήσαμε την Ελευθερία μας είχαμε το δικαίωμα η άρχουσα τάξη μας να αποφασίζει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει από τους Μεγάλους της κάθε εποχής, που θα εγγυάται την ασφάλεια και μακροημέρευση της και προπαντός τα κέρδη της. Κι ο πολιτικός κόσμος και βίος μας γύρω από αυτή την επιλογή περιστρεφότανε. 

Υπήρξανε και προσπάθειες της κυρίαρχης οικονομικο-πολιτικής μερίδας της ελληνικής άρχουσας τάξης – πάντοτε αστικής εννοείται – θα προσπαθήσει να κινηθεί λίγο πιο ανεξάρτητα από το μπλοκ των Μεγάλων (Προστάτιδων της) Δυνάμεων, αλλά πάντοτε μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού| ιμπεριαλιστικού συστήματος και να διεκδικήσει καλύτερη θέση μέσα σε αυτό, όπως π.χ. η Μικρασιατική εκστρατεία που την οδήγησε σε ήττα – καταστροφή πρώτα και κύρια των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Μια δεύτερη προσπάθεια εξίσου ανεπιτυχής η διεκδίκηση της ανεξαρτησίας, Ένωσης της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Και οι δύο προσπάθειες από πλευράς αποκατάστασης Εθνικών δικαίων μας ήτανε απόλυτα σωστές. Μόνο που προϋπέθεταν η ηγεμονία τους να μην ανήκει στην πολλαπλά «εξαρτημένη» αστική τάξη της χώρας. «Ιστορικά» θα λέγαμε ότι ήτανε «αποστολή» του προλεταριάτου. Βέβαια η Ιστορία δεν αναθέτει καμιά «ιστορική αποστολή». Ούτε υπάρχουν ιστορικές «νομοτέλειες». Τα αποτελέσματα των προσπαθειών αυτών υπήρξανε συνδυασμός διεθνών συσχετισμών συμφερόντων και δυνάμεων και ελληνικών, ντόπιων.

Η δεκαετία 1940 υπήρξε καθοριστική για όλα όσα ακολούθησαν. Ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στην υποδούλωση του στους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές (φασισμό+ναζισμό) και στους βούλγαρους φασίστες συνεργάτες τους. Στην συνέχεια γύρεψε την λευτεριά του – αυτήν που γύρεψαν και το 1821 – για να γίνει αφεντικό στον τόπο του, τον πλούτο και το βιός του. Κι εδώ δεν τα κατάφερε. Ο συνδυασμός της ανικανότητας της ηγεσίας του – τώρα τα σημερινά πολιτικά «τέκνα» της ηγεσίας του προσπαθούν να ψελλίσουν πως έκαναν λάθη λόγω και της κακής επιρροής της Τρίτης Διεθνούς και μετέπειτα «Κομινφορμ», αλλά δεν τολμάνε ακόμα να προχωρήσουν πιο βαθιά: να συμπεριλάβουν τον ρόλο του Ιωσήφ Στάλιν και της πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης – και του κοινού αγώνα του Δυτικού Κόσμου να αναχαιτίσει την επέκταση της Σοβιετικής επιρροής και να μην επιτρέψει στον ελληνικό λαό να διεκδικήσει την δικιά του εθνική+ κοινωνική απελευθέρωση. Ο ιμπεριαλιστικός κόσμος – με επικεφαλής και παγκόσμιο στήριγμα του τις ΗΠΑ – έπρεπε να σωθεί. Για να επιτύχει αυτό οι ΗΠΑ φρόντισαν να τον ξανοστίσουν στα πόδια του: οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. Πολιτικά χρηματοδοτώντας την δημιουργία κομμάτων αντικομμουνιστικών, εθνικών και θρησκευτικών προδιαγραφών (βλ. Χριστιανοδημοκρατικά). 

Το πώς οι ΗΠΑ επενέβησαν τότε στην Ελλάδα – ιδίως μετά την ανάληψη της κηδεμονίας της από την Μ. Βρετανία – το έχουμε μάθει και διαβάσει σε μια σειρά βιβλία και αναλύσεις – δικών μας μελετητών αλλά και ξένων. Από τους δικούς μας θα αναφέρω έναν μόνο: το βιβλίο του Αλέξανδρου Παπαχελά «Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο αμερικανικός παράγων 1947 – 1967» (εδκ. ΕΣΤΙΑ 1997).

Δεν μας προκάλεσε καμία έκπληξη συνεπώς το αφιέρωμα του μηνιάτικου περιοδικού «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» (19-1-19, τχ.402) με αφιέρωμα τα σχέδια των Αμερικανών για Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο, ΠΓΔΜ και Αλβανία, όπως τα δημοσιεύει το ίδιο το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Ουσιαστικά επαναλαμβάνουν αυτά που έχουμε διαβάσει στη «Μεγάλη Σκακιέρα» του Μπρεζίνσκι και άλλων αναλυτών της αμερικανικής γεωστρατηγικής +γεωστρατηγικής τους. Εκείνο που θαυμάζει ο αναγνώστης είναι πως όλα όσα σκέφτονται οι αμερικάνοι υπεύθυνοι, τα παρουσιάζει ο Τσίπρας και ο Ν.Κοτζιάς για δικές τους πρωτότυπες σκέψεις. Απλή αποστήθιση κάνουν και μετά προσπαθούν να την «πουλήσουν» στον λαό ως δικές του μεγαλόπνοες πολιτικές. Άλλωστε όπως έχει παρακολουθήσει τι έχουν πει, εδώ σε συνεντεύξεις τους, για τον ρόλο που καλείται να παίξει η Ελλάδα, ο σημερινός πρεσβευτής των ΗΠΑ ή ο Γουές Μίτσελ, θα έχουν καταλάβει ποιών την «ανεξάρτητη» και πολύπτυχη εξωτερική πολιτική ακολουθεί η κυβέρνηση ( κι αυτή που θα ακολουθήσει).

Τώρα απλά έχουν ένα δεξιό – ακραιφνές κόμμα στην Ελλάδα, παλιό, δοκιμασμένο και γνωστό για τον προσανατολισμό του – και ένα νέο «αριστερό» κόμμα που εγγυάται τον έλεγχο των κάποτε αντι-αμερικάνικων λαϊκών μαζών, νεοπροσύλητο και γι αυτό και πιο φανατικό και ανενδοίαστο, στην υπηρεσία του. Δύο κόμματα λοιπόν. 

Το ερώτημα είναι γιατί το περιοδικό – του ομίλου ΛΙΒΑΝΗ – φέρνει στο φως αυτή την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στα αμερικάνικα σχέδια; Τι εξυπηρετεί; Την συσπείρωση γύρω του πιστών της αμερικανοκρατίας, πράγμα που εξηγεί τις προσχωρήσεις στην κυβέρνηση, ακόμα και ανθρώπων του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ, Δηλαδή εκκαθάριση από μικρά ενοχλητικά ζιζάνια – π.χ. ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Κεντρώους τύπου Λεβέντη ή άλλα πιο «ακροδεξιά» μορφώματα; 

Για τις απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» συμφωνούν σχεδόν όλοι τους. Υλοποιούν την ατζέντα Κ. Σημίτη. Και όλοι μαζί – του λεγόμενου «Δημοκρατικού Τόξου» - υπεραμύνονται του αγώνα κατά του εθνολαϊκισμού, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, του εθνικισμού. Δηλαδή τάσσονται ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να χαλάσει την παγκοσμιοποίηση και μέσα σε αυτήν την σούπα της ΕΕ. Όποιος διαφωνεί γιατί θίγεται κοινωνικά, οικονομικά, ιδεολογικά κλπ κλπ γίνεται συνειδητή και οργανωμένη προσπάθεια να χαρακτηριστεί αντίστοιχα «εθνολαϊκιστής», «εθνικιστής», ρατσιστής, κλπ και έτσι να απομονωθεί, περιθωριοποιηθεί κι αν είναι δυνατό να διωχθεί. Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με έναν «μεταμοντέρνο» αντικομμουνισμό, που καλύπτεται κάτω από νέες προβιές κατάλληλες να καλύψουν και την «παλαιά» αριστερά, που πια έχει μετατραπεί σε μια νέα δεξιά, ώστε να μην την εκθέσουν στα μάτια των οπαδών της γενικά. Στο ίδιο μοτίβο πια ανήκει και «αντισταλινισμός» τους. Η κριτική στην εποχή και το έργο του Στάλιν, στον «υπαρκτό» σοσιαλισμό είναι εντελώς επιφανειακή, δεν προσθέτει τίποτα στις κριτικές της συντηρητικής και δεξιάς διανόησης – ακόμα και των καλύτερων περιπτώσεων .όπως αυτή της Χάννα Άρεντ. Κριτική στο σταλινισμό, την εποχή του, το μοντέλο του σοσιαλισμού που κυριάρχησε μέχρι την κατάρρευση του, την έχουν ασκήσει πάρα πολλοί σημαντικοί μαρξιστές. Αλλά από αριστερά. Δηλαδή προσπάθησαν και ακόμα προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί απέτυχε η προσπάθεια της μετάβασης προς τον σοσιαλισμό κι από εκεί στον κομμουνισμό. Ακριβώς όπως οι μηχανικοί προσπαθούν να βρούνε γιατί έπεσε ένα αεροπλάνο, ή κατάρρευσε μια πολυκατοικία, ένα φράγμα κλπ για να το κάνουν τη νέα προσπάθεια καλύτερα. Δεν βγάζουν από ένα, δύο ή και περισσότερα ατυχήματα ή αποτυχίες το συμπέρασμα «δεν γίνεται, εγκαταλείπουμε, γυρνάμε πίσω». Έτσι έγινε και με τις «αστικές επαναστάσεις». Κι εδώ υπήρξε «Παλινόρθωση», αλλά τελικά δεν νίκησε, δεν επικράτησε. 

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, ο ίδιος προσωπικά και το όλο κόμμα του – η διανόηση του χώρου αυτού (περιλαμβάνω και την εκσυγχρονιστική του ΠΑΣΟΚ) καθόλου δεν προσπάθησε να εξηγήσει τι συνέβη και βούλιαξε η σοσιαλιστική μετάβαση. Επικεντρώσανε μόνο στην στρέβλωση, παραβίαση, της Δημοκρατίας, στο κόμμα, την κοινωνία κλπ. Όντας οι ίδιοι αντιδημοκράτες, βαθύτατοι μάλιστα, στις ίδιες τις οργανώσεις τους (βλέπετε πόσο δημοκρατικά λειτουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ και συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων κομμάτων και κομματιδίων της αριστεράς). Η δεξιά δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν έχει τώρα πια καμιά υποχρέωση να είναι δημοκρατική. Το κεφαλαιοκρατικό | ιμπεριαλιστικό σύστημα, οι μεγάλες, παγκόσμιες επιχειρήσεις, δεν χρειάζονται την δημοκρατία, τη συμμετοχή των μαζών κλπ. Την αρνούνται μα κάθε τρόπο.

Η ευθυγράμμιση με τα σχέδια των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης των μονοπωλίων – η αναφορά στους λαούς είναι προπαγανδιστική και εξυπηρετεί μόνο στην ιδεολογική, άρα και πολιτική – κοινωνική χειραγώγηση των λαών – περνάει και μέσα από την άρνηση κάθε ιδεολοικο-πολιτικής αυτοτέλειας των εργαζόμενων μαζών και πλήρους θεωρητικού αφοπλισμού και των διανοουμένων τους. Τώρα όλοι – ο Τσίπρας πρώτος-πρώτος - έχουν ανακαλύψει τις μεγάλες αρχές του Δυτικού πολιτισμού: τον ορθό λόγο, τον Διαφωτισμό, κλπ κλπ. Λέξη πια δεν ακούγεται για το αποικιοκρατικό και ιμπεριαλιστικό παρελθόν της Ευρώπης, για τις πολλές αντιδραστικές ιδεολογίες της - που ΚΑΙ σήμερα υπάρχουν. Ούτε ακούμε ούτε διαβάζουμε πια για καπιταλισμό, ιμπεριαλισμό, μονοπώλια, αντίθεση Βορρά – Νότου, εξάρτηση, υποτέλεια κλπ κλπ 

Χαρακτηριστικό ότι προχτές ο φίλτατος κ. Γ Κατρούγκαλος, στην ανακοίνωση του για την Βενεζουέλα (29-1-19) λέει «Η Ελλάδα είναι αλληλέγγυα προς στο λαό της Βενεζουέλας, στηρίζει τη δημοκρατία και επιδιώκει την αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης σε μια πολύ πολωμένη κοινωνία, σ’ ένα πολύ πολωμένο πολιτικό σύστημα. Και πιστεύουμε πάγια ότι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορούν να ξεπεραστούν αυτές οι διαφορές είναι ο πολιτικός διάλογος». Ούτε στην συνέχεια λέει λέξη ενάντια στις προθέσεις του ιμπεριαλισμού – των ΗΠΑ πρώτα απ ¨όλες για επέμβαση κλπ – παρά επικαλείται και την παρέμβαση του Πάπα Φραγκίσκου. Η συμβουλή του – και της κυβέρνησης φυσικά – είναι να αποκατασταθεί η κοινωνική ειρήνη, να επανέλθει, όπως εδώ π.χ η κανονικότητα.

Ακόμα και για τάξεις ή κεφαλαιοκρατικό σύστημα, ιμπεριαλισμό, εκμετάλλευση των εργαζόμενων κλπ. Ούτε καν αυτό πού έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου: προνομιούχοι και μη προνομιούχοι. Αν κι αυτό δεν ήτανε απόλυτα σωστό, τώρα κι αυτό έχει εξαφανιστεί. Τώρα ο κ. Τσίπρας μας είπε προχτές «Ήρθε η ώρα να οικοδομήσουμε την Ελλάδα των πολλών» (άρθρο του στον ECONOMIST 27/1/19). Ποιων πολλών; Ποιες κοινωνικές κατηγορίες, ομάδες και τάξεις εννοεί; Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δεν μπαίνει στο κόπο να ορίσει σε ποιους έλληνες απευθύνεται. Αυτός, όμως, είναι γνήσιος λαϊκισμός. Λόγοι, γραφτά, συνθήματα των φασιστών στην Ιταλία (μην ξεχνάμε ότι ο Μουσολίνι ήτανε σοσιαλιστής, ανήκε στην ομάδα που έβγαζε την εφημερίδα τους, μαζί με τον Γκράμσι, κι εξελίχθηκε σε ηγέτη του ιταλικού φασισμού), όπως και των ναζί στην Γερμανία, πάντοτε αναφερόντουσαν γενικά στον λαό. Μήπως το ίδιο δεν κάνει με επιτυχία το κόμμα της Λεπέν στην Γαλλία (ολόκληρες εργατικές περιοχές, πρώην κάστρα του Κ. Κ .Γαλλίας και των σοσιαλιστών έχουν περάσει με το μέρος της). 

Είναι πραγματικά ανάγκη να αποκαλυφθούν τα πραγματικά σχέδια των ΗΠΑ και της ΕΕ, για τους λαούς – όχι μόνο του Ελληνικού αν κι αυτό μας αφορά – να αποκαλυφθεί η πλήρως δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και η υποταγή του σε αυτά τα σχέδια. Μόνο έτσι θα ανασχεθεί η άνοδος του φασισμού, η δεξιά στροφή της κοινωνίας και θα υπερασπίσουμε την Ελλάδα των πολλών!!!

ΠΗΓΗ: Αχιλλέας Ομήρου

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com