Η «διπλή» 15η Ιουλίου

αλίευση από: http://istrilatis.blogspot.gr

Δεν θέλαμε για κανένα λόγο να ξεχάσουμε ή να επιτρέψουμε σε όσους παρακολουθούν τον ΟΙΣΤΡΟ να πιστέψουν ότι το ξεχάσαμε: ότι σήμερα 15η Ιουλίου είναι μια μαύρη επέτειος. Μάλλον δύο επέτειοι: Γιατί δυο φορές μετά την «απελευθέρωση», συνδέθηκε με μεγάλες καταστροφές για τον Ελληνικό λαό: 

Η πρώτη το 1965. Τότε δηλαδή που ανατράπηκε με πρωτοβουλία των Ανακτόρων η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Έναν πολιτικό που ανέκαθεν παρέμεινε πιστός υποστηρικτής του αστικού συστήματος, του καθεστώτος της εθνικής υποτέλειας και εξάρτησης της χώρας, από τους πιο αποτελεσματικούς πολέμιους των προσπαθειών του λαού για την εθνική και κοινωνική του χειραφέτηση. Και όμως, το καθεστώς της υποτέλειας και εξάρτησης που βοήθησε να ξαναστηθεί στα πόδια του μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανο-ιταλο-βούλγαρους κατακτητές, όταν νόμισε ότι δεν είναι ικανός να το υπηρετήσει αποτελεσματικά, τον παραμέρισε. Το Παλάτι, μόλις ο Γεώργιος Παπανδρέου διανοήθηκε να ασκήσει τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του: να αλλάξει τον υπουργό άμυνας Π. Γαρουφαλιά, τον απέπεμψε. Δεν ανεχότανε την παραμικρή αμφισβήτηση του αποκλειστικού ρόλου του ως τοποτηρητή του καθεστώτος της εθνικής υποτέλειας και εξάρτησης που είχε επιβληθεί στη χώρα και το λαό. 

Κι ας είχε ο Γ. Παπανδρέου συμβάλλει τα μέγιστα στην επιβολή του. Επί κυβερνήσεως του έγινε το μακελειό στην πλατεία Συντάγματος – ξεκίνησαν δηλαδή τα «δεκεμβριανά» - με τη γνωστή κατάληξη τους. Ο ίδιος αργότερα θυσίασε τα δίκαια των κυπρίων αδελφών μας – την Αυτοδιάθεση-Ένωση τους με την Ελλάδα – στο βωμό των αγγλοαμερικανικών συμφερόντων [των δύο πνευμόνων με τους οποίους ανέπνεε το καθεστώς που μόλις είχε επιβληθεί με μια άγρια βιαιότητα πάνω στην Ελλάδα και το λαό της], που βέβαια ταυτιζόντουσαν με τα συμφέροντα της ντόπιας άρχουσα τάξης. 

Τότε λοιπόν, το 1965, το Κυπριακό βρισκότανε στο κέντρο των εξελίξεων της χώρας. Για άλλη μια φορά κινδύνευε το καθεστώς της υποτέλειας και της εξάρτησης να παρασυρθεί στη δίνη του, θέτοντας το σε δοκιμασία, μαζί και τις σχέσεις του με το ΝΑΤΟ, τη Μ. Βρετανία και την Τουρκία. Το Κυπριακό και η λύση του έβαζαν για άλλη μια φορά αυτό το σύστημα σε δοκιμασία. Και απειλούσαν το πολιτικό μας (τους) σύστημα με σοβαρή κρίση. 

Έτσι ακόμα και η σκέψη για έλεγχο από τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του Υπουργείου Άμυνας - δηλαδή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου – φάνταζε ως επικίνδυνη «ανταρσία». Ο έλεγχος αυτού του κρίσιμου για το καθεστώς της εθνικής υποτέλειας και εξάρτησης υπουργείου αποκτούσε τεράστια σημασία γιατί είχε άμεση σχέση με τις εξελίξεις στην Κύπρο. Και ό,τι ακολούθησε τα «Ιουλιανά» μέχρι την επιβολή της ανοικτής στρατιωτικής δικτατορίας το αποδεικνύει. Από τις πρώτες έγνοιες της Χούντας ήταν η αποκατάσταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε βάρος της Κύπρου. Να θυμίσουμε τη συνάντηση του πρωθυπουργού Κ. Κόλλια, με τη συνοδεία του Γ. Παπαδόπουλου στη γέφυρα του Έβρου με τον Τούρκο ομόλογο του και τη συμφωνία για την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο. Ουσιαστικά δηλαδή την εγκατάλειψη της στις τουρκικές ορέξεις. 

Από την 15η Ιουλίου του 1965 μέχρι την 15η Ιουλίου του 1974, όταν δηλαδή ανατράπηκε ο πρόεδρος της Κύπρου, αρχιεπίσκοπος Μακάριος, με πραξικόπημα, μπορεί να πέρασαν μόλις εννέα χρόνια. Που, όμως, ήταν γεμάτα από διαρκείς προσπάθειες της Χούντας των Αθηνών να υπονομεύσουν την κυπριακή κυβέρνηση και προσωπικά τον Μακάριο. Επάνοδος στο νησί του Γ. Γρίβα, δημιουργία της ΕΟΚΑ Β’ , «ανταρσία» των επισκόπων κατά Μακαρίου, απόπειρες εναντίον του κλπ κλπ μέχρι την τελική απόπειρα δολοφονίας του και τελικά την ανατροπή του. Τα όσα ακολούθησαν είναι τόσο γνωστά που δεν χρειάζεται τώρα να τα μνημονεύσουμε. 

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974 ενάντια στον Μακάριο στην Κύπρο, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για την τουρκική εισβολή – Αττίλας 1 και αργότερα (επί «Δημοκρατίας») στον Αττίλα 2. Και οι απόγονοι των οικογενειών Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου βρέθηκαν πάλι – ο ένας πρωθυπουργός και ο άλλος πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – το 2004 μπροστά στην απαίτηση των «συμμάχων» για πλήρη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με το σχέδιο ΑΝΑΝ. Ο ένας – ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου, εγγονός του Γεωργίου του «πνευμονολόγου» - χωρίς δισταγμό είπε το «ναι». Ο άλλος, ανιψιός του Κωνσταντίνου – που η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του, όπως την είχε χαρακτηρίσει, ήταν όταν υπέγραψε τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου – δίστασε για ένα λεπτό. Αρκετό για να χαθεί ο «στόχος» - το γκολ – της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια καθυστέρηση που ακόμα δεν μπορούν να εξηγήσουν οι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν – πράγμα που έδωσε την μεγάλη ευκαιρία στον πατριώτη πρόεδρο της Κύπρου Τάσσο Παπαδόπουλο να το απορρίψει πειστικά, εξασφαλίζοντας την υποστήριξη του 76% των ελληνοκυπρίων και έχοντας την υποστήριξη και της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού στην Ελλάδα. 

Είναι βέβαιο ότι το δισταγμό του πρώτου και το θάρρος του δεύτερου ποτέ δεν τον συγχώρεσαν τα ξένα κέντρα – ο αμερικανικός και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός – και τα εσωτερικά στηρίγματα τους. Που ανάμεσα τους βρέθηκε και ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής αριστεράς – πλην βεβαίως του ΚΚΕ που ευθαρσώς τάχθηκε από την αρχή ενάντια στο σχέδιο ΑΝΑΝ. Ο Συνασπισμό δια στόματος του προέδρου του Ν. Κωνσταντόπουλου τάχθηκε χωρίς επιφυλάξεις υπέρ του σχεδίου. Άλλα κόμματα (ΑΚΟΑ) και κομματίδια διχάστηκαν και ουσιαστικά προτίμησαν να μην πάρουν θέση. Από τους «διανοούμενους» του κλίματος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΎ , της ΑΚΟΑ και άλλων μικρο-οργανώσεων, που τότε υποστήριξαν το σχέδιο ΑΝΑΝ, δηλαδή την ολοκλήρωση του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974, της εισβολής και κατοχής, σήμερα βρίσκουμε να έχουν εκλεγεί στη νέα κεντρική επιτροπή του «ενιαίου» πια ΣΥΡΙΖΑ. Και στην απόφαση του Συνεδρίου του το κυπριακό μόλις κάπου αναφέρεται. 

Η «διπλή» αυτή επέτειος της 15ης Ιουλίου αποτελεί την καλύτερη απόδειξη της ακατάλυτης ενότητας της τύχης του λαού στην Ελλάδα και την Κύπρο. Η εθνική απελευθέρωση, η ανεξαρτησία, η Δημοκρατία, η οικονομική ανάπτυξη τους, τα Μνημόνια κλπ, δεν βαδίζουν απλά παράλληλα, είναι πιασμένα χέρι-χέρι. 

Για αυτό ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ αυτούς που αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους για την Λευτεριά της Ελλάδας και της Κύπρου.