Σάββατο 10 Αυγούστου 2019

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΞΕΡΑΜΕ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Αποτέλεσμα εικόνας για αποσκιτησ λεωνιδασ
«Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους…»

[Από το Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου του Μπέρτολτ Μπρεχτ]

Όπως όλα δείχνουν, η υπαρκτή πλέον Δύση είναι ένα μόρφωμα εχθρικό προς την παραδοσιακή ευρωπαϊκή κουλτούρα, τις ελληνο-ρωμαϊκές αξίες και τα μεγάλα απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα που γέννησαν αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «δυτικό πολιτισμό» (αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις εδώ).

Σήμερα, δεν βρίσκονται πλέον σε αντίθεση, όπως τους προηγούμενους αιώνες, από την μια, οι υποστηρικτές της (δεξιάς) τάξης της θεσμοποιημένης ανισότητας και, από την άλλη, οι (αριστεροί) κληρονόμοι του Διαφωτισμού. 

Η τωρινή πραγματικότητα βρίσκει, από την μια πλευρά, εκείνους που, σύμφωνα με την «φιλελεύθερη» παράδοση των Άνταμ Σμιθ, Μίλτον Φρήντμαν και Φρήντριχ Χάγιεκ, ταυτίζουν την ελευθερία με την συνεχή επέκταση της αγοράς και, απ’ την άλλη, είναι αυτοί που πιστεύουν ότι το ζητούμενο είναι η αόριστη επέκταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό έχει διατυπωθεί με μεγάλη σαφήνεια από τον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Κλωντ Μισεά (Jean-Claude Michéa), ο οποίος μέσα από το έργο του εξηγεί και τεκμηριώνει το Τέλος της εικόνας της Αριστεράς που γνωρίσαμε μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Αγνοημένος από το κατεστημένο των μίντια και την ενσωματωμένη «προοδευτική» διανόηση για χρόνια, ο Γάλλος φιλόσοφος φαίνεται να δικαιώνεται από τις τελευταίες εξελίξεις στην χώρα του αλλά και στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση της οικονομικής κρίσης, των Κίτρινων Γιλέκων και του Brexit.

Ο Ζαν-Κλωντ Μισεά στα βιβλία του έχει προαναγγείλει έναν «αριστερό προβληματισμό» κατά …της Αριστεράς. Καταγγέλλει τους «βαρώνους» των μίντια και των πανεπιστημίων για αστυνόμευση της σκέψης με υπεραπλουστεύσεις και «διανοητικά» χονδροειδέστατες παραποιήσεις. Προσάπτει στην αριστερή διανόηση την άκριτη υιοθέτηση της θεμελιώδους ασαφούς και αμφίσημης ιδέας της «προόδου». Γι’ αυτό κάθε «αριστερή» σκέψη έχει εκτεθεί αναπόφευκτα σε μια σειρά από αυτοκτονικές τάσεις. Έτσι, για παράδειγμα, καταλήγει να ταυτιστεί η ιδέα ότι «δεν μπορεί να διακοπεί η πρόοδος» με την ιδέα «ότι δεν μπορεί να αναχαιτιστεί ο καπιταλισμός». Αυτή η σύγχυση είναι, κατά τον Ζαν-Κλωντ Μισεά, η πιο σταθερή φιλοσοφική ρίζα όλων των κακοτυχιών της σύγχρονης αριστεράς.

Αποτέλεσμα εικόνας για Τα Μυστήρια της Αριστεράς:Πολλοί στην Γαλλία πιστεύουν ότι ο Μισεά έχει επηρεάσει μια νέα γενιά διανοουμένων και πολιτικών ακτιβιστών και τον έχουν συνδέσει με τα «Κίτρινα Γιλέκα», παρ’ ότι τα βιβλία του δεν συγκαταλέγονται στα προβεβλημένα μπεστ-σέλερ, ούτε ο ίδιος παρουσιάζεται συχνά στα τηλεοπτικά κανάλια.
Στο βιβλίο του «Τα Μυστήρια της Αριστεράς: από το ιδεώδες του Διαφωτισμού στον θρίαμβο του απόλυτου Καπιταλισμού» (Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2014), διακηρύσσει την ανάγκη μιας τελεσίδικης ρήξης των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων με την «Αριστερά», που σήμερα δεν εκφράζει παρά την πολιτισμική πλευρά της Παγκοσμιοποίησης και της ολοκληρωτικής εκ-καπιταλιστικοποίησης του ανθρώπινου φαντασιακού.

Το αμερικανικό περιοδικό Dissent δημοσίευσε από την αρχή του 2019 μια σειρά άρθρων, στα πλαίσια ενός εκτενούς αφιερώματος στην σκέψη του Μισεά.

Αυτό που συμπεραίνεται μέσα από τα λόγια του Γάλλου φιλόσοφου είναι ότι σήμερα «Η οικονομία της δεξιάς δεν μπορεί να υφίσταται χωρίς μια κουλτούρα της αριστεράς». Το βασικό μάθημα του βιβλίου του είναι ότι, για να υπάρξει μια άλλη αριστερά, πρέπει να ξεκόψει μια καλή με τον νεοφιλελευθερισμό.

Όπως ο ίδιος ο Μισεά λέει στο Dissent: «Μένω πάντα κατάπληκτος, τελικά, από την αφέλεια με την οποία η πλειονότητα των διανοουμένων της σημερινής αριστεράς (δηλαδή αυτοί που, από το τέλος της δεκαετίας του 1970, σταδιακά απαρνήθηκαν κάθε ριζοσπαστική κριτική σχετικά με το καπιταλιστικό σύστημα) προτάσσουν πλέον με τρόπο τελετουργικό τον πολιτικό και πολιτισμικό φιλελευθερισμό -που αυτοί εκλαμβάνουν ως εξ ολοκλήρου ξεκομμένο- στον οικονομικό φιλελευθερισμό».

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2019

Τι γερμανικό οικονομικό μοντέλο και η Ελλάδα - Βασίλης Βιλιάρδος

Η Ελλάδα πρέπει να αντιδράσει στη λεηλασία της, καταργώντας αμέσως τα πρωτογενή πλεονάσματα που έχουν απαιτηθεί και σταματώντας τις ιδιωτικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές – κυρίως όμως να παράγει πλούτο, αυξάνοντας τις εξαγωγές της. Για να μπορέσει βέβαια να τα καταφέρει, θα πρέπει η όποια κυβέρνηση της να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις – μεταξύ άλλων μειώνοντας τη φορολογία των εξαγωγικών και παραγωγικών επιχειρήσεων, εάν όχι όλων, καθώς επίσης βελτιώνοντας το επιχειρηματικό πλαίσιο, έτσι ώστε να είναι λειτουργικό και αποτελεσματικό. Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία όμως, δεν φαίνεται πως θα αλλάξει την πολιτική της, μη έχοντας διδαχθεί τίποτα από την ιστορία της που μοιάζει με ποινικό μητρώο – οπότε πρέπει να αναζητηθούν ρεαλιστικές λύσεις, οι οποίες δεν είναι εύκολο να βρεθούν, πόσο μάλλον να δρομολογηθούν υπό τις σημερινές προϋποθέσεις, καθώς επίσης από τα υφιστάμενα, εντελώς ανεπαρκή κόμματα.
Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 17.07.2018
.

Ανάλυση

     

Εισαγωγικά, υπενθυμίζουμε πως για να καταφέρει να αναπτυχθεί σωστά ένα κράτος που βρίσκεται σε άσχημη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση, όπως η Γερμανία το 1932 (Βαϊμάρη) και το 1950 ή η Ελλάδα σήμερα, χρειάζεται να ξεκινήσει από την αρχή: με ένα εντελώς καινούργιο πολιτικό σύστημα που να ταιριάζει στους Πολίτες και στη δεδομένη κατάσταση του, καθώς επίσης με ένα οικονομικό που να είναι σε θέση να λύσει τα μεγάλα του προβλήματα – όπως είναι η ανεργία, η αποψίλωση του παραγωγικού του ιστού, η υπερχρέωση, η μη διενέργεια επενδύσεων, το δημογραφικό, η μετανάστευση του εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού του κοκ.
Εάν το κράτος δεν ξεκινήσει από την αρχή, προσπαθώντας μόνο να διορθώσει ορισμένα λάθη ή παραλείψεις του «ευκαιριακά» στους διαφόρους τομείς του (ΣύνταγμαΘεσμοί, δημόσια διοίκηση κλπ.), είναι αδύνατο να τα καταφέρει – ένα θλιβερό γεγονός που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, έχοντας εγκαταλείψει την τύχη της χώρας μας στους δανειστές της.
Στο παράδειγμα της μεταπολεμικής Γερμανίας, μόνο αφού προέβη σε μία νομισματική μεταρρύθμιση που ζημίωσε αρκετούς Πολίτες της, καθώς επίσης στη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της εις βάρος των πιστωτών της, σε συνδυασμό με την εγκατάσταση ενός εντελώς καινούργιου πολιτικού συστήματος, κατάφερε να λύσει τα προβλήματα της – έχοντας έκτοτε εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό, χωρίς βέβαια να υποτιμούμε την τεράστια στήριξη της από τις Η.Π.Α., μεταξύ άλλων όσον αφορά το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος των ναζί (ανάλυση).

Η γερμανική ανατομία

Ξεκινώντας τώρα από την ανατομία της σημερινής Γερμανίας, επειδή πρόκειται για μία χώρα που έλυσε τα προβλήματα της επανένωσης της μέσω του εξαγωγικού εμπορίου (όπως ακριβώς το 1953), όταν κανείς αναφέρεται στο βαθμό του «ανοίγματος» μίας οικονομίας, εννοεί συνήθως το πόσο συμμετέχει στο διεθνές εμπόριο – όπου οι μεν ανοιχτές οικονομίες είναι ισχυρά συνδεδεμένες και συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό στο παγκόσμιο εμπόριο, ενώ οι κλειστές οικονομίες σε μικρότερο, εξάγοντας και εισάγοντας λιγότερα αγαθά.

Βύρων Λεοντάρης [Τις λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν]


Βύρων Λεοντάρης 

[Τις λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν]


Τις λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν 
γιατί πια δεν τις κατοικούν τα βάσανά μας. 
Τις εγκατέλειψαν σάμπως να επίκειται σεισμός ή έκρηξη.
Ανάσα και χειρονομιά καμμιά μέσ’ στα αδειανά φωνήεντα
κι ούτε ένα τρίξιμο απ’ τα σύμφωνα
και μήτε τρέμισμα κορμιού ή κεριού
και μήτε σάλεμα σκιών στους τοίχους.

Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο
βολεύτηκε σ’ αυτή την προσφυγιά
πήρε μαζί του για εικονίσματα φωτογραφίες δημίων
όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά
μιλάει μόνο με σχήματα
μέσ’ στην οχλαγωγία της ερημιάς
στις φαντασμαγορίες του τίποτε...

(Εν γη αλμυρά, 1996)

Δημήτρης Παπαδίτσας

ph Saul Leiter

Δημήτρης Παπαδίτσας

(απόσπασμα)


Είχα μέσα μου στρώσει – δεν πρόκειται μόνο για τον εαυτό μου
Με στοργή το κρεβάτι, άναψα τη λάμπα ταχτοποίησα τα βιβλία
Τις οπτασίες του ταβανιού και περίμενα στις οχτώ το Μεσολόγγι
Και στις εννιά τον έρωτά μου

Την άλλη μέρα με βρήκαν σε υπόσταση θρησκευτική
Αναπολούσα τις ομιλίες
Το ρόλο της προσευχής τον έπαιζα στα δάχτυλα
Ήξερα πότε πρέπει να σιωπώ
Και πότε τέλος πάντων ν’ ανοίγω στα σπλάχνα μου δυο δωμάτια
Κι εκεί να μαζεύω τους φίλους τα βράδια
Στο ένα δωμάτιο να μην υπάρχουν εικονίσματα στο άλλο να υπάρχουν
Ώστε να παρασταίνω το Σωτήρα και την εκστατική αναπόληση
Ή και το άγαλμα με τεντωμένο χέρι
Προς την υφή του νευρικού συστήματος
…………………………………………………………….

Σκέφτηκα τότε να προσέξω τα χέρια μου
Με νεύριασαν, τ’ άρπαξα κι εγώ στα γόνατά μου
Και μ’ ένα σφυρί βάλθηκα να τα τσακίσω
Στο τέλος δεν το κατόρθωσα κι από τότε πιστεύω στα χέρια
Κάθε βράδυ τα χαϊδεύω
Και δεν αφήνω ποτέ τους πρόστυχους να τα πλησιάσουν.

...μέσα σ όλα πλάκωσε κι ο Αύγουστος


Της Άννας Στάικου

...μέσα σ όλα πλάκωσε κι ο Αύγουστος
και σαν ένας άλλος Καίσαρας
διατάζει 

είστε καλά πολύ καλά, γελάτε, χαίρεστε υποχρεωτικά 
και εγώ που έχω μια θλίψη όση το φεγγάρι
και μαζί της αγκαλιά μία χαρά, ρούγα στρωμένη ρίγανη στο καταράχι
δάγκωσα το υποχρεωτικό 
επιβάτης σε αεροπλάνο που εκπέμπει may day
και βάλθηκα να στρώσω το μέσα μου 
να το φτάσω μέχρι την άκρη 
ακρωτήρι η πόλη, κάθε Αύγουστο γίνεται άστεγη
τις πίκρες των ανθρώπων αγκαλιάζει
μια τέντα το ουρανί
στο βάθος ο σκύλος κάτοικος του παντός
με την σκιά μας τραβολογιέται και τα βάζει
οι ακάλυπτοι --Αααα, οι θαυμαστοί ακάλυπτοι των πολυκατοικιών--- κάθε Αύγουστο γίνονται μοναστηριού ταβάνι
ακόμη και τα περιστέρια αλλάζουν τρόπο, τόσο, που φαντασιώνονται ότι είναι αποδημητικά

ΑΣτάικου


Το υποτελικό κράτος

Φυσικά βαδίζουμε προς την απόλυτη χρεοκοπία, εάν δεν βρούμε λύσεις για το υπέρογκο δημόσιο χρέος μας που αυξάνεται συνεχώς, παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα και το ξεπούλημα όσων έχουμε και δεν έχουμε ή για το τεράστιο κόκκινο ιδιωτικό χρέος που έχει υπερβεί τα 330 δις € από αμελητέο το 2010. Φυσικά πρέπει να βιαστούμε για να το επιτύχουμε, αφού επιδεινώνονται οι παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες με αφετηρία τη Γερμανία και δεν πρέπει να βρουν ξανά εντελώς ανοχύρωτη την πατρίδα μας. Με μία οικονομία που συνεχίζει να καταρρέει, με κριτήριο την εκτόξευση του εμπορικού μας ελλείμματος στο -16,5% το πεντάμηνο του 2019 που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη πτώση της ανταγωνιστικότητας μας.
.

Ομιλία

Αυτό που περιμέναμε από το πρώτο ουσιαστικά νομοσχέδιο της κυβέρνησης, από το «Επιτελικό Κράτος – Οργάνωση, λειτουργία και διαφάνεια της Κυβέρνησης, των Κυβερνητικών Οργάνων και της Κεντρικής Δημόσιας Διοίκησης», θα ήταν να συμφωνεί τουλάχιστον με τον πομπώδη τίτλο του.
Περιμέναμε να αναφέρεται σε ένα μικρό και ευέλικτο Κράτος Δικαίου, με πλήρη διαχωρισμό της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής Εξουσίας, με λιγότερη συγκέντρωση εξουσιών στον πρωθυπουργό, με χαμηλότερο κόστος λειτουργίας, με περισσότερη Δημοκρατία και με λιγότερα προνόμια για τους υπουργούς.
Αυτό που διαπιστώσαμε όμως είναι το ακριβώς αντίθετο. Ένα μεγαλύτερο και δυσκίνητο κράτος με μία οργάνωση που θυμίζει καγκελαρία άλλων εποχών, μία μειωμένη τήρηση των βασικών κανόνων ενός Κράτους Δικαίου και μία υπερβολική συγκέντρωση των εξουσιών στον πρωθυπουργό που αποφασίζει ακόμη και αν οι υπουργοί του ή ο ίδιος θα καταθέτουν στα Δικαστήρια.
Με μία μεγάλη σύγχυση σε επίπεδο αρμοδιοτήτων, με ένα πολύ υψηλότερο κόστος λειτουργίας, με λιγότερη δημοκρατία, με απίστευτα προνόμια για τους υπουργούς, με τη διευκόλυνση του διορισμού «των δικών μας παιδιών» ακόμη και σε κρατικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης πολλά άλλα στα οποία έχουν αναφερθεί οι συνάδελφοι της Ελληνικής Λύσης.
Αντί λοιπόν να δούμε ένα μικρότερο Κράτος Δικαίου, είδαμε ένα υπερμεγέθες «Κράτος εν Κράτει» που θα τοποθετηθεί επάνω στην υφιστάμενη δομή του δημοσίου, κοστίζοντας πολύ περισσότερα στους Έλληνες φορολογουμένους.
Το μεγάλο και δυσκίνητο κράτος, με υψηλότερο κόστος λειτουργίας, έγινε αντιληπτό ακόμη και από τη Fitch, κρίνοντας από το ότι την Παρασκευή δεν προέβη στη βελτίωση της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας, όπως έλπιζε η ΝΔ αλλά και όλοι εμείς που φυσικά θέλουμε να πετύχει η κυβέρνηση στο έργο της.
Εκτός αυτού μείωσε τις προβλέψεις για ανάπτυξη το 2019 στο 1,9% από 2,3% προηγουμένως, εξαιτίας του αδύναμου πρώτου τριμήνου, της κάμψης των εξαγωγών και της αδύναμης ιδιωτικής κατανάλωσης. Περιμένει δε ανάπτυξη 2,2% για το 2020 και 2,1% για το 2021, όταν η κυβέρνηση έχει θέση στόχο και ελπίζουμε να τον επιτύχει, αφού είναι ασφαλώς εφικτός, το 4%.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2019

Charles Bukowski...

Η εικόνα ίσως περιέχει: κείμενο

Αύγουστος

photo Fred Boissonnas

Αύγουστος

Της Άννας Στάικου

Ο τελικός μήνας στην εσχατιά του νου μας
μόλις κλείσαμε την πόρτα στο φρενοκομείο των τέως 
ανοίξαμε την πόρτα των νυν
και μπροστά μας μήτε σκάλα, ουδέ αναβατόριο
ούτε ένα δίχτυ Μετεώρων ρε αδελφέ 
που κάποτε ως τρεμάμενη στην άβυσσο τροχαλία ανέβαζε κανά γιατρό επισκέπτη

κι ο γιατρός άθεος αλλά ορθόδοξος 
άναβε στο θαύμα κεράκι
λησμονώντας το μαρτύριο της κατάβασης

Ναγκασάκι – Ιλίου, 9 Αυγούστου 1945



Ατόφια ομηρική σκηνή, από τη δήλωση του Ναγκασάκι – Ιλίου, 9 Αυγούστου 1945

Ένα δεκάχρονο αγόρι κουβαλά τον νεκρό αδελφό του στη φωτιά όπου οι κηδευτές έκαιγαν τους νεκρούς της έκρηξης της ατομικής βόμβας. Στέκεται σε στάση σεβασμού, με σφιγμένα χείλη. Ο φωτογράφος Joe O'Donnel, Αμερικανός απεσταλμένος, για να καταγράψει τις συνέπειες της φονικής έκρηξης, μαρτυρεί ότι τα χείλη του μικρού μάτωσαν από το δάγκωμα. Στη φωτιά, μετά από λίγο, παραδόθηκε και η σωρός του μικρού νεκρού. Το αγόρι στεκόταν σ’ αυτή τη στάση, ώσπου οι φλόγες τύλιξαν το κορμί του αδελφού του. Έπειτα αποχώρησε αμίλητο. 

Από δημοσίευση του Eren Karayünlü και του George Voutzoulidis.

Ν.Δ-ΣΥΡΙΖΑ: Σκληρές συγκρούσεις για κομματικό έλεγχο κράτους-Συναίνεση στην υποτέλεια

συγκρούσεις
Τραγικό και συνάμα γελοίο το θέμα της Βουλής με τους Τσίπρα και Μητσοτάκη να έχουν αρχίσει από την πρώτη στιγμή να “σκυλοκαυγαδίζουν” πάνω σε ένα διαλυμένοαντιπαραγωγικό και σε σημαντικό βαθμό, διεφθαρμένο κράτος ερειπίων, για το ποιος έχει διορίσει και διορίζει και με ποιους προνομιακούς όρους, τις πιο μεγάλες κομματικές στρατιές μετακλητών και το ποιος ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ θα ελέγξει την λειτουργία κρίσιμων θεσμών, όπως η Επιτροπή Ανταγωνισμού, διορίζοντας την Διοίκησή της.
Την ίδια ώρα, όμως, που ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ ανταγωνίζονται αγρίως για τις θέσεις, τα λάφυρακαι τα προνόμια του κράτους, σέρνουν χέρι-χέρι και από κοινού την χώρα και την Κύπρο στο άρμα των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Σύνοδο για τα ενεργειακά θέματα της Αν. Μεσογείου, που διεξάγεται σήμερα στην Αθήνα.
Αυτό, άλλωστε, έδειξαν οι πανομοιότυπες, σε δηλώσεις και προσανατολισμούς, συναντήσεις του Χατζηδάκη και  Φάμελου ( ΣΥΡΙΖΑ), με τον αμερικανό υφυπουργό για θέματα ενέργειας, Φράνσις Φάνον.
Δυστυχώς με αυτή τη Σύνοδο και με όχημα τα ενεργειακά αποθέματα της Ανατ. Μεσογείου, επιχειρείται η Ελλάδα και Κύπρος να καταστούν πιόνια, προκειμένου να ενταχθεί η ευρύτερη περιοχή στους νεοψυχροπολεμικούς, ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και των κατοχικών γερακιών του Ισραήλ.
Ακόμα χειρότερα, η Σύνοδος αυτή συνέρχεται σε μία στιγμή που η Τουρκία προκαλεί κατάφωρα Ελλάδα και Κύπρο με δύο γεωτρήσεις, δυτικά της Πάφου και στην Καρπασία, εισβάλλοντας και καταλαμβάνοντας την Κυπριακή ΑΟΖ.
Και όμως, άκρα του τάφου σιωπή στη Σύνοδο των Αθηνών από ΗΠΑ και Ισραήλ με την ανοχή Αθήνας και Λευκωσίας, για την ωμή τουρκική επιθετικότητα και όχι μόνο σιωπή, αφού ο Αμερικανός υφυπουργός ενέργειας, Φράνσις Φάνον που εκπροσωπεί τις ΗΠΑ στη Σύνοδο, εξομοίωσε με δηλώσεις του τον θύτη, την Τουρκία, με το θύμα, την Κύπρο, ακολουθώντας την τακτική του Πόντιου Πιλάτου και του επιτήδειου ουδέτερου ( βλέπε άρθρο της Iskra με τίτλο: “ΗΠΑ σε ρόλο επιτήδειου ουδέτερου: Καλύπτουν επιθετικότητα Τουρκίας κατά Ελλάδας-Κύπρου“).

(Οδ. Ελύτης, ο φυλλομάντης, Τα ετεροθαλή, 1965)

Αποτέλεσμα εικόνας για ΕΛΥΤΗΣ 8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

...ο φυλλομάντης

Ἀπόψε βράδυ Αὐγούστου ὀχτὼ
Ναυαγισμένο στὰ ρηχὰ τῶν ἄστρων
Τὸ παλιό μου σπίτι μὲ τὰ σαμιαμίθια
Καὶ τὸ χυμένο τὸ κερὶ στὸ κομοδίνο ἐπάνω
Πόρτες παράθυρα ἀνοιχτὰ
Τὸ παλιό μου σπίτι ἀδειάζοντας
Φορτίο τῆς ἐρημιᾶς μέσα στὴ νύχτα.
Σαστισμένες φωνὲς κι ἄλλες ποὺ ἀκόμη
Τρέχοντας μες στὶς φυλλωσιὲς ἀστράφτουν σὰν
Μυστικὰ περάσματα πυγολαμπίδας
Ἀπὸ βάθη ζωῆς ἀναστραμμένης
Μὲς στὸ κρύο ἀσπράδι τῶν ματιῶν
Ἐκεῖ ποὺ ἀκινητεῖ ὁ Καιρὸς
Κι ἡ Σελήνη μὲ τ' ἀλλοιωμένο μάγουλο
Ἀπελπιστικὰ σιμώνει τὸ δικό μου.
Ἕνα θρόισμα σὰν ἀπὸ χαμένης
Ποὺ ξανάρχεται ἀγάπης σκοτεινὸ ἀρχινοῦν:
«Μή». Κι ὕστερα πάλι "Μή". "Μωρό μου".
«Τί σοῦ' μελλε". "Μιὰ μέρα θά τό θυμηθεῖς".
"Παιδὶ παιδάκι μὲ τὰ καστανὰ μαλλιά".
"Ἐγὼ ποὺ σ' ἀγαπῶ". "Πὲς πάντα". "Πάντα".
Κι ὅπως μέσα στὴν ἀπληστία τοῦ μαύρου
Πού ἀνοίγεται στὰ δύο περιβολιοῦ
Σβηστὸ ἀπανθρακωμένο
Πάει καὶ καταποντίζεται ὄλο τὸ ἔχει σου
Ἀνεβαίνει ἀπ' τῆς ψυχῆς τ' ἀπόνερα ἕνα
Κῦμα θολὸ ποὺ οἱ φυσαλίδες του εἶναι
Ἄλλα τόσα παλιὰ ἡλιοβασιλέματα
Παράθυρα τρεμάμενα στὸ φῶς τοῦ ἑσπερινοῦ
Μιὰ στιγμὴ ποὺ προσπέρασες τὴν εὐτυχία
Σὰν τραγούδι ὅπου κρύφτηκε μήπως τὸ δεῖς
Δακρυσμένο γιὰ σένα ἕνα κορίτσι --
Ὅλα τῆς ἀγκαλιᾶς τὰ ἱερὰ καὶ τοῦ ὅρκου
Τίποτα τίποτα δὲν πῆε χαμένο
Ἀπόψε βράδυ Αὐγούστου ὀχτὼ
Μέσ' ἀπ' τὴ χλώρη τοῦ βυθοῦ καὶ πάλι
Τὸ ἴδιο ἐκεῖνο ἀτέρμονο ἀνατρίχιασμα
Μονοθροεῖ καὶ συνθροεῖ τὰ φύλλα
Μονολογεῖ στὴν ἀραμαϊκὴ τοῦ ἀπόκοσμου:
"Παιδὶ παιδάκι μὲ τὰ καστανὰ μαλλιὰ
Σοῦ 'μελλε νὰ χαθεῖς ἐδῶ γιὰ νὰ σωθεῖς μακριά".
"Σοῦ 'μελλε νὰ χαθεῖς ἐδῶ γιὰ νὰ σωθεῖς μακριά".
Κι ἄξαφνα σὰν τὰ πρὶν καὶ τὰ μετὰ ἰδωμένα.
Βατὲς ὅλες οἱ θάλασσες μὲ τὰ λουλούδια
Μόνος ἀλλ' ὄχι μόνος. Ὅπως πάντα.
Ὅπως τότε νέος ποὺ προχωροῦσα
Μὲ κενὴ τὴ θέση στὰ δεξιά μου
Καὶ ψηλὰ μ' ἀκολουθοῦσε ὁ Βέγας
Τῶν ἐρώτων μου ὅλων ὁ Πολιοῦχος.

(Οδ. Ελύτης, ο φυλλομάντης, Τα ετεροθαλή, 1965)

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2019

Η μαγεία του μοντερνισμού του Φώτη Κόντογλου (β’ μέρος)

(Φράγκοι και Έλληνες)

Από την συνάντηση Ρωμιών και άλλων λαών προέκυψαν πολύ όμορφες ιστορίες.Μαζί με τα πάθη των Ελλήνων, ανακατωμένα και ζυμωμένα ιδιότροπα μαζίτους, έρχονται και τα πάθη των Φράγκων. Μέσα στο «μύθο» ωστόσο του Κόντογλου, πρέπει να πούμε ότι οι δυτικοί απομυθοποιούνται και γίνονται πιο οικείοι. Ως γνωστόν, οι σταυροφόροι που έφθασαν στην Ελλάδα ήταν απλοί τυχοδιώκτες, ένας συρφετόςαπό κάθε λογής άσωτους και περιφερομένους αχρείους, μαζί με φτωχούς, που, εκτόςαπό την όποια τους επιθυμίαν υπερασπιστούν την πίστη, διακρίνονταν και για τηναπληστία τους, την μεγάλη τους φιλοδοξία. Όλοι αυτοί άκουσαν καλά τη φωνή του Πάπα: «η γη σας δεν είναι αρκετή να σας θρέψει, πηγαίνετε να κατακτήσετε». Πολύαπέχουν, όπως και να είναι, οι Φράγκοι αυτοί, από τον τύπο του πρώιμου ορθολογιστή, του μεθοδικά σχολαστικού, του νοησιαρχικού τύπου, που αντιπροσωπεύει ο «δυτικός» της καθωσπρέπει ιστοριογραφίας. Περισσότερο ο Κόντογλου έχει στο νου, ως άξιος ποιητάρης, τον ιππότη και τον τροβαδούρο. Υπάρχει άλλωστε στ’ αλήθεια κάτι που να ενώνει τον Θωμά Ακινάτη με τον Θερβάντες, τον ορθολογισμό με την Αναγέννηση; Φτάνοντας, όπως και να είναι, μακριά, τούτοι οι Φράγκοι υφίστανται ένα συμβολικό είδος «θανάτου», αποπροσανατολίζονται, χάνουν τον όποιο εαυτό κουβαλούν, αναπτύσσουν μια εντελώς ιδιαίτερη παθολογία: την αντιμετώπιση της κατάκτησης ως «ιεραποστολής», αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Δεν βρίσκουν πουθενά γαλήνη, κάτιτους ξεσηκώνει διαρκώς, βρίσκονται σε διαρκή αναβρασμό, μονίμως ετοιμοπόλεμοι, ξεσαλωμένοι. Εύκολα μάλιστα γίνονται ακόμη περισσότερο αχρείοι, μόνο και μόνο για να εκδικηθούν ασυνείδητα τον ίδιο τους τον εαυτό, την απληστία τους.

Περαιτέρω, η ταυτότητα του «Φράγκου», που εγκαθίσταται στην κατακερματισμένη Ελλάδα, με τα αμέτρητα φέουδα, βαφτισμένα σε βασίλεια, δουκάτα, πριγκιπάτα κλπ, αρχίζει να κλονίζεται ακόμη περισσότερο. Ένας Φράγκος, που ζει λ.χ. δεκαετίες στο Μοριά, με το τόσοόμορφο τοπίο του, την στρατηγική, κομβική του θέση, την ισχυρή πολιτιστική παράδοσηκ.λ.π., ριζώνει παράξενα στα ξένα εδάφη, που πια τον στοιχειώνουν. Στο μεταξύ των πολιτισμικών ταυτοτήτων, μη μπορώντας να θυμηθεί ποιος ακριβώς είναι, θαμπωμένος απότον γύρω κόσμο, εν τέλει απομένει αυτός και η ψυχή του. Γίνεται καλός ή κακός, πατέρας ή δυνάστης, ανάλογα με το τι του υπαγορεύει μονάχα η καρδιά του.
Η εικόνα ίσως περιέχει: κείμενο

ΠΟΥΣΙ. Νίκος Καββαδίας. Μαρίζα Κωχ.


ΠΟΥΣΙ. Νίκος Καββαδίας. Μαρίζα Κωχ.


Π Ο Υ Σ Ι
(Νίκος Καββαδίας)


Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο-
κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μεσ' στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυό του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.

Πατρίδα, μητέρα, μητριά

Πατρίδα, μητέρα, μητριά


"Η μοναξιά μας έχει κάτι από το μεγαλείο της μοναξιάς των πλανητών. Και το πένθος μας κάτι από την σποδό των άστρων".
Μ.Σ


Ελλάδα, η χώρα των παλίμπαιδων, των δια βίου νηπίων όπως ο υπογραφόμενος αλλά και της αφόρητης γεροντοκρατίας. 

Ας αναρωτηθούμε, λόγου χάρη, πόσες είναι οι οργανικές κι οι ανόργανες θέσεις της κ. Αρβελέρ ακόμη και σήμερα; Δεν θα το εξιχνιάσουμε ποτέ. Είναι ταμπού όπως και η ηλικία της Μαρίνας Λαμπράκη Πλάκα.

Όμως ξέρουμε πως κοντά μισό εκατομμύριο νέοι επιστήμονες έχουν εγκαταλείψει την χώρα. Κι ότι εκατοντάδες ιστορικοί τέχνης, μουσειολόγοι ή θεωρητικοί του πολιτισμού είναι χωρίς δουλειά. 

Ενώ ο απαράδεκτος Γαβρόγλου έβαλε απ'το παράθυρο στα ΑΕΙ όσους δεν είχαν τα κότσια να μπουν από την πόρτα. Δηλαδή με ανοιχτές, ακαδημαϊκές διαδικασίες κι όχι ως ΕΔΙΠ, δηλαδή τσάτσοι καθηγητών με νοοτροπία φεουδάρχη. Τί θα κάνει σχετικά η Ν.Δ; Αναμένω. Πάντως είναι ντροπή πως ένα τέτοιο διάταγμα - έκτρωμα το κατάπιαν αμάσητο δεξιοί, αριστεροί, προοδευτικοί κλπ. καθηγητές των ΑΕΙ μας.

Κατά τα άλλα είμαστε όλοι ανανεωτές, αριστεροί, φιλονε-ιστές, φιλοπάτριδες, καλοί πολίτες ... Και δεν ντρεπόμαστε. 

Η Ελλάδα δεν σκοτώνει τα παιδιά της, τα τρώει κιόλας.

ΥΓ.1 Είναι γελοίο η αριστερά να δίνει μάχες οπισθοφυλακής για το ξεθυμασμένο άσυλο. Αλλά και οι της Ν.Δ δεν έχουν διόλου πολιτικό ή έστω πολιτικάντικο ένστικτο;
Γιατί δεν λένε πως δεν πρόκειται για κατάργηση του Ασύλου αλλά για ουσιαστική του αποκατάσταση, προάσπιση, αναβάθμιση, ουσιαστικοποίηση κλπ. ώστε να απομονώσει η ακαδημαϊκή κοινότητα όσους το καταστρατηγούν ή το βιάζουν. Τόσα απλά!

ΥΓ.2 Νύχτα που κατεβαίνει στον βράχο του Αγίου Ρωμανού ενώ ακόμη κρατάει το φως του ηλιοβασιλέματος κι ένα φεγγάρι μόλις αχνοφαίνεται. Θέλει να μεγαλώσει κόβοντας τον ουρανό σε μικρά κομμάτια. Λίγο ακόμα, λίγο σκύβοντας θα ξεπλύνει το αργυρό δρεπάνι του στο πέλαγο. Τα σύννεφα στο βάθος πάλι καίγονται εις μάτην. Ή έτσι νομίζουν οι αθώοι και οι απονήρευτοι.

Αυγουστιάτικος άνεμος

photo Bryan Derballa

Αυγουστιάτικος άνεμος


Νικηφόρος Βρεττάκος

Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν

καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν

αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά

κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα

στην κάτασπρη γύρη του.

Νιώθω μέσα στο στήθος μου

την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω

σα να ‘μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε

για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και

χαρούμενος,

προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι

κάθεσαι και

δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός,

δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε,

ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις

φωτιά στην κυψέλη σου.

Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα;

Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.

(Νικηφόρος Βρεττάκος, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Τόμος 2ος, Εκδόσεις Θεμέλιο)

Βίος και Πολιτεία της Άννας Παναγιωταρέα - Πως αρμέγει το δημόσιο - Όλα τα στοιχεία

 Î— Άννα Παναγιωταρέα

Το... φαινόμενο Παναγιωταρέα που πάντα καταφέρνει και τρουπώνει και τσεπώνει με μηδενικά προσόντα...

Αναδημοσιεύουμε παλαιότερη ανάρτηση 18 Μαΐου 2016 .
Εχθές, μετά τη σύλληψη του πρώην προέδρου του νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν», Ανδρέα Μαρτίνη, έμαθα κάτι που δεν γνώριζα: η κυρία Άννα Παναγιωταρέα ήταν διορισμένη στο εν λόγω νοσοκομείο. Και μάλιστα χωρίς συγκεκριμένη αρμοδιότητα, ενώ αμειβόταν με ένα ποσό κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο (για 8000 ευρώ το μήνα κάνουν λόγο οι κακές γλώσσες). Βέβαια, όπως διαπίστωσα λίγο αργότερα, αυτή η είδηση δεν είναι καινούργια. Είχε κυκλοφορήσει χρόνια πριν, απλώς δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου.
Μολονότι δεν έπεσα από τα σύννεφα, η ικανότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου να «τρουπώνει» σε διάφορες θέσεις, άσχετες οι περισσότερες μεταξύ τους, πραγματικά με εντυπωσίασε. Με αφορμή αυτό, αλλά αιτία τους πάμπολλους διορισμούς της σε θέσεις που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με το δημόσιο, σκέφτηκα να γράψω λίγα πράγματα για τη γυναίκα-φαινόμενο. Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσω, αν και είμαι βέβαιος πως οι περισσότεροι το γνωρίζουν, πως η κυρία Παναγιωταρέα είναι υπέρμαχος του μικρού κράτους, της αριστείας,  της αξιολόγησης και λοιπών αξιοκρατικών διαδικασιών.
Η κυρία Παναγιωταρέα ξεκίνησε την επαγγελματική της καριέρα το 1974 ως καθηγήτρια φιλολογίας στο γυμνάσιο Αταλάντης. Δυο μήνες μετά το διορισμό της, παραιτήθηκε από τη θέση και μεταπήδησε στο υπουργείο πολιτισμού, από το οποίο πολύ σύντομα αποσπάστηκε στην ΕΡΤ, ως επικεφαλής του τμήματος μεταγλώττισης. Το 1976 παραιτήθηκε από το υπουργείο πολιτισμού και ανέλαβε διευθύντρια του τμήματος ενημερωτικών και επιμορφωτικών εκπομπών της ΕΡΤ. Κι όλα αυτά, χωρίς οι σπουδές της (απόφοιτος της φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών) να έχουν κάποια σχέση με τα καινούργια της καθήκοντα.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ - ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ


Προϊόν της Αληθινής Επιστήμης της Αληθινής Πολιτικής
Της αγάπης μου για τη Αθήνα


Θεραπευτικό Σημείωμα Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Εάν οι συνθήκες στη δημόσια ζωή μας ήταν φυσιολογικές δεν θα υποχρεωνόμουν λόγω φιλίας, αγάπης προς την πόλη να γράψω αυτές τις γραμμές. Οι συνθήκες όμως έχουν μεγάλες παθολογίες. Γι’ αυτό, αυτό το θεραπευτικό σημείωμα. Η δημόσια θεραπεία είναι έργο της αληθινής πολιτικής όχι της ιατρικής.

Η υιοθέτηση από την νέα κυβέρνηση δύο προτάσεων που διατυπώθηκαν χρόνια πριν θα έπρεπε να προκαλέσει μια πλούσια, γόνιμη, πολυδιάστατη συζήτηση. Ένα ευγενές πεδίο. Αυτό δεν γίνεται γιατί τόσο τα υπαρκτά πολιτικά κόμματα όσο και τα πανεπιστήμια είναι αδύνατα διανοητικά να την κάνουν. Τα αντικείμενα σπουδών, οι τομείς σπουδών απουσιάζουν. Η βιβλιογραφία είναι ανύπαρκτη. Παραδείγματος χάριν απουσιάζουν τα βιβλία για τις πόλεις. Απουσιάζουν ως θεματολογία της πολιτικής. Επομένως ο τύπος είναι χωλός, φτωχός επιστημονικά για να ανταποκριθεί. Είναι γνωστή η γνώμη μου. Η χώρα δεν σκέπτεται. Μάλλον οι ψευτοελίτ δεν σκέπτονται.

Το διανοητικό και όχι μόνο κενό καλύπτει όπως παρατηρεί κανείς μια σφαίρα μωρίας. Αυτή είναι φυσιολογικό να προκαλεί μια αντίδραση που μπορεί να εκφρασθεί με το γνωστό, τουλάχιστον στην Μεσόγειο « porca miseria ». Την ψυχική και διανοητική εννοώ.

Μιλώ για τις ιδέες-προτάσεις ενοποίησης του Αρχαιολογικού Μουσείου με το Πολυτεχνείο και αυτήν της απομάκρυνσης των φυλακών Κορυδαλλού. Οι ιδέες, οι προτάσεις αυτές δεν είναι προϊόν κομματικών, υπουργικών, πρωθυπουργικών γραφείων, κέντρων ερευνών, ιδρυμάτων κλπ. Δεν είναι προϊόν του καφενείου, του πεζοδρομίου, του "μάγκες βγήκαν σε τηλεοπτικά σεργιάνια". Δεν μπορούν να υφίστανται αρπαχτές ή καταλήψεις. Όπως λέμε καταληψίες. Δεν είναι ανώνυμες. Το ανώνυμο δεν υπάρχει στους Έλληνες. Είναι το πεδίο των ολοκληρωτισμών ή των υπαλλήλων τους στον τύπο.

Για την διατήρηση μάλλον την επιβολή ενός πολιτισμένου πεδίου, είναι γνωστή η αντίθεση, η αλλεργία μου προς τις διάφορες μορφές εκβαρβαρισμού, για την υπεράσπιση του κύρους της Αληθινής Πολιτικής, και της Αληθινής Επιστήμης οφείλω να γράψω σύντομα τα εξής.

Η πρόταση για την ενοποίηση του Αρχαιολογικού Μουσείου με το Πολυτεχνείο πρωτοδιατυπώθηκε στο βιβλίο, "Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη – Η Νέα Συμμαχία , Εκδ. Στράβων, Αθήνα 2007, σ. 48". Σε αυτό ανέπτυσσα σύγχρονες επιστημονικές κατηγορίες και θεματολογίες που αφορούν αυτά τα ζητήματα.

Έχοντας συνείδηση της επικαιρότητας της πολιτικής βαρύτητας και της κεντρικότητας της πρότασης επέλεξα το απόσπασμα του βιβλίου που αναφέρονταν σε αυτήν ως παρουσίαση της πρώτης έκδοσης του. Έτσι δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες «Επενδυτής» και «Παρόν». Υπήρξε μία αντίδραση ως προς την νέα χρήση δια χειρός Κώστα Σκανδαλίδη. Πρότεινε κάτι για την Μνήμη.

Το κεφάλαιο, "Η ΝΕΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ – Πολιτισμός, Γνώση, Έδαφος, Τόπος, Δίκτυα, Αισθητική/ Tα πολιτισμικά Συμπλέγματα", στο οποίο διατυπώνω την πρόταση της ενοποίησης περιλαμβάνεται και στην νέα έκδοση με τίτλο Νέα Αναπτυξιακή Παιδεία – Η Ανάκτηση του Ελληνικού Τρόπου, Εκδ. Στράβων, Αθήνα 2017. Τα ζητήματα αυτά συστηματοποιώ περισσότερο αναλυτικά και σχεδιαστικά στο βιβλίο μου "ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ Ο Τουρισμός ως Πολιτιστική Οικονομία, Εκδ. Στράβων, Αθήνα 2015".

Η χώρα στερείται βιβλίων και σπουδών για τον τουρισμό.

Η κάλυψη, η προστασία του μεγάλου διανοητικού και επιστημονικού κενού του πολιτικού και του πανεπιστημιακού προσωπικού γι’ αυτά τα ζητήματα συγκρούεται με την έννοια, με το αίσθημα του γενικού καλού αλλά και τις τεράστιες σύγχρονες δυναμικές και προσδοκίες της χώρας μετά το 1989-1990.

Μια σύγχρονη και πεφωτισμένη Αρχιτεκτονική Σχολή θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί στην ανάδειξη και επεξεργασία αυτού του σχεδίου και όχι να αντιδρά. Το γιατί αντιδρά είναι μια ενδιαφέρουσα δημόσια συζήτηση (στο Ελληνική Πολιτική Παιδεία – Η Πολιτική ως Ανώτερη Τέχνη ).

Τρίτη 6 Αυγούστου 2019



«Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΕΟ, ΦΡΕΣΚΟ, ΖΩΝΤΑΝΟ.



Τζίντου Κρισναμούρτι

«Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΕΟ, ΦΡΕΣΚΟ, ΖΩΝΤΑΝΟ. 


Δεν έχει χτες ούτε και αύριο. Είναι πέρα από το μαρτύριο της σκέψης. Μόνο το αθώο μυαλό μπορεί να καταλάβει τι είναι η αγάπη, και το αθώο μυαλό μπορεί να ζήσει σε έναν κόσμο που δεν είναι αθώος. Το να βρεις αυτό το καταπληκτικό πράγμα που ο άνθρωπος αναζητά αιώνια μέσα από τη θυσία, μέσω της λατρείας, μέσω των σχέσεων, μέσω του σεξ, μέσω κάθε μορφής απόλαυσης και πόνου, είναι δυνατό μόνο όταν η σκέψη κατανοήσει τον εαυτό της και να φτάσει στο τέλος της. Τότε η αγάπη δεν έχει αντίθετο, τότε η αγάπη δεν έχει σύγκρουση».


ΠΗΓΗ: Anna Staikou

Τουριστική Αποανάπτυξη

Υπερτουρισμός: Οι αρνητικές επιπτώσεις της μετατροπής του παραγωγικού ιστού ενός τόπου, που αποτελεί προορισμό, σε τουριστική μονοκαλλιέργεια με συνέπεια την υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας ενός συστήματος να δεχθεί άλλους τουρίστες και με αποτέλεσμα την καταστροφή του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού της περιοχής. Αλήθεια, τι επιπτώσεις θα υπάρχουν στη φέρουσα ικανότητα του πλανήτη γη όταν μέχρι το 2030 οι τουρίστες φθάσουν στα 1,8 δισεκατομμύρια;
Σαντορίνη 2017 : 5,5 εκατομμύρια διανυκτερεύσεις, αύξηση 66% σε σχέση με το 2012, που αντιστοιχούν σε 107,8 τουρίστες ανά 100 κατοίκους και 220,6 τουρίστες ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, με αποτέλεσμα την έλλειψη νερού, την κυκλοφοριακή συμφόρηση, την ηχορύπανση, την έλλειψη ενέργειας κ.λ.π.
Ρέθυμνο: Οι άστεγοι του Airbnd. Οι διαδικτυακές υπηρεσίες βραχυχρόνιας μίσθωσης (Airbnd, κ.λ.π.), οι οποίες συνδέουν δυνητικούς φιλοξενούμενους με ιδιοκτήτες που προσφέρουν βραχυχρόνια διαμονή είναι σήμερα ένας από τους βασικούς μηχανισμούς που τροφοδοτούν το φαινόμενο του υπερτουρισμού. Στο Ρέθυμνο για παράδειγμα οι φοιτητές, οι καθηγητές και οι υπάλληλοι βρίσκονται σε απόγνωση. Για ένα τριάρι το ενοίκιο είναι 700 ευρώ, 400 ευρώ για μία γκαρσονιέρα, με ένα ή μισό χρόνο προκαταβολή του ενοικίου. Άμστερνταμ, Βενετία, Ντουμπρόβνικ, Βαρκελώνη, Μάτσου Πίτσου, Νέα Υόρκη, Ρώμη, Πράγα, Κούβα κ.λ.π., αυτός είναι ένας ενδεικτικός κατάλογος περιοχών που είναι στα όρια της καταστροφής από τον υπερτουρισμό.
“Τουρίστες δεν είστε ευπρόσδεκτοι”, είναι το σύνθημα που όλο και πιο συχνά αναγράφεται στους τοίχους της Βαρκελώνης που στενάζει από τον υπερτουρισμό. 30 εκατομμύρια διανυκτερεύσεις το 2017, σε μία πόλη με πληθυσμό 1.625.000 κατοίκους. Στη Βενετία, το κέντρο της πόλης με 55.000 κατοίκους, το επισκέπτονται κάθε χρόνο 10 εκατομμύρια τουρίστες, με άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους ζωής, την επέλαση του Airbnd, την τεράστια αύξηση των ενοικίων και τελικά την εγκατάλειψη της πόλης από τους μόνιμους κατοίκους και την μετατροπή της σε αποικία τουριστών.
Οι συνέπειες του υπερτουρισμού, περιβαλλοντική υποβάθμιση, κατάρρευση των βασικών υποδομών, πληθωρισμός (εκτόξευση των τιμών σε βασικά αγαθά και στις τιμές των ακινήτων), εμπορευματοποίηση της πολιτισμικής ταυτότητας των κατοίκων, απώλεια των κοινών αγαθών, καθιέρωση μισθών γαλέρας για τους εποχιακά εργαζόμενους στην τουριστική βιομηχανία, έχουν ήδη αρχίσει να δημιουργούν ρήγματα στην “λαμπρή” εικόνα του τουρισμού, που φιλοτεχνεί το λόμπι των τουριστικών επιχειρήσεων και οι κρατικές πολιτικές. Σε πολλές πόλεις έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους κινήματα πολιτών που διεκδικούν την επανάκτηση της πόλης τους. Ένα από τα πρώτα αιτήματα είναι η θέσπιση ανώτατων επιτρεπτών ορίων τουριστικών επισκέψεων ανά ημέρα ή ορίων στα σπίτια που διατίθενται μέσω της βραχυχρόνιας μίσθωσης, Airbnb κ.λ.π..