Πάνω από 50 χρόνια, «μάθαμε» να «μαθαίνουμε» ότι η φρουδική ψυχανάλυση, εστίαζε στο άτομο και όχι στην κοινότητα και την κοινωνία. Τα χρόνια της αμφισβήτησης του ’60, παράλληλα με την ανάδυση του φρουδισμού ως αντίβαρο στον αφόρητο αστικό θετικισμό και στον μονοκόματο κανονιστικό μαρξισμό, εξαπλώνονται και οι μετα-φρουδικές σχολές ψυχοθεραπείας και ανάλυσης.
Κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα προσεγγίσεων που ορθώς συνυπολόγιζαν το ανθρώπινο κοινωνικό σύστημα ως βασική παράμετρο μελέτης και θεραπευτικής ανακούφισης του ανθρώπου. Ταυτόχρονα, εστίαζαν στην «ανθρωπιστική» ματιά του …ανθρώπου και στην εξεύρεση της έμφυτης «επαναστατικής» καλοσύνης που μπορούσαν να την εντοπίσουν παντού, σε έναν κόσμο που κατά βάση, βέβαια δεν άλλαζε την οικονομική δομή και τις ταξικές αναδιπλώσεις του.
Το νέο θεραπευτικό ρεύμα της «κοινωνικής ψυχοθεραπείας», στην καλύτερη έκανε εποικοδομητική κριτική στον Φρουντ και στην χειρότερη λοιδωρούσε τις «ανακαλύψεις» του ως αυστηρές, συντηρητικές και ακραία εξειδικευμένες. Άλλωστε το κοινωνικά γόνιμο ρεύμα της αντιψυχιατρικής, μπόλιασε και τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, που έτσι θα μετείχαν στον κοινωνικό αναβρασμό της εποχής, αναιρώντας τον … «εξουσιαστικό» πρώην εαυτό τους αλλά όχι το επάγγελμά τους!
Μην ξεχνάμε άλλωστε πως τότε εξαπλωνόταν στις δυτικές κοινωνίες σε τραγικό βαθμό, ο συμβολικός «θάνατος» του Πατέρα, καθώς ο πατέρας-αφέντης κυριαρχούσε στην περίκλειστη κοινωνική πραγματικότητα της εποχής. Όμως, η αναγκαία τάση απελευθέρωσης από τον αυταρχικό πατέρα, οδήγησε στην ακύρωση του Πατέρα ως συνολικής ύπαρξης, ως οντολογικής αρχετυπικής φιγούρας γέννεσης και κληρονομιάς. Τι καλύτερο, λοιπόν, ο αντιπατερναλιστικός οργασμός της εποχής να ξεκινούσε από το γκρέμισμα του πατέρα-Φρούντ.
Στην υπερνεωτερική και αποδομητική εποχή μας, συνειδητοποιούμε πως τα επαναστατικά προτάγματα της εποχής της αμφισβήτησης και του «εκσυγχρονισμού» που την ακολούθησε, εντέλει έδρασαν ως καταλύτης απελευθέρωσης της προιούσας τάσης του νεοκαπιταλισμού να δημιουργήσει έναν ελάχιστο ατομικιστικό εαυτό. Εκείνο, δηλαδή, το υποκείμενο που θα μπορούσε να αντέξει τη στρέβλωση της ίδιας της οντολογίας του ανθρώπου, αξιοποιώντας το «κοινοτιστικό» πέπλο μιας νομοτελειακής αέναης εξέλιξης και προόδου. Μ’άλλα λόγια, χρησιμοποιήθηκε πολύ «κοινότητα» για να επικρατήσει το ναρκισσιστικό άτομο ως υποκείμενο των σύγχρονων κοινωνιών.
Μια προσεκτικότερη αναθεωρητική ματιά στο έργο του Φρόυντ, τείνει να αναδείξει εντέλει ότι υπήρχε πολύ περισσότερη «κοινωνία», στο έργο του Φρουντ, απ’ότι στα επιστημονικά σχήματα των αποδομητών επιγόνων του. Η έννοια της μετουσίωσης αποτελεί θεμελιώδη όρο για την αναθεώρηση αυτή, εφόσον είναι η κοινωνικοποίηση του ψυχικού υλικού του ανθρώπου και όχι η αναπόφευκτη κατάληξη του στραγγαλισμό των ενορμήσεων, όπως ξεσπάθωναν οι «επαναστάτες» αντι-φρουδικοί! Παράλληλα, όπως σπουδαία ανάλυσε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης στο βιβλίο του «Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας», η φρουδική φράση :«όπου ήταν Αυτό, πρέπει Εγώ να γίνω», αποτελεί την απαρχή της συμβολής του Άλλου, της ετερότητας, της κοινωνίας εντέλει, στην γέννηση της ατομικής και κοινωνικής αυτονομίας του ανθρώπου.
Πλήθος ευκαιριών να αποδομήσετε με στοργή – κρατώντας τα θετικά τους συμπεράσματα – τους υποκειμενιστές «κοινοτιστές» αντιφρουδικούς, θα βρείτε στο εκπληκτικό βιβλίο του Μάσσιμο Ρεκαλκάτι: «Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου – Γονείς και παιδιά μετά τη δύση του πατέρα», στο έργο του Βίλχελμ Ράιχ, στον Ράσελ Τζάκομπυ και στο εύστοχο βιβλίο του «Κοινωνική αμνησία: Κριτική της αντικομφορμιστικής ψυχολογίας από τον Άντλερ στον Λαίνγκ» και στον υπέροχο Κριστοφερ Λάς και στο μνημειώδες έργο του:«Η κουλτούρα του ναρκισσισμού».
Εις το επανειδείν…!
ΠΗΓΗ:https://tokoinonikoodofragma.org/2017/11/25/%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%cf%86%cf%81%cf%8c%cf%85%ce%bd%cf%84-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%cf%84%ce%bf%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ad/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.