Σταυρός: θρίαμβος κατά του θανάτου ή νίκη κατά των εχθρών;

Την Κυριακή αυτή θα είναι μαζί μας ο Δημήτρης Μόσχος, καθηγητής στον ιστορικό τομέα του τμήματος Θεολογίας στη Θεολογική Σχολή του ΕΚΠΑ.

 Θέμα:"Σταυρός: θρίαμβος κατά του θανάτου ή νίκη κατά των εχθρών;"

 ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΟΜΙΛΙΑΣ: Ο "λόγος ο του Σταυρού" είναι το διαφοροποιητικό στοιχείο για τη σχέση Θεού-ανθρώπου, αλλά και ανθρώπου προς άνθρωπο που κομίζει το Χριστιανικό Ευαγγέλιο. Η ολοκλήρωση του μεσσιανικού ρόλου του Ιησού Χριστού κατά τη δευτέρα έλευσή Του θα σημαδευτεί από τη λάμψη του σημείου της σταυρικής Του θυσίας απ' άκρου εις άκρον. Επομένως, ο Σταυρός είναι ένα κεντρικό σημείο των εσχάτων και ως τέτοιο (χωρίς τον Εσταυρωμένο πάνω του) χρησιμοποιείται στη λατρευτική πράξη της Εκκλησίας σε πολλές περιπτώσεις. 

Ταυτόχρονα μπαίνει στην περιπέτεια της ερμηνείας του που φθάνει και έως τον σφετερισμό του από εγκόσμιες εξουσίες που σταδιακά φέρνουν τη δική τους ενδοκοσμική πολιτική "Εσχατολογία" χρησιμοποιώντας θρύλους και αποκαλυπτικά μοτίβα για τον βασιλιά του τελευταίου βασιλείου πριν το τέλος, που θα υποτάξει όλους τους εχθρούς του και θα κρεμάσει το στέμμα του στο Σταυρό. Η ερμηνεία αυτή γίνεται όλο και πιο έντονη στους Χριστιανούς Ρωμαίους βασιλείς μετά τον 7ο αιώνα (κι αυτό εμφανίζεται και στην εκκλησιαστική υμνογραφία) που προπαγανδίζουν (μάταια) την αιωνιότητα του βασιλείου τους, ενώ αργότερα θα αποτελέσει και βασικό μοτίβο θρησκευτικής βίας από τη Δύση με τις διαβόητες Σταυροφορίες. Ωστόσο, δεν πείθονται όλοι. Κείμενα της λεγόμενης νηπτικής γραμματείας αποτελούν μια απάντηση στην "πολιτική εσχατολογία" μεταθέτοντας την ύψωση του Σταυρού στο εσωτερικό του προσευχομένου νου. Σήμερα, είναι καιρός για μια ανανέωση της θεολογίας του Σταυρού της θυσίας ως κριτήριο των εσχάτων απέναντι στη θριαμβολογική κατίσχυση επί του εχθρού ως ενδοκοσμική πρόληψη και υφαρπαγή τους από τον Κύριο της ιστορίας. 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Δημήτριος Μόσχος σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1982-1986), Ευαγγελική Θεολογία στο Παν/μιο Erlangen (1988/89) και Βυζαντινολογία, Ορθόδοξη Θεολογία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου (1989-1992). Αναγορεύθηκε Μagister Αrtium Βυζαντινολογίας Παν/μίου Μονάχου (1993), Διδάκτορας Θεολογίας Παν/μίου Αθηνών στην Εκκλησιαστική Ιστορία (1995) και Υφηγητής Εκκλησιαστικής Ιστορίας της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου του Rostock Γερμανίας (2007), στην οποία διδάσκει και ως έκτακτος επισκέπτης καθηγητής (Privatdozent). Από το 1992 έως το 2007 υπηρέτησε ως θεολόγος καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Tο 2007 εξελέγη Λέκτορας, κατόπιν Επίκουρος και Αναπληρωτής Καθηγητής και από το 2021 Καθηγητής Εκκλησιαστικής Ιστορίας στο Τμήμα Θεολογίας του ΕΚΠΑ. Από το 2018 εκλέχθηκε Διευθυντής του Εργαστηρίου Μελέτης Αρχαίου Ανατολικού Χριστιανισμού του ιδίου Τμήματος. Ασχολήθηκε με την σχέση της Εκκλησιαστικής ιστορίας με τα πνευματικά ρεύματα του Υστέρου Βυζαντίου, το θεολογικό υπόβαθρο του αιγυπτιακού μοναχισμού τον 4ο αιώνα, εξέλιξη εκκλησιαστικών θεσμών στην πρώτη και μέση περίοδο κ.ά., ενώ διδάσκει και Ιστορία Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών (Κοπτών, Ασσυρίων κλπ.).

ΠΗΓΗ: Ενορία Αγίου Νικολάου Ραγκαβά Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com