Τα πηγάδια – ευτυχώς– φέτος γέμισαν. Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

ΤΑ ΟΘΟΝΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ - ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ

(απόσπασμα)

Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγία να υφαίνει

μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.

Κάθεται λένε παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,

υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε

για την προδοσία, ίσως να λυπάται ακόμα για

τις μικροσκοπικές δεσποινίδες που τις έδιωξαν

από τον Πύργο και κατεβαίνουν τρεκλίζοντας προς τα βράχια.

Η Παναγία δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο.

Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τα φιλόπτωχα ταμεία

ούτε με τα κλουβιά, ούτε με τα πυροτεχνήματα.

Όμως κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται

πολλές βραδιές σ’ εκείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.

Άραγε πληροφορήθηκε για τη λόγχη;

Τα πηγάδια – ευτυχώς– φέτος γέμισαν.

Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

ΜΟΥΝΤΕΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ

«Η αντοχή των υλικών», Αθήνα 1971, σ. 72 

* Στη φορητή εικόνα η Θεοτόκος Γλυκοφιλούσα («Η Επίσκεψις») - ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Η Θεοτόκος κρατεί τον μικρό Χριστό με το δεξί της χέρι, ενώ με το αριστερό τον προτείνει στον θεατή και συγχρόνως τον ικετεύει για τη σωτηρία των ανθρώπων. Το Θείο Βρέφος αγκαλιάζει τρυφερά τη μητέρα του ακουμπώντας το μάγουλό του στο δικό της. Ο συγκεκριμένος εικονογραφικός τύπος της Παναγίας, κατά τον οποίο τα δύο πρόσωπα αγγίζονται με τα μάγουλα, είναι γνωστός ως Παναγία Γλυκοφιλούσα. Ο τύπος αυτός προβάλλει τη μητρική ιδιότητα της Θεοτόκου και συγχρόνως τονίζει το ρόλο της ως προστάτιδας των ανθρώπων. Ως μητέρα του Χριστού, εισακούεται από τον γιο της όταν τον παρακαλεί για τη συγχώρεση του κόσμου. Αυτό το νόημα έχει και η επιγραφή της συγκεκριμένης εικόνας, που ονομάζει τη Θεοτόκο ΜΗ(ΤΗ)Ρ Θ(ΕΟ)Υ Η ΕΠΙCΚΕΨΙC, δηλαδή η σκέπη, η προστάτιδα.

Η εικόνα έχει φιλοτεχνηθεί με την τεχνική του ψηφιδωτού. Πρόκειται για τεχνική με μεγάλο κόστος, που εφαρμόζεται σπάνια σε φορητές εικόνες. Το ξύλινο πλαίσιό της αρχικά πρέπει να έφερε πολύτιμη επένδυση. Στο κέντρο του κάτω πλαισίου διακρίνεται μια εγκοπή στην οποία προσαρμοζόταν στήριγμα για την περιφορά της σε λιτανείες, δηλαδή τελετουργικές πομπές στους δρόμους της πόλης. Τον υπόλοιπο χρόνο η εικόνα θα βρισκόταν σε τέμπλο ναού, ως δεσποτική, δηλαδή τοποθετημένη παραπλεύρως της Ωραίας Πύλης. Προέρχεται από την Τρίγλια της Βιθυνίας, κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και κατέληξε στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο ως ένα από τα «Κειμήλια Προσφύγων», που έφθασαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) και την ανταλλαγή των πληθυσμών (1923).

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com