~~~~~~~~~~
Τα κείμενα του Μιχάλη (η μεγάλη εικόνα)
Βιβλιοπωλείο Παίδευσις Βασιλειάδης
Ο Μιχάλης είναι τα κείμενά του. Ο Μιχάλης είναι στα κείμενά του, σ΄ αυτά φωλιάζει η σκέψη κι η ψυχή του.
Ο μέγας Σεφέρης έχει πει για την ποίηση μια μεγάλη κουβέντα, ''...η ποίηση που δεν προσκαλεί τη φωνή είναι κακή ποίηση'', και είναι μεγάλη κουβέντα, γιατί είναι πολύ σημαντικό όταν βρίσκεσαι μπροστά σ΄ ένα ποίημα, πρωτίστως ν΄ ακούς τη φωνή του ποιητή να τ΄ απαγγέλει, με την ανάγνωσή του, την ίδια στιγμή, να έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Γι αυτήν την μεγάλη αρετή διακρίνονται τα κείμενα του Μιχάλη, κι αυτό γιατί, αυτό που τα κάνει ξεχωριστά είναι το έντονα ποιητικό στοιχείο που τους διακρίνει. Τα κείμενα του είναι ποιήματα, και σαν τέτοια, όταν τα έχεις μπροστά σου, διαβάζοντάς τα, ''ακούς'' ταυτόχρονα το Μιχάλη να σου τα αφηγείται. Κι είναι αυτό το χαρακτηριστικό τους που τον κάνει να είναι παρών, στο πλάι μας.
Ο Μιχάλης είναι ο πιο λυρικός, ο πιο ποιητικός στοχαστής και πολιτικός που έχουμε γνωρίσει. Έχει την ικανότητα να λέει τις πιο μεγάλες στοχαστικές αλήθειες κι αυτές να μοιάζουν με ποιήματα. Στα κείμενά του λοιπόν είναι η σκέψη κι η ψυχή του, και η όποια ερμηνεία τους κατά το ''δοκούν'' (άρα στην ουσία παρερμηνεία τους) είναι εκ του περισσού και κάποιες φορές εκ του πονηρού.
Η σχέση μας μαζί τους πρέπει να είναι διαλεκτική και να βασίζεται στον ''εκ των ων ουκ άνευ'' σεβασμό του πυρήνα της σκέψης του. Και διαλεκτική σχέση μαζί τους σημαίνει, να τ΄ αφήνουμε να μας μιλάνε, να γεννούν ερωτήματα μέσα μας.
Διαλεκτική σχέση μαζί τους σημαίνει, διαρκής αναμέτρηση με την ιδεολογικοπολιτική και μορφωτική μας επάρκεια. Όταν τα έχουμε στα χέρια μας θα πρέπει να αφήνουμε στην άκρη τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές μας αγκυλώσεις, να τα διαβάζουμε ελεύθερα και να μη ψάχνουμε την πολτική αυτοεπιβεβαίωσή μας. Αυτή η διαλεκτική σχέση μαζί τους είναι το πρώτο σκαλοπάτι για να εμπλουτίσουμε τη σκέψη του Μιχάλη, κι αυτό είναι το μέγα ζητούμενο που έχει μεγαλύτερη ανάγκη ο χώρος, και είναι βαθιά η πεποίθησή μου ότι μπορούμε να το καταφέρουμε.
Ο Μιχάλης, στάθηκε δάσκαλός μας στο να μάθουμε να είμαστε προσηλωμένοι στη ''μεγάλη εικόνα'', στις ''μεγάλες ιδέες'', να μην αφήνουμε την επικαιρότητα να μας εξαντλεί, αλλά να την κάνουμε εργαλείο ερμηνείας των μεγάλων ζητούμενων της σκέψης μας.
Εάν ανατρέξουμε στο ''Πόλις-Αγορά'' είναι λίγες οι φορές που ο Μιχάλης εμμένει στην επικαιρότητα. Η επικαιρότητα για αυτόν είναι στοιχείο που επιβεβαιώνει το μεγάλο ζητούμενο, π.χ. στο δράμα των Τεμπών, μέσα απ΄ τη γνωστή λιτή δήλωσή του έδειξε τις μεγάλες παθογένειες του πολιτικού συστήματος που γέννησαν αυτό το τραγικό γεγονός.
Π.χ., τέλος, στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, μας έδειξε ότι η παθογένεια και η γιατρειά της δε βρίσκεται στο γεγονός καθ΄ αυτό, αλλά σ΄ αυτό που ονομάζεται ''Νέο Ανατολικό Ζήτημα'' και στη λύση του.
η ''μεγάλη εικόνα'' του Μιχάλη, στην οποία απεικονίζονται οι ''μεγάλες ιδέες'' του, είναι ένας εξαίσιος πίνακας ζωγραφικής. Ένας πίνακας που άλλοτε οι πινελιές που τον συνθέτουν είναι ίδιες μ΄ αυτές του Βαν Γκογκ, πυκνές, κοφτές και ιδιοφυείς, όπως η εξαιρετική του Εισαγωγή στο βιβλίο ''Το Νέο Ανατολικό Ζήτημα, το Τουρκικό Πρόβλημα'' (σελ. 18-74), που από μόνη της είναι ένα Tractatus Politico,
άλλοτε ρομαντικές και απαλές σαν τις πινελιές του Παρθένη, όπως όταν αναφαίρεται στην Ευρώπη στο βιβλίο του ''Ελληνική Πολιτική Παιδεία'' λέγοντας, ''...Στόχος μου ήταν το Ευρωπαϊκό όραμα. Ο κοινός Ευρωπαϊκός οίκος, ο Ευρωπαϊκός λαός...'',
ή όταν στο ίδιο βιβλίο, εντοπίζοντας το έλλειμα ηγεσίας της, λέει, ''Η Ευρώπη... χρειάζεται διευθύνουσες ομάδες που διαθέτουν ένα μορφωτικό ιστορικό βάθος'',
ή τέλος, όταν απογοητευμένος, σε δήλωσή του στις 24-9-15 λέει, ''πως κατάντησαν τελικά αυτήν την όμορφη γυναίκα με τα μεγάλα μάτια, την Ευρώπη'', και τέλος πινελιές αθώες και ειλικρινείς όπως του Θεόφιλου, όπως το όνειρό του ν΄ αναγνωριστεί η Ποντιακή Γενοκτονία απ΄ την Κνεσέτ του Ισραήλ, όπως η αναγνώριση της Σαλονίκης σαν την ''Πόλη των Ολοκαυτωμάτων'', όπως η πρωτοβουλία του για την ανάδειξη του Ποντιακού ανθρωπισμού, φέρνοντας στη επικαιρότητα την τραγική ιστορία της γλυκύτατης Εβραίας κυρίας Στερίνας Ταμπώχ.
Δεν αξίζουν του Μιχάλη και δεν περιποιούν τιμή στο χώρο οι παρακμιακοί καυγάδες και συμπεριφορές (απολίτικα υπονοούμενα, κ.α.) που έχουν να κάνουν με τη ιδεολογικοπολιτική καθαρότητα του χώρου, με το ποιός ή ποιοί είναι οι ιδανικότεροι εκφραστές του. Το ζητούμενο όπως προαναφέρφηκε είναι ο εμπλουτισμός και η εξέλιξη της σκέψης του Μιχάλη, σ΄ αυτό το πεδίο θα κριθούμε όλοι μας.
Και σ΄ αυτό, νομίζω, πως όλοι εμείς που τον αγαπήσαμε, και τον αγαπάμε, και θα τον αγαπάμε, νομίζω, επαναλαμβάνω, πως μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.