από Mathieu Bock-Côté
Το Φόρουμ του Νταβός πραγματοποιείται αυτή την εβδομάδα.
Αυτή η συνάντηση στα ελβετικά βουνά ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα η σύνοδος κορυφής των υπέρμαχων της απεριόριστης παγκοσμιοποίησης.
Οι ηγέτες του κόσμου συναντήθηκαν εκεί για να μοιραστούν τις αναλύσεις και τις διαγνώσεις τους σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση στον πλανήτη και για να εξετάσουν τα επόμενα βήματα της παγκοσμιοποίησης, την οποία θεώρησαν ως τη φυσική πρόοδο της ανθρωπότητας. Αυτή ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία της δεκαετίας του 1980, του 1990, του 2000 και ακόμη και του 2010. Ας την ονομάσουμε, για τους σκοπούς αυτής της στήλης, την ιδεολογία του Νταβός, η οποία καθοδηγείται από το ιδανικό ενός κόσμου χωρίς σύνορα, όπου θα κυριαρχεί αυστηρά η αγορά και το διεθνές δίκαιο, όπου η ριζοσπαστικότητα θα εκλαμβάνεται οριστικά ως παθολογία και όπου ο καθένας θα καλείται να γίνει παγκόσμιος πολίτης.
Αλλά αυτή την εβδομάδα, οι Νταβοσιανοί, όπως ονομάζονται, δεν τα πάνε πολύ καλά.
Στην πρώτη συνάντησή τους μετά το COVID, αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι η παγκοσμιοποίηση δεν πάει πλέον καλά.
Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος για τον οποίο συγκεντρώθηκαν γύρω από το θέμα “συνεργασία σε έναν κατακερματισμένο κόσμο”.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η άνοδος της Κίνας, η επιστροφή του προστατευτισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες, η μεταναστευτική κρίση, το λαϊκιστικό κύμα στην Ευρώπη είναι αρκετά για να καταστήσουν σαφές ότι ο κόσμος είναι βαθιά διχασμένος και ότι καμία παγκόσμια διακυβέρνηση δεν μπορεί να σχεδιαστεί σοβαρά σε αυτό το πλαίσιο.
Οι άνθρωποι του Νταβός ανακαλύπτουν και κάτι άλλο: η οικονομία δεν είναι η μόνη που υπαγορεύει την πορεία του κόσμου.
Ο άνθρωπος δεν είναι αυστηρά οικονομικό ον. Είναι επίσης ένα πολιτικό, πολιτιστικό, ταυτότητας και θρησκευτικό ον. Και δεν αρκεί να του υποσχεθείς υλική ευημερία για να διαλύσεις τις άλλες διαστάσεις του – αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν η υλική ευημερία είναι όλο και λιγότερο διαθέσιμη.
Η ιδεολογία του Νταβός δεν τα πάει πολύ καλά
Για να το θέσουμε αλλιώς: κάθε κοινωνική οργάνωση βασίζεται σε μια αντίληψη για τον άνθρωπο, και η κυρίαρχη αντίληψη του Νταβός ήταν φτωχή και περιορισμένη. Βασιζόταν σε ένα φιλοσοφικό και ανθρωπολογικό ελάττωμα.
Και κάτι ακόμη: το Νταβός επικρίθηκε συχνά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι επικριτές του πάντα δαιμονοποιούνταν. Στην αρχή συνδέθηκαν με τον οικονομικό μη ρεαλισμό.
Τα τελευταία χρόνια έχουν κατηγορηθεί για θεωρίες συνωμοσίας. Αναμφίβολα, το φόρουμ του Νταβός έχει προκαλέσει πολλές φαντασιώσεις μεταξύ εκείνων που τροφοδοτούνται από θεωρίες συνωμοσίας και που φαντάζονται ότι ο κόσμος κυριαρχείται από μερικούς μεγάλους, άψυχους κακοποιούς που τον χειραγωγούν κυνικά. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να αφεθούν στις αυταπάτες τους.
Αλλά στον πυρήνα του, το Νταβός ήταν ένας γνήσιος τόπος εξουσίας, σαν ένας ιδιωτικός ΟΗΕ, που προωθούσε μια ιδεολογία και αντιπροσώπευε μια λέσχη στην οποία έπρεπε να ενταχθεί κανείς για να ελπίζει ότι θα θεωρηθεί ένας από τους μεγάλους του κόσμου.
Ήταν το ιδιωτικό σούπερ κλαμπ των υπερήφανων παγκοσμιοποιημένων. Η λέσχη των αριστοκρατών της παγκοσμιοποίησης.
Αλλά ο κόσμος αλλάζει και οι δυτικές ελίτ είναι, από πολλές απόψεις, οι τελευταίες που αρνούνται να το λάβουν υπόψη τους, συνεχίζοντας να ονειρεύονται έναν κόσμο χωρίς σύνορα, όπου οι λαοί θα αντιμετωπίζονται ως εναλλάξιμοι πληθυσμοί που προορίζονται να διαλυθούν σε ένα μεγάλο πλανητικό κίνημα ενοποίησης.
Με άλλα λόγια, εγκλωβίζονται σε μία ξεπερασμένη λογική, η οποία μαρτυρά την αποτυχία της πολιτικής τους φαντασίας.
Δεν αποκλείεται να πιστέψουμε ότι οι λαοί έχουν κατανοήσει ότι απαιτείται μια νέα εποχή και ότι αυτή θα απαιτήσει επίσης νέες πολιτικές ελίτ.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του, αμερικανού, Edward Hopper.
Αυτή η συνάντηση στα ελβετικά βουνά ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα η σύνοδος κορυφής των υπέρμαχων της απεριόριστης παγκοσμιοποίησης.
Οι ηγέτες του κόσμου συναντήθηκαν εκεί για να μοιραστούν τις αναλύσεις και τις διαγνώσεις τους σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση στον πλανήτη και για να εξετάσουν τα επόμενα βήματα της παγκοσμιοποίησης, την οποία θεώρησαν ως τη φυσική πρόοδο της ανθρωπότητας. Αυτή ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία της δεκαετίας του 1980, του 1990, του 2000 και ακόμη και του 2010. Ας την ονομάσουμε, για τους σκοπούς αυτής της στήλης, την ιδεολογία του Νταβός, η οποία καθοδηγείται από το ιδανικό ενός κόσμου χωρίς σύνορα, όπου θα κυριαρχεί αυστηρά η αγορά και το διεθνές δίκαιο, όπου η ριζοσπαστικότητα θα εκλαμβάνεται οριστικά ως παθολογία και όπου ο καθένας θα καλείται να γίνει παγκόσμιος πολίτης.
Παγκοσμιοποίηση
Αλλά αυτή την εβδομάδα, οι Νταβοσιανοί, όπως ονομάζονται, δεν τα πάνε πολύ καλά.
Στην πρώτη συνάντησή τους μετά το COVID, αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι η παγκοσμιοποίηση δεν πάει πλέον καλά.
Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος για τον οποίο συγκεντρώθηκαν γύρω από το θέμα “συνεργασία σε έναν κατακερματισμένο κόσμο”.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η άνοδος της Κίνας, η επιστροφή του προστατευτισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες, η μεταναστευτική κρίση, το λαϊκιστικό κύμα στην Ευρώπη είναι αρκετά για να καταστήσουν σαφές ότι ο κόσμος είναι βαθιά διχασμένος και ότι καμία παγκόσμια διακυβέρνηση δεν μπορεί να σχεδιαστεί σοβαρά σε αυτό το πλαίσιο.
Οι άνθρωποι του Νταβός ανακαλύπτουν και κάτι άλλο: η οικονομία δεν είναι η μόνη που υπαγορεύει την πορεία του κόσμου.
Ο άνθρωπος δεν είναι αυστηρά οικονομικό ον. Είναι επίσης ένα πολιτικό, πολιτιστικό, ταυτότητας και θρησκευτικό ον. Και δεν αρκεί να του υποσχεθείς υλική ευημερία για να διαλύσεις τις άλλες διαστάσεις του – αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν η υλική ευημερία είναι όλο και λιγότερο διαθέσιμη.
Η ιδεολογία του Νταβός δεν τα πάει πολύ καλά
Για να το θέσουμε αλλιώς: κάθε κοινωνική οργάνωση βασίζεται σε μια αντίληψη για τον άνθρωπο, και η κυρίαρχη αντίληψη του Νταβός ήταν φτωχή και περιορισμένη. Βασιζόταν σε ένα φιλοσοφικό και ανθρωπολογικό ελάττωμα.
Και κάτι ακόμη: το Νταβός επικρίθηκε συχνά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι επικριτές του πάντα δαιμονοποιούνταν. Στην αρχή συνδέθηκαν με τον οικονομικό μη ρεαλισμό.
Τα τελευταία χρόνια έχουν κατηγορηθεί για θεωρίες συνωμοσίας. Αναμφίβολα, το φόρουμ του Νταβός έχει προκαλέσει πολλές φαντασιώσεις μεταξύ εκείνων που τροφοδοτούνται από θεωρίες συνωμοσίας και που φαντάζονται ότι ο κόσμος κυριαρχείται από μερικούς μεγάλους, άψυχους κακοποιούς που τον χειραγωγούν κυνικά. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να αφεθούν στις αυταπάτες τους.
Αλλά στον πυρήνα του, το Νταβός ήταν ένας γνήσιος τόπος εξουσίας, σαν ένας ιδιωτικός ΟΗΕ, που προωθούσε μια ιδεολογία και αντιπροσώπευε μια λέσχη στην οποία έπρεπε να ενταχθεί κανείς για να ελπίζει ότι θα θεωρηθεί ένας από τους μεγάλους του κόσμου.
Ήταν το ιδιωτικό σούπερ κλαμπ των υπερήφανων παγκοσμιοποιημένων. Η λέσχη των αριστοκρατών της παγκοσμιοποίησης.
Ιδεολογία
Αλλά ο κόσμος αλλάζει και οι δυτικές ελίτ είναι, από πολλές απόψεις, οι τελευταίες που αρνούνται να το λάβουν υπόψη τους, συνεχίζοντας να ονειρεύονται έναν κόσμο χωρίς σύνορα, όπου οι λαοί θα αντιμετωπίζονται ως εναλλάξιμοι πληθυσμοί που προορίζονται να διαλυθούν σε ένα μεγάλο πλανητικό κίνημα ενοποίησης.
Με άλλα λόγια, εγκλωβίζονται σε μία ξεπερασμένη λογική, η οποία μαρτυρά την αποτυχία της πολιτικής τους φαντασίας.
Δεν αποκλείεται να πιστέψουμε ότι οι λαοί έχουν κατανοήσει ότι απαιτείται μια νέα εποχή και ότι αυτή θα απαιτήσει επίσης νέες πολιτικές ελίτ.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του, αμερικανού, Edward Hopper.
ΠΗΓΗ:https://antifono.gr/ideologia-tou-ntavos/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.