Ε Κ Ε Ι Ν Η η Κυριακή

του Λάζαρου Μαύρου

Ε Κ Ε Ι Ν Η η Κυριακή

Τρεις του Μάρτη του Πενήντα Εφτά
ήταν Κυριακή της Τυρινής.
Την άλλη μέρα, ξημέρωνε Δευτέρα της Καθαρής.
Το βράδυ εκείνης της Κυριακής στην Κύπρο,
οι οικογένειες ήσαν γύρω από το παραδοσιακό ομοτράπεζο της αποκριάς, τρωγοπίνοντας στο φτωχικό τους.
Όμως το κρασί στα ποτήρια έμεινε μισοπιωμένο.
Οι μεζέδες στα πιάτα, μισοφαγωμένοι.
Το ελεγχόμενο από τους Εγγλέζους αποικιοκράτες ραδιόφωνο της Κυπριακής Ραδιοφωνικής Υπηρεσίας C.B.S.
μετέδιδε κομπάζοντας τα μαύρα μαντάτα:

«Δυνάμεις ασφαλείας, ενεργούσαι κατόπιν πληροφοριών, εφόνευσαν σήμερον την μεσηβρίαν εις την περιοχήν παρά την Μονήν Μαχαιρά τον επικηρυγμένον διά ποσού πέντε χιλιάδων λιρών, γνωστόν ως υπαρχηγόν της Ε.Ο.Κ.Α. και πρώην αξιωματικόν του Ελληνικού Στρατού, τρομοκράτην Γρηγόριον Αυξεντίου, και συνέλαβαν τέσσαρας άλλους τρομοκράτας, οι οποίοι ευρίσκοντο μετ’ αυτού εντός ορεινού κρησφυγέτου […] Η Αυτού Εξοχότης ο Κυβερνήτης Στρατάρχης Σερ Τζον Χάρντινγκ ενδέχεται να μεταβή εις την Μονήν Μαχαιρά διά να συγχαρή αυτοπροσώπως τα στρατεύματα»…

Τ Ρ Ε Ι Σ Μαρτίου 1957, ημέρα Κυριακή

Θυσιάστηκε στον Μαχαιρά
ο Γρηγόρης Αυξεντίου.
Όμως, ούτε τη Δευτέρα, ούτε την Τρίτη, 4 & 5.3.1957. κυκλοφορούσαν στην Κύπρο εφημερίδες για να περιγράψουν την 10ωρη μάχη που έδωσε στον Μαχαιρά ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, κυκλωμένος από τις πολυάριθμες βρετανικές δυνάμεις του «Συντάγματος του Δούκα του Ουέλλιγκτον».
Στην Κύπρο οι καθημερινές εφημερίδες δεν κυκλοφορούσαν Δευτέρα. Μόνο οι εβδομαδιαίες. Εκείνη τη Δευτέρα 4.3.1957, συνέπεσε η αργία της Καθαράς Δευτέρας, χωρίς τις εβδομαδιαίες και χωρίς καθημερινές την Τρίτη.
Έτσι οι πρώτες περιγραφές, εντοπίζονται στις κυπριακές εφημερίδες της Τετάρτης 6.3.1957.
Με κύριες αναφορές προερχόμενες από όσα είχαν δημοσιεύσει τη Δευτέρα 4.3.1957 οι εφημερίδες του... Λονδίνου.
Π.χ. η «Χαραυγή» της 6.3.1957 αναδημοσίευσε τα γεγονότα του Μαχαιρά από την «Ντέηλυ Χέραλντ» του Λονδίνου, ενώ από τους «Τάϊμς» και τον «Ντέηλυ Τέλεγραφ» πήρε το δικό της υλικό η «Ελευθερία» της Λευκωσίας.

Ε Ν Α Ν Τ Ι Ο Ν του Αυξεντίου
και των 4 ανταρτών του στον Μαχαιρά,
εξαπελύθη επιχείρηση επιπέδου τ α ξ ι α ρ χ ί α ς.
Με διοικητή τον ταξίαρχο Χόπγουντ.
Χρησιμοποιήθηκαν και δύο ελικόπτερα.
Διοικητής του βρετανικού συντάγματος στον Μαχαιρά, ο συνταγματάρχης Μπάλφουρ.
Με διοικητή του 1ου Τάγματος τον αντισυνταγματάρχη Μόραν.
Ο Εγγλέζος λοχαγός που κάλεσε ελληνιστί τον Αυξεντίου να παραδοθεί λεγόταν Τζών Μίτλεττον.
Τον πρώτο στενό κλοιό γύρω από το κρησφύγετο αποτελούσαν εξήντα Εγγλέζοι στρατιώτες.
Ο δεκανέας που σκοτώθηκε από τα πυρά του Αυξεντίου ήταν ο 23χρονος Πήτερ Μπράουν από το Λήηντς της κομιτείας Λάγκασαϊαρ.
Βρετανικές εφημερίδες έγραψαν πρώτες
ότι η απάντηση του Αυξεντίου
ήταν το «Μολών Λαβέ».
Και ότι στο τέλος της 10ωρης μάχης,
χρησιμοποίησαν βόμβες και βενζίνη
για να τον κάψουν ζωντανό στο κρησφύγετό του.

Τ Ι  Ε Ι Χ Α Ν να αντιμετωπίσουν οι «γενναίοι»
του Συντάγματος του Δούκα του Ουέλλιγκτον
στον Μαχαιρά και χρειάστηκαν βενζίνη να το εξουδετερώσουν;

Οι ίδιοι οι Εγγλέζοι ανακοίνωσαν επισήμως
τα ανακαλυφθέντα πλάϊ στο πυρίκαυστο σώμα του Αυξεντίου:

Δύο αυτόματα «Τόμσον»,
έξι γεμιστήρες,
τρία πιστόλια,
τρεις βόμβες εγχωρίου κατασκευής,
86 διάφορες σφαίρες,
μια ζώνη με πιστολοθήκη,
δύο τηλεσκόπια,
τμήμα βόμβας όλμου
και είδη ιματισμού.

Την Δευτέρα 4.3.1957:
«Η Αυτού Εξοχότης ο Κυβερνήτης Στρατάρχης σερ Τζων Χάρτινγκ μετέβη δι’ ελικοπτέρου εις την Μονήν Μαχαιρά δια να διαβιβάση τα προσωπικά του
συγχαρητήρια
εις τα στρατεύματα τα οποία έλαβον μέρος εις την επιτυχή επιχείρησιν»...

Την Κυριακή 3 Μαρτίου 1957 το βράδυ,

το άγγελμα της θυσίας του Σταυραετού του Μαχαιρά
έφτασε και στο πατρικό του στο χωριό Λύση.
Σηκώθηκε η μάνα του η Αντωνού,
έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό,
έβαλε τον σταυρό της
και μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής
βρόντηξε η φωνή της:

«Χαλάλι σου πατρίδα το παιδί μου»!

Ο Σ Ο  ΚΑΙ ΝΑ βασανίζεται η μνήμη δεν μπορεί να θυμηθεί καμιά μάνα κάποιου από τα εκατοντάδες ηρωικά παλικάρια της Εθνικής Φρουράς, της ΕΛΔΥΚ και της Α΄ Μοίρας Καταδρομών που θυσιάστηκαν, εμπράκτως Α Υ Ξ Ε Ν Τ Ι Ω Θ Ε Ν Τ Ε Σ , πολεμώντας το 1974 κατά του Αττίλα εισβολέα – κατακτητή, να φωνάξει το «χαλάλι σου πατρίδα το παιδί μου».

Κι όμως δεν ήταν λίγοι,

Εκείνοι του 1974 που σαν τον Αυξεντίου
στάθηκαν, με το Μολών Λαβέ και
με τα όπλα της πατρίδος τα ιερά,
μαχόμενοι μέχρι την τελευταία τους πνοή
στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες.
Γιατί, άραγε;

Σ Ε ΠΟΙΑ πατρίδα
χαλάλιζε το παιδί της
η μάνα του Αυξεντίου
Τρεις του Μάρτη του 1957;

Ποιο είδος πατρίδας είχε στο μυαλό της η Αντωνού Αυξεντίου,
ώστε απ’ το στόμα της να εξέλθει σε λυσιώτικη μετάφραση
ακέραιο από τον Περικλέους Επιτάφιον το

«περί τοιαύτης ούν πόλεως
μαχόμενοι ετελεύτησαν»
(Θουκιδίδη Β-41.5);

Για τις μανάδες στην Κύπρο, 3.3.1957
ήταν ήδη ψυχή τε και σώματι βιωνόμενη,
μετά βεβαιότητος επικείμενη,
πανάγια κεχαριτωμένη,
ευλογημένη η ερχόμενη,
απελευθερωμένη πατρίδα.
Διότι ζούσαν τον υπέρλαμπρου
ηρωισμού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α.
Όπου, κάθε θυσία, τό ‘ξεραν,
γιγάντωνε το δεντρί της ελευθερίας της.
Και ποια, άραγε, πατρίδα
μπορούσε να ‘ναι τελειότερη
τοιαύτης πόλεως από εκείνην
που για χάρη της, ο ανθός της ανδρείας
και της λεβεντιάς γινόταν αυτοπροαιρέτως
ολοκαύτωμα στον Μαχαιρά
και ανέβαινε στις αγχόνες των Εγγλέζων
περήφανα τραγουδώντας
«απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη
χαίρε, ώ χαίρε ελευθεριά»;
Ενώ, από το 1974 κι έκτοτε, τι άραγε;

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
3.3.2021

ΠΗΓΗ:Λάζαρος Μαύρος
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com