ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ
του Θανάση Παπαδημητρίου.
Συνηθίζουμε να αναφερόμαστε στη ΔΙΑΝΟΗΣΗ και στη ΣΤΑΣΗ που κρατάει τα τελευταία χρόνια, καυτηριάζοντας την όλη «παθητικοποίηση» της και την «αποδοχή των τετελεσμένων»….
Η αλήθεια είναι ότι η διανόηση στη χώρα μας δεν απέκτησε ποτέ έναν πρωτοποριακό ρόλο ώστε να γίνεται σημείο αναφοράς (ούτε στον εθνικό ούτε στον διεθνή χώρο!) στο πεδίο των εναλλακτικών λύσεων, των εναλλακτικών προτύπων. Ελάχιστα είναι τα άτομα που ξεχώρισαν και ξεχωρίζουν…
Αντίθετα η διανόηση μεγαλούργησε στην έκφραση των συναισθημάτων μέσα από το λόγο….
Αλλά ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις των διανοούμενων που προσπάθησαν να διεισδύσουν ουσιαστικά στον πυρήνα της δομής του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους και είναι ακόμα λιγότεροι αυτοί που τόλμησαν να προτείνουν και να χαράξουν εναλλακτικές πορείες.
Τόσο οι κοινωνικές όσο και οι εθνικές αναφορές, σπάνια συνυπάρχουν στα ιδεολογικά ρεύματα που κυριάρχησαν τουλάχιστον στα τελευταία εκατό χρόνια.
Το Έθνος και οι Τάξεις, δομικά ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ αλληλοσυγκρουόμενων μεθόδων ανάλυσης και διαμόρφωσης κοινωνικών ρευμάτων, είναι αυτά που μοιάζουν να βρίσκονται στον αντίποδα της κάθε σκέψης και όχι τυχαία.
Θυμόμαστε ότι από τη σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους, η υποταγή στις τότε αποικιοκρατικές δυνάμεις, αποτελεί μια γενικά αποδεκτή πραγματικότητα.
• Το Ελληνικό Έθνος προσπαθεί να εμβαθύνει στις σχέσεις του με την Ιστορία του. Να βρει και να επανασυνδέσει τα κομμάτια που βρίσκονταν θαμμένα κάτω από το ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
• Οι κοινωνικοί αγώνες βγαίνουν μέσα από τη ανάγκη για επιβίωση, χωρίς όμως να υπάρχουν οι φορείς που θα προτείνουν εναλλακτικά ΠΡΌΤΥΠΑ διοίκησης και παραγωγής. Αυτό θα αρχίσει να αλλάζει στις αρχές του 20 αιώνα. Ήταν η περίοδος που η Επανάσταση στη Ρωσία προκάλεσε τον ενθουσιασμό και γέμισε ελπίδες τους ανθρώπους κυρίως στις βιομηχανικές χώρες, όπου οι συνθήκες των εργαζομένων ήταν τρισάθλιες.
Κάπου εδώ αρχίζει και το δράμα της σύγχρονης Ελληνικής διανόησης…
Η περιχαράκωση σε ένα από τα δυο μπλοκ σκέψης και ιδεολογίας, οδηγεί από την μια στην ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ως κάτι το ΙΔΕΑΤΟ που οφείλει να καθοδηγεί τις σκέψεις, ενώ στην αντίπερα όχθη είναι η ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που μπορεί να εγγυηθεί την διαμόρφωση μιας πιο ανθρώπινης Κοινωνίας.
Το πρόβλημα και στις δυο περιπτώσεις είναι ότι η αφετηρία της σκέψης, βρίσκεται εκτός συνόρων!
Στην περίπτωση όπου το επίκεντρο είναι το ΕΘΝΟΣ, έχουμε μια συσπείρωση των διανοουμένων, όπου η σχέση τους με το εξαρτημένο Ελληνικό κράτος δεν αφήνει να προχωρήσουν σε περαιτέρω εμβάθυνση της ΕΝΝΟΙΑΣ του Έθνους και στο ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ του, τόσο σε επίπεδο πολιτιστικό όσο και κοινωνικό.
Έτσι μπορεί να «βρει στέγη» ο κάθε «μεροκαματιάρης» υμνητής του Συστήματος, που αναμασά τετριμμένες αναφορές στην Ιστορία, αλλά αποφεύγει να εμβαθύνει τη σκέψη στο μέλλον.
Από την άλλη πλευρά οι διανοούμενοι που προτάσσουν την ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ως μέσο ανάλυσης και σύνθεσης, μεταφέρουν ακατέργαστο ένα πρότυπο που δεν έχει καμιά σχέση με την κοινωνία του ανταγωνιστικού καπιταλισμού της Αγγλίας του 19ου αιώνα. Η ανάλυση τους ΑΔΥΝΑΤΕΙ να ερμηνεύσει τη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο άνισα δομημένο παραγωγικό σύστημα και κατά συνέπεια ΑΔΥΝΑΤΕΙ να αντιληφθεί την σύνθεση και τον ρόλο του Έθνους στις εξαρτημένες οικονομίες.
Έτσι από τις κυρίαρχες αντιλήψεις απουσιάζει η ουσιαστική θεώρηση της Ελληνικής δομής και του ρόλου της σε σχέση με τα ξένα κέντρα!
Όντας στα γρανάζια της Ενωμένης Ευρώπης από το 1981, η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ της κυρίαρχης χώρας υποσκελίζει την πραγματικότητα. Οι Έλληνες διανοούμενοι συμπεριφέρονται ως ΙΣΟΤΙΜΟΙ διαχειριστές του κλαμπ των νεοαποικιοκρατών, αδυνατώντας να δουν τις οικονομικές και πολιτικές παραμέτρους, υποβαθμίζοντας τον λόγο των συνεπειών πολλές φορές σε δευτερεύουσες αιτίες, όπως είναι το ευρώ, η έλλειψη τεχνοκρατικής ή κοινωνικής οργάνωσης κλπ.
Η αδυναμία ανάλυσης του Έθνους στα ΣΤΟΙΧΕΙΑ που το συγκροτούν, οδηγεί επίσης στην αδυναμία να προσδιορίσουν τα τμήματα εκείνα που με τη στάση τους αποτελούν το ΑΝΤΙ-ΕΘΝΟΣ και συγκροτούν τις δυνάμεις στήριξης της εξάρτησης της χώρας από τα ξένα κέντρα.
Είναι ακριβώς αυτή η αδυναμία που οδήγησε μια μερίδα της διανόησης να ΑΠΕΜΠΟΛΗΣΕΙ την ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ στις Πρέσπες!!
Σε μια χώρα εξαρτημένη όπως είναι η Ελλάδα, η μόνη λύση είναι η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ με περισσή αυτοπεποίθηση, όλων των κοινωνικών στρωμάτων της χώρας, ανεξάρτητα από ταξική θέση, με στόχο να αντιπροτείνουν το δικό τους συλλογικό όραμα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού ο κοινός λόγος, η κοινή γλώσσα απουσιάζει….
Η Ελληνική διανόηση παρέμεινε και δυστυχώς παραμένει παρατηρητής των ξένων ρευμάτων, των ξένων κινημάτων, και των όποιων απόψεων πέρασαν την πόρτα της χώρας μας. Μέσα στην αδυναμία λόγου που την διακατέχει, έφτασε να ικανοποιείται παρακολουθώντας τα κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία, να εκλιπαρεί για τη νίκη του Τραμπ ή του Μπάιντεν στην Αμερική, ακόμα και να περιμένει ο διάδοχος της Μέρκελ στη Γερμανία να είναι πιο καλός μαζί μας….
Εν κατακλείδι: Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ για να επανέρθει χρειάζεται ουσιαστική πολιτική ανάλυση. Οι δεσμοί εξάρτησης διακοσίων χρόνων για να σπάσουν, απαιτείται να υπάρξει ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ, και θα απαιτηθεί η συμπόρευση των δυνάμεων του Έθνους, όπου και να βρίσκονται πάνω στον πλανήτη..
Να υπάρξει ΜΟΝΤΕΛΟ-πρότυπο, που θα ΣΥΝΘΕΤΕΙ με βάση την ιστορική ταυτότητα των Ελλήνων, τον τόπο, την Ιστορία, την Παιδεία για μια διαφορετική Ελλάδα. Μια Ελλάδα με δικό της αυτόνομο Πολιτικό Κέντρο Αποφάσεων, με δικό της Νομοθετικό Όργανο, με δικό της Σώμα Αντιπροσώπων που θα ελέγχει την εκάστοτε Κυβέρνηση στη βάση του ασυμβίβαστου, για όλα τα μέλη των ανώτατων πολιτικών Οργάνων.
Μια Ελλάδα που θα προτάξει τη συγκρότηση ενός Κοινοβουλίου του Ελληνισμού, το Κοινόν των Ελλήνων.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.