Στη δεκαετία του 1990, οι Σερβοβόσνιοι νικούσαν σε όλα τα μέτωπα. Ο Μιλόσεβιτς όμως δεν ήθελε να μπουν στο Σεράγεβο. Ο Μλάντιτς κάθησε στους γύρω λόφους και πολιορκούσε την πρωτεύουσα της Βοσνίας. Κάπου-κάπου, οι δυνάμεις του έριχναν και κανέναν όλμο.
Αυτό που δεν κατάλαβαν Μλάντιτς και Μιλόσεβιτς, ήταν ότι, κάθε φορά που ένας όλμος έσκαγε στο Σεράγεβο, έδινε την ευκαιρία στις δυτικές τηλεοράσεις να δημιουργήσουν παγκοσμίως την εικόνα των «σφαγέων Σέρβων». Η «εικόνα» αυτή ήταν η κύρια προϋπόθεση που έκανε τελικά δυνατό το αδιανόητο: να βομβαρδίσει το ΝΑΤΟ το Βελιγράδι της αντίστασης και του Τίτο, της αυτοδιαχείρισης και των Αδέσμευτων, στολίδι Ανατολής και Δύσης. (Αυτό ήταν ένα κολοσσιαίο σφάλμα του Μιλόσεβιτς, ένα δεύτερο κολοσσιαίο ήταν επίσης ότι ήλπιζε πως θα έρθουν οι Αμερικανοί να τον βοηθήσουν εναντίον της Γερμανίας. Η Ουάσιγκτων δεν έκανε απολύτως τίποτα όσο οι Γερμανοί κατέστρεφαν, εκτός από τη Σερβία, τη δική τους εικόνα και την Ευρώπη, όπως τώρα καταστρέφουν, εκτός από την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον εαυτό τους. Μετά ήρθε, όχι βέβαια για να σώσει τον Μιλόσεβιτς και τους Σέρβους, τους οποίους αποτέλειωσε, αλλά για να θερίσει τη σπορά και να ξαναγίνει επικυρίαρχη στα Βαλκάνια).
Χωρίς τις «επικοινωνιακές», προπαγανδιστικές «καμπάνιες μίσους» κατά της Σερβίας, του Ιράκ, της Λιβύης, δεν ήταν πολιτικά δυνατές οι στρατιωτικές επιθέσεις της Δύσης που ακολούθησαν. Χωρίς την καμπάνια μίσους και συκοφαντιών κατά της Ελλάδας από τα γερμανικά και ευρύτερα δυτικά μέσα το 2009-10, δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει η οικονομική επίθεση της συμμαχίας Γερμανίας και αγορών και το αδιανόητο της εισόδου του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα, ούτε βέβαια η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία του Χρήματος (όπως παραλείπουν να επισημαίνουν όσοι προτιμούν να εστιάζονται στον μικρό, τη Γερμανία, «νταβατζή» για να βγάζουν λάδι τον μεγάλο και παγκόσμιο).
Ισχύει και το αντίστροφο, οι πόλεμοι του Βιετνάμ και της Αλγερίας δεν κερδήθηκαν μόνο στα πεδία των μαχών, αλλά εξίσου στις πλατείες και τους δρόμους της Ευρώπης και της Αμερικής. Στο εξωτερικό γνώρισε επίσης η ελληνική χούντα τη μεγαλύτερη ήττα και απομόνωση. Από την Επανάσταση του 1821 και δώθε, όλα τα ελληνικά κινήματα προκάλεσαν ένα μεγάλο κύμα συμπάθειας από τα μεγαλύτερα πνεύματα της Ευρώπης, τον Βύρωνα, τον Ουγκώ, τον Ντελακρουά, τον Πικάσο, τον Ελυάρ, τον Καμύ και πάμπολλους άλλους.
Για να μπορέσουν Ελλάδα και Κύπρος, τα δύο κράτη που απέκτησε, στο διάβα της ιστορίας του, ο ελληνικός λαός, να δώσουν με κάποιες πιθανότητες τον «υπέρ πάντων αγώνα» για την ανατροπή των αποικιοκρατικών δεσμών των Δανειακών και Μνημονίων, πέραν πολλών άλλων προϋποθέσεων και μιας σοβαρότατης πολυεπίπεδης προετοιμασίας που απαιτούνται, η αντιμνημονιακή Ελλάδα, προπάντων ο ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουν να πραγματοποιήσουν μια τεράστια, καλά οργανωμένη, υψηλού επιπέδου ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική καμπάνια για την υπεράσπιση Ελλάδας και Κύπρου. Χωρίς τέτοια προσπάθεια, με το σημερινό πολιτικό κλίμα για την Ελλάδα να κυριαρχεί στην Ευρώπη, ο ελληνικός αγώνας είναι εκ των προτέρων καταδικασμένος, η «ομάδα» έχει χάσει προτού μπει στο γήπεδο. ‘Ηδη έχει χαθεί υπερπολύτιμος χρόνος.
Το φθινόπωρο του 2011, ο Μίκης Θεοδωράκης μου έκανε την τιμή να μου αναθέσει τη συγγραφή μιας έκκλησης για τη σωτηρία του ελληνικού και των ευρωπαϊκών λαών (Αυγή, 30.10.2011). Η έκκληση, που έμεινε γνωστή ως «έκκληση Μίκη-Γλέζου» υπεγράφη επίσης από τον Αλέξη Τσίπρα και μια σειρά προσωπικοτήτων από όλη την Ευρώπη, περιλαμβανομένων των ηγετών της ευρωπαϊκής «ριζοσπαστικής αριστεράς». Επί δύο χρόνια ήταν ανηρτημένη στην πρώτη σελίδα της ιστοσελίδας του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και, φοβούμαι, ήταν το μόνο ολοκληρωμένο υλικό εκεί που συνέδεε την ελληνική με την ευρωπαϊκή κρίση, αναδεικνύοντας την κεντρικότητα της ελληνικής καταστροφής για το ευρωπαϊκό θέμα. Δυστυχώς, η ιστοσελίδα του ΚΕΑ παραμένει εξαιρετικά φτωχή για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, έχει ένα σωρό υλικά για διάφορα θέματα, τίποτα όμως που να αντανακλά έστω και από μακριά το βάθος της ελληνικής τραγωδίας.
Είχαμε συμφωνήσει τότε (2011) με τον Θεοδωράκη και τον Τσίπρα, να κάνουμε αμέσως ένα μεγάλο διεθνές συνέδριο στη βάση αυτής της έκκλησης. Αν είχε αρχίσει από τότε μια διεθνής καμπάνια και μια συζήτηση με άλλους Ευρωπαίους, όχι αναγκαστικά της ριζοσπαστικής αριστεράς, ενδεχομένως θα ήταν δυσκολότερο για Βρυξέλλες, Παρίσι και Βερολίνο να παρέμβουν τόσο σκαιά στις εκλογές του 2012, συμβάλλοντας καθοριστικά στο εκλογικό αποτέλεσμα και τη συνέχιση της μνημονιακής καταστροφής, αλλά και, αντιστρόφως, θάπαιρνε κουράγιο κι ο ελληνικός λαός.
Δυστυχώς και τότε και αργότερα, η ελληνική και ευρωπαϊκή αριστερά απέφυγε να δράσει. Έγιναν διάφορες «αντικαπιταλιστικές» συνάξεις, όπως στη Φλωρεντία, την Τυνησία, το Alter Summit στην Αθήνα, βγήκαν διάφορα κείμενα για την κατάσταση στο Μαγκρέμπ, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και πολλά άλλα θέματα. Κανένας όμως, δυστυχώς, δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία να συντάξει δέκα σειρές βρε αδερφέ σε οποιαδήποτε από αυτές τις συγκεντρώσεις, μια δήλωση δηλαδή αγανάκτησης και αλληλεγγύης για τη δολοφονία ενός ευρωπαϊκού λαού και του κράτους του!
‘Εθνος και διεθνισμός
Αξίζει να επισημάνουμε, γιατί περισσεύουν οι ανόητοι και μεταξύ αρκετών στελεχών της αριστεράς, που δηλώνουν ότι το ζήτημα είναι μόνο ταξικό και καθόλου εθνικό, ότι δεν συνιστά κάποιου είδους εθνική προτίμηση το βάρος που πρέπει να αποδίδουμε στην ελλαδική και κυπριακή κατάσταση, αντίθετα, η συμπαράσταση στον ελληνικό λαό θάπρεπε να είναι αντικειμενικά το πρώτιστο καθήκον σήμερα οποιουδήποτε Ευρωπαίου δηλώνει δημοκράτης, αριστερός ή διεθνιστής. Η συνολική πτώση του ελληνικού ΑΕΠ θα φτάσει φέτος το 28%. Μαζί με τους δείκτες της ανεργίας και του κοινωνικού ολοκαυτώματος, απεικονίζει τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του δυτικού καπιταλισμού σε καιρό ειρήνης και τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ελληνική ιστορία με εξαίρεση τη τριπλή φασιστική κατοχή του 1941-44. Στην Κύπρο, η Κομισιόν προβλέπει την εξωφρενική πτώση του ΑΕΠ κατά 16% σε δύο χρόνια, ως αποτέλεσμα των μέτρων που έλαβαν Ευρώπη και ΔΝΤ. Κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος δεν γνώρισε τέτοια επίθεση και καταστροφή (η Ιταλία είναι στη χειρότερη θέση με 8% πτώση του ΑΕΠ).
Δεν έχουμε απλώς δραματική νεοφιλελεύθερη αποδόμηση, αλλά κρυμμένη γεωπολιτική συνιστώσα (επίθεση κατά ενός συγκεκριμένου έθνους, διάλυση των κρατών του, δημιουργία μηχανισμού που μπορεί να καταλύσει ευρύτερη κρίση, πιθανή αποβολή της Ελλάδας και άλλων, διάλυση της ΕΕ στα πιο ακραία σενάρια). Ελλάδα (και Κύπρος εφεξής) υπήρξαν τα πρώτα θύματα μιας γιγάντιας επίθεσης των παγκόσμιων αγορών (των μεγάλων διεθνών, όχι αναγκαστικά ή κυρίως ευρωπαϊκών τραπεζών και λοιπόν χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, σε συμμαχία με τις ιθύνουσες τάξεις της Ευρωγερμανίας) που επιχειρούν να αναδομήσουν όλα τα μεταπολεμικά δεδομένα της Ευρώπης, την ευρωπαϊκή δημοκρατία και το κοινωνικό κράτος. Μόνο στα μέσα διαφέρει αυτό που κάνουν στην Ελλάδα και Κύπρο σήμερα, από αυτό που έκανε ο Φράνκο στην Ισπανία το 1936 και ο Μουσολίνι στην Ελλάδα το 1940. Είναι η βαθιά κατανόηση αυτού του πράγματος που θα δώσει σε μια καμπάνια υπέρ του ελληνικού λαού χαρακτήρα πολύ βαθύτερο μιας απλής εκδήλωσης ανθρωπιστικής αλληλεγγύης, αν, και μόνο αν, πείσουμε ότι «η καμπάνα χτυπάει» για όλη την Ευρώπη.
Σε μια έκκληση που συντάξαμε προς τους αγανακτισμένους πολίτες της Ελλάδας και της Ευρώπης, ως «Κίνημα Ανεξαρτήτων Πολιτών», υπογραμμίζαμε (25.5.2011):
«Δεν σας καλούμε να υποστηρίξετε τον αγώνα μας για λόγους αλληλεγγύης, ούτε γιατί κατάγονται από εδώ ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, ο Περικλής κι ο Πρωταγόρας, οι έννοιες της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της Ευρώπης. Δεν σας ζητάμε ευνοϊκή μεταχείριση γιατί υποστήκαμε, ως χώρα, μια από τις χειρότερες ευρωπαϊκές καταστροφές στη δεκαετία του 1940 και γιατί παλέψαμε με τρόπο υποδειγματικό για να μη νικήσει ο φασισμός στην ήπειρό μας.
«Σας ζητάμε να το κάνετε προς το δικό σας συμφέρον. Αν εσείς επιτρέψετε σήμερα τη θυσία της ελληνικής, της ιρλανδικής, της πορτογαλικής και της ισπανικής κοινωνίας στο βωμό του χρέους και των τραπεζών, γρήγορα θα έρθει η δική σας σειρά. Δεν πρόκειται να ευημερήσετε εν μέσω των ερειπίων των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Εμείς, από τη δική μας πλευρά, αργήσαμε να ξυπνήσουμε, αλλά τελικά ξυπνήσαμε. Ας χτίσουμε από κοινού μια νέα Ευρώπη, δημοκρατική, ευημερούσα, άξια της ιστορίας, των αγώνων και του πνεύματός της. Αντισταθείτε στον ολοκληρωτισμό των αγορών που απειλεί να διαλύσει την Ευρώπη, μετατρέποντάς την σε τρίτο κόσμο, αντιπαραθέτοντας τον ένα ευρωπαϊκό λαό στον άλλο, που καταστρέφει την ήπειρό μας προκαλώντας την επιστροφή του φασισμού».
Το «τελευταίο μίλι» του Τιτανικού
Δυόμισυ χρόνια μετά, το κείμενο αυτό παραμένει δυστυχώς επίκαιρο, και είναι η γραμμή στην οποία μπορεί/πρέπει να βασιστεί ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης. Αλλά δεν υπάρχει πια απεριόριστος, είναι μάλλον λίγος ο χρόνος που απομένει προτού η ελληνική καταστροφή και τραγωδία μπει στην τελική, αποφασιστική, πιθανώς (δεν μπορούμε δυστυχώς να το αποκλείσουμε) αιματηρή φάση της. Πρέπει να γίνει, έστω και την υστάτη, μια γιγαντιαία παλλαϊκή-πανεθνική προσπάθεια να οργανωθεί και προετοιμαστεί, σε επίπεδο προγράμματος και ιδεών, λαίκού κινήματος, διεθνούς κινητοποίησης, με μεγάλη σοβαρότητα, με κινητοποίηση όλων των πατριωτών σε Ελλάδα, Κύπρο και διεθνώς, όπως και των ξένων τυχόν φίλων που μπορούν να βοηθήσουν, χωρίς ιδεολογικο-πολιτικούς αποκλεισμούς, τις μωροφιλοδοξίες, ιδιοτέλεια και μετριοκρατία, που κυριαρχούν ακόμα και τώρα, στο «τελευταίο μίλι» του Τιτανικού, μια συγκροτημένη «εξέγερση» του ελληνικού λαού, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της χώρας, η αποτίναξη των αποικιακών δεσμών που της επιβλήθηκαν.
Ο Τσίπρας ως υποψήφιος του ΚΕΑ
Ο Αλέξης Τσίπρας θα προταθεί ως υποψήφιος Πρόεδρος της Κομισιόν από το συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ελπίζουμε ότι το ελληνικό θέμα, τόσο η καταγγελία του, όσο και η υποστήριξη προς συγκεκριμένες μορφές αντιμετώπισής του, θα είναι κεντρικό τόσο στις αποφάσεις του ΚΕΑ, όσο και στην προεκλογική καμπάνια του υποψηφίου. (Ελπίζουμε επίσης ότι στο συνέδριο θα ψηφιστεί η αναγκαία απόφαση που θα ζητά από τη γερμανική κυβέρνηση να εκπληρώσει επιτέλους το καθήκον της απέναντι στον ελληνικό λαό για τις ανείπωτες, τεράστιες καταστροφές που του προκάλεσε κατά τη διάρκεια του 2ουΠαγκοσμίου Πολέμου και θα αποφασιστεί η οργάνωση σχετικής πανευρωπαϊκής καμπάνιας).
Η ρητορεία του ΚΕΑ οφείλει να φύγει από τον παραπλανητικό σήμερα όρο της «λιτότητας» (αυτό δηλαδή που συμβαίνει στη Γερμανία και τη Γαλλία) που υπαινίσσεται ουσιαστικά ότι αυτό που γίνεται σήμερα είναι ένα σοβαρό, αλλά διορθώσιμο, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, λάθος, αντιμετωπίζοντας με «ριζοσπαστική σοβαρότητα» και την ακρίβεια της αλήθειας, τη «γενοκτονία», την καταστροφή ενός λαού, ενός έθνους, των δύο κρατών του, το κοινωνικό και εθνικό «ολοκαύτωμα» σε Ελλάδα και Κύπρο. Ελπίζουμε να υπάρχουν εντός ΣΥΡΙΖΑ και ΚΕΑ δυνάμεις/πρόσωπα ικανά να το πράξουν. Κανονικά μάλιστα, το ΚΕΑ δεν θάπρεπε να κατέβει ως ΚΕΑ, αλλά να πρωταγωνιστήσει στη σύμπηξη πολύ ευρύτερου μετώπου, με την αναγκαία ευρύτητα και γενναιοψυχία.
Υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο. Η όλη πλατφόρμα της «ριζοσπαστικής αριστεράς» είναι πολύ ανεπαρκής απάντηση στην ευρωπαϊκή κρίση, ιδίως σε ότι αφορά τις πηγές χρηματοδότησης, σε Ελλάδα και Ευρώπη, της «μη λιτότητας», ανεπάρκεια που αντανακλάται στους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς θριάμβους της άκρας δεξιάς. Η παρούσα κρίση δεν αντιμετωπίζεται με καταλόγους συνδικαλιστικών ευχολογίων, «προγράμματα του χασμουρητού» και απλές κεϋνσιανές, σοσιαλδημοκρατικές «διορθώσεις». Αυτό το θέμα θα μας απασχολήσει σε άλλο άρθρο.
konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στον «Δρόμο της Αριστεράς», 27/11 και 7/12/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.