Της Ελένης Σκάβδη
.... Κι εγώ προσηλωμένη στο δικό μου rock, που έμαθα πολύ μικρή να χορεύω, ενδεδυμένη με το μεσάτο σουρωτό φουστανάκι, από λαχανί ταφτά, με φούσκα μανίκι και πολλά μικρά πράσινα κουμπιά στην πλάτη.
Ήταν κάτι σαν αυτό που έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου για "τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει…". Δεν ομιλώ για λαϊκά, αλλά για το "Only you", το Margritta του Πρίσλεϋ, το "Οh, Mr Talimi, Talimi banana" του Χάρρυ Μπελαφόντε και εκείνα τα υπέροχα τραγουδάκια των Πωλ Άνκα, τη Σάντρα Ντη και τον Μπομπυ Ντάρεν. Το rock της δικής μου γενιάς ξεκίνησε από Πρίσλεϋ κι έφτασε μέχρι τους Doors και τους Smith, πέρασε λίγο από Σαββόπουλο και το "Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο" και κατέληξε εδώ, στο πουθενά.
Εκείνη την εποχή βέβαια, των ταφτάδων της UNDRA, που κι αυτή ήταν rock, υπήρχαν Κέννεντυ, Βιετνάμ, Γκάντι, Τίτο, Νιμεϊρι, Χρουτσώφ κ.ά. Τώρα τι rock σύνολα να φτιάξεις με τα υπόλοιπα, κοινώς με τα "απολιφάδια" που έλεγε και η μάνα μου… Ενας ήταν ο Κέννεντυ", φώναζε συχνά μετά τη δολοφονία του κι εγώ απορούσα γιατί γνώριζα από τις ειδήσεις τουλάχιστον πέντε. Τον Τζων, τον Έντυ, τον Ρόμπερτ, την Ρόουζ και τη Τζάκυ… Η μαμά βέβαια ήταν παρασυρμένη από τους μύθους της εποχής, διάβαζε άλλωστε πολύ την εφημερίδα που έφερνε ο πατέρας στο σπίτι και άκουγε ραδιόφωνο… "Σιχαμένο" αποκαλούσε συχνά τον Τζόνσον, ίσως από διαίσθηση, κι άδικο δεν είχε. Πίστευε επίσης πολύ στο Βενιζέλο από οικογενειακή παράδοση και ψήφισε Γιώργο Παπανδρέου το '60, παρά το γεγονός ότι συμφωνούσε απόλυτα με τον όρο "λαοπλάνος" που του απέδιδαν οι φιλενάδες της, από την ΕΡΕ… Η μαμά και οι φίλες της ήταν rock, λοιπόν! Είχαν επιστρατεύσει την εκλογίκευση για την προσωπική τους ισορροπία, αφού ουδέποτε ευδόκησαν μια επανάσταση.
Ήξεραν καλά πως το τοπίο των γυναικών όφειλε πειθαρχία στη νόρμα, και απλά ανάμεσα στο κέντημα και το πλέξιμο που γινόταν κάθε απόγευμα ομοθυμαδόν, έβρισκαν την ευκαιρία να πολιτικολογήσουν κι εγώ να στήσω αυτί για την απαραίτητη μύηση στον μικρόκοσμο του φύλου.
Τίποτε δεν μου άρεσε από εκείνα τα γκρουπ therapy εν τέλει, προτιμούσα τις παρέες του πατέρα -τις αμιγώς ανδρικές- κάτι σαν "διακομματικές επιτροπές" όπου όλα εντός τους συνέβαιναν. Συγκρούσεις, διαφωνίες, αναλύσεις, εκτιμήσεις έως και… φάσκελα! Κι αυτή η συντροφιά ήταν rock. Χωρίς κανένα στοιχείο υπερβολής, χωρίς λαϊκισμό, χωρίς ακρότητες. Εμείς βέβαια, τέκνα εκείνων των διαπλοκών και ομηγύρεων, καταφέραμε να συνεχίσουμε τις "φούρλες" του είδους μέχρις ενός σημείου. Από εκεί και μετά ξεχάσαμε όσα μας έμαθαν και καθίσαμε φρόνιμα στα ωά μας. Όλοι πλην εκείνων που κατάφεραν να γίνουν Δήμαρχοι, βουλευτές, άντε και καθηγητές στα πολυάριθμα πια ΑΕΙ και Α-ΤΕΙ της χώρας…
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Δεν ξέρω ακριβώς. Μου 'ρθε! Όπως σου 'ρχεται ένα πέταγμα κάποια στιγμή, όταν αισθάνεσαι να σε πνίγει το φορτίο του χρόνου κι όταν συνειδητοποιείς τις εκδορές που σου άφησαν κάποιες εμμονές…
Στη θεωρία του rock εξακολουθώ να περιλαμβάνω την Καρέζη, τον Αυλωνίτη, το Λογοθετίδη και τον Αλεξανδράκη… Ήταν το πλαίσιο κείνης της εποχής που μας γέμισε με προσδοκίες, που μας έκανε να πιστεύουμε και να στρατευόμαστε. Τώρα πού να βρεις στοιχεία rock στα βαρύγδουπα ή τα κροκοδείλια, δεν γνωρίζω. Ακόμα και τα μωσαϊκά εξέλιπαν παντελώς από την οικοδομή, μαζί και η τάξη των μωσαϊκατζίδων, που αν υποθέτω σωστά εκσυγχρονίστηκαν κι αυτοί σε… πλακάδες ή μαρμαράδες.
Rock ήταν και οι οικοδόμοι των Αθηνών στη δεκαετία του '70, που έκαναν πιάτσα πρωί - πρωί μπροστά στο Τσαρούχειο καφενείο Νέον, της Ομόνοιας. Είχαν στην πλάτη κολλημένη μια ταμπέλα που έγραφε "500 και μη με ενοχλείτε"! Αυτή λοιπόν η τάξις των "μη με ενοχλείτε" μόνο μη ενοχλημένη δεν έμενε εκείνο τον καιρό, αφού καταιγιστικά οικοδόμησε τις παραλίες του Σαρωνικού, στα "οικόπεδα με φως, νερό, τηλέφωνο και με δόσεις", που πουλούσαν γνωστοί πρώην τσιφλικάδες των Μεσογείων. Κι όλα αυτά "άνευ αδείας" φυσικά, κατά τα γνωστά…
Εμείς εν τέλει ως συνομοταξία ούτε οικόπεδο στο Σαρωνικό ευδοκήσαμε, ούτε μωσαϊκό στο σπίτι. Ένα πανέμορφο πλακάκι προπολεμικό έβγαλε πέρα τη ζωή μας μέχρι το 2000, στο πατρικό, κι ένα παρκετιναρισμένο σανίδι, που μοσχομύριζε στα υπνοδωμάτια… Rock πάψαμε να είμαστε από τότε που δώσαμε το σπίτι αντιπαροχή και πήραμε ως κόρες καθυστερημένη προίκα…
Μόνον ο μπαμπάς εξακολουθούσε να ήταν rock, που κάθε λίγο και λιγάκι στο ευάερο και ευήλιο διαμερισματάκι του με τις βεράντες, τα αίθρια και τα μπάρμπεκιου, αναστέναζε ψιθυρίζοντας: "Τι τα θες τι τα γυρεύεις… Άλλο βεράντα, άλλο αυλή. Άλλο γλάστρα, άλλο παρτέρι. Άλλο πολυκατοικία, άλλο το σπιτάκι σου που είναι μόνο δικό σου"!
Δίκιο είχε… Rock εν τέλει δεν είναι η θεωρία των… σωτηριολόγων, ούτε οι κοκορομαχίες, ούτε τα fake δω μέσα... Ροκιά υψηλής σαφήνειας ήταν η φράση της μάνας μου που την έλεγε συχνά όταν προσηλώνονταν στην τηλεόραση για να ακούσει λογιότατους και μοιραίους να ομιλούν δια τα κυβερνητικοπολιτικά: "Κακόχρονο να 'χουν, που δεν καταλαβαίνουμε τι λένε μορφωμένοι άνθρωποι..."
Αλλά η μαμά δεν κατοικεί πια εδώ για να δει πάλι τηλεόραση και να ακούσει εκείνον τον υπουργάκο που βγήκε προψές στο ΣΚΑ(Ε)Ι κι έλεγε για το τεστ που θα κάνομε ομοθημαδόν οι γέροντες εν Ελλάδι για να δούμε αν αιμορραγούμε εντερικώς. Έλεγε λοιπόν για το τεστ και συμπλήρωνε "το αναφέρω κι ανατριχιάζω"... (αν κατάλαβα καλά ανατρίχιαζε από θαυμασμό για το "επιστημονικό επίτευγμα"). Δεν ήξερε ο αθεόφοβος -κι ας είναι υπουργός της υγείας- ότι η Mayer κοπράνων γινόταν εδώ και τριάντα περίπου χρόνια στα μικροβιολογικά εργαστήρια... Αυτό το ήξερε και η μαμά μου που λόγω ευαισθησιών όλες οι λύπες την "χτυπούσαν" στην κοιλιά κι όλο πήγαινε στο γιατρό της για ...κοιλιακές εξετάσεις. Μεταξύ αυτών έκανε και μια Mayer.
Ας είναι. Η μαμά μου ήταν rock, έλεγε και ωραίες βρισιές, με οσιολογιώτατο τρόπο, όπως κάνουν στην Ικαριά... "Κακόχρονο να μην έχει..." ή το "Ξεσταπιμάνι του"... Η τελευταία λέξη ήταν αποσταγμα της μεγάλης σοφίας των Ικαριωτών για να γλυτώσουν από μια αμαρτία. αντί να κακολογήουν τον σταυρό... Η φράση κατά αρχήν ήταν: " Το ξεστάβρωμά σου..." Και για να καθαρίσουν από οποιαδήποτε στοιχείο της λέξης "σταυρός" τη βρισιά τους, άλλαξαν εν τέλει και το "σταύρωμα" και το έκαναν "πιμάνι". όπου πιμάνι σημαίνει "το τέτοιο..." Το "ξετέτοιο σου" δηλαδή... Αργά και που τα θυμάμαι κι εγώ αυτά τα λόγια... Λέω στα γατιά" Το ξεσταπιμάνι σας...", αχρόνιαγα.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.