Σκηνές του νεοελληνικού δράματος

Από Γιώργος Τασούδης

Παραθέτω σκέψεις πηγαίες, σχεδόν ανεπεξέργαστες. Σκέψεις που προέκυψαν περισσότερο από την εμπειρική θεώρηση των πραγμάτων, παρά από κάποια ενδελεχή επιστημονική ανάλυσή τους, μετερχόμενος π.χ. μεθόδους από την τέχνη της ιστορίας ή της κοινωνιολογίας. Σκέψεις παρ’ όλα αυτά δημόσιες, συνεπώς ανοιχτές στην αμφισβήτηση, τη διόρθωση, τον εμπλουτισμό. Σκέψεις σχετικά με τις, υποκειμενικά καθορισμένες από τον γράφοντα, που όμως δε διεκδικεί την πρωτοτυπία, τέσσερις σημαίνουσες, άρα συντελεσμένες και στο συλλογικό χαραγμένες, σκηνές του νεοελληνικού δράματος, καθώς και για μία επιπλέον, πέμπτη, εν εξελίξει, που φαίνεται να λαμβάνει στις μέρες μας την τελική της μορφή.

Σκηνή 1η

Το νεοελληνικό κράτος, όπως αυτό προέκυψε από την Επανάσταση του 1821, δομήθηκε πάνω στη δολοφονία Καποδίστρια και τα επακόλουθά της. Τη λεγόμενη περίοδο της αναρχίας, τη βαυαρική κηδεμονία, τον σταδιακό εκπροτεσταντισμό δομών και κοινωνίας, που οι «λαμπρές» τους συνέπειες, γίνονται όλο και πιο ευδιάκριτες στο απτό του ελλαδικού βίου.

Σκηνή 2η

Τον διπλασιασμό του ελλαδικού κράτους, κυρίως με τους βαλκανικούς πολέμους, ακολούθησε ο υποδιπλασιασμός του μείζονος ελληνισμού, γεγονός που οριστικοποίησε τον περιορισμό της «οπτικής» μας, το στένεμα του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το γίγνεσθαι, τον υποβιβασμό της οικουμενικής πολίτευσης του ελληνισμού σε επαρχιωτισμό. Ως προς τα προαναφερόμενα συνηθίζω να λέω, ότι ο βασικός πολιτικός πρωταγωνιστής την εν λόγω περιόδου, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, συνέβαλε καθοριστικά στο μεγάλωμα της Ελλάδας και στον αφανισμό του ελληνισμού.

Σκηνή 3η

Η μεταπολίτευση, δηλαδή η περίοδος από την αποκατάσταση της δημοκρατίας μετά τη στρατιωτική χούντα κι εντεύθεν, εδράστηκε πάνω στην απώλεια του 36% της Κύπρου, με την τουρκική εισβολή. Απώλεια τραγική και εξοργιστική συνάμα, την ευθύνη της οποίας μοιράζονται πολλοί: το καθεστώς Ιωαννίδη, ο Μακάριος, οι αποκαταστάτες της δημοκρατίας, ο ξένος παράγοντας. Ζήτημα μέγα που είναι αδύνατον και αδιανόητο να ψηλαφηθεί μόνο μέσα σε λίγες γραμμές.

Σκηνή 4η

Η περίφημη έξοδός μας από τα Μνημόνια και την εθνική οικονομική δυστοκία (φευ και πάλι φευ!), σφραγίστηκε με το ξεπούλημα της Μακεδονίας, μέσω της εθνικά επιζήμιας Συμφωνίας των Πρεσπών.

Σκηνή 5η (υπό διαμόρφωση)

Τώρα, όσον αφορά στην Ελλάδα 2.0. Σύμφωνα με τις ενδείξεις, τη νέα αυτή σκηνή δεν είναι απίθανο να χαρακτηρίσει —ως κορύφωση κι επιστέγασμα— η απεμπόληση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην Αν. Μεσόγειο. Η εκτίμηση εκπηγάζει αφενός από την ομολογία του τ. Υπουργού Εμπορίου της Κύπρου, του αειμνήστου Νίκου Ρολάνδη, (κατόπιν τηλεφωνικής του παρέμβασης στην τηλεοπτική εκπομπή του κ. Νίκου Αργυρόπουλου, «Η Ώρα των Βετεράνων», στον τηλεοπτικό σταθμό BLUE SKY, την 15 Ιουλίου 2011), για πιέσεις που άσκησε το 2001 η κυβέρνηση Σημίτη στην αντίστοιχη κυπριακή, προκειμένου η χάραξη ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου να γίνει 8 ναυτικά μίλια… ανατολικότερα από τη γραμμή επαφής που προέκυψε, βάσει του διεθνούς τρόπου υπολογισμού.

 Η Κύπρος τελικά υπέκυψε στις πιέσεις που της ασκήθηκαν, καθώς αυτές είχαν ως μοχλό πίεσης την προοπτική ένταξής της στην Ε.Ε. Αφετέρου, από τη συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου, για τη χάραξη της μεταξύ τους ΑΟΖ, η οποία καθορίστηκε δυτικότερα του 28ου μεσημβρινού, ο οποίος τέμνει τη Ρόδο και δεν περιλαμβάνει το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελορίζου. Προφανώς, αμφότερες οι προαναφερόμενες συρρικνώσεις, οι οποίες πλήττουν τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου, αφορούν στη δημιουργία ικανού θαλασσίου χώρου που θα αξιοποιηθεί ως κατευναστικό πεσκέσι του επιτήδειου τραμπούκου της περιοχής, της Τουρκίας.

Πριν αλλάξει η κάθε εποχή, πρέπει προηγουμένως να έχει αλλάξει ο άνθρωπος που θα την υποστεί, ώστε ο εγκλιματισμός του να είναι ηπιότερος. Προκειμένου τα προτάγματά της να γίνουν ευκολότερα αποδεκτά, αν όχι να καλωσοριστούν. Κάθε εποχή έχει ανάγκη τον ανθρωπολογικό της τύπο. Για τις τέσσερις πρώτες εποχές/σκηνές, όπως αυτές παρουσιάζονται στο παρόν κείμενο, για λόγους οικονομίας, επέλεξα να μην παραθέσω κάτι χειροπιαστό που να τις συσχετίζει με κάποιον ανθρωπολογικό τύπο. Όμως, για την υπό διαμόρφωση, πέμπτη, εποχή/σκηνή, εκτιμώ τα εξής ολίγα: η υπό διαμόρφωση, λοιπόν, νέα ιστορική σκηνή, φαίνεται να έχει ήδη παράξει τον ανθρωπολογικό της τύπο. Τον χαρακτήρα ανθρώπου που θα την υπηρετήσει.

Κοντολογίς, ο επί 14 χρόνια αδιάλειπτος και με επιστημονικά μέσα οικονομικός (βλ. μνημόνια) και υγειονομικός (βλ. SARS COV-19) εκφοβισμός/εκβιασμός της ελλαδικής κοινωνίας (που συνεχίζεται), έχει διαμορφώσει —ή τέλος πάντων κοντεύει να διαμορφώσει— τον κατάλληλο τύπο ανθρώπου που θα αποδεχτεί, μεταξύ πλείστων όσων λεηλασιών προηγήθηκαν ή έπονται στον κοινωνικό, οικονομικό κ.ο.κ. τομέα, και τη διαφαινόμενη, νέα εθνική μειοδοσία. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του ανθρωποτύπου; Με μία τίμια ματιά γύρω μας κι εντός μας, δε θα δυσκολευτούμε να τα εντοπίσουμε.

Η ζωγραφική παράσταση που συμπληρώνει τη σελίδα ("Μπλε πανί") είναι έργο του Σωτήρη Σόρογκα.

ΠΗΓΗ:https://antifono.gr/skines-tou-neoellinikou-dramatos/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com