Γεώργιου Φίλη
05 Ιουνίου 2020 - 07:30
Τη στιγμή που η Τουρκία φαίνεται να ετοιμάζεται να «παίξει τα ρέστα της» στην περιοχή της Ανατολική Μεσογείου με το απόλυτο υποψήφιο θύμα την χώρα μας και τον Ελληνισμό Ελλάδας και Κύπρου γενικότερα, στην δημόσια συζήτηση ανακυκλώνονται, ευτυχώς όχι από όλους, τρεις απολύτως επικίνδυνες απόψεις αναφορικά με την πολιτική της Τουρκίας απέναντί μας. Πιο συγκεκριμένα ακούμε συνεχώς πως «Με τον Ερντογάν δεν οδηγηθήκαμε ποτέ σε κρίση τύπου Ιμίων» ή «όλα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση και αποπροσανατολισμό της τουρκικής κοινής γνώμης» και φυσικά «οι επόμενοι θα είναι καλύτεροι».
Οι συγκεκριμένες απόψεις είτε προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι είναι γνώστες του επιστημονικού τομέα των Διεθνών Σχέσεων, της Γεωπολιτικής και της τουρκικής πραγματικότητας, είτε πρόκειται απλά για σχολιαστές των τεκταινομένων της χώρας μας έχουν μία κοινή συνισταμένη η οποία σε γενικές γραμμές υποστηρίζει πως «ο Τούρκος Πρόεδρος δεν θέλει να προχωρήσει σε αντιπαράθεση με την χώρα μας, όλα γίνονται για να βγει από την δύσκολη θέση στο εσωτερικό της Τουρκίας και να ενισχυθεί πολιτικά και καλό θα είναι να κάνουμε υπομονή διότι οι επόμενοι θα είναι θετικοί απέναντι στην χώρα μας», άρα για ακόμα μία φορά να μην αντιδράσουμε όπως κάθε χώρα σε αυτόν τον πλανήτη που ζούμε θα έκανε.
Ας προσπαθήσουμε με μία σύντομη ανάλυση να αποδείξουμε το αίολο της τοποθέτησης αυτής, η οποία θέτει σε κίνδυνο την υπόστασή μας ως κράτος με πλήρη εθνική κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα.
Αναφορικά με την πρώτη τοποθέτηση, δηλαδή πως με τον κύριο Ερντογάν στην ηγεσία δεν έχουμε οδηγηθεί σε κρίση τύπου Ιμίων η απάντηση είναι διττή.
Πρώτον, το ότι δεν έχουμε οδηγηθεί δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως δεν θα οδηγηθούμε. Στην πολυετή παρουσία του Τούρκου προέδρου στο προσκήνιο, από το 2002 που το ΑΚΡ ήρθε στην εξουσία μέχρι σήμερα, η πορεία χαρακτηρίζεται από μία μετακίνηση προς τον αυταρχισμό στο εσωτερικό και στην επιθετικότητα και αναθεωρητισμό προς το εξωτερικό. Το σύνθημα του Νταβούτογλου για «πολιτική μηδενικών προβλημάτων» στο εξωτερικό μετατράπηκε με τα χρόνια σε «πολιτική μηδενικών φίλων» και «πολιτική πολέμου έναντι όλων των γειτόνων».
Δεύτερον, το γεγονός πως δεν έχουμε, ακόμα, βιώσει μία θερμή σύγκρουση με την Τουρκία επί Ερντογάν δεν λέει τίποτα και για έναν ακόμα λόγο. Πριν την ανάδειξη του Τούρκου προέδρου στην εξουσία οι εμφανείς διεκδικήσεις της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα… περιορίζονταν στις «γκρίζες ζώνες» βράχων και νησίδων στο Αιγαίο. Με τον Ερντογάν και τη πολιτική που εφαρμόζει η «κληρονομία» του αφήνει έχει να κάνει με ξεκάθαρη διεκδίκηση για την Δυτική Θράκη, μέσω της χρησιμοποίησης του «Εθνικού Όρκου/Συμβολαίου» στην ατζέντα, καθώς και κατοικημένων νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Το μνημόνιο δε με το καθεστώς της Τρίπολης βάζει στην εικόνα ολόκληρη την υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας έως στα δυτικά αυτής, ενώ πλέον βλέπουμε πως η Άγκυρα ρίχνει το βλέμμα της και στην… «Οθωμανική Κρήτη». Όλα αυτά χωρίς φυσικά να λάβουμε υπόψη μας τον υβριδικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει από το 2015 εμφανώς με μισθοφόρους τζιχαντιστές από την Κεντρική Ασία και την περιοχή Ξινγιανγκ της Κίνας (Ουιγούρους) που βαφτίζει μετανάστες, και φυσικά την πειρατεία στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου. Το να συνεχίσει λοιπόν κάποιος να μιλάει για μη-θερμή κρίση με την Τουρκία του Ερντογάν απλά υποτιμάει την νοημοσύνη μας.
Ο δεύτερος αγαπημένος μύθος πως όλα γίνονται για το εσωτερικό της Τουρκίας δεν αντέχει επίσης στην κριτική. Εάν κάποιος λάβει υπόψη του πρώτον την οργανωμένη προσπάθεια της Τουρκίας από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης να την καταστρατηγήσει. Δεύτερον την επιτυχία αυτής της προσπάθειας σε βάθος χρόνου και τρίτον την επίσημη πλέον τοποθέτηση του Τούρκου προέδρου πως θα προσπαθήσει να την… βελτιώσει. Ας λάβουμε υπόψη πως από την Συνθήκη της Λωζάνης αυτό που μένει για να «βελτιωθεί» δεν είναι άλλο από τα σύνορα και το μειονοτικό θέμα στην Ελλάδα διότι πλέον και επί της ουσίας δεν υφίσταται αντίστοιχη Ελληνική κοινότητα στην Τουρκία. Δηλαδή κάθε βελτίωση στα μάτια του Τούρκου προέδρου έχει να κάνει με τα σύνορα με την Ελλάδα αλλά και το στάτους των μουσουλμάνων στην χώρα μας, οι οποίοι για τον κύριο Ερντογάν συμπεριλαμβάνουν και τους… (λαθρο)μετανάστες «αδελφούς μουσουλμάνους». Με άλλα λόγια, η προσπάθεια «Φινλανδοποίησης» της Ελλάδας αποτελεί συστηματική πολιτική της Τουρκίας από το 1924, κάτι το οποίο δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την εσωτερική αντιπαράθεση στην Τουρκία. Απλά, ανά τακτά χρονικά διαστήματα η πολιτική αυτή έχει αυξομειώσεις λόγω της εσωτερικής πραγματικότητας της Τουρκίας, κάτι το οποίο είναι απολύτως φυσιολογικό.
Τέλος, το πλέον ενδιαφέρον όλων είναι να ακούει κάποιος πως «οι επόμενοι θα είναι καλύτεροι». Η απάντηση στο συγκεκριμένο επιχείρημα είναι επίσης ξεκάθαρη. Με βάση τα παραπάνω πρώτον, η Τουρκία ακολουθεί συγκεκριμένη πολιτική ανεξαρτήτως κυβέρνησης ή ιδεολογικών καταβολών της ηγεσίας της. Δεύτερον, η «κληρονομία» του Ερντογάν στους επόμενους εμπεριέχει διεκδικήσεις μέχρι δυτικά της χώρας και πλέον ζητάει κατοικημένα νησιά. Άρα το αυτονόητο είναι κάθε νέα ηγεσία εάν και εφόσον υποτεθεί πως το τωρινό καθεστώς με κάποιο τρόπο θα αποχωρούσε, θα συνέχιζε από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη. Επιπροσθέτως, είναι απορίας άξιο να μην λαμβάνουμε υπόψη την νεοθωμανική πλύση εγκεφάλου σε μεγάλες μάζες του πληθυσμού αλλά και στην ελίτ της χώρας αναφορικά με την «ισχύ» της χώρας, ιδεολόγημα απολύτως συμβατό και με τον Κεμαλισμό κάτι το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε ειδικά μετά τον Ερντογάν, όταν οι αντιλήψεις που περνάει τώρα στο εσωτερικό θα έχουν παγιωθεί ως «πραγματικότητα».
Με άλλα λόγια σε μία υποθετική μετα-Ερντογάν εποχή ένας συνδυασμός Κεμαλικών/Εθνικιστών/Νεοτουρκων με (Παν)Ισλαμιστές/Νεοθωμανούς αναμένεται να καλύψει το κενό. Η ετερόκλητη αυτή ελίτ θα στηριχτεί σε μία νέα παγιωμένη πραγματικότητα στο εσωτερικό (συγκεκριμένη αντίληψη/ιδεολογία για την Τουρκία σε σχέση με την Ελλάδα) για αλλά και στα εξωτερικά ερείσματα (διεκδικήσεις, στρατιωτικές βάσεις, συμφωνίες) που θα έχει αφήσει η παρούσα εξουσία.
Με βάση όλα τα παραπάνω εκτιμάται πως στην χώρα μας θα πρέπει επιτέλους να συζητήσουμε τα περί Τουρκίας χωρίς ιδεολογικές ή πολιτικές παρωπίδες και λαμβάνοντας υπόψη πως η πολιτική του «κατευνασμού» οδηγεί είτε στην εθελοδουλία είτε στην μη αποφυγή θερμής αντιπαράθεσης. Αυτό θέλουμε για εμάς και τα παιδία μας;
*Ο κ. Γεώργιος Φίλης είναι διδάκτωρ Γεωπολιτικής (Durham University, UK), καθηγητής IB στο Κολλέγιο Αθηνών καθώς και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Ledra College, Λευκωσίας. Διδάσκει Γεωστρατηγική στο μεταπτυχιακό του τμήματος Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και στην Σχολή Εθνικής Άμυνας (georgios.filis@hotmail.com)
*Σημείωση: Οι απόψεις των αρθρογράφων αποτελούν προσωπικές θέσεις και δεν αποτελούν τυχόν θέσεις του newshub.gr
ΠΗΓΗ:https://www.newshub.gr/el/apopseis/oi-treis-mythoi-olon-ekeinon-poy-den-theloyn-na-antidrasoyme-stis-prokliseis-tis-toyrkias
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.