Προπαγάνδα για την Προπαγάνδα

“Ο σκοπός της προπαγάνδας είναι να κάνει ορισμένους ανθρώπους να ξεχάσουν ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι, είναι άνθρωποι”. Α. Χάξλεϋ

Η Προπαγάνδα (2012, Βόρεια Κορέα) είναι ένα ντοκιμαντέρ που με τον τίτλο του εξηγεί εκ των προτέρων αυτό που θα ακολουθήσει: μια προπαγάνδα των Βορειοκορεατών ενάντια στην Αμερική.

Η ιστορία πίσω από το ντοκιμαντέρ

Η ταινία πρωτοεμφανίστηκε στο Youtube με υπογράφουσα κάποια Sabina και την εξής περιγραφή: “Σε ένα ταξίδι μου στη Σεούλ με πλησίασαν κάποιοι που ισχυρίστηκαν ότι ήταν αποστάτες από τη Β. Κορέα και μου εμπιστεύτηκαν ένα DVD, το οποίο μου ζήτησαν και να μεταφράσω. Επίσης μου ζήτησαν να το αναρτήσω στο ίντερνετ ούτως ώστε να μπορέσει να φτάσει σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Τέλος συμφωνήσαμε ότι όλα θα γίνουν ανώνυμα για να προστατευτούν οι δικές τους αλλά και η δική μου ταυτότητα.

Αφού άρχισα να μεταφράζω το βίντεο κατάλαβα ότι δεν ήταν προορισμένο για εσωτερική κατανάλωση στην Β. Κορέα. Επιπλέον ότι αυτοί που με προσέγγισαν πιθανότατα δεν ήταν αποστάτες αλλά εργάζονταν για την κυβέρνηση της Β. Κορέας και ο λόγος που απευθύνθηκαν σε εμένα ήταν η φήμη που είχα ως μεταφράστρια. Παρ’ όλα αυτά εξαιτίας του εκπληκτικού περιεχομένου του βίντεο συνέχισα τη μετάφραση. Δεν πιστεύω ότι «συνεργάζομαι» στην προφανή επιδίωξή τους να διαδώσουν την ιδεολογία τους, επειδή τα θέματα που θίγει είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα και θεωρώ ότι πρέπει να μοιραστούν και να συζητηθούν και από άλλους ανθρώπους”.

Το ντοκιμαντέρ που παρουσιάζεται από έναν ανώνυμο Βορειοκορεάτη Καθηγητή ψυχολογίας, είναι καθαρά μια αντι-Δυτική προπαγάνδα που επιτίθεται στην ηθική εξασθένιση, την πολιτική χειραγώγηση και τον υπερ-καταναλωτισμό που χαρακτηρίζουν τον Δυτικό κόσμο. Με κεφάλαια, όπως “Ξαναγράφοντας την Ιστορία”, “Διαφημίζοντας” και η “Λατρεία των Διάσημων” ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια σειρά από τις πιο ντροπιαστικές δυτικές υπερβολές: την παγκοσμιοποίηση και τον “ψυχολογικό πόλεμο” στα χέρια των πολυεθνικών, καταναλωτές με εμμονές στην αγορά “αγαθών” και την αποτυχία της δημοκρατίας. Μετά έρχεται η κουλούρα της “υφαρπαγής” του 1% του πληθυσμού σε βάρος του υπόλοιπου 99%, η ηθική κατάπτωση της Πάρις Χίλτον, ανήθικες εκπομπές στην τηλεόραση, βίαιες ταινίες και παιχνίδια. Προς το τέλος του ντοκιμαντέρ ο ρόλος της Β. Κορέας γίνεται ξεκάθαρος: η χώρα προσφέρεται ως αρχηγείο κατά της καταναλωτικής σκλαβιάς και της απληστίας παγκοσμίως.

Η αληθινή ιστορία πίσω από το “ντοκιμαντέρ”

Η Προπαγάνδα (2012, Ν. Ζηλανδία) είναι μια προσπάθεια 9 χρόνων από τον σκηνοθέτη Slavko Martinov και την ομάδα του. Χωρίς χρηματοδότηση, με κατηγορίες συνεργασίας με τους Βορειοκορεάτες, έρευνες υπηρεσιών της ΝΑS (η CIA της Ν. Κορέας), συνεντεύξεις από αντι-τρομοκρατικές μονάδες και αντίποινα από την καθολική εκκλησία. Ο σκηνοθέτης θέλησε να κάνει μια σπουδή στην προπαγάνδα και μαζί ένα κοινωνιολογικό πείραμα. Η σπουδή στην προπαγάνδα θεώρησε ότι θα ήταν μια άγονη παράθεση όρων και στοιχείων που θα απέτρεπαν και θα κούραζαν τον θεατή με την παράθεσή τους. Έτσι επέλεξε την αποδόμηση της προπαγάνδας φτιάχνοντας μια προπαγάνδα! Προπαγάνδα εις το τετράγωνο δηλαδή. Και ποια χώρα θα επέλεγε αν όχι αυτή για την οποία έχουμε τα λιγότερα στοιχεία και η οποία δέχεται το μεγαλύτερο ποσοστό προπαγάνδας παγκοσμίως χωρίς να έχει την ευκαιρία ποτέ να απαντήσει;

Έτσι κάπως σκέφτηκε ότι η ταινία του μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στην προπαγάνδα εναντίον της Β. Κορέας αλλά και της προπαγάνδας γενικώς. Δημιούργησε μια προπαγάνδα με τα μάτια ενός εξωτερικού παρατηρητή για την ίδια την κουλτούρα την οποία αυτός ο ίδιος βίωνε από μέσα. Και ήταν τόσο καλή που πείθει πολύ εύκολα ότι προέρχεται από τη Β. Κορέα. Είναι τόσο καλοφτιαγμένη προπαγάνδα που σε αναγκάζει (σαν δυτικό) να δεις μέσα από τα μάτια κάποιου τρίτου (υποκειμενικού παρατηρητή) και να αναρωτηθείς για τις πεποιθήσεις σου πάνω στη δομή της κοινωνίας μας από πάνω προς τα κάτω (και όχι από κάτω προς τα πάνω στο οποίο είμαστε προγραμματισμένοι να κάνουμε).

Δεν χρειάζεται να είσαι διανοούμενος για να παρακολουθήσεις την ταινία. Ό,τι και αν υποστηρίζει (αληθινό ή όχι) η αξία της έγκειται στο γεγονός ότι θα σε κάνει να αναρωτηθείς και να συζητήσεις. Για όλα αυτά τα παραπάνω είναι ένας αξιοθαύμαστος παρατηρητής και δημιουργός. Παράλληλα όμως, το σχέδιο του μαζί με την όλη παρουσίαση τον οδήγησαν (ίσως και εν αγνοία του) να διεξάγει ένα μεγάλου μεγέθους κοινωνιολογικό πείραμα με άγνωστες συνέπειες και ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η πανέξυπνη και πρωτότυπη ιδέα του να το πλασάρει σαν αληθινή προπαγάνδα γίνεται πιστευτή ακόμα και σήμερα που είναι γνωστό ότι δεν είναι!

Ο σχολιασμός στα βίντεο που ακόμα υπάρχουν στο ίντερνετ αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Έγινε προηγουμένως νύξη στις οχλήσεις που δέχτηκαν κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της ταινίας. Οι οχλήσεις όμως που ακόμα και σήμερα δέχονται αυτός και τα μέλη του συνεργείου του είναι απίστευτες: κατηγορίες κατασκοπίας, απειλές, απαγόρευση συμμετοχής στη κοινωνία της καθολικής εκκλησίας, η κορεάτικη κοινωνία της Ν. Ζηλανδίας έχει θέσει μέλη του συνεργείου του εκτός, φίλοι δε τους μιλάνε ενώ ακόμα και τα παιδιά του «καθηγητή» δεν γίνονται δεκτά σε Κορεάτικα σχολεία. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ενώ δεν μετανιώνει για τίποτα, λέει ότι πιθανότατα απέτυχε στο να σταματήσει το «κυνήγι των μαγισσών» που πάντα υπάρχει, ενώ θεωρεί και πιθανό το γεγονός ότι χειροτέρεψε τα πράγματα προσπαθώντας να ταρακουνήσει τις πεποιθήσεις των ανθρώπων οι οποίες διαμορφώθηκαν μέσω της προπαγάνδας.

Η ιστορία της ταινίας στα φεστιβάλ

Η ταινία μετά την ελεύθερη διανομή της μέσω ίντερνετ πήρε την πρώτη ευκαιρία της για ένα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στην IDFA (Άμστερνταμ, Νοέμβριος 2012). Οι Ολλανδοί διοργανωτές επικοινώνησαν με την “μυστηριώδη” Σαμπίνα για μια προβολή της. Αυτή δέχτηκε και το όλο εγχείρημα αποκαλύφτηκε λίγες μέρες πριν την πρώτη προβολή της στις αίθουσες των κινηματογράφων. Έκτοτε παρουσιάστηκε πρώτα στην Ιταλία και μετά στην Αμερική αποσπώντας πολλά βραβεία. Σήμερα συνεχίζεται ακόμα να επιλέγεται σε πολλά φεστιβάλ στον κόσμο ενώ έχει γίνει και ειδική έκδοση, από και για την Β. Κορέα, στην οποία έχουν αφαιρεθεί όλες οι αναφορές ότι η ταινία είναι Βορειοκορεάτικης παραγωγής.

Η αξία της ταινίας

Σε ένα κόσμο που πιστεύει ότι μόνο οι άνθρωποι που ζούνε στη Β. Κορέα έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου; Ανυπολόγιστη. Σε ένα κόσμο όπου κυριαρχεί το ψέμα και η υποκρισία;  Ανεκτίμητη Το μήνυμα του ίδιου του σκηνοθέτη; Συνταρακτικό και συνάμα απλό: Το αντίδοτο στην προπαγάνδα είναι “να αμφισβητείς τα πάντα. Ό,τι διαβάζεις, βλέπεις ή ακούς. Είναι ένα απλό πράγμα και όλοι έχουν την ικανότητα να το κάνουν”. @Τρύφων Λιώτας

Προπαγάνδα

Προπαγάνδα είναι η παρουσίαση ενός μηνύματος με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Ετυμολογικά, προπαγάνδα σημαίνει «διάδοση μίας φιλοσοφίας ή άποψης». Ιστορικά, ο όρος χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον εντός πολιτικού συγκειμένου και ιδιαίτερα αναφορικά με συγκεκριμένες κινήσεις που προωθούνται από κυβερνήσεις ή πολιτικές ομάδες. Το modus operandi της προπαγάνδας είναι παρόμοιο με αυτό της διαφήμισης. Για την ακρίβεια, η διαφήμιση μπορεί και να οριστεί ως προπαγάνδα υπέρ κάποιου συγκεκριμένου προϊόντος.

Σκοπός της προπαγάνδας

Σκοπός της προπαγάνδας είναι να αλλάξει δραστικά τις απόψεις των άλλων αντί απλώς να μεταδώσει γεγονότα. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα μπορεί να επιστρατευτεί προκειμένου να προϊδεάσει θετικά ή αρνητικά σε σχέση με κάποια ιδεολογική θέση, αντί να παρουσιάσει την ίδια την θέση. Η προπαγάνδα διαφοροποιείται από την «κανονική» επικοινωνία, επειδή επιδιώκει να διαμορφώσει απόψεις με έμμεσες και συχνά δόλιες μεθόδους. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα συχνά μεταδίδεται με τέτοιον τρόπο ώστε να προκαλεί ισχυρά συναισθήματα και αυτό το κάνει κυρίως με το να υπονοεί παράλογες (μη ενορατικές) σχέσεις μεταξύ ιδεών.

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι ίσως η πιο απροκάλυπτη μέθοδος προπαγάνδας, αφού υπάρχουν πολλές άλλες μέθοδοι, λιγότερο φανερές και μάλιστα δόλιες. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα μπορεί να διαδίδεται έμμεσα. Μπορεί να μεταδίδεται ως εύλογη προκατάληψη εντός μιας φαινομενικά ισορροπημένης και δίκαιης δημόσιας συζήτησης ή επιχειρηματολογίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί ακόμη καλύτερα σε συνδυασμό με την μέθοδο μετάδοσης ειδήσεων των μέσων μαζικής επικοινωνίας.

Ιδού ένα υποθετικό παράδειγμα όπου υποτίθεται ότι αντιπαρατίθενται αντίθετες απόψεις: το γεράκι λέει: «Πρέπει να παραμείνουμε στην πορεία μας»· και το περιστέρι απαντά: «Ο πόλεμος απέβη καταστροφικός και απέτυχε». Τότε το γεράκι αποκρίνεται: «Στον πόλεμο τα πράγματα σπάνια πηγαίνουν ομαλά, και δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε ένα κώλυμα να μειώνει την αποφασιστικότητά μας». Τότε το περιστέρι ανταπαντά: «Τα κωλύματα είναι κωλύματα και οι αποτυχίες είναι αποτυχίες». Όπως φαίνεται από το παράδειγμα, πουθενά δεν εξετάζεται το αν ο πόλεμος είναι τελικά νόμιμος και θεμιτός. Λακωνικά, συνοπτικά και απλουστευτικά σχόλια ονομάζονται sound bites. Όταν σε έναν δημόσιο διάλογο (που να αφορά ένα ζήτημα υπό επιχειρηματολογία που πράγματι να χρήζει διαλόγου) οι συνδιαλεγόμενοι εκφέρουν επιχειρήματά που πηγάζουν από τις ίδιες βασικές προϋποθέσεις, αλλά δίνουν την εντύπωση ότι πρεσβεύουν αντίθετες απόψεις, τότε ο διάλογος εμμέσως κατηχεί αυτές τις προκαταλήψεις ως απρόσβλητες αλήθειες, καθιστώντας τις κοινώς αποδεκτά δεδομένα για το εν λόγω ζήτημα.

Η μέθοδος της προπαγάνδας είναι επίσης βασική όσον αφορά και το τι θα σημαίνει «προπαγάνδα» σε κάθε περίπτωση. Ένα μήνυμα δεν πρέπει να είναι απαραιτήτως ψευδές για να αποτελεί προπαγάνδα. Στην πραγματικότητα, τα μηνύματα της σύγχρονης προπαγάνδας δεν είναι κραυγαλέα ψευδή. Ωστόσο, ακόμη και αν το μήνυμα μεταδίδει μόνον «αληθείς» πληροφορίες, αυτές συνήθως περιέχουν φατριακούς προϊδεασμούς και δεν εκθέτουν το μήνυμα με πλήρη και ισορροπημένο τρόπο.

Ένα επιπρόσθετο χαρακτηριστικό της προπαγάνδας είναι ό μεγάλος όγκος της. Δηλαδή, ένας προπαγανδιστής μπορεί να προσπαθήσει να επηρεάσει τις γνώμες με το να κάνει το μήνυμά του να ακουστέι σε όσο περισσότερα μέρη γίνεται και όσο πιο συχνά γίνεται. Σκοπός αυτής της προσέγγισης είναι (α) να ενισχύσει τις ιδέες του μέσω επανάληψης και (β) να καταπνίξει όλες τις εναλλακτικές ιδέες. Στα ελληνικά, η λέξη «προπαγάνδα» φέρει έντονα αρνητική (καθώς και πολιτική) χροιά, μολονότι αυτό δεν ίσχυε πάντοτε.

Είδη προπαγάνδας

Το modus operandi της προπαγάνδας είναι παρόμοιο με αυτό της διαφήμισης. Για την ακρίβεια, η διαφήμιση μπορεί και να οριστεί ως προπαγάνδα υπέρ κάποιου συγκεκριμένου προϊόντος. Η λεξη προπαγάνδα αφορά κυρίως πολιτικούς ή εθνικιστικούς σκοπούς και την προώθηση αντιστοίχων ιδεών. Η προπαγάνδα σχετίζεται επίσης με εκστρατείες πληροφόρησης από μέρους των κυβερνήσεων, οι οποίες στοχεύουν στην προώθηση ή στην αποθάρρυνση συγκεκριμένων πρακτικών (βλέπε χρήση ζωνών ασφαλείας, κάπνισμα, κλπ). Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, ο χαρακτήρας της προπαγάνδας παραμένει πολιτικός. Η προπαγάνδα μπορεί να λαμβάνει χώρα με φυλλάδια, αφίσες, μέσω τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών ή και άλλων μέσων.

Εντός στενότερων σημειολογικών πλαισίων, ως προπαγάνδα εννοείται ένα σύνολο πληροφοριών οι οποίες είναι επίτηδες παροδηγητικές ή ψευδείς, προκειμένου να υποστηρίξουν πολιτικές σκοπιμότητες ή να προστατεύσουν τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν την εξουσία. Ο προπαγανδιστής επιδιώκει να μεταλλάξει τον τρόπο με τον οποίο το ευρύ κοινό αντιλαμβάνεται ένα ζήτημα ή μία ορισμένη κατάσταση, ώστε οι αντιδράσεις και οι προσδοκίες του να εξυπηρετούν πλέον τα συμφέροντα της οντότητας που αντιπροσωπεύει ο προπαγανδιστής. Ως τέτοια, η προπαγάνδα συνάδει με την λογοκρισία, η οποία επιτυγχάνει τον ίδιο στόχο με την διαφορά ότι δεν επιδιώκει να γεμίσει την διάνοια του κοινού με «εγκεκριμένες» πληροφορίες, αλλά εμποδίζει την μετάδοση αντιμαχόμενων ιδεολογιών.

Αυτό που ξεχωρίζει την προπαγάνδα από άλλες μορφές συνηγορίας είναι ότι ο προπαγανδιστής είναι πρόθυμος να αλλάξει την άποψη του κοινού μέσω σύγχυσης και εξαπάτησης και όχι μέσω πειθούς και κατανόησης. Επιπλέον, οι ηγέτες κάποιας οργάνωσης μπορεί να γνωρίζουν ότι οι πληροφορίες είναι μονόπλευρες ή αναληθείς αλλά αυτό ίσως δεν ισχύει για τα μέλη της οργάνωσης που συμμετέχουν στην διάδοση της προπαγάνδας.

Σε ό,τι αφορά τις θρησκευτικές αποχρώσεις του, ο όρος «προπαγάνδα» χρησιμοποιείται ευρέως σε διαξιφισμούς αναφορικά με νέα θρησκευτικά κινήματα τόσο από τους υπερασπιστές όσο και από τους διώκτες τους. Οι τελευταίοι τα αποκαλούν σέκτες/αιρέσεις. Οι ακτιβιστές των αντισεκταριάνιστικών/αντιαιρετικών κινημάτων κατηγορούν τους ηγέτες των θεωρούμενων αιρέσεων ότι χρησιμοποιούν προπαγάνδα προκειμένου να προσυλητίσουν οπαδούς. Κάποιοι κοινωνιολόγοι, όπως ο Τζέφρι Χάντεν και οι επιστήμονες της CESNUR κατηγορούν το αντι-αιρετικό κίνημα, καθώς και τα πρώην μελή αποκαλούμενων αιρέσεων, τα οποία έγιναν στεντόρειοι κριτικοί τους, ότι οι κατηγορίες τους στερούνται βάσης.

Τεχνικές διάδοσης προπαγάνδας

Τυπικά για τη διάδοση προπαγανδιστικών μηνυμάτων χρησιμοποιούνται ειδησεογραφικά πρακτορεία, κυβερνητικές δηλώσεις και αναφορές, ιστορικές αναθεωρήσεις, junk science, βιβλία, φυλλάδια, προπαγανδιστικές ταινίες, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και αφίσες. Στην περίπτωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης προπαγανδιστικά μηνύματα μπορούν να διαδοθούν μέσω ειδήσεων, ενημερωτικών αλλά και άλλων εκπομπών, καθώς και διαφημιστικών μηνυμάτων.

@Ion Maggos /2012

ΠΗΓΗ:http://terrapapers.com/