Περιπατητική σπουδή στή «Γραμμή τοῦ ὁρίζοντος τοῦ Χρήστου Βακαλόπουλου.
«Αὐτή τή στιγμή λείπει» ἐπιστρέφει ἀναχωρώντας, χωρίζοντας. Σώζει τό σχίσμα. Σπάει τήν πολιορκία τοῦ γνωστοῦ, ἀνοίκειου γιά τήν ἑλληνική ψυχή κόσμου.
«Αὐτό τό πράγμα πού δια-σκεδάζει τά δικαιώματά τους…δέν εἶναι μουσική…δέν θέλουν νά τό παραδεχτοῦν γιατί θά ἀκούσουν τούς ἤχους καί θά τρελαθοῦν». Θά ἀφουγκραστοῦν τή σιωπή, τήν κλήση καί τήν ἀστοχία τους. Κινδυνεύουν και θορυβοῦν.
«Εἶναι θέμα ἐσωτερικό τό μαύρισμα» καί τό φῶς ἐπίσης. Μόνο πού τό φῶς χρειάζεται ρίζα, τό μαύρισμα ὄχι.
Μιά φορά καί ἕναν εὐλογημένο καιρό ἡ ἀναπνοή τοῦ αἰωνίου καί ἡ ἀναπνοή τῶν ἀνθρώπων ἦταν τό ἴδιο πράγμα. Μετά ἔγινε ἡ ἀπόβαση τῶν συμμαχικῶν ἐκσυχρονιστῶν καί τό «νικηφόρο…ἀδηφάγο παρόν» κατάπιε τό Κυριακοδρόμιο τοῦ βίου. Χωρίζει, δέν ἀντέχει γάμο χωρίς ὕπαρξη. Μεγάλο μυστήριο ὁ νόστος, σέ τραβᾶ στό καθολικό, στό μή ἀνταλλάξιμο ΕΝ τῆς κλήσεως.
«Δέν ἀναγνωρίζει τίποτα» ἔχει εὐνουχιστεῖ ἀπό τό μυστήριο πού ἔδινε σέ κάθε ἀνατολή καί δύση διαφορετικό ψυχικό ἀναβαθμό. Κάποτε ἔνιωθε πώς τό φῶς κοκκίνιζε γιά νά δηλώσει συγγένεια μέ τό αἷμα καί πώς ἔσκυβε νά μεταλάβει πνεῦμα στά ἔγκατα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Τώρα ψυχρές ἄτεγκτες ὀθόνες καταπίνουν τό φῶς καί τό ξερνοῦν σκοτάδι.
«Ἕνα ἀδηφάγο μετά», ξεδιάντροπα λάγνο, κάνει τούς πάντες καί τά πάντα ἀνύπαρκτα. Τό ἐν τῷ ΑΕΙ ΝΥΝ δέν ἦταν θνησιγενές ἀλλά σέ πληροφοροῦσε γιά τή μυστική ἀφθαρσία σου. Μέ αὐτή μπόλιαζες τούς αἰῶνες. Τώρα τά «ψέματα ἀπέκτησαν φωτογένεια» καί λανσάρονται ὡς ἡδονικές φιλαυτίες δίχως ἀναστάσιμη φωτοπρέπεια.
Εἶναι γιά αὐτό πού «ψάχνει μιά εἰκόνα», ἔνα ζωντανό μίτο ὕπαρξης. «Ἄνθρωποι ἄλλων ἐποχῶν» γονεῖς, συγχωριανοί ἦταν πάντα ἐκεῖ, ἀνάβαν τή μνήμη της, «τήν ἔχουν βρεῖ τήν εἰκόνα…τήν φύλαγαν γιά λογαριασμό της». Τούς ἀντιπάλευαν οἱ «παραθεριστικές ἐκκαθαριστικές ἐπιχειρήσεις» καί τό ιλουστρασιόν αἶμα τῶν διαφημιστικῶν, «τούς ἔδειχναν τό παρόν» μά ευλαβικά «ἐκεῖνοι παραμένουν μέ σκαμμένο τό πρόσωπο». Σέ βαθιές ρυτίδες οἱ ἱεροί αἰῶνες πάνω τους, τά χωροῦν ὅλα κι ὅλους σέ ἕναν καθολικό, καθαρτικό ἐναγκαλισμό. Ἤξεραν ὅμως, πώς ἔπρεπε μέ μακροθυμία νά περιμένουν ὅπως ὁ Πατέρας τόν ἄσωτο.
«Ὁ κόσμος ὀφείλει νά γίνει χαοτικός καί ν’ ἀλλάζει συνέχεια…Κάποτε θά ἔρθει ἡ ὥρα νά γίνουν ὅλα ἀκόμη πιό γρήγορα καί νά μήν μείνει τίποτα πού νά…ἀναγνωρίζει κάτι ἀπό τόν ἑαυτό του». Κάποτε ἠ τεχνική νοημοσύνη θά ἀπορρίψει τόν ἀνθρώπινο νοῦ, θά καυτηριάσει τήν ἐσώτατη πηγή τῆς μνήμης καί τή συμπάσχουσα καρδία. Θά ἐκτοπίσει τόν μαρμαρωμένο βασιλιά ὥστε νά μήν ξαναλειτουργήσει «μέ χρόνους μέ καιρούς» ἡ τοῦ Θεοῦ Σοφία τ’ ἀνθρώπινα.
Στή μακρινή γραμμή τοῦ ὀρίζοντος «ἡ Ἔφεσος ἀναπνέει κλεφτά» γιατί Διεθνή Συμβούλια ἀσελγοῦν πάνω στό σῶμα της. Στήν ἀτραξιόν των χρηματιστηρίων πρέπει οἱ μυστικές ἀνάσες ὅταν δέν βομβαρδίζονται νά βαλσαμώνονται. «Εἶναι πολύ εὔκολο νά παρουσιάσεις τήν Ἑλλάδα σάν Τουρκία» τώρα πού μέ ἀπίστευτη τηλεοπτική δεξιοτεχνία ὑπηρετοῦν «τό ἀπολύτως τίποτα».
«Αὐτή τή στιγμή λείπει» ἐκ τῶν ἔνδον ζυγίζει τή μοίρα τοῦ κόσμου στόν χωρισμό της. Τό χαμένο κέντρο, τό μυστικό συναξάρι, «τό χαμένο νῆμα», τό φυτίλι πού τέντωνε ἡ γερόντισσα γιαγιά μπροστά στό τζάκι ἀνάμεσα σέ δυό καρέκλες πλάθοντας πάνω του μελισσοκέρι γιά νά φωτίσει τό «δόξα σοι τῷ δείξαντι τό φῶς» μετουσιώνεται στό στενοσόκακο τῆς ἀντίληψής σέ ἀρτηρία καί ἀτραπό ἐπιστροφῆς.
«Κάποτε τό κέντρο τοῦ κόσμου βρισκόνταν παντοῦ», τώρα πού «ὅλα τά μέρη βρίσκονται χιλάδες χιλιόμετρα μακριά ἀπό τό κέντρο τοῦ κόσμου», ἡ ἀπόσταση αὐτή ἔγινε ὁ νεκροθάφτης τῆς πραγματικῆς ζωῆς καί «σέ ἐμποδίζει νά κοιμηθείς».
«Αὐτή τή στιγμή λείπει» ἀπό τή νοοτροπία πού ἀφοδεύει καί τή ζωή πού αὐτοκτονεῖ τήν ὕπαρξη. «Ἦταν τό μεγαλύτερο ἀπό ὅλα τά θαύματα ὅτι ὑπῆρχαν ἀκόμα…ἄνθρωποι ἄλλων ἐποχῶν καί τούς δείχνουν τόν δρόμο», πού παραμένουν παρόντες οἱ ταπεινοί αἰῶνες πού μετουσιώνουν τή λήθη καί τόν πόνο σέ ἐφαλτήριο μύθο.
Ἀπό τό ἱερό βῆμα τοῦ λαβωμένου «ταμείου» της αὐτή τή στιγμή μιά Ἑλληνίδα ἐπιστρέφει.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Μικρή πατρίδα”) είναι έργο της Αγάπης Φεσατίδου-Ψαράκη.
ΠΗΓΗ:https://antifono.gr/en-to-tis-yparxis-tameio/?fbclid=IwAR0zgg_e64vwwRAZSRSij0YW5AyeFVZZhwyFuexddhWqC8GHVsnaWDKauuI
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
«Αὐτό τό πράγμα πού δια-σκεδάζει τά δικαιώματά τους…δέν εἶναι μουσική…δέν θέλουν νά τό παραδεχτοῦν γιατί θά ἀκούσουν τούς ἤχους καί θά τρελαθοῦν». Θά ἀφουγκραστοῦν τή σιωπή, τήν κλήση καί τήν ἀστοχία τους. Κινδυνεύουν και θορυβοῦν.
«Εἶναι θέμα ἐσωτερικό τό μαύρισμα» καί τό φῶς ἐπίσης. Μόνο πού τό φῶς χρειάζεται ρίζα, τό μαύρισμα ὄχι.
Μιά φορά καί ἕναν εὐλογημένο καιρό ἡ ἀναπνοή τοῦ αἰωνίου καί ἡ ἀναπνοή τῶν ἀνθρώπων ἦταν τό ἴδιο πράγμα. Μετά ἔγινε ἡ ἀπόβαση τῶν συμμαχικῶν ἐκσυχρονιστῶν καί τό «νικηφόρο…ἀδηφάγο παρόν» κατάπιε τό Κυριακοδρόμιο τοῦ βίου. Χωρίζει, δέν ἀντέχει γάμο χωρίς ὕπαρξη. Μεγάλο μυστήριο ὁ νόστος, σέ τραβᾶ στό καθολικό, στό μή ἀνταλλάξιμο ΕΝ τῆς κλήσεως.
«Δέν ἀναγνωρίζει τίποτα» ἔχει εὐνουχιστεῖ ἀπό τό μυστήριο πού ἔδινε σέ κάθε ἀνατολή καί δύση διαφορετικό ψυχικό ἀναβαθμό. Κάποτε ἔνιωθε πώς τό φῶς κοκκίνιζε γιά νά δηλώσει συγγένεια μέ τό αἷμα καί πώς ἔσκυβε νά μεταλάβει πνεῦμα στά ἔγκατα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Τώρα ψυχρές ἄτεγκτες ὀθόνες καταπίνουν τό φῶς καί τό ξερνοῦν σκοτάδι.
«Ἕνα ἀδηφάγο μετά», ξεδιάντροπα λάγνο, κάνει τούς πάντες καί τά πάντα ἀνύπαρκτα. Τό ἐν τῷ ΑΕΙ ΝΥΝ δέν ἦταν θνησιγενές ἀλλά σέ πληροφοροῦσε γιά τή μυστική ἀφθαρσία σου. Μέ αὐτή μπόλιαζες τούς αἰῶνες. Τώρα τά «ψέματα ἀπέκτησαν φωτογένεια» καί λανσάρονται ὡς ἡδονικές φιλαυτίες δίχως ἀναστάσιμη φωτοπρέπεια.
Εἶναι γιά αὐτό πού «ψάχνει μιά εἰκόνα», ἔνα ζωντανό μίτο ὕπαρξης. «Ἄνθρωποι ἄλλων ἐποχῶν» γονεῖς, συγχωριανοί ἦταν πάντα ἐκεῖ, ἀνάβαν τή μνήμη της, «τήν ἔχουν βρεῖ τήν εἰκόνα…τήν φύλαγαν γιά λογαριασμό της». Τούς ἀντιπάλευαν οἱ «παραθεριστικές ἐκκαθαριστικές ἐπιχειρήσεις» καί τό ιλουστρασιόν αἶμα τῶν διαφημιστικῶν, «τούς ἔδειχναν τό παρόν» μά ευλαβικά «ἐκεῖνοι παραμένουν μέ σκαμμένο τό πρόσωπο». Σέ βαθιές ρυτίδες οἱ ἱεροί αἰῶνες πάνω τους, τά χωροῦν ὅλα κι ὅλους σέ ἕναν καθολικό, καθαρτικό ἐναγκαλισμό. Ἤξεραν ὅμως, πώς ἔπρεπε μέ μακροθυμία νά περιμένουν ὅπως ὁ Πατέρας τόν ἄσωτο.
«Ὁ κόσμος ὀφείλει νά γίνει χαοτικός καί ν’ ἀλλάζει συνέχεια…Κάποτε θά ἔρθει ἡ ὥρα νά γίνουν ὅλα ἀκόμη πιό γρήγορα καί νά μήν μείνει τίποτα πού νά…ἀναγνωρίζει κάτι ἀπό τόν ἑαυτό του». Κάποτε ἠ τεχνική νοημοσύνη θά ἀπορρίψει τόν ἀνθρώπινο νοῦ, θά καυτηριάσει τήν ἐσώτατη πηγή τῆς μνήμης καί τή συμπάσχουσα καρδία. Θά ἐκτοπίσει τόν μαρμαρωμένο βασιλιά ὥστε νά μήν ξαναλειτουργήσει «μέ χρόνους μέ καιρούς» ἡ τοῦ Θεοῦ Σοφία τ’ ἀνθρώπινα.
Στή μακρινή γραμμή τοῦ ὀρίζοντος «ἡ Ἔφεσος ἀναπνέει κλεφτά» γιατί Διεθνή Συμβούλια ἀσελγοῦν πάνω στό σῶμα της. Στήν ἀτραξιόν των χρηματιστηρίων πρέπει οἱ μυστικές ἀνάσες ὅταν δέν βομβαρδίζονται νά βαλσαμώνονται. «Εἶναι πολύ εὔκολο νά παρουσιάσεις τήν Ἑλλάδα σάν Τουρκία» τώρα πού μέ ἀπίστευτη τηλεοπτική δεξιοτεχνία ὑπηρετοῦν «τό ἀπολύτως τίποτα».
«Αὐτή τή στιγμή λείπει» ἐκ τῶν ἔνδον ζυγίζει τή μοίρα τοῦ κόσμου στόν χωρισμό της. Τό χαμένο κέντρο, τό μυστικό συναξάρι, «τό χαμένο νῆμα», τό φυτίλι πού τέντωνε ἡ γερόντισσα γιαγιά μπροστά στό τζάκι ἀνάμεσα σέ δυό καρέκλες πλάθοντας πάνω του μελισσοκέρι γιά νά φωτίσει τό «δόξα σοι τῷ δείξαντι τό φῶς» μετουσιώνεται στό στενοσόκακο τῆς ἀντίληψής σέ ἀρτηρία καί ἀτραπό ἐπιστροφῆς.
«Κάποτε τό κέντρο τοῦ κόσμου βρισκόνταν παντοῦ», τώρα πού «ὅλα τά μέρη βρίσκονται χιλάδες χιλιόμετρα μακριά ἀπό τό κέντρο τοῦ κόσμου», ἡ ἀπόσταση αὐτή ἔγινε ὁ νεκροθάφτης τῆς πραγματικῆς ζωῆς καί «σέ ἐμποδίζει νά κοιμηθείς».
«Αὐτή τή στιγμή λείπει» ἀπό τή νοοτροπία πού ἀφοδεύει καί τή ζωή πού αὐτοκτονεῖ τήν ὕπαρξη. «Ἦταν τό μεγαλύτερο ἀπό ὅλα τά θαύματα ὅτι ὑπῆρχαν ἀκόμα…ἄνθρωποι ἄλλων ἐποχῶν καί τούς δείχνουν τόν δρόμο», πού παραμένουν παρόντες οἱ ταπεινοί αἰῶνες πού μετουσιώνουν τή λήθη καί τόν πόνο σέ ἐφαλτήριο μύθο.
Ἀπό τό ἱερό βῆμα τοῦ λαβωμένου «ταμείου» της αὐτή τή στιγμή μιά Ἑλληνίδα ἐπιστρέφει.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Μικρή πατρίδα”) είναι έργο της Αγάπης Φεσατίδου-Ψαράκη.
ΠΗΓΗ:https://antifono.gr/en-to-tis-yparxis-tameio/?fbclid=IwAR0zgg_e64vwwRAZSRSij0YW5AyeFVZZhwyFuexddhWqC8GHVsnaWDKauuI
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.