Την 01/05/2023, το Γραφείο Τύπου της Χριστιανικής Δημοκρατίας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
Η Εργατική Πρωτομαγιά προέρχεται από τις πρώτες προσπάθειες των εργαζομένων να διεκδικήσουν ορισμένα θεμελιώδη δίκαιά τους έναντι της εργοδοσίας της εποχής εκείνης, δηλαδή τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Σικάγο του 1886.
Στη χώρα μας, αντίστοιχη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε από εργάτες αλλά και Έλληνες σοσιαλιστές το 1893. Αξιοσημείωτη είναι η επίδραση των χριστιανικών ιδεών στους τότε (μη-μαρξιστές) σοσιαλιστές, εφόσον αυτοί είχαν συνθήματα όπως “εις δι’ έκαστον και έκαστος δι’ ένα”(=Ένας για όλους και όλοι για ένα”!)
Στις μέρες μας, η κατάσταση των ανθρώπων που ζουν από τη δουλειά τους είναι οικτρή και εξοργιστική. 13 ολόκληρα χρόνια μετά την είσοδο στα μνημόνια με τον μοιραίο ΓΑΠ του 44%, η επίσημη ανεργία της χώρας μας βρίσκεται να είναι διπλάσια των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο 11,6%. Για να δοθεί ένα μέτρο σύγκρισης, η ανεργία στη Χιλή το 1973 πριν το πραξικόπημα Πινοσέτ ήταν στο 3% (όσο είναι σήμερα στη Γερμανία), ενώ η επίσημη ανεργία στα επόμενα χρόνια έφτασε το εξαπλάσιο 18.9% του 1982.
Σήμερα, εν έτει 2023, το αφορολόγητο όριο ακόμη βρίσκεται κοντά στις €8500 και ο κατώτατος μισθός μόλις ξανανέβηκε -προεκλογικά- στις ονομαστικές τιμές του 2005.
Η Ελλάδα έχει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό ανέργων στην Ε.Ε. μετά από την Ισπανία (11.6%) και επίσης έχει 36% του εργατικού δυναμικού της με υψηλότερα τυπικά προσόντα από τις αντίστοιχες δουλειές τους.
Η επίσης μοιραία κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φροντίσει ώστε η ακρίβεια να ροκανίσει ένα μεγάλο ποσοστό του πενιχρού εισοδήματος των ελληνικών νοικοκυριών. Η κυβέρνηση αυτή στάθηκε παντελώς -όχι ανίκανη αλλά- χωρίς θέληση να ελέγξει κατά στοιχειώδη τρόπο τα ολιγοπώλια, τα οποία εκτόξευσαν τις τιμές κατά βούληση, σε ενέργεια και άλλους κρίσιμους τομείς για το λειτουργικό κόστος. Αποτέλεσμα, το ψωμί να έχει 1,20€, το φτηνότερο τυρί τα 7-8€ το κιλό, σε μια αύξηση που φτάνει ως και το 40 ή και 60% σε ορισμένα βασικά είδη. Αποκοίμιζε τον απλό άνθρωπο με προσβλητικούς ισχυρισμούς ότι τάχα δεν ξέρει πώς προκύπτει ο πληθωρισμός (αντιπρόεδρος Άδ. Γεωργιάδης).
Ως Χριστιανοί, το εργατικό ζήτημα είναι κορυφαίας σπουδαιότητας για εμάς. Πρόκειται για ένα δομικό πρόβλημα που έχει το αστικό σύστημα, το οποίο αφήνει τον κάτοχο κεφαλαιουχικής ιδιοκτησίας να αλωνίζει και θέτει τον εργαζόμενο άνθρωπο υπό το “έλεός” του. Σύμφωνα με τον Αγ. Νικόλαο Βελιμίροβιτς, ο καπιταλιστής έχει τη νιχιλιστική νοοτροπία του ακόρεστου πλεονέκτη, όπου καμιά αξία πέραν της αυθαιρεσίας του δεν υπάρχει: «Εγώ ανέκαθεν αισθανόμουν βαθιά περιφρόνηση απέναντι στους αδύναμους καί πεινασμένους ανθρώπους, πού ζητούν μια αλλαγή οικονομική καί νομική, η οποία θα έδινε καί σ’ αύτούς ψωμί καί δικαιώματα τόσα όσα έχει καί κάθε αριστοκράτης». Η παράδοση της Εκκλησίας μιλάει με τα σκληρότερα λόγια για τους πλεονέκτες και αποστερητές του δίκαιου μισθού των εργατών του οποίους εξαρχής θεωρεί ως δολοφόνους: “εκχέων αίμα ο στερών μισθόν μισθίου”.
Στην εκκλησιαστική και πατερική παράδοση, ο πλούσιος είναι κατά κανόνα άνομος (κατά Θεόν) και άδικος και, σύμφωνα με τον ορισμό της κλοπής που δίνει ο Γρηγόριος Νύσσης στους κανόνες του, που έχουν επικυρωθεί από Οικουμενική Σύνοδο, πλουτίζει από τα κλοπιμαία των υπολοίπων. Εάν και στο μέτρο που υπάρχουν φτωχοί ανάμεσά μας, αυτό σημαίνει ότι από τις κατ’ όνομα χριστιανικές κοινωνίες μας λείπει -εξορίστηκε από εμάς- ο Χριστός.
Όπως και πάλι επισημαίνει ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς, “εάν οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου θέλουν να κάνουν έναν αποτελεσματικό αγώνα ενάντια στους καταπιεστές τους, τότε πρέπει να τον κάνουν στο όνομα του Θεού και της δικαιοσύνης του Θεού”.
Αυτόν τον αγώνα διεξάγει η Χριστιανική Δημοκρατία από την ίδρυσή της το 1953, ως φωνή των καταπιεσμένων και ως φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή. Και μπορεί οι κρατούντες να μεταχειρίζονται τους αδυνάτους ως βαρίδια της οικονομίας, ως λαϊκιστές, ως σκουπίδια, ως λειτουργικά κόστη, όμως για μας τους Χριστιανούς -σύμφωνα με το λόγο του αγίου Λαυρεντίου- οι φτωχοί είναι οι “θησαυροί της Εκκλησίας” και η φωνή τους, έστω κι αν βγαίνει ως ψίθυρος, σκίζει τον ουρανό και φτάνει πάντα στα “ώτα του κυρίου Σαβαώθ”.
Ας έχουν λοιπόν όλοι οι αδύναμοι, που είναι τα “πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού”, την καλώς εννοούμενη αυτοπεποίθηση να αγωνιστούν και να απαιτήσουν να γίνει το σωστό και το κοινωνικά δίκαιο.
ΠΗΓΗ:https://xristianiki.gr/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%af%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%87%ce%b4-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%80%cf%81%cf%89/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Στη χώρα μας, αντίστοιχη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε από εργάτες αλλά και Έλληνες σοσιαλιστές το 1893. Αξιοσημείωτη είναι η επίδραση των χριστιανικών ιδεών στους τότε (μη-μαρξιστές) σοσιαλιστές, εφόσον αυτοί είχαν συνθήματα όπως “εις δι’ έκαστον και έκαστος δι’ ένα”(=Ένας για όλους και όλοι για ένα”!)
Στις μέρες μας, η κατάσταση των ανθρώπων που ζουν από τη δουλειά τους είναι οικτρή και εξοργιστική. 13 ολόκληρα χρόνια μετά την είσοδο στα μνημόνια με τον μοιραίο ΓΑΠ του 44%, η επίσημη ανεργία της χώρας μας βρίσκεται να είναι διπλάσια των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο 11,6%. Για να δοθεί ένα μέτρο σύγκρισης, η ανεργία στη Χιλή το 1973 πριν το πραξικόπημα Πινοσέτ ήταν στο 3% (όσο είναι σήμερα στη Γερμανία), ενώ η επίσημη ανεργία στα επόμενα χρόνια έφτασε το εξαπλάσιο 18.9% του 1982.
Σήμερα, εν έτει 2023, το αφορολόγητο όριο ακόμη βρίσκεται κοντά στις €8500 και ο κατώτατος μισθός μόλις ξανανέβηκε -προεκλογικά- στις ονομαστικές τιμές του 2005.
Η Ελλάδα έχει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό ανέργων στην Ε.Ε. μετά από την Ισπανία (11.6%) και επίσης έχει 36% του εργατικού δυναμικού της με υψηλότερα τυπικά προσόντα από τις αντίστοιχες δουλειές τους.
Η επίσης μοιραία κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φροντίσει ώστε η ακρίβεια να ροκανίσει ένα μεγάλο ποσοστό του πενιχρού εισοδήματος των ελληνικών νοικοκυριών. Η κυβέρνηση αυτή στάθηκε παντελώς -όχι ανίκανη αλλά- χωρίς θέληση να ελέγξει κατά στοιχειώδη τρόπο τα ολιγοπώλια, τα οποία εκτόξευσαν τις τιμές κατά βούληση, σε ενέργεια και άλλους κρίσιμους τομείς για το λειτουργικό κόστος. Αποτέλεσμα, το ψωμί να έχει 1,20€, το φτηνότερο τυρί τα 7-8€ το κιλό, σε μια αύξηση που φτάνει ως και το 40 ή και 60% σε ορισμένα βασικά είδη. Αποκοίμιζε τον απλό άνθρωπο με προσβλητικούς ισχυρισμούς ότι τάχα δεν ξέρει πώς προκύπτει ο πληθωρισμός (αντιπρόεδρος Άδ. Γεωργιάδης).
Ως Χριστιανοί, το εργατικό ζήτημα είναι κορυφαίας σπουδαιότητας για εμάς. Πρόκειται για ένα δομικό πρόβλημα που έχει το αστικό σύστημα, το οποίο αφήνει τον κάτοχο κεφαλαιουχικής ιδιοκτησίας να αλωνίζει και θέτει τον εργαζόμενο άνθρωπο υπό το “έλεός” του. Σύμφωνα με τον Αγ. Νικόλαο Βελιμίροβιτς, ο καπιταλιστής έχει τη νιχιλιστική νοοτροπία του ακόρεστου πλεονέκτη, όπου καμιά αξία πέραν της αυθαιρεσίας του δεν υπάρχει: «Εγώ ανέκαθεν αισθανόμουν βαθιά περιφρόνηση απέναντι στους αδύναμους καί πεινασμένους ανθρώπους, πού ζητούν μια αλλαγή οικονομική καί νομική, η οποία θα έδινε καί σ’ αύτούς ψωμί καί δικαιώματα τόσα όσα έχει καί κάθε αριστοκράτης». Η παράδοση της Εκκλησίας μιλάει με τα σκληρότερα λόγια για τους πλεονέκτες και αποστερητές του δίκαιου μισθού των εργατών του οποίους εξαρχής θεωρεί ως δολοφόνους: “εκχέων αίμα ο στερών μισθόν μισθίου”.
Στην εκκλησιαστική και πατερική παράδοση, ο πλούσιος είναι κατά κανόνα άνομος (κατά Θεόν) και άδικος και, σύμφωνα με τον ορισμό της κλοπής που δίνει ο Γρηγόριος Νύσσης στους κανόνες του, που έχουν επικυρωθεί από Οικουμενική Σύνοδο, πλουτίζει από τα κλοπιμαία των υπολοίπων. Εάν και στο μέτρο που υπάρχουν φτωχοί ανάμεσά μας, αυτό σημαίνει ότι από τις κατ’ όνομα χριστιανικές κοινωνίες μας λείπει -εξορίστηκε από εμάς- ο Χριστός.
Όπως και πάλι επισημαίνει ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς, “εάν οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου θέλουν να κάνουν έναν αποτελεσματικό αγώνα ενάντια στους καταπιεστές τους, τότε πρέπει να τον κάνουν στο όνομα του Θεού και της δικαιοσύνης του Θεού”.
Αυτόν τον αγώνα διεξάγει η Χριστιανική Δημοκρατία από την ίδρυσή της το 1953, ως φωνή των καταπιεσμένων και ως φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή. Και μπορεί οι κρατούντες να μεταχειρίζονται τους αδυνάτους ως βαρίδια της οικονομίας, ως λαϊκιστές, ως σκουπίδια, ως λειτουργικά κόστη, όμως για μας τους Χριστιανούς -σύμφωνα με το λόγο του αγίου Λαυρεντίου- οι φτωχοί είναι οι “θησαυροί της Εκκλησίας” και η φωνή τους, έστω κι αν βγαίνει ως ψίθυρος, σκίζει τον ουρανό και φτάνει πάντα στα “ώτα του κυρίου Σαβαώθ”.
Ας έχουν λοιπόν όλοι οι αδύναμοι, που είναι τα “πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού”, την καλώς εννοούμενη αυτοπεποίθηση να αγωνιστούν και να απαιτήσουν να γίνει το σωστό και το κοινωνικά δίκαιο.
ΠΗΓΗ:https://xristianiki.gr/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%af%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%87%ce%b4-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%80%cf%81%cf%89/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.