Από Ιάσων Γαβριηλίδης
Δεν είναι fake new, γιατί είναι παλιό και πέρα για πέρα αλήθεια! Δεν είναι ούτε και συνωμοσιολογία για ψεκασμένους, Flat Earthers κ.α. κυρίως γιατί τέτοιοι είναι συνήθως οπαδοί της μεταφυσικής και παραφυσικής, της συντήρησης ή της Ανεμελιάς και ξέρουμε τι ψηφίζουν και/ή από πού αγοράζουν επιστολές του Ιησού! Είναι λοιπόν αλήθεια πως μια πανδημία έκανε την εμφάνιση της και έπιασε εξαπίνης την Ελλάδα και την Ευρώπη. Άλλο τόσο αληθινό είναι πως αυτό που συνέβη στη χώρα μας ήταν μια απροκάλυπτα ωμή -και φαιδρή σε μεγάλο βαθμό- αστυνομική διαχείριση και μια χυδαία και εξόφθαλμη πολιτική εκμετάλλευση της πανδημίας.
Δεν είναι πως δεν ξέρουν. Είναι πως δεν θέλουν. Για αυτό επέλεξαν τα κατάλληλα πρόσωπα για να στελεχώσουν την κυβερνητική και κρατική μηχανή. Ημετέρους και προσκείμενους. Η αλήθεια είναι πως αυτά υπήρχαν στην ατζέντα και σε ένα μεγάλο βαθμό τα γνωρίζαμε, όχι επειδή είμαστε συνωμοσιολόγοι ή καχύποπτοι, αλλά γιατί τα είχαν προαναγγείλει. Σε αντίθεση με παλαιότερες κυβερνήσεις της λαϊκί(στι)κης Δεξιάς, τούτη δω η νέο-αυταρχική, δυναστική εκδοχή της Νέας Δεξιάς είχε δηλώσει τους στόχους της. Κατέχοντας το κράτος περισσότερο, παρά κυβερνώντας, βρήκε μια πολύ βολική αφορμή και δικαιολογία για να προωθήσει χωρίς πολλές αντιδράσεις και κατά συνέπεια χωρίς μεγάλο κόστος (πέρα από την λίστα Πέτσα), την πολιτική της.
Μετέτρεψε μια υγειονομική κρίση σε δούρειο ίππο για την άλωση, λεηλασία κα οριστική διάλυση του Δημοσίου αντικαθιστώντας τους γιατρούς (πραγματικούς και όχι τηλεοπτικούς) με αστυνομικούς, πρόστιμα και εγκλεισμό ενός ολόκληρου λαού. Κάποτε κάποιοι άλλοι είχαν το γύψο. Η σημερινή κυβέρνηση -στελεχωμένη και από νοσταλγούς του γύψου-, στάθηκε πιο τυχερή. Η συνταγή είναι γνωστή παλαιόθεν: καταστολή. Η ατζέντα κι αυτή παλιά και μισο-εφαρμοσμένη. Η πρώτη απόπειρα εφαρμογής ήταν μάλλον πρόωρη και βρήκε αντιδράσεις. Τότε η κοινωνία ήταν πιο υγιής και χρειάστηκε να της σπάσει ο τσαμπουκάς. Σήμερα μια καθεαυτού νόσος μας έκλεισε μέσα, με μόνη υπευθυνότητα την ατομική κι ο δρόμο άνοιξε…
Στις 8 Ιανουαρίου 1991 δολοφονήθηκε στην Πάτρα ο εκπαιδευτικός Νίκος Τεμπονέρας, ο οποίο δέχτηκε φονική επίθεση από τραμπούκους προσκείμενους στην κυβερνώσα παράταξη, η οποία είχε εξαπολύσει ολομέτωπη επίθεση εναντία στην κοινωνία, χτυπώντας λαϊκά κεκτημένα και δημόσια αγαθά και θεσμούς (βλέπε εκπαίδευση). Ο Νίκος Τεμπονέρας υπήρξε θύμα εκείνης της μορφής τρομοκρατίας, που αν και καταδικάζεται από κι αν προέρχεται, τελικά η σκληρότητα με την οποία τιμωρείται είναι ανάλογη με το από πού προήλθε! Η τρομοκρατία αυτή ασκείται είτε άμεσα απ’ το κράτος, ή έμμεσα απ’ το παρακράτος.
Η διασύνδεση κράτους- παρακράτους είναι γνωστή (παρόλο που μένει ατιμώρητη) τουλάχιστον από το πρώτο μισό της δεκαετίας του 60. Τα 60s μπορεί αλλού να ήταν τα ανέμελα χρόνια των λουλουδιών. Εδώ ήταν τα πέτρινα χρόνια των σιδερολοστών και των τρίκυκλων. Αντίθετα από τον φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα, τον Τεμπονέρα δεν τον σκότωσε η αστυνομία. Ήταν η σύγχρονη μορφή παρακράτους με κομματικό χρωματισμό στο πλαίσιο της πάγιας κατασταλτικής και απεργοσπαστικής βίας που ασκεί η παράταξη αυτή που δεν χάνει ευκαιρία να ζητά την καταδίκη της βίας, κυρίως όταν προέρχεται έξω από αυτή, από την Παλαιστίνη μέχρι τις αχρωμάτιστες λαϊκές κινητοποιήσεις, ακόμη κι αυτές των μαθητών.
Όταν πρόκειται για βία προερχόμενη από δικά της μετερίζια, η τροπή των πραγμάτων είναι διαφορετική. Απόδειξη η υπόθεση του Νίκου Τεμπονέρα. Εδώ ο δολοφόνος δεν κρυβόταν πίσω από μία κουκούλα. Ήταν πρωτοκλασάτο στέλεχος της νεολαίας της κυβερνώσας παράταξης και δημοτικός σύμβουλος. Καταδικάστηκε -από όπου κι αν προήλθε- σε ισόβια και δευτεροδίκως σε δεκαεπτά χρόνια. Αφέθηκε τελικά ελεύθερος σε μόλις επτά και κατέληξε διευθυντής στην Εθνική, γιατί δεν προήλθε από όπου κι όπου. Αλλιώς δε θα είχε ως υπεράσπιση στο δικαστήριο τρεις μεγαλοδικηγόρους που διετέλεσαν βουλευτές και υφυπουργός της Νέας Δημοκρατίας.
Μέχρι πρόσφατα έκανε παρέα με βουλευτή του κόμματος εκείνου που και επίσημα -και όχι από φιλοπαλαιστίνιους ή άλλους ύποπτους- καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση. Πίνανε τσίπουρα μαζί με έναν από εκείνους που εκπροσώπησαν στη βουλή τα λοστάρια και τα τρίκυκλα. Κι αυτός με λοστό την έκανε τη δουλειά του και την έκανε καλά. Επτά χρόνια αναμορφώθηκε και ανταμείφθηκε. Ενώ ο Τεμπονέρας, ως εκπαιδευτικός στάθηκε δίπλα στους μαθητές του και κατέληξε στο χώμα, δεν ήταν ούτε σαράντα. Αυτός δεν έπινε τσίπουρα με νεοναζί.
Τότε, όπως και σήμερα, τριάντα ένα χρόνια μετά, μια κυβέρνηση με ίδιο επώνυμο και με ίδια ατζέντα χτυπάει την δημόσια εκπαίδευση. Σήμερα βέβαια η υπονόμευση έχει προωθηθεί σε σημαντικό βαθμό και στη δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια. Στο βάθος βέβαια λάμπει ο ορίζοντας των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τώρα πια είναι πιο κοντά από τότε. Και μία διαφορά: σήμερα νομοθετείται αστυνόμευση πανεπιστημίων, αναλαμβάνει το κράτος επίσημα και θεσμικά. Δε θα χρειαστούν Καλαμπόκες να σπάνε κεφάλια εκπαιδευτικών με παράξενες ιδέες. Θα προλαμβάνει η αστυνομία να εμποδίσει την διακίνηση τους ή να σπάει τα κεφάλια των επίδοξων δασκάλων, όσο ακόμη είναι φοιτητές. Προληπτικά, σαν τους πολέμους του «ελεύθερου κόσμου»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.