Στην ορθόδοξη κοινότητα η Θεία Κοινωνία, η Μετάληψη, η Μεταλαβιά είναι μια σπουδαία κοινωνική και αγαπητική εμπειρία. Ο ορθόδοξος χριστιανός «κοινωνάει», δηλαδή μοιράζεται, δηλαδή επικοινωνεί, δηλαδή συμμετέχει, δηλαδή ενώνεται με τον αδελφό του στην κατάλυση του σώματος και του αίματος του Θεού τους.
Η μετάληψη κατά το ορθόδοξο τυπικό, δηλαδή η κοινωνία από το ίδιο ποτήρι, με την ίδια «λαβίδα», πάει να πει το ίδιο κουταλάκι, εκτός από ύψιστη θέση στην ορθόδοξη λειτουργική ζωή, έχει και ύψιστη σημασία συλλογικότητας και αγάπης για την ορθόδοξη κοινότητα. Η Θεία Κοινωνία είναι κοινότητα, είναι κομμουνισμός, γιατί ο πιστός πίνει από το ποτήρι του άλλου και έτσι βιώνει την αγάπη για τον πλησίον.Στο λειτουργικό των καθολικών η κοινωνία γίνεται με την «αποστειρωμένη» και εξατομικευμένη όστια, τι σόι «κοινωνία» είναι αυτή, όπου ο καθένας έχει το προσωπικό του κομμάτι; Μου θυμίζει αντίστοιχα την εξομολόγηση που στα καθολικά εξομολογητήρια γίνεται πίσω από ένα καφασωτό, όπου ο παπάς δεν μπορεί καν να δει τον πιστό. Μα κομβικό στοιχείο της εξομολόγησης είναι η ταπείνωση, τι σόι ανώνυμη ταπείνωση είναι αυτή;
Ο ελληνικός λαός, αλλά όχι μόνο αυτός, πίνει από το ίδιο ποτήρι με τον φίλο για να δείξει την αγάπη και την αδελφοσύνη που τον ενώνει με τον άλλο, στους γάμους οι σύντροφοι πίνουν επίσης από το ίδιο ποτήρι, «πιες λίγο από το τάσι μου/ αδέλφι και καρντάσι μου…» λέει το τραγουδάκι.
Όταν ήμασταν παιδιά έπρεπε πριν πάμε να κοινωνήσουμε να φιλήσουμε τους δικούς μας και να τους ζητήσουμε να μας συγχωρήσουν. Τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, τους παππούδες, που καμιά φορά τους φιλούσαμε και το χέρι.
Η μάνα μου, που παρεμπιπτόντως στη ζωή της ψήφιζε ΚΚΕ εσωτερικού ή – το πιο δεξιά– ΠΑΣΟΚ (του Αντρέα), μου ζητούσε να τη συγχωρήσω κάθε φορά που πήγαινε να κοινωνήσει. Και αυτό συνέβαινε πολλές φορές το χρόνο. Όταν ήμουν παιδί εύρισκα αστείο αυτό το τελετουργικό, ως έφηβος της έλεγα ένα βαριεστημένο «σε συγχωρώ» και όταν μεγάλωσα (κι εγώ κι εκείνη) την πλάκωνα στα μπινελίκια γιατί καταλάβαινα πως το προηγούμενο διάστημα είχε νηστέψει, πράγμα προβληματικό για την επιβαρυμένη υγεία της.
Σαν παιδιά ρωτούσαμε μεταξύ μας στις μεγάλες γιορτές αν κοινωνήσαμε ή πότε θα κοινωνήσουμε. Μετά τη μετάληψη έπρεπε να παίζουμε με προσοχή, ειδικά μπάλα, για να μην χτυπήσουμε, ματώσουμε και έτσι φύγει η Θεία Κοινωνία. Δεν έπρεπε να φτύσουμε και δεν επιτρεπόταν να μασήσουμε τσίχλα, διότι ακριβώς θα έπρεπε να την φτύσουμε κάποια στιγμή. Έτσι εμείς βρίσκαμε τη μεσοβέζικη λύση να την καταπίνουμε. Στα πολύ μικρά παιδιά έλεγαν ακόμα πως θα «βγάλουν ένα χρυσό δοντάκι» αφού κοινωνήσουν. Μικρές χαζομαρούλες δηλαδή, που όμως όλες έφερναν μαζί τους μια σπουδαία δύναμη: έφτιαχναν κοινότητα και συλλογικότητα, ύφαιναν κοινωνικό ιστό.
Θαυμάζω τους πιστούς που μεταλαβαίνουν βέβαιοι πως κοινωνούν το αίμα και το σώμα του Θεανθρώπου μέσα από τα ίδια σκεύη με τους άλλους αδελφούς τους στην κοινότητα. Όχι γιατί είμαι εξίσου πιστός, για το ακριβώς αντίθετο. Γιατί η δική τους πίστη τους κάνει καλύτερους ανθρώπους από τη δική μου αμφιβολία.
Υ. Γ.: Είναι αστείο να ζητάμε από την εκκλησία να σταματήσει τη μετάληψη ή τις λειτουργίες. Οι εκκλησίες λειτουργούν με όρους πίστης και μεταφυσικές καταξιώσεις. Η ευθύνη για την απαγόρευση τυχόν επικίνδυνων θρησκευτικών πρακτικών, είναι στην πολιτεία, στο κράτος, που είναι κράτος για όλους τους πολίτες, πιστούς ή άπιστους, ένθεους ή άθεους, χριστιανούς, μουσουλμάνους, πολυθεϊστές, αγνωστικιστές, ανιμιστές ή ο,τιδήποτε άλλο. Το έκανε σήμερα. Είναι αργά, είναι γρήγορα; Ποιος ξέρει αν θα μπορέσουμε να το μάθουμε ποτέ. Όπως και νά ‘χει, ο Θεός μαζί μας…
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.