από Κώστας Μοράρος
Πρόσφατα και πριν προλάβουν να συμπληρωθούν έξι ώρες από την εμφάνισή της, με υπουργική απόφαση απαγορεύτηκε μια διαφημιστική εκστρατεία κατά των εκτρώσεων, που φιλοξενούνταν στους ειδικούς χώρους του Μετρό της Αθήνας. Το γεγονός αυτό φέρνει στο προσκήνιο το θέμα των εκτρώσεων, την ελευθερία του λόγου και βέβαια την αντισύλληψη, που στην χώρα μας δεν θέλουμε να την γνωρίζουμε.
Στην Γαλλία το 1789 έγινε η διακήρυξη των «Δικαιωμάτων του Ανθρώπου», το κοντινό 2016 το Κοινοβούλιο της επέκτεινε τον νόμο (που πρωτοεκδόθηκε το 1993) για το αδίκημα της παρεμπόδισης της έκτρωσης και στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Από δω και στο εξής ο νόμος στην Γαλλία θα εφαρμόζεται και στα μέσα ψηφιακής επικοινωνίας. Κατά τον βουλευτή Christian Kert αυτό το νομοσχέδιο «αποδεικνύεται ελευθεριοκτόνο και αντίθετο με τη Γαλλία του Διαφωτισμού» (https://www.doctissimo.fr/ 2 Δεκ. 2016). Κύριος στόχος, λέγετε ήταν οι ιστότοποι: ivg.net, afterbaiz, και ecouteivg.org, οι οποίοι καλούν τις γυναίκες να σκεφθούν ψυχραιμότερα πριν αποφασίσουν να προχωρήσουν σε έκτρωση, φιλοξενούν κείμενα γυναικών που δεν κατέφυγαν σε αυτή και δεν το μετάνιωσαν ή που κατέφυγαν σε αυτή αλλά είχαν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα μετά. Κατά περίπτωση μέσα από τους ιστοτόπους αυτούς νεαρές γυναίκες βοηθιούνται ηθικά και οικονομικά!
Στα καθ’ ημάς. «Κάποια ζώα δεν είναι τόσο ίσα όσο άλλα» που είχε γράψει ο Τζώρτζ Όργουελ. Σ’ αυτόν τον τόπο όπου αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι η ιερότητα παντός ατομικού δικαιώματος, η ελευθερία της έκφρασης σταματάει μέχρι την… ανάρτηση αφίσας στο μετρό που υποστηρίζει τον περιορισμό των εκτρώσεων. Έγκλημα καθοσιώσεως, για το οποίο προφανώς έπρεπε να επιληφθεί ο Υπουργός, καθώς το κράτος οφείλει να περιφρουρεί και να προασπίσει την «φιλελεύθερη» πολιτική ορθότητα, όπου φτάνει το χέρι του. Κάθε παρέκκλιση δε, από αυτή την άποψη, καταδικάζεται κατ’ αρχήν ηθικά, κατασυκοφαντείται ως «επιστροφή στο Μεσαίωνα» και καταγγέλλεται περίπου ως μισογυνισμός, καθώς υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως «μηχανές αναπαραγωγής». Περί ιερότητας του προσώπου, δικαιωμάτων κλπ, ούτε λόγος.
Η κριτική στις εκτρώσεις δεν προέρχεται μόνο από άνδρες. Ή μόνον από την Εκκλησία. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που προσλαμβάνουν την «αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος» –βασικό επιχείρημα όσων ζητούσαν επίσημη απαγόρευση της αφίσας, στο πλαίσιο ενός παράδοξου μακαρθισμού της ελευθεριακότητας– ως δικαίωμα στην μητρότητα. Στηλιτεύουν μάλιστα την σημερινή κοινωνία, ακριβώς επειδή υποτιμάει τον αναπαραγωγικό ρόλο των γυναικών, θεωρώντας τις (όπως και τους άντρες) μόνον ως «οικονομικές μονάδες». Αυτή η άποψη, όσο κι αν κανείς πολλές φορές δεν συμφωνεί με τα επιχειρήματα ή με τον τρόπο τους, βλέπει στις εκτρώσεις την ματαίωση της αναπαραγωγικής προτεραιότητας και του ιδιαίτερου συναισθηματικού φορτίου που κουβαλάει μέσα της, καθώς και την στέρηση για δημιουργία, γέννηση, οικογένεια, χαρά, ευτυχία, πρόοδο κλπ.
Τα πράγματα δεν είναι απαραίτητα άσπρο-μαύρο: Προφανώς και υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η διακοπή της κύησης αποτελεί αναγκαιότητα, για διάφορους λόγους. Αυτό, ωστόσο, απέχει πολύ από το να θεωρείται η πρακτική των αμβλώσεων ως «πράξη χειραφέτησης». Εξάλλου πρόκειται για μια πολύ μεγάλη ψυχική και σωματική δοκιμασία. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα όπου τα στατιστικά δείχνουν μια εικόνα κατάχρησης αυτής της πρακτικής. Δημοσίευμα, που αντλεί στοιχεία από το Τμήμα Γυναικολογίας, της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, αναφέρει: ότι το 22% των Ελληνίδων γυναικών έχει προχωρήσει έστω και μια φορά σε διακοπή κύησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην υπόλοιπη Ε.Ε. είναι μόλις… 2% (CNN Greece, 06 Ιουν 2016).
Τι σημαίνει αυτό; Ότι επικρατεί «σκοταδισμός» στην υπόλοιπη Ε.Ε., ή μήπως εδώ η πρακτική χρησιμοποιείται ως η πιο διαδεδομένη μέθοδος αντισύλληψης; Το σύνολο των εκτρώσεων προσεγγίζει τις 300.000, ενώ 40.000 από αυτές αφορούν γυναίκες κάτω των 18 ετών, διότι θέλουμε να είμαστε ανημέρωτοι σε ό,τι αφορά τις μεθόδους αντισύλληψης. Μήπως θα πρέπει να πανηγυρίζουμε γι’ αυτές τις πρωτιές επειδή γίναμε πρωταθλητές της ελεύθερης βούλησης; Οι παλαιότεροι μπορούν να θυμηθούν και τους αγώνες για την «απελευθέρωση των αμβλώσεων» των αρχών της δεκαετίας του 1980.
Προβεβλημένη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ανέφερε σε επίκαιρο μήνυμά της. «Το θέμα όμως στην Ελλάδα του 2020 είναι ότι η έκτρωση εξακολουθεί να είναι η πιο διαδεδομένη από όλες τις μορφές αντιμετώπισης μιας εν δυνάμει ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, ενώ θα έπρεπε να είναι η αντισύλληψη στις πολλαπλές μορφές της, και αυτό είναι πρόβλημα κατά την γνώμη μου».
Η κατάχρηση των εκτρώσεων, είναι ένα ζήτημα που μέσα του κρύβει πολλές κοινωνικές πραγματικότητες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι αναμφίβολα αρνητικές. Μια πραγματικότητα οικτρή είναι η Εκπαίδευση που δεν αγγίζει τέτοια θέματα, και η «παραδοσιακή ελληνική οικογένεια», με τα «χρηστά ήθη», που κρύβει τα πάντα κάτω από το χαλί στην ανατροφή των κοριτσιών της. Κουβέντα για αντισύλληψη, όλες οι μανάδες προορίζουν τις κόρες τους για μοναστήρι… δεν ζουν στον κόσμο, αλλά «ο μασκαράς την ξεγέλασε (!), μικρό κορίτσι είναι, δεν ξέρει από αυτά… δεν θα αμαυρώσουμε το σπίτι μας με ένα μούλικο», «για ένα μέτωπο καθαρό ζούμε», θα σιγοντάρει ο πατέρας.
Η πραγματικότητα είναι, ότι πολλοί άνθρωποι επιθυμούν να κάνουν οικογένεια, αλλά αναγκάζονται να αναστείλουν την δημιουργία της λόγω του δυσμενούς οικονομικού, κοινωνικού περιβάλλοντος κλπ. Ο τρόπος που λειτουργούν οι πόλεις, σε πολλές περιπτώσεις είναι εξαιρετικά εχθρικός απέναντι στο μεγάλωμα των παιδιών, συν το γεγονός ότι αυτό ανεβάζει δραματικά το κόστος της ανατροφής τους… Εδώ έρχεται η ευθύνη της Πολιτείας, Εκκλησίας, Κοινωνίας, όλων μας!
Η φιλελεύθερη πολιτική ορθότητα, απαγορεύει αυτήν την συζήτηση. Για το ζήτημα επιτρέπεται να υπάρχει μιά άποψη. Όλες οι άλλες τσουβαλιάζονται και ποινικοποιούνται, τουλάχιστον ιδεολογικά. «Σε αυτήν την λογική, δεξιά και αριστερά ταυτίζονται απολύτως, γι’ αυτό εξ άλλου η απόφαση του υπουργού συνομολογεί και έρχεται ως συνέχεια του ακτιβισμού της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, να καλύπτει με λευκά χαρτιά τις διαφημίσεις κατά των εκτρώσεων».
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Χριστιανική» στις 23/1/2020.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Κεφάλι”, 1963) είναι έργο του Μάριου Βατζιά.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.