Το τείχος…

Καθώς συμπληρώνονται 30 χρόνια από την «πτώση» του τείχους του Βερολίνου (9 Νοεμβρίου 1989-9 Νοεμβρίου 2019) κρίνουμε βοηθητική, για την ανάδειξη των ουσιαστικών συστατικών που συνδέονται με αυτό το συμβάν, την αναδημοσίευση αυτού του κειμένου  το οποίο έχει δημοσιευθεί στο φύλλο 89 της αναρχικής εφημερίδας  ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, (Δεκέμβριος 2009).

Πριν από ένα μήνα συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τη «πτώση» του τείχους του Βερολίνου. Πρόκειται  για ένα «σύμβολο» που αξιοποιήθηκε για να στηριχθούν τα προπαγανδιστικά φληναφήματα των δύο πλευρών της κυριαρχίας που τότε είχαν την ονομασία Ανατολικό και Δυτικό μπλοκ. Αλλά οι εορταστικές εκδηλώσεις και οι αναπαραστάσεις είχαν μεγαλύτερη σημασία για την εξουσία, απ’ ότι έχει μια εθιμοτυπική επέτειος.

Είκοσι χρόνια μετά, οι πανηγυρισμοί για την επέτειο της «πτώσης» συνοδεύονται με νοσταλγικές αναφορές για το παρελθόν, στην Α. Γερμανία. Δεν έχει σημασία αν αυτές οι αναφορές ασχολούνται με αυτό καθ’ αυτό το καθεστώς που υπήρχε ή αν αναλώνονται σε μια εξιδανικευμένη εικόνα  του επιθυμητού εκείνου, δηλαδή, που θα ήθελαν να υπήρχε.

Κι όμως δεν είχαμε κανενός είδους πτώση αλλά απλά το άνοιγμα συνόρων. Προμελετημένo και προαποφασισμένo. Τώρα, αν κάποιοι «προβοκάρισαν» την όλη κατάσταση ή όχι (προτρέχοντας χρονικά) έχει μια εντελώς δευτερεύουσα σημασία και σε κάθε περίπτωση εντάσσεται στο γενικότερο κλίμα της επανένωσης και στους ρυθμούς με τους οποίους θα γινόταν.

Η Επανένωση με το προαποφασισμένο τού ανοίγματος των συνόρων αποτελεί την ωμή πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα που διευκολύνει να προσεγγίσουν την αλήθεια, όλοι όσοι θέλουν να απεμπλακούν από τα πολιτικά παιχνίδια»,  τις ασύστολες ψευδολογίες και τα ιδεολογήματα.

Όσοι, λοιπόν, κόπτονταν για το «τείχος του αίσχους», όπως χαρακτηριζόταν από τους υποστηρικτές του δυτικού μπλοκ κυριαρχίας, σίγουρα και ήταν συνυπεύθυνοι. Άλλωστε αυτοί είναι που κάθισαν και μοίρασαν τον κόσμο σε ζώνες επιρροής καθώς διαφαινόταν ή ήττα του Άξονα και των συμμάχων του. Η επίγεια «ειρήνη» προετοιμαζόταν να οριστεί πάνω στα  εκατομμύρια νεκρών της παγκόσμιας ανθρωποσφαγής.

Είναι συνηθισμένη πλέον πρακτική την κάθε φορά που οι κυρίαρχοι μοιράζουν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής τους, να διαλύουν κράτη, να τα ενώνουν σε ομοσπονδίες ή να τα χωρίζουν. Συνεπώς, η διπλή κατάληψη της Γερμανίας δεν σήμαινε παρά δύο διαφορετικά κράτη. Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, τα κράτη χωρίζονται άλλοτε με νοητά κι άλλοτε με κανονικά σύνορα και τείχη.

Γι’ αυτό δεν έχει κανένα άλλο νόημα –εκτός από την φτηνή προπαγάνδα που οπαδοποιεί και φανατίζει– όλη αυτή η ευαισθησία για το τείχος που κτίστηκε το 1961 από το κομμουνιστικό καθεστώς. Άλλωστε κάτω από αντιπαραθέσεις που άλλοτε έχουν διαφημιστικό χαρακτήρα κι άλλοτε εκφράζουν μια έντονη αντίθεση, ανάμεσα σε μπλοκ και ομάδες εξουσίας και κυριαρχίας, κατασκευάζονται οι όροι για ακόμα περισσότερη καταπίεση των ανθρώπων. Η αντιπαράθεση των δύο στρατών, ανατολικού και δυτικού, στα σύνορα των δύο Γερμανιών έφερε την τσιμεντοποίηση των συνόρων από τη μεριά του ανατολικού τομέα. Πράγμα που σίγουρα βόλευε και τους άλλους.  Από κει και πέρα οι «ευαισθησίες» έχουν πολλαπλές επιδιώξεις και καθόλου ειλικρίνεια.

Σ’ ό,τι αφορά την υπεράσπιση του τείχους από το ΚΚΕ είναι κατανοητή η πολιτική σπέκουλα που επιζητείται από εκείνους που παριστάνουν τους έκπληκτους ή τους αγανακτισμένους για τη στάση του κόμματος. Ένας εξουσιαστικός μηχανισμός με αδιαμφισβήτητα κρατιστική ιδεολογία και πολιτική δεν θα μπορούσε παρά να είναι υπέρ της ισχυροποίησης των συνόρων ενός κράτους. Άλλωστε είναι γνωστό πόσες χιλιάδες ανθρώπους οδήγησε στη σφαγή προκειμένου να ισχυροποιηθούν τα τείχη-σύνορα των κρατών του ανατολικού μπλοκ και ιδιαίτερα της «σοσιαλιστικής πατρίδας», της ΕΣΣΔ. Συνεπώς δεν χρειάζεται να δείχνεται έκπληξη για την υπερασπιστική, ως προς το τείχος του Βερολίνου, θέση της Παπαρήγα.

Τα δύο συστήματα κυριαρχίας χωρίστηκαν για να ενωθούν μετά από μερικές δεκαετίες. Αυτή είναι η αμείλικτη πραγματικότητα. Και δεν χρειάζεται να την σκεπάζουμε με ψευδείς απεικονίσεις του είδους «κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ» και άλλα παρόμοια.

Άλλωστε το Βερολίνο εκφράζει με τον πιο εύγλωττο και εντυπωσιακό τρόπο δυο διαφορετικές συνθήκες ενός και του αυτού πράγματος: Χωρισμός και επανένωση.  Επειδή, πάντοτε υπάρχει σ’ αυτές τις περιπτώσεις και ο αντίλογος –που δυστυχώς τις περισσότερες φορές εκφράζεται  χωρίς προσπάθεια κατανόησης των κινήσεων, των τεχνικών και των προπαγανδιστικών μέσων της κυριαρχίας– θα πρέπει να σημειωθεί πως η επανενοποίηση της κυριαρχίας δεν ήταν μια επιφοίτηση της στιγμής.

Αποτελεί και αποτέλεσε μια μακροπρόθεσμη διαδικασία. Άλλωστε οι συμφωνίες που έγιναν και «προ των πυλών» βγαίνουν βαθμηδόν στην επιφάνεια αποκαλύπτοντας πως στα περισσότερα κράτη του τότε ανατολικού μπλοκ υπήρχαν συμφωνίες με τους εκφραστές του δυτικού μπλοκ, που στη συνέχεια τηρήθηκαν κατά γράμμα. Όπου δεν μπόρεσαν να στηθούν αυτές οι συμφωνίες  είχαμε τα καλαμπούρια της δήθεν εξέγερσης (όπως για παράδειγμα στην Τιμισοάρα) και την φυσική εξόντωση ή απομάκρυνση όσων θεωρήθηκαν εκτός  των πλαισίων που είχαν χαραχτεί. Αυτό δεν θα πρέπει να ξενίζει. Κάποιες μικρές παράπλευρες απώλειες των συστατικών της κυριαρχίας είναι αναμενόμενες ή επιθυμητές. Επειδή μ’ αυτό τον τρόπο στήνονται τα διάφορα ιδεολογήματα και καλλιεργούνται μύθοι.

Αυτές οι παράπλευρες απώλειες ισχύουν τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό πεδίο. Εκεί, λοιπόν, είναι που παίχτηκε εν πολλοίς το παιχνίδι της κατάρρευσης. Όμως η μόνη «κατάρρευση» αφορούσε τις ζωές των εκατομμυρίων ανθρώπων που τσαλαπατήθηκαν με μια κίνηση των ιθυνόντων της κυριαρχίας του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ. Και γέμισε ο κόσμος ρώσους κροίσους και νεόπλουτους από τα άλλα «ανατολικά» κράτη. Για ποια κατάρρευση, λοιπόν, μπορούμε να μιλάμε αν όχι για αυτή των ανθρώπων που  για μια ακόμη φορά είδαν το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους, την ίδια στιγμή που κάποιοι κροίσοι το άφηναν με κάποιο τζετ για να συνεχίσουν αυτό που είχαν στήσει μέσα στις σοσιαλιστικές και λαϊκές δημοκρατίες; Αυτές οι δύο καταστάσεις συνιστούν και την «εγγύηση» για την επανένωση, όπως και οι αντίστοιχες για τον χωρισμό, πριν από μερικές δεκαετίες.

Το θέμα είναι πολύ πλατύ και δεν θα μπορούσε να καλυφτεί στον μικρό χώρο αυτού του κειμένου. Έχουμε ήδη αναφερθεί (στο φύλλο 6 του περιοδικού  Αναρχική Θεώρηση) για την διαδικασία επανασύστασης των όρων της κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Εδώ απλώς θα αναφέρουμε  πως η περεστρόικα (μεταστροφή) δεν ήταν μια τυχαία λέξη στο στόμα ενός τυχαίου ατόμου. Εμπεριείχε την τελική φάση μια ολόκληρης διαδικασίας και το άνοιγμα μιας άλλης. Τις διαθέσεις και τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων που έχουν γίνει πλέον  ξεκάθαροι. Ένα, ακόμη, χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της ενοποιητικής διαδικασίας είναι η αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων μέσων που «παρήγε» η μία πλευρά για την ενίσχυση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Συνεπώς, η «πτώση» του τείχους του Βερολίνου δεν είναι παρά η σηματοδότηση της πλέον μαζικής και θορυβώδους διαδικασίας ενοποίησης και επανενοποίησης της κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Συσπείρωση Αναρχικών

ΠΗΓΗ: https://anarchypress.wordpress.com/2019/11/08/%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%b5%ce%af%cf%87%ce%bf%cf%82/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com