Και είναι ένας τρόπος για τη Δύση να κρύβει την ενοχή της και να την απαλλάσσει από τις δικές της υποχρεώσεις προς το Νότο.

 " κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα". "

Αγγελική Παπαγιαννοπούλου

"Αν και τα πνεύματα αυτή τη στιγμή είναι οξυμένα, θα ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη πάνω στο θέμα που προέκυψε με την Κ.Ρ., διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο.

Βερολίνο: Απελευθερώστε τη Ρακέτε

 Δε θα σταθώ στο αν η κοπέλα έπραξε σωστά ή λάθος, ούτε σε αυτό το σημείο έχουμε πλήρη εικόνα των πραγμάτων. Εξαρχής καταθέτω τη δεδομένη συμπάθεια μου προς το πρόσωπο της και τη διαφωνία μου απέναντι στους υβριστές της. Θέλω να ρωτήσω αν κάποιος από εσάς βλέπει την ίδια "λεπτομέρεια" που διακρίνω και εγώ, δηλαδή ότι: έχουμε μια κυβέρνηση (τη γερμανική) η οποία αφού ενορχήστρωσε την κρίση των τελευταίων χρόνων, με σαφή σκοπό νομίζω να καταστεί "υπερεθνική", να δίνει μέσω του Υπουργού Εξωτερικών της, σε ρόλο διοικητού επαρχίας, απευθείας εντολές σε εκλεγμένο πρωθυπουργό χώρας (παραβλέποντας την εθνική νομοθεσία, ανεξαρτήτως του αν αυτή είναι σωστή ή όχι), ως να επρόκειτο για τοπικό φύλαρχο. (Because who cares...they are only Italians). Αυτό το σημείο νομίζω έχει μεγάλη σημασία, αν θέλουμε να αποτιμήσουμε νηφάλια την κατάσταση.

Έχοντας για χρόνια συναναστραφεί Γερμανούς της ηλικίας μου θέλω να καταθέσω για χάρη της κουβέντας ότι παράλληλα με τον ανθρωπισμό και τις ευαισθησίες των καλλιτεχνιζόντων συμφοιτητών μου, η άποψη που έχουν για το Νότο ουσιαστικά δεν αλλάζει. Έτσι, στο αγαπημένο μας για τις αντιφάσεις του Μπερλίν (κάτι τέτοιο ήθελα να σχολιάσω και στο προηγούμενο ποστ) έχουμε παιδιά που αγαπούν τα ζώα, αλλά όχι το "κτήνος- άνθρωπο", παιδιά μεγαλωμένα στην ευμάρεια του βορρά που "αγαπούν την αγνότητα των νοτίων" (όσο τους ανοίγουν τα σπίτια τους στις διακοπές τους τζάμπα, αλλά τον χειμώνα δυστυχώς δεν προλαβαίνουν να ανταποδώσουν τη χάρη...), που διαδηλώνουν στην unteilbar κατά της ανόδου της Ακροδεξιάς, αλλά κάνουν τουμπεκί για τα Κίτρινα Γιλέκα, δίπλα τους ακριβώς, εδώ και μήνες (ίσως επειδή είναι Γάλλοι και ως γνωστόν, κατά βάθος είναι "Νότος", άρα selber schuld;)...αυτά τα παιδιά ενδιαφέρονται για τα gender και τα postcolonial studies, κι εγώ κάνω παρέα μαζί τους και τα συμπαθώ, όμως αν αναφερθείς σε γερμανική κατοχή και αποζημιώσεις, στο κεφάλι τους βλέπουν τον "ευγενή Άγριο" να γίνεται "απολίτιστος, παραδοσιοκράτης, αντιδραστικός και κανίβαλος", έτοιμος να τους κατασπαράξει...

Με αυτήν την περιγραφή δεν επιχειρώ να σκιαγραφήσω το προφίλ της Ρακέτε ασφαλώς, αν και οι καταβολές της θα έχουν σίγουρα κάποιες ομοιότητες. Το λέω, γιατί ο τρόπος που κάποιοι ευαίσθητοι πολιτισμένοι από εκεί ψηλά (τα Μ.Μ.Ε. π.χ.) κουνούν το δάκτυλο και ωρύονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι για μένα ανειλικρινής, και κρύβει και σκοταδισμό, και αντιδραστικότητα. Και είναι ένας τρόπος για τη Δύση να κρύβει την ενοχή της και να την απαλλάσσει από τις δικές της υποχρεώσεις προς το Νότο.

Ως υστερόγραφο θα ήθελα να επισημάνω σε κάποιους φίλους με πιο μανιχαιστική, ας το πούμε, αντίληψη των πραγμάτων, ότι ο Σοφοκλής όταν έγραφε την Αντιγόνη, δεν ήθελε να περιγράψει μια αγία, αλλά να αποδώσει δίκαιο και στις δύο πλευρές, καταδεικνύοντας την αέναη πάλη μεταξύ δύο πόλων/ αντιλήψεων περί δικαίου και κοινού καλού. Η Αντιγόνη το ξέρει αυτό, και αποδέχεται την τιμωρία της. Ή, όπως θα έλεγε ένας Αναγνωστάκης, " κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα". "

ΠΗΓΗ: Γιώργος Παπαγιαννόπουλος

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com