Το Σύμφωνο για τη Γαλλογερμανική Συνεργασία και Ενσωμάτωση

του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 150 

Ακριβώς πενήντα έξι χρόνια μετά την ιστορική γαλλογερμανική Συμφωνία του Ελιζέ, υπογράφτηκε στις 22 Ιανουαρίου μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας η εξίσου σημαντική Συμφωνία του Άαχεν. Ενώ με τη συμφωνία Αντενάουερ-Ντε Γκωλ, του 1963, τέθηκε οριστικό τέλος στην προαιώνια γαλλογερμανική έχθρα, στη συμφωνία Μακρόν-Μέρκελ συμφωνήθηκε ένα μεγαλεπήβολο και ευρύτατο σχέδιο γαλλογερμανικής συνεργασίας και ενσωμάτωσης, την οποία ορισμένοι πολιτικοί αναλυτές δεν δίστασαν να εξισώσουν με ένα σχέδιο σταδιακής μετάβασης προς τη «Γαλλογερμανική Ομοσπονδία». Κάποιοι μιλούν ακόμα και για ένα νέο γαλλογερμανικό έθνος-κράτος, σχεδόν ταυτόσημο γεωγραφικά με το πάλαι ποτέ καρολίγκειο βασίλειο των Φράγκων και Λομβαρδών.

Όπως και να είναι, πρόκειται όντως για μια συμφωνία πολύ μεγάλης ιστορικής σπουδαιότητας για όλη την Ευρώπη, που αν κάποτε πραγματοποιηθεί, θα υπερβαίνει και τα πιο φρενήρη όνειρα εκείνων που εδώ και πολλά χρόνια εργάζονταν για την «Ευρώπη των ομόκεντρων κύκλων», με έναν ευρωπαϊκό πυρήνα αποτελούμενο όχι μόνο από τη Γερμανία και τη Γαλλία αλλά και από τις Κάτω Χώρες, το Λουξεμβούργο και την Αυστρία. Άλλωστε, ο Μακρόν δεν έκρυψε ποτέ πως, στο πλαίσιο της «επανίδρυσης της Ευρώπης», υποστηρίζει την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων.

Μέρκελ και Μακρόν δεν παρέλειψαν βέβαια να δηλώσουν ότι, η Συμφωνία του Άαχεν είναι η απάντησή τους στην ενδυνάμωση του λαϊκισμού και εθνικισμού στην Ευρώπη, αλλά και στο Μπρέξιτ. Όπως αναμενόταν, η κριτική για το γαλλογερμανικό σχέδιο από τους «λαϊκιστές» ήταν σφοδρή, όπως για παράδειγμα από τον πρώην πρόεδρο της Τσεχίας, Βάκλαβ Κράους, που μίλησε για ένα μυστικό σύμφωνο, που εκ των πραγμάτων σηματοδοτεί τη συγχώνευση Γαλλίας και Γερμανίας, με στόχο την επικυριαρχία της Ευρώπης από ένα νέο υπερκράτος, σύμφωνα με την παράδοση της πολιτικής του Χίτλερ και του Ναπολέοντα. Κριτικά είδε το σύμφωνο και η Μαρίν Λεπέν, που μεταξύ άλλων προειδοποίησε ότι κινδυνεύει η Αλσατία από τη γερμανική διείσδυση, ενώ ο Μελανσόν επισήμανε κυρίως τις οικονομικές αδικίες του συμφώνου εις βάρος των λαϊκών τάξεων. Στο σημείο των εξοπλισμών και του μιλιταρισμού εστιάζει την κριτική της η γερμανική Αριστερά (die Linke), υποστηρίζοντας ότι η συμφωνία επί της ουσίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα διεθνικό σύμφωνο εξοπλισμού, ενώ το ακροδεξιό AfD στάθηκε στο γεγονός ότι Γαλλία και Γερμανία απομακρύνονται από τις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Τα κύρια σημεία στα 28 άρθρα του επίμαχου συμφώνου, που προκάλεσαν την έναρξη ενός έντονου διαλόγου σε όλη την Ευρώπη (πλην Ελλάδος), εστιάζονται στα παρακάτω σημεία:

α) Ενσωμάτωση των δύο εθνικών οικονομιών με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου γαλλογερμανικού οικονομικού χώρου, ταυτισμένου, εν πολλοίς, με τον ευρωπαϊκό πυρήνα, όπως διατυπώθηκε από τον Σόιμπλε ήδη το 1994. Πρόκειται για ένα φιλόδοξο σχέδιο με κοινούς κανόνες, υπό την επίβλεψη ενός οικονομικού συμβουλίου από δέκα ανεξάρτητους ειδικούς.

β) Κοινή γαλλογερμανική στάση σε όλα τα ευρωπαϊκά ζητήματα, βασισμένη σε διαβουλεύσεις ειδικών και από τις δύο χώρες για την εξεύρεση κοινής γραμμής πριν από κάθε σημαντική συνάντηση στις Βρυξέλλες.

γ) Στενή συνεργασία για την ανάπτυξη του ψηφιακού καπιταλισμού και ειδικότερα στα πεδία της τεχνητής νοημοσύνης και της ψηφιακής βιομηχανίας, όπου σημειώνεται μεγάλη καθυστέρηση σε σχέση με Κίνα και ΗΠΑ.

δ) Θέσπιση κοινών θεσμών εσωτερικής ασφάλειας σε θέματα δικαιοσύνης, αστυνομίας και υπηρεσιών.

ε) Κοινή εξωτερική πολιτική και διπλωματική αντιπροσωπεία, στοχεύοντας, μεταξύ άλλων, και στην απόδοση μόνιμης θέσης στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στη Γερμανία.

στ) Κοινή αμυντική πολιτική, συμπεριλαμβανομένης και της αλληλοβοήθειας σε περίπτωση πολέμου. Στο πλαίσιο αυτό προβλέπεται η κοινή στρατιωτική παρουσία διεθνώς, συμπεριλαμβανομένων και των περιοχών μεγάλης αστάθειας, καθώς και η δημιουργία ενός γαλλογερμανικού συμβουλίου άμυνας και ασφάλειας.

ζ) Ώσμωση των κοινών συνόρων, με την διευκόλυνση καθημερινών ανταλλαγών μεταξύ των ανθρώπων που ζουν εκατέρωθεν των σημερινών, με τη δημιουργία κοινών μορφωτικών φορέων και νέων εμπορικών ζωνών, με κοινά δίγλωσσα νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς, με τη συνεργασία σε θέματα ιατρικής περίθαλψης, υποδομών και ηλεκτροκίνησης.

η) Πολυεπίπεδη εμβάθυνση της πολιτισμικής πολυμορφίας των δύο χωρών (§9), όπως ξεκίνησε ήδη Ινστιτούτο Γκαίτε και το Γαλλικό Ινστιτούτο που σχεδιάζουν, στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Άαχεν να ιδρύσουν από κοινού πολιτιστικά ινστιτούτα στο Έρμπιλ, στο Μπίσκεκ (Κιρκιζία), στο Ρίο Ντε Ζανέιρο και στο Παλέρμο.

Όπως και στην περίπτωση του συμφώνου Αντενάουερ – Ντε Γκωλ, τα γεωπολιτικά δεδομένα (ήττα του ναζισμού, υποχώρηση της Ευρώπης, Ψυχρός Πόλεμος, ΝΑΤΟ) ήταν αυτά που επέβαλαν και τώρα το όραμα της γαλλογερμανικής ενσωμάτωσης. Δεν είναι τυχαίο που, μια τόσο σημαντική εξέλιξη στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, έρχεται σε μια περίοδο που η μεταπολεμική ευρωπαϊκή ιδέα βρίσκεται σε πολύ μεγάλη κρίση και μέσα σ’ ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον, όπου η Γηραιά Ήπειρος οδηγείται σχεδόν νομοτελειακά στο περιθώριο της Ιστορίας.

Στο πλαίσιο αυτό δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση και η συμβολική επιλογή του Άαχεν ως τόπου συνάντησης των δύο σημερινών ηγετών της Ευρώπης, της πάλαι ποτέ ιστορικής πρωτεύουσας του Καρλομάγνου (748-814), του «Άγιου Βάρβαρου» των Δυτικών, το βασίλειο του οποίου αποτέλεσε τον γενεσιουργό πυρήνα της σύγχρονης Ευρώπης. Αυτού του μυθικού προσώπου που, στη διαχρονική προσπάθεια της δυτικής ιστοριογραφίας για την ανεύρεση μιας εμβληματικής προσωπικότητας σε ρόλο θεμελιωτή της υπερχιλιετούς ευρωπαϊκής ιδέας και σύμβολο για την ευρωπαϊκή ενότητα, αποτελούσε την ιδανική εικόνα για να της απονεμηθεί η πατρότητα της μεταρωμαϊκής Ευρώπης. Ακόμη και σήμερα, βιογράφοι του Καρλομάγνου ισχυρίζονται ότι η αιματοβαμμένη ιστορία του Καρλομάγνου είναι η ιστορία της Ευρώπης.

Οι οιωνοί πάντως, για την επιδιωκόμενη ενσωμάτωση των «φραγκοαλαμανών» είναι θετικοί, καθώς το 80% των Γάλλων εμπιστεύεται πλέον τους Γερμανούς, ενώ στην άλλη πλευρά το ποσοστό φτάνει στο 85%. Γεγονός που δικαιώνει αυτούς που ισχυρίζονται ότι στον πυρήνα του γαλλογερμανικού συμφώνου ενσωμάτωσης βρίσκεται όντως μια προσπάθεια ώσμωσης των γαλλογερμανικών «έμβιων κόσμων» (Lebenswelten) μέσα σ’ ένα ταραγμένο κι ανασφαλές διεθνές περιβάλλον.

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com