Ο Μανδραβέλης στην Ξενοφώντος

Το πολιτικό υπόβαθρο μιας συκοφαντικής επίθεσης

Των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά  από την Ρήξη φ. 145 

Είναι γνωστό πλέον πως πριν από μερικές μέρες, ο Γιώργος Καραμπελιάς και το Άρδην έτυχαν συκοφαντικής αναφοράς μέσα από τις σελίδες της Καθημερινής, και συγκεκριμένα από τον διαβόητο νεοφιλελεύθερο και ατλαντιστή, Πάσχο Μανδραβέλη. Επειδή όμως η γενική απέχθεια στον δημοκρατικό πατριωτισμό και, ακόμα, η ειδική του απέχθεια απέναντι στον Γιώργο Καραμπελιά και το Άρδην δεν μπορεί να εξηγήσει την αιφνίδια ανάμειξή του σ’ ένα ζήτημα που δεν τον αφορά και που στο κάτω κάτω της γραφής όπως ο ίδιος υποστηρίζει στο άρθρο του, πρόκειται για μια «ιδιωτική» διένεξη, θα πρέπει να αναζητήσουμε το πολιτικό υπόβαθρο αυτής της επίθεσης το οποίο και ξεπερνάει ακόμα και τα όρια του δικού μας του χώρου και θέτει ένα ευρύτερο πολιτικό ζήτημα.

Ο Μανδραβέλης στο κείμενό του θέτει δύο κύρια σημεία πάνω στα οποία βασίζει την επίθεσή του και τα οποία έχουν μια ιδιαίτερη σημειολογία:

Πώς θα εκβιασθεί και θα συκοφαντηθεί το κίνημα του δημοκρατικού πατριωτισμού;

Το πρώτο αφορά στην καραμέλα της «σύμπλευσης με την τρομοκρατία», η οποία ανακυκλώνεται και πάλι μετά από 25 ολόκληρα χρόνια, από την υποτιθέμενη σοβαρή εφημερίδα της λούμπεν αστικής τάξης της χώρας και χρησιμοποιείται για τον στιγματισμό, την πολιτική και κοινωνική περιθωριοποίηση του Γ. Καραμπελιά και του χώρου που σήμερα εκφράζεται ως Άρδην. Επιχείρημα που ο Μανδραβέλης δανείστηκε από τον Καμμένο που, στο κατάπτυστο, γραμμένο από τον Γεωργαλά βιβλίο του, το 1992, έλεγε τα ίδια και χειρότερα.

Ο τρόπος που έρχεται να την επικαλεστεί ο αρθρογράφος, διαστρεβλώνοντας μάλιστα τα γραφόμενα μιας προκήρυξης που κυκλοφόρησε το… 1976 και ενώ υποτίθεται καλείται να σχολιάσει μια διαμάχη γύρω από την έξωση του Άρδην από τον χώρο του, καταδεικνύει σαφώς ότι το εν λόγω επιχείρημα επιστρατεύεται όχι για να ενισχύσει την κεντρική θέση του άρθρου, αλλά για να λειτουργήσει ανεξάρτητα, ώστε να απαξιώσει το Άρδην.

Και αυτό γίνεται σε μια συγκυρία όπου, εξαιτίας της εύστοχης και έγκαιρης αντιπολίτευσής μας στα πεπραγμένα της παρούσας κυβέρνησης ήδη από τον Ιανουάριο του 2015, έχουμε καταφέρει να αναγνωριστεί η σοβαρότητα του εγχειρήματος του Κινήματος Άρδην σε ένα πολύ πλατύ ακροατήριο, το οποίο κινείται πέραν της αριστεράς και της δεξιάς, σε ανθρώπους διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών καταβολών.

Η αναφορά, λοιπόν, στην «τρομοκρατία», προσπαθεί ακριβώς να εξουδετερώσει αυτή την απήχηση – στοχεύοντας να ταυτίσει τον χώρο μας με τον «εξτρεμισμό»: Έτσι αυτόματα για τον Μανδραβέλη, το να εκδηλώσει κανείς τη συμπαράστασή του στην περιπέτεια που αντιμετωπίζει το Άρδην στην Αθήνα, ισοδυναμεί με υποστήριξη σε εκείνους «που συμπλέουν με τους τρομοκράτες»…

Εξάλλου, οι συγκεκριμένες αναφορές γίνονται από έναν αρθρογράφο που έχει σαφή και δεδηλωμένο «φιλοατλαντικό» προσανατολισμό: Ο Μανδραβέλης, με σπουδές στις ΗΠΑ, υπήρξε αρθρογράφος του Ελευθέρου Τύπου, διευθυντής της ελληνικής έκδοσης του Νιούσγουικ και διευθυντής σύνταξης της Απογευματινής, μέλος ενώσεων όπως η American Association for the Advancement of Science, και συνήθης προσκεκλημένος σε πάνελ πρεσβειών, δεξαμενών σκέψης, και οργανώσεων του αυτού προσανατολισμού. Αποτελεί δηλαδή εξέχον στέλεχος της «λούμπεν-ελίτ» της χώρας, που θεωρεί πως η εθνική ανεξαρτησία αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως.

Θα υποστηρίξει κάποιος πως ο Μανδραβέλης ξιφουλκεί καθημερινά εναντίον του ομογάλακτου από τις ίδιες τροφούς… Τσίπρα – ο οποίος έχει πλέον αναδειχτεί στον ακραιφνέστερο υποστηρικτή των Αμερικανών και των Γερμανών. Και όμως, ο Μανδραβέλης συμπορεύεται με τους Τσίπρα-Καμμένο στα βασικά: Στο Μακεδονικό, τους τεμενάδες στους Τούρκους, στο ξεπούλημα του Κυπριακού, στα σύμφωνα συμβίωσης, τον εθνομηδενισμό. Άραγε έχουμε μια εμφύλια διαμάχη στην αυλή της Πρεσβείας;

Όσο για την Καθημερινή, επιδεικνύει μια σταθερή προσήλωση στον φιλελεύθερο αμερικανισμό που ενσαρκώνει εξάλλου όλα αυτά τα χρόνια υποδειγματικά ο ίδιος ο διευθυντής της, πρώην μέλος του Ρήγα Φεραίου, Αλέξης Παπαχελάς. Έναν αμερικανισμό που συχνά τον τυφλώνει, όπως κατ’ εξοχήν συνέβη στην περίπτωση Ερντογάν, του οποίου τις πραγματικές προθέσεις ανακάλυψε πολύ αργά και μόνον όταν οι σχέσεις του τελευταίου με τις ΗΠΑ διαρρήχθηκαν σοβαρά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο επιχείρημα περί «σύμπλευσης με την τρομοκρατία» αφήνεται να διαρρεύσει από κατ’ εξοχήν φιλοατλαντικό πομπό, – το ίδιο έκανε το 1992 ο Καμμένος και οι εφημερίδες όπου αρθρογραφούσε ο Μανδραβέλης.

Πρόκειται για μια ενέργεια η οποία, για να προβληθεί με τέτοιο τρόπο στο κεντρικό όργανο του φιλελευθερισμού – αμερικανισμού στη χώρα μας, στην Καθημερινή, δεν είναι ασφαλώς τυχαία, και ο Μανδραβέλης αποτελεί απλώς την κάλαμο που την εξετέλεσε. Το σύστημα ανησυχεί σφόδρα με το κίνημα του «εθνολαϊκισμού» που φουντώνει σε όλη την Ελλάδα. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι, τα πέραν του Ατλαντικού κέντρα και οι παραφυάδες τους, αντιστρατεύονται την ύπαρξη και την ανάπτυξη φωνών ενός ανεξάρτητου και σοβαρού πατριωτισμού – που δεν κηδεμονεύεται από έξωθεν δυνάμεις – γιατί ακριβώς αυτόν τον καθιστά ανεξέλεγκτο και πολύ δύσκολα χειραγωγούμενο.

Η παρέμβαση του Μανδραβέλη και της Καθημερινής, πρωτοφανής για μία εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, που συνήθως δεν ενδιαφέρεται να καλύψει τέτοια ζητήματα, στοχεύει να δημιουργήσει στους αναγνώστες του ευρύτερους συνειρμούς: Μπορούν όσοι «συμπλέουν με τους τρομοκράτες», να διατηρούν ένα πνευματικό και πολιτικό κέντρο μερικές δεκάδες μέτρα απ’ την πλατεία Συντάγματος, απέναντι απ’ τα γραφεία του ΣΕΒ, δίπλα από πρεσβείες, και να αντιπροσωπεύουν μιαν ασίγαστη, επί δεκαετίες, φωνή;

Η βιασύνη τους αποτελεί εν τέλει έναν ευρύτερο δείκτη για το πώς θα κινηθούν τα πράγματα από εδώ και πέρα στο πολιτικό και ιδεολογικό τοπίο της χώρας: Έτσι, μετά την τραγική εμπειρία διακυβέρνησης που βιώσαμε με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όταν κάθε εσωτερικό έρεισμα ανεξαρτησίας της χώρας έχει τσακιστεί απ’ τις συνέπειες των εγκληματικών τους επιλογών, η πολιτική και η πνευματική κατάσταση στον τόπο θα πρέπει να παραμείνει εντελώς χειραγωγούμενη, έξωθεν ελεγχόμενη, και απολύτως προβλέψιμη.

Το σύστημα επιθυμεί η οποιαδήποτε αμφισβήτηση σε αυτό να είναι κλεισμένη σε γκέτο όπως των Εξαρχείων, και να αυτο-υπονομεύεται από τον ίδιο της τον εθνομηδενισμό. Ή, αντίθετα, μπορεί να υπάρχει μόνον στο βαθμό που αυτοδιασύρεται, και καταλήγει εν τέλει να συκοφαντεί κάθε έννοια πατριωτικής αντιπολίτευσης –όπως συμβαίνει με τους χρυσαυγίτες.

Έτσι ώστε να μπορούν οι δήθεν αντιεξουσιαστες Αντίφα, οι Φίληδες και οι Μανδραβέληδες, οι οποίοι συμπλέουν απόλυτα στην εθνομηδενιστική τους εμμονή, να χαρακτηρίζουν, τους Έλληνες πατριώτες, τραμπούκους και φασίστες.

Μια χώρα οικονομικό παράσιτο

Μαζί με την πολιτική, βέβαια, διάσταση, έρχεται και η οικονομική και αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο στο οποίο στηρίζει την κατηγορία του ο Μανδραβέλης: Έχουμε από τη μία έναν «ευυπόληπτο επιχειρηματία» και από την άλλη έναν «εξτρεμιστικό πραξικοπηματισμό» που αντιστρατεύεται μια απ’ τις θεμελιώδεις λειτουργίες της ατομικής ελευθερίας, το δικαίωμα στην κερδοφόρα οικονομική δραστηριότητα.

Σύμφωνα με αυτήν τη διάκριση, ο Ρήγας Βελστινλής, στην Ξενοφώντος 4, οι εκατοντάδες εκδηλώσεις που έχει πραγματοποιήσει, τα τρία έντυπα που εκδίδονται εκεί, οι σημαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες του χώρου αλλά και μια πνευματική και θεωρητική παραγωγή που έχει αναγνωριστεί ακόμα και από θεσμικούς φορείς όπως είναι η Ακαδημία Αθηνών, σπρώχνονται στη σφαίρα του αντιπαραγωγικού, του επικίνδυνου, του αντικανονικού.

Ενώ η κερδοσκοπία του airb’n’b, που έχει ρημάξει κάθε ισορροπία στις κτηματομεσιτικές αξίες εκτοξεύοντας τις ανισότητες, δημιουργώντας για πρώτη φορά μετά από 100 χρόνια κοινωνικά απαρτχάιντ στις σύγχρονες ευρωπαϊκές πόλεις, εξορίζοντας τους λαϊκούς ανθρώπους έξω από τα κέντρα των πόλεων, καθαγιάζεται ως δραστηριότητα ενάρετη και παραδειγματική.

Στην ιδιότυπη τουριστική αποικία που έχει καταλήξει να είναι η μεταμνημονιακή Ελλάδα, στο κέντρο της πόλης λόγο και δικαιώματα θα έχουν μόνον τέτοιου τύπου επιχειρηματίες, παρά τις πολεοδομικές ασυδοσίες και τη συστηματική παραβίαση των καλή τη πίστει συμπεφωνημένων όρων. Κι αυτό γιατί, ενώ πριν πέντε χρόνια έψαχναν με το φανάρι να βρουν ενοικιαστές, ως συνέπεια της κρίσης, σήμερα θέλουν να τους πετάξουν έξω, μια και στο κέντρο φτιάχνεται μια νέα κερδοσκοπική φούσκα.

Οι στόχοι της επίθεσης είναι ευρύτεροι

Ας μη γελιόμαστε: Τόσο το αμάλγαμα της πολιτικής συκοφαντίας που επιστράτευσε ο Πάσχος Μανδραβέλης, όσο και τα νεοφιλελεύθερα ψελλίσματά του, δεν αφορούν μόνο στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.

Στο μέλλον που έρχεται, θα ακούμε πολύ συχνά την κατηγορία της «τρομοκρατίας» του «πραξικοπηματικού λαϊκισμού» και της «ακροδεξιάς», ως στοιχεία μιας προπαγάνδας που θα θέλει να εκβιάσει στη σιωπή κάθε μορφής αντίστασης στα σχέδια και στη λειτουργία του μεταμνημονιακού κατεστημένου.

Το οποίο, εξαιτίας της ακραίας καταβαράθρωσης της εθνικής κυριαρχίας, που προκάλεσε, η περίοδος των μνημονίων, με αποκορύφωμά τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα είναι πολύ περισσότερο δοτό και έξωθεν χειραγωγούμενο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε εξάλλου και τη μεγάλη προβοκάτσια, την παράλληλη «έξωση»-απέλαση των Ρώσων διπλωματών, που εμφανίζονται ότι υποδαυλίζουν την πάνδημη λαϊκή αντίδραση για το Μακεδονικό,. Και καθόλου τυχαία το σχετικό ζήτημα το προώθησε με τον πιο ακραίο τρόπο η Καθημερινή και ο Σκάι, εξυπηρετώντας απόλυτα τις στοχεύσεις του Κοτζιά. Υπάρχει ένα τρίγωνο και η πλατεία Μαβίλη βρίσκεται στο κέντρο του.

Κατά συνέπεια, απέναντι στον πατριωτισμό, οι μπάχαλοι που έσπασαν τις βιτρίνες του Εναλλακτικού Βιβλιοπωλείου, οι Κοτζιάδες με επικεφαλής τον Τσίπρα, που τσάκισαν στο ξύλο τους διαδηλωτές στις Πρέσπες, καθώς και οι εξωνημένοι κονδυλοφόροι του νεοφιλελευθερισμού, την ίδια ακριβώς αντίληψη και τον ίδιο ρόλο παίζουν.

Εξάλλου δεν ξεχνάμε ποτέ πως ο Καμμένος το 1992 χαρακτήριζε ως 17 Νοέμβρη τον Καραμπελιά, όπως κάνει το 2018 ο Μανδραβέλης! Οι υπάλληλοι των ίδιων συμφερόντων μπορούν να ξεσκίζονται μεταξύ τους, αλλά τα αφεντικά, αφεντικά. Και προπαντός μην περάσει στη δημόσια σφαίρα κάποια φωνή που δεν ελέγχεται ούτε από τους μεν ούτε από τους δε.

Τα όσα λοιπόν συμβαίνουν έτσι ενάντια στο «πολιτικό εργαστήριο της Ξενοφώντος» δεν αφορούν μόνον τον Γιώργο Καραμπελιά, τα μέλη, τους φίλους και τις φίλες του Άρδην, του νέου Λόγιου Ερμή, της Ρήξης, αλλ’ αντίθετα αποτελούν μια ανοιχτή προσπάθεια να ανακοπεί το κύμα ενός ανένδοτου δημοκρατικού πατριωτισμού, που τα επόμενα χρόνια θα αποτελέσει αναπόφευκτα έναν νέο πολιτικό πόλο.

Αν λοιπόν συκοφαντήσουμε και εξοντώσουμε τις πιο συγκροτημένες δυνάμεις στο εσωτερικό του, αναμεσά τους και το Άρδην, τότε θα επιπλεύσουν στον χώρο απατεώνες και πράκτορες, όπως συνέβη κατά την προηγούμενη αντιμνημονιακή περίοδο. Το σύστημα θέλει να κατασκευάζει τους δήθεν αντιπάλους του. Όπως συνέβη με τον Μιχαλολιάκο, τον Καμμένο, ή με ανώδυνους δημαγωγούς αλά Ζουράρι, ή Βαρουφάκη. Το ίδιο πάνε να κατασκευάσουν και σήμερα. Φωνές όπως του Άρδην πρέπει να εξοντωθούν, για να επικρατήσουν στον χώρο του πατριωτικού κύματος που φουντώνει, αργυρώνητοι και ελεγχόμενοι τηλε-ευαγγελιστές.

Η προσπάθεια λοιπόν της έξωσης του Άρδην και οι άοκνες μεθοδεύσεις του Μανδραβέλη και των πατρόνων του και συντονισμένες είναι και δεν αφορούν απλώς και μόνο μια κερδοσκοπική επιχείρηση των ιδιοκτητών. Πίσω τους κρύβεται μια άλλη «επιχείρηση», διαφορετικών διαστάσεων και επικινδυνότητας.

ΠΗΓΗ:http://ardin-rixi.gr/archives/208855

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com