Τιμώντας τη μνήμη του Σάββα του Παύλου, που έφυγε από κοντά μας, ίσως γιατί δεν μας άντεχε πια, αναρτούμε κάποιες δημοσιεύσεις από την ιστοσελίδα του.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ, ΠΑΤΡΙΩΤΗ, ΔΑΣΚΑΛΕ!!!
ΕΛΛΗΝ ΕΝ ΜΕΣΩ ΝΕΟΚΥΠΡΙΩΝ
Οκτωβρίου 28, 2015
Ο Θεός, Εκείνη την ώρα, θα μου συγχωρέσει πολλά,
1974 ως τα σήμερα, έζησα Έλλην εν μέσω Τούρκων
1974 ως τα σήμερα, έζησα Έλλην εν μέσω νεοκυπρίων
1974 ως τα σήμερα, έζησα Έλλην εν μέσω Τούρκων
1974 ως τα σήμερα, έζησα Έλλην εν μέσω νεοκυπρίων
ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΑΝΤΡΟΥ ΛΥΡΙΤΣΑ
Φεβρουαρίου 17, 2016
Άντρος Λυρίτσας: Α..ρε Σάββα! Θυμάμαι που ρητόρευες για τον Φροϊδομαρξισμό έξω από την Ιπποκράτους 10 και γοήτευες τα μανούλια κι εμάς τους άσχετους.
Τώρα κοκορεύεσαι με τους εθνικο-θρησκευτικο-σοσιαλισμούς…
A la manière de Κ. Vasileiou
Οκτωβρίου 6, 2015
1. ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ
Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου, είπε περινούστατος ο Θηραίος, υπάρχει στον Φαίδωνα του Πλάτωνα, είπε, πρωτοδιατυπωμένο. Ήταν το πρώτο μάθημα φιλοσοφίας κι ο καθηγητής ήταν γλαφυρός, σε καθήλωνε, εξηγούσε την κοινότητα του θανάτου κι η φιλοσοφία σε προετοιμάζει για το κοινόχρηστο, την παντοτινή αποχώρηση από τον κόσμο τούτο.
Ύστερα από πολλά χρόνια πέρασα από την γιαγιά να της πω ένα γεια
-Γιαγιά τι κάνεις;
-Περιμένω τον χαρτωμένον, γιε μου
Νόμισα ότι χαριεντιζόταν κι έλεγε, δήθεν, κάτι πονηρό.
-Γιαγιά τι λες; Της είπα. Σοβαρολογούσε-σ’ αυτή την ηλικία ποιον να περιμένω άλλον; Κατάλαβα ότι ο χαρτωμένος ήταν ο Χάρος, τον επόμενο χρόνο τη θάψαμε, έφυγε χαμογελαστή και λιπόσαρκη όπως πάντα, το χαμόγελο έκρυβε τα δόντια που χαθήκαν μα αποκάλυπτε τη γαλήνη και την ομορφιά του προσώπου.
Η γιαγιά η Δεσποινού, που δεκάχρονο μού τόνιζε ότι θα γινόμουν το καλύτερο παιδί, τώρα, οι αρώστιες. Με τρυπούν κάθε μέρα, ενέσεις αντιπηκτικές υποδόριες, άλλες για χημειοθεραπείες, μαγνητικούς και αξονικούς τομογράφους, ενδοσκοπικούς υπερήχους, PET, σκιαγραφικές,μια ζωή τρυπήματα.
Αχ γιαγιά που περίμενες χρόνια τον αρραβωνιαστικό, βαθύτατη μελετητήτρια της φιλοσοφίας του θανάτου. Που έλεγες ότι θα ήμουν το καλύτερο παιδί, πάντα πιο μπροστά εσύ από προγάστορες προφεσόρους του Πανεπιστημίου, πούχουν προγούλια, αχαμνά σώματα και μυλά. Πού να καταλάβουν αυτοί;
2. ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Πρώτη φορά στο νησί, αφότου ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο, ο θείος τού ’πε να περάσουν από τον παππού, να του πουν ένα γεια,-βρε έχει τέσσερις μέρες που είσαι στην Κύπρο και δεν πέρασες ακόμη απ τον παππού σου; μπήκαν στο διπλοκάμπινο, έφτασαν στην αυλή, χαιρετίστηκαν, ο παππούς είπε στον θείο του κοφτά: εσυρτηκαν οι αίγες σου, κι ο θείος άργησε λίγο, να λοιπόν, κι εδώ το ον και μη ον, σκέφτηκε, θέλουν ακόμα λίες μέρες απάντησε ο θείος, ουκ έστιν, λοιπόν, δεν θυμόταν τη λέξη εσυρτήκαν, κατάλαβε όμως ότι σήμαινε αν έφτασαν σε οίστρο όπότε ανελάμβαναν να το κανονίσουν, είχε μερικούς που είχαν δυνατούς τράγους, τους πήγαιναν τις αίγες και τους έδιναν και κάποια λεφτά για τα γαμησιάτικα, πήγε να πει, μα δεν το βρήκε να ταιριάζει, τα επίβητρα, σκέφτηκε. Κάποτε το κοπάδι μόνο του διευθετούσε το θέμα, είχε τράγους όλων των ηλικιών και δυνατοτήτων, τώρα αλλάξαν τα πράγματα, μεγάλε, σκέφτηκε, Πρωταγόρα πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος των μεν όντων ως έστιν και των μη όντων ως ουκ έστιν. Και συ πότε θα επιστρέψεις, απευθύνθηκε νοερά στην πανέμορφη, Που έχεις χαθεί και μ’ αφήνεις μόνο μου έτσι στο μη ον, στο ουκ έστιν;
3. Η ΑΡΧΑΊΑ ΠΛΗΓΉ
Η σπηλιά-αρχαία πληγή της γης, είχε έγνοια και στέγαζε τη νύφη Καλυψώ, την πανωραία, όμως ο Οδυσσέας, με σίγουρο χέρι παραμέρισε τα βάτα, που έφραζαν την είσοδο, παραμέρισε το χνουδωτό θαύμα που σκέπαζε την αρχαία πληγή της Καλυψώς, άρατε πύλες και μπήκε, σπηλιά της σπηλιάς. Ο Οδυσσέας ο αρχαίος παππούς μου, παππούς του παππού μου και του πατέρα μου, παππούς των παιδιών μου και των εγγονιών μου. Εσείς σπαγγοραμμένοι, γαμόσιυστοι, ποιον παππού έσιετε;
Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου, είπε περινούστατος ο Θηραίος, υπάρχει στον Φαίδωνα του Πλάτωνα, είπε, πρωτοδιατυπωμένο. Ήταν το πρώτο μάθημα φιλοσοφίας κι ο καθηγητής ήταν γλαφυρός, σε καθήλωνε, εξηγούσε την κοινότητα του θανάτου κι η φιλοσοφία σε προετοιμάζει για το κοινόχρηστο, την παντοτινή αποχώρηση από τον κόσμο τούτο.
Ύστερα από πολλά χρόνια πέρασα από την γιαγιά να της πω ένα γεια
-Γιαγιά τι κάνεις;
-Περιμένω τον χαρτωμένον, γιε μου
Νόμισα ότι χαριεντιζόταν κι έλεγε, δήθεν, κάτι πονηρό.
-Γιαγιά τι λες; Της είπα. Σοβαρολογούσε-σ’ αυτή την ηλικία ποιον να περιμένω άλλον; Κατάλαβα ότι ο χαρτωμένος ήταν ο Χάρος, τον επόμενο χρόνο τη θάψαμε, έφυγε χαμογελαστή και λιπόσαρκη όπως πάντα, το χαμόγελο έκρυβε τα δόντια που χαθήκαν μα αποκάλυπτε τη γαλήνη και την ομορφιά του προσώπου.
Η γιαγιά η Δεσποινού, που δεκάχρονο μού τόνιζε ότι θα γινόμουν το καλύτερο παιδί, τώρα, οι αρώστιες. Με τρυπούν κάθε μέρα, ενέσεις αντιπηκτικές υποδόριες, άλλες για χημειοθεραπείες, μαγνητικούς και αξονικούς τομογράφους, ενδοσκοπικούς υπερήχους, PET, σκιαγραφικές,μια ζωή τρυπήματα.
Αχ γιαγιά που περίμενες χρόνια τον αρραβωνιαστικό, βαθύτατη μελετητήτρια της φιλοσοφίας του θανάτου. Που έλεγες ότι θα ήμουν το καλύτερο παιδί, πάντα πιο μπροστά εσύ από προγάστορες προφεσόρους του Πανεπιστημίου, πούχουν προγούλια, αχαμνά σώματα και μυλά. Πού να καταλάβουν αυτοί;
2. ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Πρώτη φορά στο νησί, αφότου ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο, ο θείος τού ’πε να περάσουν από τον παππού, να του πουν ένα γεια,-βρε έχει τέσσερις μέρες που είσαι στην Κύπρο και δεν πέρασες ακόμη απ τον παππού σου; μπήκαν στο διπλοκάμπινο, έφτασαν στην αυλή, χαιρετίστηκαν, ο παππούς είπε στον θείο του κοφτά: εσυρτηκαν οι αίγες σου, κι ο θείος άργησε λίγο, να λοιπόν, κι εδώ το ον και μη ον, σκέφτηκε, θέλουν ακόμα λίες μέρες απάντησε ο θείος, ουκ έστιν, λοιπόν, δεν θυμόταν τη λέξη εσυρτήκαν, κατάλαβε όμως ότι σήμαινε αν έφτασαν σε οίστρο όπότε ανελάμβαναν να το κανονίσουν, είχε μερικούς που είχαν δυνατούς τράγους, τους πήγαιναν τις αίγες και τους έδιναν και κάποια λεφτά για τα γαμησιάτικα, πήγε να πει, μα δεν το βρήκε να ταιριάζει, τα επίβητρα, σκέφτηκε. Κάποτε το κοπάδι μόνο του διευθετούσε το θέμα, είχε τράγους όλων των ηλικιών και δυνατοτήτων, τώρα αλλάξαν τα πράγματα, μεγάλε, σκέφτηκε, Πρωταγόρα πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος των μεν όντων ως έστιν και των μη όντων ως ουκ έστιν. Και συ πότε θα επιστρέψεις, απευθύνθηκε νοερά στην πανέμορφη, Που έχεις χαθεί και μ’ αφήνεις μόνο μου έτσι στο μη ον, στο ουκ έστιν;
3. Η ΑΡΧΑΊΑ ΠΛΗΓΉ
Η σπηλιά-αρχαία πληγή της γης, είχε έγνοια και στέγαζε τη νύφη Καλυψώ, την πανωραία, όμως ο Οδυσσέας, με σίγουρο χέρι παραμέρισε τα βάτα, που έφραζαν την είσοδο, παραμέρισε το χνουδωτό θαύμα που σκέπαζε την αρχαία πληγή της Καλυψώς, άρατε πύλες και μπήκε, σπηλιά της σπηλιάς. Ο Οδυσσέας ο αρχαίος παππούς μου, παππούς του παππού μου και του πατέρα μου, παππούς των παιδιών μου και των εγγονιών μου. Εσείς σπαγγοραμμένοι, γαμόσιυστοι, ποιον παππού έσιετε;
Ο ΑΝΤΙΖΗΛΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ
Δεν ήξερε καν το όνομά μου, είδε τις τρεις συλλογές, όλες όσες έβγαλα ίσαμε σήμερα, στις εκδόσεις Δέντρο, ρώτησε. Τις πήρε, όλη μέρα τις κοιτάζει, υπογραμμίζει συνέχεια, τις γέμισε με ν και χ, μου είπε απ’ το τηλέφωνο που με πήρε για τη γιορτή μου, είχε καιρό να της μιλήσω, κατάλαβα όμως ότι γι αυτόν μ’ άφησε. Τον σκέφτομαι να διαβάζει την «’Απιστη», λίγο επαρμένος γι αυτό, αυτός ήταν ο νικητής. Σκέφτομαι μετά να διαβάζει «Τη αγνώστω γυναικί», χθόνια μεθυστική, η άγνωστη μέσα στο απροσδιόριστο και στο μυθώδες, το χέρι του ακουμπά στη ράχη και γλιστρά κάτω, χουφτώνει τις καμπύλες της, «Τη αγνώστω γυναικί», όμως τώρα είναι συγκεκριμένη, η πρώην δικιά μου, πέρασα κοντά της τρία παραδεισένια καλοκαίρια, Είναι και ο «Κόλπος του Οκτώβρη», είχαμε πάει σ’ ένα ωραίο όρμο, όμως ήταν πρώτες του Οκτώβρη, δεν υπήρχε άλλος, καταλήξαμε πίσω από κάποια βράχια, η ήλιος έλαμπε, η θάλασσα ζεστή του Οκτώβρη, η Ελλάδα ωραία, έγραφα για τα γλυφά νερά του κόλπου, για τα γλυφά υγρά της, σπάραξε από χαρά το μικρό μου, η φωνή του παραπονεμένη ενός παιδιού, η δική μου ένα μουγκρητό γελάδι που το σφάζουν, ανάθεμά τα να πετούσα τα ποιήματά μου από το μπαλκόνι, όταν τα σπέρνεις δεν ξέρεις που θα πέσουν όμως έναν καλό στίχο κομμάτι του ουρανού ζητάμε κι ας το χαρεί αντίπαλοςή φίλος, καλός ή κακός
A la manière de Κ. Vasileiou
ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ
Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου, είπε περινούστατος ο Βουδούρης, υπάρχει στον Φαίδωνα του Πλάτωνα, πρωτοδιατυπωμένο. Ήταν το πρώτο μάθημα φιλοσοφίας κι ο καθηγητής ήταν γλαφυρός, σε καθήλωνε, εξηγούσε την κοινότητα του θανάτου, κι η φιλοσοφία σε προετοιμάζει για το κοινόχρηστο, την παντοτινή αποχώρηση από τον κόσμο τούτο.
Ύστερα από πολλά χρόνια πέρασα από την γιαγιά να της πω ένα για
-Γιαγιά τι κάνεις;
-Περιμένω τον χαρτωμένο, γιε μου
Νόμισα ότι χαριεντιζόταν κι έλεγε δήθεν κάτι πονηρό
-Γιαγιά τι λες; Της είπα. Σοβαρολογούσε-σ’ αυτή την ηλικία ποιον να περιμένω άλλο; Κατάλαβα ότι ο χαρτωμένος ήταν ο Χάρος, τον επόμενο χρόνο τη θάψαμε έφυγε χαμογελαστή και λιπόσαρκη όπως πάντα, το χαμόγελο έκρυβε τα δόντια που χαθήκαν μα αποκάλυπτε τη γαλήνη και την ομορφιά του προσώπου.
Η γιαγιά η Δεσποινού, που δεκάχρονο μού τόνιζε ότι θα γινόμουν το καλύτερο παιδί, τώρα οι αρρώστιες, με τρυπούν κάθε μέρα, ενέσεις αντιπηκτικές υποδόριες, άλλες για χημειοθεραπείες, μαγνητικούς και αξονικούς τομογράφους,PET, ενδοσκοπικούς υπερήχους, σκιαγραφικές, μια ζωή τρυπήματα.
Αχ γιαγιά που περίμενες χρόνια τον αρραβωνιαστικό, βαθύτατη μελετήτρια της φιλοσοφίας του θανάτου. Που έλεγες ότι θα ήμουν το καλύτερο παιδί, πάντα πιο μπροστά από προγάστορες προφεσόρους του Πανεπιστημίου, πού ’χουν προγούλια, αχαμνά σώματα και μυαλά. Πού να καταλάβουν αυτοί;
-Γιαγιά τι κάνεις;
-Περιμένω τον χαρτωμένο, γιε μου
Νόμισα ότι χαριεντιζόταν κι έλεγε δήθεν κάτι πονηρό
-Γιαγιά τι λες; Της είπα. Σοβαρολογούσε-σ’ αυτή την ηλικία ποιον να περιμένω άλλο; Κατάλαβα ότι ο χαρτωμένος ήταν ο Χάρος, τον επόμενο χρόνο τη θάψαμε έφυγε χαμογελαστή και λιπόσαρκη όπως πάντα, το χαμόγελο έκρυβε τα δόντια που χαθήκαν μα αποκάλυπτε τη γαλήνη και την ομορφιά του προσώπου.
Η γιαγιά η Δεσποινού, που δεκάχρονο μού τόνιζε ότι θα γινόμουν το καλύτερο παιδί, τώρα οι αρρώστιες, με τρυπούν κάθε μέρα, ενέσεις αντιπηκτικές υποδόριες, άλλες για χημειοθεραπείες, μαγνητικούς και αξονικούς τομογράφους,PET, ενδοσκοπικούς υπερήχους, σκιαγραφικές, μια ζωή τρυπήματα.
Αχ γιαγιά που περίμενες χρόνια τον αρραβωνιαστικό, βαθύτατη μελετήτρια της φιλοσοφίας του θανάτου. Που έλεγες ότι θα ήμουν το καλύτερο παιδί, πάντα πιο μπροστά από προγάστορες προφεσόρους του Πανεπιστημίου, πού ’χουν προγούλια, αχαμνά σώματα και μυαλά. Πού να καταλάβουν αυτοί;
2. ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Πρώτη φορά στο νησί, αφότου ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο, ο θείος του ’πε να περάσουν από τον παππού, να του πουν ένα γεια, μπήκαν στο διπλοκάμπινο, έφτασαν στην αυλή, ο παππούς είπε στον θείο του κοφτά: εσυρτηκαν οι αίγες σου, κι ο θείος άργησε λίγο, να λοιπόν, κι εδώ το ον και μη ον, σκέφτηκε, θέλουν ακόμα λλίες μέρες απάντησε ο θείος, ουκ έστιν λοιπόν, δεν θυμόταν τη λέξη εσυρτήκαν, κατάλαβε όμως ότι σήμαινε αν έφτασαν σε οίστρο όπότε ανελάμβαναν να το κανονίσουν, είχε μερικούς που είχαν δυνατούς τράγους, τους πήγαιναν τις αίγες και τους έδιναν και κάποια λεφτά, για τα γαμησιάτικα, πήγε να πει, μα δεν το βρήκε να ταιριάζει, τα επίβητρα, σκέφτηκε. Κάποτε το κοπάδι μόνο του διευθετούσε το θέμα, είχε τράγους όλων των ηλικιών και δυνατοτήτων, τώρα αλλάξαν τα πράγματα, μεγάλε, σκέφτηκε, Πρωταγόρα πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος των μεν όντων ως έστιν και των μη όντων ως ουκ έστιν. Και συ πότε θα επιστρέψεις, απευθύνθηκε νοερά στην πανέμορφη, Που έχεις χαθεί και μ’ αφήνεις μόνο μου έτσι στο μη ον, στο ουκ έστιν;
3. Η ΑΡΧΑΙΑ ΠΛΗΓΉ
Η σπηλιά-αρχαία πληγή της γης, είχε έγνοια και στέγαζε τη νύφη Καλυψώ, την πανωραία, όμως ο Οδυσσέας, με σίγουρο χέρι παραμέρισε τα βάτα, που έφραζαν την είσοδο, παραμέρισε το χνουδωτό θαύμα που σκέπαζε την αρχαία πληγή της Καλυψώς, άρατε πύλες και μπήκε, σπηλιά της σπηλιάς. Ο Οδυσσέας ο αρχαίος παππούς μου, παππούς του παππού μου και του πατέρα μου, παππούς των παιδιών μου και των εγγονιών μου. Εσείς ρε σπαγγοραμμένοι, ρε γαμόσιυστοι, ποιον παππού έσιετε;
Ο ΑΝΤΙΖΗΛΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ
Δεν ήξερε καν το όνομά μου, είδε τις τρεις συλλογές, όλες όσες έβγαλα ίσαμε σήμερα, στις εκδόσεις Δέντρο, ρώτησε. Τις πήρε, όλη μέρα τις κοιτάζει, υπογραμμίζει συνέχεια, τις γέμισε με ν και χ, μου είπε απ’ το τηλέφωνο που με πήρε για τη γιορτή μου, είχε καιρό να της μιλήσω, κατάλαβα όμως ότι γι αυτόν μ’ άφησε. Τον σκέφτομαι να διαβάζει την «’Απιστη», λίγο επαρμένος γι αυτό, αυτός ήταν ο νικητής. Σκέφτομαι μετά να διαβάζει «Τη αγνώστω γυναικί», χθόνια μεθυστική, η άγνωστη μέσα στο απροσδιόριστο και στο μυθώδες, το χέρι του ακουμπά στη ράχη και γλιστρά κάτω, χουφτώνει τις καμπύλες της, «Τη αγνώστω γυναικί», όμως τώρα είναι συγκεκριμένη, η πρώην δικιά μου, πέρασα κοντά της τρία παραδεισένια καλοκαίρια, Είναι και ο «Κόλπος του Οκτώβρη», είχαμε πάει σ’ ένα ωραίο όρμο, όμως ήταν πρώτες του Οκτώβρη, δεν υπήρχε άλλος, καταλήξαμε πίσω από κάποια βράχια, η ήλιος έλαμπε, η θάλασσα ζεστή του Οκτώβρη, η Ελλάδα ωραία, έγραφα για τα γλυφά νερά του κόλπου, για τα γλυφά υγρά της, σπάραξε από χαρά το μικρό μου, η φωνή του παραπονεμένη ενός παιδιού, η δική μου ένα μουγκρητό γελάδι που το σφάζουν. Ανάθεμά τα να πετούσα τα ποιήματά μου από το μπαλκόνι, να τα έκαια στο τζάκι, όταν τα σπέρνεις δεν ξέρεις που θα πέσουν, όμως για έναν καλό στίχο ζούμε, ένα στίχο κομμάτι ουρανού ζητάμε κι ας το χαρεί καλός ή κακός αντίπαλος ή φίλος,
Η σπηλιά-αρχαία πληγή της γης, είχε έγνοια και στέγαζε τη νύφη Καλυψώ, την πανωραία, όμως ο Οδυσσέας, με σίγουρο χέρι παραμέρισε τα βάτα, που έφραζαν την είσοδο, παραμέρισε το χνουδωτό θαύμα που σκέπαζε την αρχαία πληγή της Καλυψώς, άρατε πύλες και μπήκε, σπηλιά της σπηλιάς. Ο Οδυσσέας ο αρχαίος παππούς μου, παππούς του παππού μου και του πατέρα μου, παππούς των παιδιών μου και των εγγονιών μου. Εσείς ρε σπαγγοραμμένοι, ρε γαμόσιυστοι, ποιον παππού έσιετε;
Ο ΑΝΤΙΖΗΛΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ
Δεν ήξερε καν το όνομά μου, είδε τις τρεις συλλογές, όλες όσες έβγαλα ίσαμε σήμερα, στις εκδόσεις Δέντρο, ρώτησε. Τις πήρε, όλη μέρα τις κοιτάζει, υπογραμμίζει συνέχεια, τις γέμισε με ν και χ, μου είπε απ’ το τηλέφωνο που με πήρε για τη γιορτή μου, είχε καιρό να της μιλήσω, κατάλαβα όμως ότι γι αυτόν μ’ άφησε. Τον σκέφτομαι να διαβάζει την «’Απιστη», λίγο επαρμένος γι αυτό, αυτός ήταν ο νικητής. Σκέφτομαι μετά να διαβάζει «Τη αγνώστω γυναικί», χθόνια μεθυστική, η άγνωστη μέσα στο απροσδιόριστο και στο μυθώδες, το χέρι του ακουμπά στη ράχη και γλιστρά κάτω, χουφτώνει τις καμπύλες της, «Τη αγνώστω γυναικί», όμως τώρα είναι συγκεκριμένη, η πρώην δικιά μου, πέρασα κοντά της τρία παραδεισένια καλοκαίρια, Είναι και ο «Κόλπος του Οκτώβρη», είχαμε πάει σ’ ένα ωραίο όρμο, όμως ήταν πρώτες του Οκτώβρη, δεν υπήρχε άλλος, καταλήξαμε πίσω από κάποια βράχια, η ήλιος έλαμπε, η θάλασσα ζεστή του Οκτώβρη, η Ελλάδα ωραία, έγραφα για τα γλυφά νερά του κόλπου, για τα γλυφά υγρά της, σπάραξε από χαρά το μικρό μου, η φωνή του παραπονεμένη ενός παιδιού, η δική μου ένα μουγκρητό γελάδι που το σφάζουν. Ανάθεμά τα να πετούσα τα ποιήματά μου από το μπαλκόνι, να τα έκαια στο τζάκι, όταν τα σπέρνεις δεν ξέρεις που θα πέσουν, όμως για έναν καλό στίχο ζούμε, ένα στίχο κομμάτι ουρανού ζητάμε κι ας το χαρεί καλός ή κακός αντίπαλος ή φίλος,
Ο φασισμός του εικοστού πρώτου αιώνα δεν θα ονομάζεται φασισμός
Μαΐου 9, 2011
Ο φασισμός του εικοστού πρώτου αιώνα δεν θα ονομάζεται φασισμός. Μπορεί να ονομάζεται ακόμη και “προοδευτική απεικόνιση των πραγμάτων” ή ρηξικέλευθος τομή” ή οτιδήποτε άλλο θα σοφιστεί η σύγχρονη αναπηρία. Κανένας δεν θα δώσει, στη φασιστική πραμάτεια που προωθεί, το πραγματικό της φασιστικό όνομα, γιατί στη συνείδηση των λαών η φασιστική έκφραση έχει χρεοκοπήσει και απορρίπτεται, θα πρέπει, λοιπόν, να βρει ένα λουσάτο και εύπεπτο όνομα που συντείνει στην καλύτερη διακίνηση του “προϊόντος”. Ο φασισμός του εικοστού πρώτου αιώνα μπορεί να ονομάζεται ο Ιός της Κυριακής, σχέδιο Ανάν και άλλα πολλά, όμως όλοι θα τα παρουσιάζουν με εύηχα επίθετα και χαρακτηρισμούς. Γι’ αυτό και εγκαινάζεται στο ιστολόγιο αυτή η κατηγορία με τίτλο: Ο φασισμός του εικοστού πρώτου αιώνα δεν θα ονομάζεται φασισμός” που θα παρουσιάσει την πραγματική φασιστική έκφανση πολλών πραγμάτων, παρά τα εύηχα που τα συνοδεύουν. Ως πρώτο αυτοτελές κείμενο της κατηγορίας αυτής εντάσσεται το κείμενο “Σύγχρονες εκφράσεις εκφασισμού” που δημοσιεύτηκε και προηγουμένως, γιατί αποτελεί χαρακτηριστικό υπόδειγμα για όσα μιλάμε.Στα σημερινά τώρα και στα εντελώς πρόσφατα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ανίερη και ανεπίτρεπτη “δολοφονία χαρακτήρα” που επιχειρήθηκε εναντίον του Θεοδωράκη επειδή τόλμησε να ασκήσει κριτική στο Ισραήλ και στο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ. Ακυρώθηκε και αποκλείστηκε το έργο του Μαουτχάουζεν σε εκδήλωση στην Αυστρία. Μια φασιστική πράξη εναντίον του Έλληνα μουσικοσυνθέτη.
Θυμάστε τους Έλληνες προοδευτικούς διανοουμένους που κάθε λίγο και λιγάκι γέμιζαν τις στήλες των εφημερίδων με υπογραφές για μύρια θέματα. Πολλές φορές για ήσσονος σημασίας. Σε όλα έβρισκαν την επέλαση του σκοταδισμού και των συντηρητικών δυνάμεων και συστρατεύονταν στον αγώνα τον καλόν. Τι θα κάνουν τώρα με την υπόθεση Θεοδωράκη και την ανεπίτρεπτη “δολοφονία χαρακτήρα” που υπέστη. Ο προοδευτικοί διανοούμενοι θα μιλήσουν ή θα λουφάξουν.
Ο φασισμός του 21ου αιώνα δεν θα ονομάζεται φασισμός.
Θα ονομάζεται με οποιοδήποτε άλλο όνομα, από «προοδευτισμός» ή «ανακαινισμός» μέχρι ακόμη «σύγχρονη ματιά» ή «ρηξικέλευθος τομή» των γεγονότων. Οι εραστές της φασιστικής ιδεολογίας δεν θα προωθούν την πραμάτεια τους με το πραγματικό της όνομα, αφού ιστορικά η ιδεολογία αυτή έχει χρεοκοπήσει, οι λαοί και οι πολίτες έχουν αρνητικά συναισθήματα στο λεξιλόγιο του φασισμού. Γι’ αυτό και επιβάλλεται η απόκρυψη με εύηχα ονόματα ή με ονόματα παραλλαγής. Η πραμάτεια θα παραμένει όμως η ίδια.
Αναφέρω χαρακτηριστικά το σημείωμα της στήλης «Ιός της Κυριακής» σε αθηναϊκή εφημερίδα (Ελευθεροτυπία, 18 Φεβρουαρίου 2007, σ. 53 – 55) με αφορμή την κριτική για το περιώνυμο ιστορικό βιβλίο της κυρίας Ρεπούση, για την ΣΤ’ Δημοτικού. Αντί λοιπόν να απαντήσει στα επιχειρήματα που ακούστηκαν εναντίον του βιβλίου, αντί να μπει σε ένα διάλογο κατάρριψής τους και κατεδάφισής τους το σημείωμα κάνει κάτι πολύ βολικό και εύπεπτο που παραπέμπει στα συναισθηματικά αντανακλαστικά των αναγνωστών του. Κρατά το χαρακτηριστικό «προοδευτικός» για τη συγγραφέα του βιβλίου και για τους υποστηρικτές της και αποδίδει τον τίτλο του «αντιδραστικού» σε όσους τόλμησαν να κάνουν κριτική. Χωρίς διάλογο και επιχειρηματολογία, οι υπεύθυνοι της στήλης κολλούν απλώς βολικές ετικέτες. Έτσι αντιδράσεις εναντίον του βιβλίου της κ. Ρεπούση, αντιδράσεις που προέρχονται από τη δεξιά μέχρι την αριστερά, μπαίνουν όλες κάτω από τον «βολικό» τίτλο «Η μεζούρα της Εθνικοφροσύνης».
Αναφερόμενο σε υπογραφές κριτικής για το βιβλίο, τονίζει απαξιωτικά ότι στις 4000 χιλιάδες περίπου υπογραφές (3, 736 για την ακρίβεια) υπάρχουν και 7 ιερείς. Ο εκφασισμός της σκέψης που προάγουν οι υπεύθυνοι της στήλης είναι εμφανής. Οι ιερείς δεν είναι κι αυτοί πολίτες, δεν ζουν στον ελληνικό χώρο, δεν δικαιούνται να έχουν άποψη και να την εκφράζουν; Ή όταν εκφραστούν υπέρ οποιασδήποτε γνώμης αυτή καθίσταται αμέσως αντιδραστική. ( Εν τω μεταξύ οι χιλιάδες άλλοι ιερείς που δεν υπέγραψαν θεωρούνται προοδευτικοί; Αγνοώ).
Ακόμη: Τονίζει ότι 275 που υπογράφουν αναφέρουν ως τόπο διαμονής τους την Κύπρο και άλλοι την Αυστραλία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ και γράφει απαξιωτικά: «Απαιτούν δηλαδή αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα μιας άλλης χώρας στην οποία ζουν και εργάζονται». Με μια σπαθιά ο «Ιός της Κυριακής» διαγράφει τη συμμετοχή στην πολιτιστική και θεωρητική ζύμωση που υπερβαίνει τα σύνορα και τις χώρες εργασίας, -όταν μας συμφέρει υπάρχει η παγκοσμιοποίηση, οι νόμιμες ζυμώσεις και υποδείξεις από το παγκόσμιο χωριό κ.λ.π., κι όταν δεν μας συμφέρει ανασύρουμε τον εθνοκεντρισμό, μόνον οι κάτοικοι του ελληνικού κράτους δικαιούνται να έχουν άποψη. Τα μεγάλα πνεύματα του «Ιού της Κυριακής» θεωρούν λοιπόν ότι παιδαγωγικές, ιστορικές και άλλες θεωρητικές απόψεις, ζυμώσεις, κινήματα και προβληματισμοί θα κρίνονται μόνο από τους πολίτες της χώρας στην οποία παράγονται. Οι ανοιχτοί ορίζοντες τους οποίους καμώνονται οι του «Ιού» ότι ευαγγελίζονται δεν υπάρχουν πια. Μόνο οι εντός συνόρων.
Το σημαντικότερο. Τα παιδιά της Κύπρου θα διδάσκονταν από το ίδιο βιβλίο, όπως διδάσκονται και από πολλά άλλα βιβλία που εκδίδει ο Ο.Ε.Δ.Β. {Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων] της Ελλάδας. Οι Κύπριοι, λοιπόν, δεν δικαιούνται να κρίνουν τα βιβλία από τα οποία θα διδάσκονται τα παιδιά τους;
Υπάρχει και κάτι άλλο που αποδεικνύει ότι ο αθηναϊκός καιροσκοπισμός δεν έχει όρια, εφαρμόζει με ασυδοσία τα δυο μέτρα και σταθμά. Γιατί, για το σχέδιο Ανάν, η στήλη ο «Ιός της Κυριακής» εκφράστηκε με θέρμη και πρόβαλλε τις απόψεις των Ελλαδιτών διανοουμένων που το υποστήριζαν. Οι Αθηναίοι διανοούμενοι είχαν λοιπόν άποψη για ένα σχέδιο που θα ζούσαν στο πετσί τους οι Κύπριοι, θα καθόριζε τον τρόπο ζωής τους και το μέλλον της Κύπρου ενώ οι Κύπριοι δεν πρέπει να έχουν άποψη για ένα βιβλίο του ΟΕΔΒ το οποίο θα διδάσκεται και στα κυπριακά σχολεία.
Ο φασισμός του εικοστού πρώτου αιώνα δεν θα ονομάζεται φασισμός.
Αναφέρω χαρακτηριστικά το σημείωμα της στήλης «Ιός της Κυριακής» σε αθηναϊκή εφημερίδα (Ελευθεροτυπία, 18 Φεβρουαρίου 2007, σ. 53 – 55) με αφορμή την κριτική για το περιώνυμο ιστορικό βιβλίο της κυρίας Ρεπούση, για την ΣΤ’ Δημοτικού. Αντί λοιπόν να απαντήσει στα επιχειρήματα που ακούστηκαν εναντίον του βιβλίου, αντί να μπει σε ένα διάλογο κατάρριψής τους και κατεδάφισής τους το σημείωμα κάνει κάτι πολύ βολικό και εύπεπτο που παραπέμπει στα συναισθηματικά αντανακλαστικά των αναγνωστών του. Κρατά το χαρακτηριστικό «προοδευτικός» για τη συγγραφέα του βιβλίου και για τους υποστηρικτές της και αποδίδει τον τίτλο του «αντιδραστικού» σε όσους τόλμησαν να κάνουν κριτική. Χωρίς διάλογο και επιχειρηματολογία, οι υπεύθυνοι της στήλης κολλούν απλώς βολικές ετικέτες. Έτσι αντιδράσεις εναντίον του βιβλίου της κ. Ρεπούση, αντιδράσεις που προέρχονται από τη δεξιά μέχρι την αριστερά, μπαίνουν όλες κάτω από τον «βολικό» τίτλο «Η μεζούρα της Εθνικοφροσύνης».
Αναφερόμενο σε υπογραφές κριτικής για το βιβλίο, τονίζει απαξιωτικά ότι στις 4000 χιλιάδες περίπου υπογραφές (3, 736 για την ακρίβεια) υπάρχουν και 7 ιερείς. Ο εκφασισμός της σκέψης που προάγουν οι υπεύθυνοι της στήλης είναι εμφανής. Οι ιερείς δεν είναι κι αυτοί πολίτες, δεν ζουν στον ελληνικό χώρο, δεν δικαιούνται να έχουν άποψη και να την εκφράζουν; Ή όταν εκφραστούν υπέρ οποιασδήποτε γνώμης αυτή καθίσταται αμέσως αντιδραστική. ( Εν τω μεταξύ οι χιλιάδες άλλοι ιερείς που δεν υπέγραψαν θεωρούνται προοδευτικοί; Αγνοώ).
Ακόμη: Τονίζει ότι 275 που υπογράφουν αναφέρουν ως τόπο διαμονής τους την Κύπρο και άλλοι την Αυστραλία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ και γράφει απαξιωτικά: «Απαιτούν δηλαδή αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα μιας άλλης χώρας στην οποία ζουν και εργάζονται». Με μια σπαθιά ο «Ιός της Κυριακής» διαγράφει τη συμμετοχή στην πολιτιστική και θεωρητική ζύμωση που υπερβαίνει τα σύνορα και τις χώρες εργασίας, -όταν μας συμφέρει υπάρχει η παγκοσμιοποίηση, οι νόμιμες ζυμώσεις και υποδείξεις από το παγκόσμιο χωριό κ.λ.π., κι όταν δεν μας συμφέρει ανασύρουμε τον εθνοκεντρισμό, μόνον οι κάτοικοι του ελληνικού κράτους δικαιούνται να έχουν άποψη. Τα μεγάλα πνεύματα του «Ιού της Κυριακής» θεωρούν λοιπόν ότι παιδαγωγικές, ιστορικές και άλλες θεωρητικές απόψεις, ζυμώσεις, κινήματα και προβληματισμοί θα κρίνονται μόνο από τους πολίτες της χώρας στην οποία παράγονται. Οι ανοιχτοί ορίζοντες τους οποίους καμώνονται οι του «Ιού» ότι ευαγγελίζονται δεν υπάρχουν πια. Μόνο οι εντός συνόρων.
Το σημαντικότερο. Τα παιδιά της Κύπρου θα διδάσκονταν από το ίδιο βιβλίο, όπως διδάσκονται και από πολλά άλλα βιβλία που εκδίδει ο Ο.Ε.Δ.Β. {Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων] της Ελλάδας. Οι Κύπριοι, λοιπόν, δεν δικαιούνται να κρίνουν τα βιβλία από τα οποία θα διδάσκονται τα παιδιά τους;
Υπάρχει και κάτι άλλο που αποδεικνύει ότι ο αθηναϊκός καιροσκοπισμός δεν έχει όρια, εφαρμόζει με ασυδοσία τα δυο μέτρα και σταθμά. Γιατί, για το σχέδιο Ανάν, η στήλη ο «Ιός της Κυριακής» εκφράστηκε με θέρμη και πρόβαλλε τις απόψεις των Ελλαδιτών διανοουμένων που το υποστήριζαν. Οι Αθηναίοι διανοούμενοι είχαν λοιπόν άποψη για ένα σχέδιο που θα ζούσαν στο πετσί τους οι Κύπριοι, θα καθόριζε τον τρόπο ζωής τους και το μέλλον της Κύπρου ενώ οι Κύπριοι δεν πρέπει να έχουν άποψη για ένα βιβλίο του ΟΕΔΒ το οποίο θα διδάσκεται και στα κυπριακά σχολεία.
Ο φασισμός του εικοστού πρώτου αιώνα δεν θα ονομάζεται φασισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.