Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΣΕ ΜΙΑ «ΝΕΑ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ» Η ΒΑΤΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΚΚΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ “ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ”

Φεβρουαρίου 4, 2015 από seisaxthiablog

Γράφει η Άννα Μπαλλή

Για το ρευστό τοπίο στη Μέση Ανατολή, από τον πόλεμο του Μπους εναντίον του Ιράκ το 2003 ως τον πόλεμο της Συρίας και την ανάπτυξη του ισλαμικού φονταμενταλισμού, έχουν γραφτεί πολλές αναλύσεις. Δεν είναι λίγοι όσοι αποδίδουν το χάος που επικρατεί στην περιοχή αυτή σε μια παράλογη και αποτυχημένη πολιτική των ΗΠΑ. Άλλοι, αντιθέτως, θεωρούν ότι το χάος είναι ο καλύτερος σύμμαχος της Ουάσινγκτον, η οποία αναμοχλεύει τα υπαρκτά προβλήματα προς όφελος των δικών της συμφερόντων.

Συμφέροντα που εξυπηρετούνται από τη μεταβολή των συνόρων με τον κατακερματισμό των ισχυρών, αραβικών κρατών, αλλά και τη διαχείριση της θρησκευτικής πίστης, η οποία παίζει σημαντικό ρόλο στον ισλαμικό κόσμο. Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή αποτελούν εφαρμογή καλά μελετημένων σχεδίων, που κάποιοι έχουν προαναγγείλει εδώ και χρόνια ετοιμάζοντας το έδαφος για το μέλλον της περιοχής. Μιλάμε για μια «Νέα Μέση Ανατολή», όπως την ονομάζουν. Στα σχέδια αυτά, όπως θα δούμε, αρκετά σημαντική θέση κατέχουν τα ιερά ισλαμικά εδάφη Μέκκα και Μεδίνα, που βρίσκονται στη σουνιτική Σαουδική Αραβία, η οποία έχει περίοπτη θέση στον ισλαμικό κόσμο, ακριβώς επειδή περιλαμβάνονται στα εδάφη της οι ιερές αυτές πόλεις και το κέντρο της ισλαμικής θρησκευτικής λατρείας Κάαμπα. Τα μέχρι σήμερα στοιχεία και οι εξελίξεις δικαιώνουν τους δεύτερους.

Η «Νέα Μέση Ανατολή»

Ο όρος «Νέα Μέση Ανατολή» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2006 στο Τελ Αβίβ από την τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις, η οποία, αναφερόμενη στην καταστροφή του Λιβάνου από τις ισραηλινές επιθέσεις, είπε ότι οι οδύνες των Λιβανέζων είναι συγκρίσιμες με τις «ωδίνες της Νέας Μέσης Ανατολής». Πιο συγκεκριμένα, μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου είπε: «Αυτό που βλέπουμε εδώ, κατά μία έννοια, είναι η αυξανόμενη τάση για μια αναγέννηση μιας Νέας Μέσης Ανατολής και αυτό που κάνουμε εμείς, οι Ηνωμένες Πολιτείες, είναι να φροντίσουμε, ώστε αυτή η τάση αναγέννησης να μην επιτρέψει να παραμείνει οτιδήποτε πεπαλαιωμένο υπήρχε στην παλαιά Μέση Ανατολή».

Η κ. Ράις, μιλώντας τότε με αυτόν τον τρόπο, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αναφέρει ότι εφαρμόζονταν ήδη σχέδια τα οποία είχαν εκπονηθεί πριν από πολλά χρόνια με στόχο να διαμορφωθεί ένα νέο τοπίο στο μέλλον.

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έδινε τη δυνατότητα αναδιαμόρφωσης του κόσμου σε ευρεία κλίμακα, και πολλές ισραηλινές και αμερικανικές «δεξαμενές σκέψης» υποστήριξαν, όταν αυτό συνέβη, σχέδια για αλλαγές καθεστώτων και συνόρων σε αυτή την περιοχή.

Το Ιουδαϊκό Ινστιτούτο για Θέματα Εθνικής Ασφαλείας (JINSA) υποστήριξε ότι οι αλλαγές καθεστώτων στη Μέση Ανατολή είναι επιβεβλημένες, όπως επιβεβλημένος είναι και ο ανακαθορισμός των συνόρων σε χώρες «παρίες», συμπεριλαμβανομένων του Ιράν, της Συρίας, της Λιβύης και του Λιβάνου. Επίσης, υποστήριξε ότι πρέπει να γίνει επαναξιολόγηση των σχέσεων των ΗΠΑ με την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία.

Σε δημοσίευσή του, το 1996, το Ινστιτούτο Προηγμένων Στρατηγικών και Πολιτικών Μελετών (IASPS) αναφέρει ότι θα πρέπει να απομακρυνθούν ο Σαντάμ Χουσεΐν από το Ιράκ και οι αντιισραηλινές κυβερνήσεις της Συρίας, του Λιβάνου, της Λιβύης και του Ιράν.

Στη «δεξαμενή σκέψης» με την ονομασία «Πρόγραμμα για τον νέο αμερικανικό αιώνα», η οποία υποστήριζε ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να ηγεμονεύσουν σε ολόκληρο τον κόσμο, συμμετείχαν γνωστοί πολιτικοί που υπηρέτησαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ επί Τζωρτζ Μπους του νεότερου, όπως ο τότε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσέινι, ο τότε υπουργός Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ, ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας και αρχιτέκτονας της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ Πωλ Γούλφοβιτς κ.ά. Τον Σεπτέμβριο του 2000, μεταξύ άλλων, το Πρόγραμμα τόνιζε: «Οι ΗΠΑ επί δεκαετίες προσπάθησαν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην ασφάλεια της περιοχής του Περσικού Κόλπου. Η κρίση στο Ιράκ παρέχει την άμεση αιτιολόγηση, την ανάγκη για μια ουσιαστική αμερικανική παρουσία στον Κόλπο και την απομάκρυνση των εχθρικών καθεστώτων».

Τελικά, με πρόσχημα τα «όπλα μαζικής καταστροφής» και την «αποκατάσταση της δημοκρατίας», οι ΗΠΑ, υπό την κυβέρνηση του Τζωρτζ Μπους του νεότερου, στις 20 Μάρτη 2003 εισέβαλαν στο Ιράκ. Και λίγο μετά, στις 6 Νοέμβρη του 2003, σε ομιλία που εκφώνησε ο Αμερικανός πρόεδρος στο Εθνικό Ίδρυμα Δημοκρατίας, οι ΗΠΑ τάχθηκαν δημόσια υπέρ της «ανασυγκρότησης» της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, που τη χαρακτήρισαν «Μεγάλη Μέση Ανατολή». Τα σχέδια ανασυγκρότησης προέβλεπαν την αλλαγή συνόρων και τη διαμόρφωση νέων κρατών. Πολλοί λένε ότι με την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003 ξεκίνησε η «πρώτη φάση» εφαρμογής των μεγαλεπίβολων σχεδίων για την αμερικανική ηγεμονία. Όμως θα πρέπει να θυμίσουμε ότι η ανατροπή του Σαντάμ και η εισβολή στο Ιράκ είχαν προπαρασκευαστεί, από τον πρώτο πόλεμο κατά του Σαντάμ, από τον Τζωρτζ Μπους τον πρεσβύτερο, ο οποίος, μάλιστα, την παραμονή του πολέμου του Κόλπου, σε έναν χαρακτηριστικό λόγο του στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, μίλησε για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και τον ηγετικό ρόλο που πρέπει να έχει η χώρα του σ’ αυτή.

Πολλά μπορούν να γραφτούν για τις προσπάθειες επιβολής της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της ηγεμόνευσης όλου του πλανήτη από τις ΗΠΑ, προσπάθειες άλλοτε πετυχημένες και άλλοτε αποτυχημένες. Στο παρόν άρθρο, όμως, θα περιοριστούμε στην περιοχή αυτή όπου βρίσκονται οι ιεροί μουσουλμανικοί χώροι που μας ενδιαφέρουν.

Η θρησκεία στο προσκήνιο

Μετά την εισβολή στο Ιράκ, τα γεγονότα είναι γνωστά. Εν συντομία, στις διαλυτικές εξελίξεις που ακολούθησαν την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ προστέθηκε η αστάθεια στη Βόρεια Αφρική, καθώς η «Αραβική Άνοιξη» έφερε την πτώση μιας σειράς ισχυρών έως τότε καθεστώτων, που έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην περιοχή, όπως του Καντάφι στη Λιβύη, του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, και έναν καταστροφικό εμφύλιο στη Συρία του Άσαντ.

Η κατάρρευση αυτών των ισχυρών, κοσμικών κατά κύριο λόγο, καθεστώτων δημιούργησε ένα κενό που έσπευσε να το καλύψει ο ακραίος ισλαμισμός, επαναφέροντας σε κεντρική θέση τη θρησκεία στη Μέση Ανατολή. Αυτό είχε ως συνέπεια την όξυνση της αιώνιας ενδοϊσλαμικής διαμάχης μεταξύ σουνιτών και σιιτών. Σε αυτή την αντιπαράθεση η Σαουδική Αραβία, στενή σύμμαχος των ΗΠΑ, η οποία ηγείται του σουνιτισμού, στηρίζει και χρησιμοποιεί, εν γνώσει της Ουάσινγκτον, εξτρεμιστικές οργανώσεις τζιχαντιστών, όπως τον στρατό του αποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους (ISIS), προκειμένου να περιορίσει την ισχύ του σιιτικού Ιράν, που επιδιώκει να αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη. Δισεκατομμύρια δολάρια έχουν διοχετευθεί στα χέρια τρομοκρατικών ομάδων, συμπεριλαμβανομένων της Αλ-Νούσρα, της Αλ-Κάιντα στο Ιράκ και σε ό,τι τώρα είναι και ονομάζεται «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία» ή ISIS. Το ISIS χρηματοδοτείται από Αμερικανούς πράκτορες της CIA με μετρητά και όπλα που εισάγονται από Σαουδάραβες, Καταριανούς και τα ίδια τα μέλη του ΝΑΤΟ. (1)

Μέσα σε αυτό το σκηνικό επιδιώκει και η Τουρκία να παίξει ηγετικό ρόλο στο σουνιτικό Ισλάμ, κάτι που τη φέρνει σε αντιπαράθεση και με τη Σαουδική Αραβία και με το σιιτικό Ιράν, και την τοποθετεί απέναντι από τη Δύση, που ενώ έχει συμβάλει με κάθε τρόπο στη δημιουργία του χάους τώρα εκδηλώνει υποκριτικά την ανησυχία της. «Πρώτα δημιουργείς μια κρίση και μετά τη διαχειρίζεσαι», έλεγε οΧένρι Κίσινγκερ, και χωρίς αμφιβολία οι ΗΠΑ ακολουθούν τη συνταγή του με επιτυχία.

«Η αναταραχή στη Μέση Ανατολή αλλάζει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων», γράφει ο Γιόσκα Φίσερ, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, και προσθέτει:

«Ο πόλεμος, έλεγε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος, είναι ο πατέρας όλων των πραγμάτων. Βλέποντας τα βάρβαρα, πραγματικά, γεγονότα στη Μέση Ανατολή (και στο Ιράκ και στη Συρία ιδίως), θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει, έστω και αν αυτές οι ιδέες δεν φαίνεται πλέον να έχουν θέση στη μεταμοντέρνα κοσμοθεωρία της σημερινής Ευρώπης.

»Οι στρατιωτικοί θρίαμβοι του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και στη Συρία δεν θρέφουν μόνο μια ανθρωπιστική καταστροφή. Προκαλούν, επίσης, αταξία στις υπάρχουσες συμμαχίες της περιοχής και ακόμη θέτουν υπό αμφισβήτηση τα εθνικά σύνορα. Μια νέα Μέση Ανατολή αναδύεται, η οποία διαφέρει ήδη από την παλαιά τάξη κατά δύο σημαντικούς τρόπους: με έναν ενισχυμένο ρόλο για τους Κούρδους και το Ιράν και με τη μείωση της επιρροής των σουνιτικών δυνάμεων της περιοχής.

»Η Μέση Ανατολή δεν αντιμετωπίζει απλώς τον πιθανό θρίαμβο μιας δύναμης που επιδιώκει να επιτύχει τους στρατηγικούς της στόχους με μαζικές δολοφονίες και υποδούλωση (για παράδειγμα, με τις γυναίκες Γιαζίντι). Αυτό που γίνεται επίσης εμφανές είναι η κατάρρευση της παλιάς τάξης της περιοχής, η οποία είχε παραμείνει λίγο πολύ αμετάβλητη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και μαζί με αυτή έρχεται η παρακμή των παραδοσιακών σταθεροποιητικών δυνάμεων της περιοχής». ( 2)

Ποιος θα σταματήσει την αταξία αυτή; Αυτοί που τη βοήθησαν να δημιουργηθεί.Ο δρόμος για την εμπλοκή της Ουάσινγκτον είναι έτοιμος, κατά τον πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος δεν αφήνει καμιά αμφιβολία: Οι ΗΠΑ θα έρθουν στο τέλος ως σωτήρας δίνοντας τη λύση, η οποία αντικατοπτρίζει τα πραγματικά σχέδιά τους, λέει σε πρόσφατομακροσκελές άρθρο του στους Sunday Times με τον χαρακτηριστικό τίτλο «World in flames»: Ο πλανήτης στις φλόγες. Αφού αναλύει από τη δική του οπτική γωνία την κατάσταση σε χώρες όπως η Λιβύη, η Αίγυπτος, η Συρία, το Ιράκ, αναφέρει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να επιλέξουν μεταξύ ασφάλειας και ηθικής. Στη συνέχεια, αφού αναφέρει όλα τα δεινά που επικρατούν στην περιοχή από τη Νιγηρία και τη Λιβύη μέχρι το Αφγανιστάν αλλά και τις «ζώνες ακυβερνησίας στον μουσουλμανικό κόσμο», προκρίνει για τον αναγνώστη την προτεραιότητα της ασφάλειας χάριν την «ειρήνης», όπως λέει, και την επιβολή της τάξης μέσω του χάους. (3)

Οι χάρτες και οι ιεροί μουσουλμανικοί τόποι

Πώς θα μοιάζει η Νέα Μέση Ανατολή; Πολλά σενάρια έχουν εκπονηθεί και πολλοί χάρτες δημοσιεύονται, ακόμη και από το ίδιο το Πεντάγωνο. Και σε αυτούς οι ιεροί τόποι του Ισλάμ κατέχουν τη δική τους θέση.

Στους Sunday Times της Νέας Υόρκης πριν από ένα χρόνο, στις 28 Σεπτεμβρίου 2013, η Αμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή Ρόμπιν Ράιτ, αναλύτρια στο Ινστιτούτο Ειρήνης των ΗΠΑ (United States Institute of Peace, USIP) και στο Wilson Center, δημοσίευσε ένα χάρτη συνοδευόμενο με επεξηγηματικό και αναλυτικό κείμενο υπό τον τίτλο: «Πώς 5 χώρες στη Μέση Ανατολή μπορούν να γίνουν 14». (4)

Σύμφωνα με την Αμερικανίδα δημοσιογράφο, η Λιβύη χωρίζεται στα τρία, με βάση ιστορικά και φυλετικά κριτήρια: την Τριπολιτανία, την Κυρηναϊκή και τη Φεζάν στα νοτιοδυτικά. Η Συρία κατακερματίζεται στα τρία με βάση σεχταριστικά και εθνοφυλετικά κριτήρια: το Αλαουιστάν (του Άσαντ), το Κουρδιστάν και το κεντρώο Σουνιστάν, ενώ το Ιράκ, αφού χάνει τις κουρδικές περιοχές του, χωρίζεται στο Σουνιστάν και το Σιιστάν, με βάση τον θρησκευτικό σεχταρισμό. Η Υεμένη επαναχωρίζεται σε βόρεια και νότια, ενώ η Σαουδική Αραβία κατακερματίζεται στα πέντε: το Ουαχαπιστάν στο κέντρο, και στη Βόρεια, στη Νότια, στην Ανατολική και στη Δυτική Αραβία, όπου υπάρχουν οι δύο ιερές για όλο τον μουσουλμανικό κόσμο πόλεις Μέκκα και Μεδίνα.

Ο νέος χάρτης της Μέσης Ανατολής, που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τηΣυμφωνία Σάικς-Πικό του 1916 (5), βάσει της οποίας το Λονδίνο και το Παρίσι χώρισαν σε σφαίρες επιρροής τις περιοχές που ανήκαν στην άλλοτε κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεν θα έρθει ουρανοκατέβατος. Είναι όμως σαφές ότι όλοι προετοιμάζονται. «Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία θα πάρει χρόνο, ίσως μία δεκαετία, ίσως και δύο», σημειώνει η Ρόμπιν Ράιτ. (6)

Αν ο χάρτης της Ράιτ περιορίζεται στο διαμελισμό αυτών των πέντε κρατών, ένας άλλος χάρτης, με κατακερματισμένα κράτη της Μέσης Ανατολής, ο οποίος είχε μάλιστα ημιεπίσημο χαρακτήρα και κυκλοφόρησε το 2006, περιλάμβανε ακόμα το Ιράν και την Τουρκία και προεκτεινόταν μέχρι και το Αφγανιστάν, με σημαντικές αλλαγές συνόρων.

Ο χάρτης αυτός δημοσιεύθηκε στο Armed Forces Journal τον Ιούνιο του 2006, σε κείμενο με τίτλο «Blood Borders: How a better Middle East would look» (Ματωμένα σύνορα: Πώς θα έμοιαζε μια καλύτερη Μέση Ανατολή), με συγγραφέα τον συνταγματάρχη Ραλφ Πίτερς, ο οποίος είχε πρόσφατα αφυπηρετήσει από την Αμερικανική Εθνική Ακαδημία Πολέμου. O χάρτης τριχοτομούσε το Ιράκ, παρουσίαζε ένα μεγάλο Κουρδιστάν, αφαιρώντας εδάφη από τη Συρία, την Τουρκία και το Ιράν, είχε σημαντικές αναπροσαρμογές μεταξύ Ιράν, Αφγανιστάν και Πακιστάν, ενώ δημιουργούσε το κράτος του Μπαλουχιστάν, από το Πακιστάν, με σύνορα στον Ινδικό Ωκεανό, και κατακερμάτιζε και αυτός σε πολλαπλά κρατίδια τη Σαουδική Αραβία. Ένα από αυτά τα κρατίδια το ονόμαζε Ισλαμικό Ιερό Κράτος, που περιλάμβανε τις ιερές μουσουλμανικές πόλεις Μέκκα και Μεδίνα. (7)

Αυτός ο χάρτης της «καλύτερης Μέσης Ανατολής» βασίζεται σε διάφορους χάρτες που κατασκευάστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα. Αφού εξετάσουμε τη σημασία της Μέκκας και της Μεδίνας για τους μουσουλμάνους, θα δούμε στη συνέχεια και τους λόγους για τους οποίους οι σχεδιαστές αυτών των χαρτών, και όσοι ασπάζονται τα σχέδιά τους, θέλουν να αποτελέσουν οι ιεροί μουσουλμανικοί τόποι ένα μικροσκοπικό αλλά με μεγάλη επιρροή νέο κρατίδιο.

ΜΕΚΚΑ: Το Βατικανό του Ισλάμ;

Η Μέκκα ή Μάκκα αλ-Μουκάραμα, όπως είναι το πλήρες όνομά της στηναραβική γλώσσα, είναι το μέρος στον κόσμο που ενώνει όλους τους μουσουλμάνους, Σουνίτες και Σιίτες, μετριοπαθείς και σκληροπυρηνικούς. Εκεί είναι το ιερό τέμενος όπου βρίσκεται η Κάαμπα, μέσα στην οποία φυλάγεται η μαύρη πέτρα, σύμβολο των απανταχού μουσουλμάνων. Σύμφωνα με την ισλαμική παράδοση, η μαύρη πέτρα χρονολογείται από την εποχή του Αδάμ και της Εύας και έχει την ικανότητα να καθαρίζει τους πιστούς και να απορροφά τις αμαρτίες τους. Η παράδοση αναφέρει ότι η πέτρα βρέθηκε από τον Αβραάμ και τον γιο του Ισμαήλ οι οποίοι έχτισαν επί τόπου έναν τετράγωνο ναό, την Κάαμπα. Στη Μέκκα, επίσης, γεννήθηκε ο προφήτης των μουσουλμάνων, ο Μωάμεθ, και εκεί λέγεται ότι του δόθηκε από τον Θεό το ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων, το Κοράνιο. Όλα τα τζαμιά στον κόσμο είναι προσανατολισμένα προς την Κάαμπαστη Μέκκα, και οι πιστοί, όπου κι αν βρίσκονται, πρέπει να στρέφονται προς τη Μέκκα για να εκπληρώσουν τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις (ναμάζ).

Το ετήσιο πενθήμερο προσκύνημα, το χατζ, το μεγαλύτερο στον κόσμο, είναι ο πέμπτος πυλώνας του Ισλάμ (8), θρησκευτικό καθήκον που πρέπει να εκπληρώσει κάθε μουσουλμάνος τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του, εφόσον αντέχει το κόστος. Μετά την επίσκεψή τους στη Μέκκα, οι πιστοί αποκτούν τον τίτλο του χατζή. Οι μη μουσουλμάνοι απαγορεύεται να επισκεφτούν την πόλη. Κάθε χρόνο, κατά την περίοδό του, εκατοντάδες χιλιάδες πιστοί συρρέουν εκεί. Υπολογίζεται ότι φέτος έφθασαν τα 3 εκατομμύρια. Οι προσκυνητές περπατούν με τα πόδια από τη Μέκκα στη γειτονική Μίνα με σκοπό να ζητήσουν συγχώρεση από τον Αλλάχ. Συχνά συνδυάζουν την επίσκεψη αυτή με προσκύνημα στη Μεδίνα, όπου βρίσκεται ο τάφος του Προφήτη, που αποτελεί τον δεύτερο σημαντικότερο ιερό τόπο τους.

Η Σαουδική Αραβία έχει πρωτεύοντα ρόλο στον ισλαμικό κόσμο ως πατρίδα του Προφήτη Μωάμεθ και αρχική εστία εμφανίσεως και εξάπλωσης του Ισλάμ. Η επίβλεψη της Μέκκας είναι επίσης βασική πηγή κύρους για τη μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας, που έχει υιοθετήσει τον τίτλο του «θεματοφύλακα των δύο ιερών τεμενών», του Μεγάλου Τεμένους της Μέκκας και του τζαμιού του Μωάμεθ στην κοντινή Μεδίνα, για να ενισχύσει το καθεστώς της. Ταυτόχρονα, όμως, τα τελευταία χρόνια γίνεται και στόχος επικρίσεων για μια σειρά από λόγους. Ένας λόγος είναι το γεγονός ότι έχει καταστραφεί οτιδήποτε θύμιζε την ιστορία των δύο πόλεων, γιατί οι ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας και ο κλήρος αποστρέφονται οτιδήποτε έχει σχέση με την Ιστορία και επιθυμούν τα πάντα να φαίνονται καινούρια. Αυτό οφείλεται στο δόγμα του ουαχαμπιτισμού, σύμφωνα με το οποίο οι μουσουλμανικοί τάφοι ή οι χώροι θρησκευτικής αξίας που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τη λατρεία ακόμη και του προφήτη Μωάμεθ, της οικογένειάς του και των συντρόφων του πρέπει να καταστρέφονται για να αποφεύγεται η προσκύνηση οτιδήποτε και οποιουδήποτε άλλου εκτός του Θεού.

Έτσι, όσοι επισκέπτονται τη Μέκκα δεν έχουν τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με την ιστορία της. Η πόλη αποτελείται σήμερα από μοντέρνα τσιμεντένια ή ατσάλινα κτίρια, τα παλιά οθωμανικά σπίτια έχουν κατεδαφιστεί, πέντε από τα επτά διάσημα μουσουλμανικά τεμένη που χτίστηκαν αρχικά από την κόρη του Μωάμεθ και τέσσερις από τους στενότερους συντρόφους του έχουν καταστραφεί. Το ξενοδοχείο Makkah Royal Clock Tower, το οποίο δεσπόζει στην πόλη και συγκαταλέγεται στα ψηλότερα κτίρια του κόσμου (601 μέτρα), αποτελεί μέρος ενός γιγαντιαίου συγκροτήματος από ουρανοξύστες, που περιλαμβάνουν πολυτελή ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα, χτίστηκε πάνω στους «τάφους»τετρακοσίων μνημείων με πολιτιστική και ιστορική αξία.

Το μοναδικό κτίριο θρησκευτικής αξίας στην πόλη είναι το σπίτι όπου έζησε ο Προφήτης Μωάμεθ. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της εποχής των Σαούντ στέγασε αγορά βοοειδών και στη συνέχεια μετατράπηκε σε βιβλιοθήκη, που δεν είναι ανοιχτή στο κοινό. Αλλά ακόμη και αυτό ενοχλεί τον ριζοσπαστικό σαουδαραβικό κλήρο, που ζητά επανειλημμένως την κατεδάφισή του, γράφει ο πακιστανικής καταγωγής Βρετανός ακαδημαϊκός, συγγραφέας και ειδικός σε θέματα μουσουλμανικής σκέψης και Ισλάμ Ζιοντίν Σαντάρ. (9)

Ο δημοσιογράφος Τζερόμ Τέιλορ αναφέρεται εκτενώς στο θέμα σε άρθρο του στοThe Muslim Observer: «Πίσω από τις κλειστές πόρτες, εκεί όπου η θρησκευτική αστυνομία δεν μπορεί να ακούσει, οι κάτοικοι της Μέκκας αρχίζουν να αναφέρονται στην πόλη τους σαν Λας Βέγκας, και η παρομοίωση αυτή δεν αποτελεί φιλοφρόνηση. Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δέκα ετών, η ιερότερη περιοχή του Ισλάμ έχει υποβληθεί σε τεράστια μεταμόρφωση, που έχει διχάσει τους μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο. Στην άλλοτε πνιγμένη στη σκόνη κωμόπολη της ερήμου, που αγωνίζεται να αντιμετωπίσει τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό προσκυνητών που φθάνουν για το ετήσιο χατζ, και στα περίχωρά της ορθώνονται τώρα γυαλιστεροί ουρανοξύστες, λεωφόροι, εμπορικά κέντρα και ξενοδοχεία πολυτελείας.

»Το όραμα της μοναρχίας των Σαούντ για το μέλλον της Μέκκας είναι μια μητρόπολη από χάλυβα και τσιμέντο, που θα στηρίζεται στα έσοδά της από τον τεράστιο πλούτο της, το πετρέλαιο, που το επιδεικνύει με εθνική υπερηφάνεια. Ακόμα, ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός πολιτών, ιδιαίτερα εκείνοι που ζουν στις δύο Ιερές Πόλεις της Μέκκας και της Μεδίνας, μένουν κατάπληκτοι καθώς η αρχαιολογική κληρονομιά του έθνους ποδοπατείται κάτω από μια κατασκευαστική φρενίτιδα που υποστηρίζεται από τον σκληροπυρηνικό κλήρο ο οποίος κηρύττει ενάντια στη διατήρηση της κληρονομιάς τους. Η Μέκκα, το μέρος όπου ο Προφήτης Μωάμεθ επέμενε ότι όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να είναι ίσοι, έχει γίνει παιδική χαρά των πλουσίων, όπου ο απροκάλυπτος καπιταλισμός έχει βασικά ιδιοποιηθεί την πνευματικότητα της πόλης, λένε.

»Λίγοι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν ανοιχτά τους φόβους τους, λόγω των κινδύνων που συνδέονται με την κριτική της επίσημης πολιτικής σε αυτό το αυταρχικό βασίλειο. Και, με εξαίρεση την Τουρκία και το Ιράν, τα συμμαχικά μουσουλμανικά έθνη έχουν κρατήσει ως επί το πλείστον το στόμα τους κλειστό, από φόβο για διακοπή των διπλωματικών σχέσεων και επιβολή περιορισμών στις άδειες προσκυνήματος των πολιτών τους. Οι δυτικοί αρχαιολόγοι μένουν σιωπηλοί από φόβο ότι οι λιγοστές περιοχές στις οποίες τους επιτρέπεται η πρόσβαση θα τους απαγορευτούν. Ωστόσο, διάφοροι επιφανείς Σαουδάραβες αρχαιολόγοι και ιστορικοί μιλούν πιστεύοντας πλέον ότι γρήγορα θα χαθεί η ευκαιρία να σωθούν οι ιστορικές περιοχές στη Σαουδική Αραβία». (10)

Ο Ζιοντίν Σαντάρ γράφει: «Η διαγραφή της ιστορίας της Μέκκας είχε τεράστιες επιπτώσεις και στο ίδιο το χατζ. Ο όρος χατζ σημαίνει προσπάθεια. Σήμερα το χατζ είναι ένα οργανωμένο ταξίδι κατά το οποίο οι προσκυνητές μετακινούνται με το γκρουπ τους από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Απογυμνωμένο από την ιστορία και από κάθε θρησκευτικό και πολιτισμικό πλουραλισμό, το χατζ δεν αποτελεί πλέον μια αποκαλυπτική, μοναδική πνευματική εμπειρία. Έχει μετατραπεί σε κοσμική εμπειρία γεμάτη τελετουργίες και ψώνια».

Κάποιοι επικρίνουν τη βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας ότι δεν αντιπροσωπεύει πλέον το αγνό Ισλάμ και το ιερό τέμενος και ισχυρίζονται ότι η Κάαμπα πρέπει να ανήκει στους πραγματικούς πιστούς. Καθώς μάλιστα «ηαρχική φάση της καταστροφής της Μέκκας ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70», κατά τον Σαντάρ, ήδη από τότε εκδηλώθηκαν βίαιες αντιδράσεις. Στις 20 Νοεμβρίου του 1979, περίπου διακόσιοι ένοπλοι αντιφρονούντες με ηγέτη τον Σαουδάραβα ιερέα Ζουχαϊμάν Αλ-Οταϊμπί κατέλαβαν το Μεγάλο Τζαμί, κρατώντας δεκάδες χιλιάδες πιστούς ως ομήρους. Η πολιορκία τους κράτησε δύο εβδομάδες και είχε ως συνέπεια αρκετές εκατοντάδες νεκρούς, καθώς και υλικές ζημιές. Η τελική επίθεση απελευθέρωσης των ομήρων έγινε από δυνάμεις του Πακιστάν με την υποστήριξη Γάλλων κομάντο.

Κάθε χρόνο, λόγω του μεγάλου αριθμού προσκυνητών που επισκέπτονται την πόλη, οι εορτασμοί διεξάγονται υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, για τα οποία δαπανώνται εκατομμύρια δολάρια. Παρ’ όλα αυτά, γίνονται συχνά πολύνεκρα ατυχήματα και είναι δύσκολο να ελεγχθεί η αυξημένη ένταση μεταξύ σιιτών και σουνιτών. Τα δυσάρεστα αυτά γεγονότα δίνουν κάθε φορά αφορμή για εξωτερικές παρεμβάσεις στο Σαουδαραβικό βασίλειο. Για το προσκύνημα του 2014, για παράδειγμα, είκοσι επτά μουσουλμανικές αμερικανικές οργανώσεις, με αφορμή ένα γεγονός του 2013, κατά το οποίο μια ομάδα σουνιτών μουσουλμάνων από την Αυστραλία απείλησε να σκοτώσει και να βιάσει μια ομάδα σιιτών από το Μίσιγκαν, ζήτησαν από το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ να τους προστατεύσει καλύτερα απέναντι στη βία, όπως αυτή που υπέστησαν στο παρελθόν όσοι έκαναν το προσκύνημα.

Επώνυμοι μουσουλμάνοι, συγγραφείς, πολιτικοί και άλλοι πάνε ακόμα παραπέρα και ζητούν να αφαιρεθούν από τη Σαουδική Αραβία τα ιερά ισλαμικά εδάφη και να δημιουργηθεί μια αυτόνομη εδαφική οντότητα τύπου Βατικανού. Όπως, δηλαδή, αποτυπώνεται στα σχέδια που ήδη είδαμε.

Ένας από αυτούς που τέλεσε τον περασμένο Οκτώβριο το προσκύνημα στη Μέκκα ήταν και ο Τούρκος βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος Ριφάτ Σαΐτ, ο οποίος επιστρέφοντας στην Τουρκία κατηγόρησε τη Σαουδική Αραβία για πλημμελή φροντίδα του σπουδαίου για τους μουσουλμάνους προσκυνήματος και πρότεινε, για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, τη μετατροπή της Μέκκας σε «μουσουλμανικό Βατικανό».

«Οι προσκυνητές στη Μέκκα αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Βασικό πρόβλημα είναι η καθαριότητα. Δεν υπάρχουν καν τουαλέτες, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος επιδημιών. Είναι φανερό πως ο έλεγχος του ιερού προσκυνήματος δεν μπορεί να αφεθεί μόνο στους Σαουδάραβες. Η ιερή περιοχή πρέπει να καταστεί κάτι σαν Βατικανό, τιθέμενη υπό τον έλεγχο όλων των μουσουλμανικών χωρών, της Τουρκίας περιλαμβανομένης», είπε ο Σαΐτ, ο οποίος πάντως έσπευσε να προσθέσει, χωρίς και να πείθει, πως η πρόταση δεν αποτελεί ανάμειξη στα εσωτερικά της Σαουδικής Αραβίας

Όπως αποκαλύφθηκε από τις διαρροές των περίφημων WikiLeaks, η Τουρκία είχε θέσει ξανά την ίδια πρόταση στο τραπέζι το 2011. Ο τότε Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα Έρικ Έντελμαν είχε αναφέρει στους προϊσταμένους του ότι ο Τούρκος θεολόγος Μπεντρεντίν Χαμπίμπογλου σχεδίαζε να ξεκινήσει εκστρατεία σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο για να καταστήσει τη Μέκκα «μουσουλμανικό Βατικανό». Το σχέδιο προέβλεπε μάλιστα τη δημιουργία μιας «αυτόνομης ζώνης», στην οποία θα περιέχονταν η Μέκκα και η Μεδίνα. Ο εμπνευστής του σχεδίου είχε, μάλιστα, ζητήσει την οικονομική υποστήριξη των Αμερικανών. Ο Χαμπίμπογλου ζητούσε από τους Αμερικανούς 8-10 εκατ. δολάρια, με τα οποία θα υλοποιούσε το σχέδιό του. Πίστευε ότι θα χρειάζονταν 12-18 μήνες για να υλοποιηθεί το σχέδιο αυτό. Το ίδιο σχέδιο παρουσίασε και στους Ρώσους, οι οποίοι αποτελούσαν εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης αν το απέρριπταν οι Αμερικανοί. (11)

Ακόμη νωρίτερα, ένας συγγραφέας και ένας επιχειρηματίας και πρόεδρος του Μεταρρυθμιστικού Κόμματος Συρίας, που ζουν και οι δύο στις ΗΠΑ, δημοσιοποιούσαν την ίδια πρόταση. Ο συγγραφέας Αλί Ετεράζ, κάνοντας επίθεση στη σαουδαραβική δυναστεία των Σαούντ, έγραψε στις 17 Μαΐου 2006, στο σάιτ του, κείμενο με τίτλο «Το πρόβλημα της Μέκκας»:

«Στο πλαίσιο του σύγχρονου έθνους-κράτους, η κεντρική θέση της Μέκκας για όλους τους μουσουλμάνους αποτέλεσε αιτία ατέλειωτων προβλημάτων. Σήμανε ότι, είτε αρέσει στους μουσουλμάνους είτε όχι, η δυναστεία των Σαούντ θεωρείται τώρα ηγέτης του Ισλάμ. Γιατί; Επειδή έχουν τη Μέκκα υπό την κυριαρχία τους. Από σεβασμό, οι μουσουλμάνοι ανά τον κόσμο δεν μπορούν να επικρίνουν τη βασιλική οικογένεια των Σαούντ, γιατί θεωρούνται οι “φύλακες των δύο ιερών μουσουλμανικών τεμενών”. Η πλειονότητα των μουσουλμανικών εθνών απλώς συγκατατίθεται σε αυτό, υπό την έννοια ότι η βασιλική οικογένεια των Σαούντ πιστεύεται ότι είναι ο ηγέτης μας, και ούτε απομακρύνεται από την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα της, ούτε προστατεύει τους ακαδημαϊκούς της να μην πιεστούν κάτω από την ισχύ της. Ο βαθύς σεβασμός για τη Μέκκα παρέχει στη βασιλική οικογένεια των Σαούντ θρησκευτική νομιμοποίηση σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο, έτσι ώστε ό,τι προέρχεται από τη Σαουδική Αραβία να θεωρείται η πιο αυθεντική έκφραση του Ισλάμ (ακόμα κι αν είναι σαφώς αντιισλαμική). Δεν είναι το σαουδικό πετρέλαιο που πουλάει τη θεολογία του ουαχαμπιτισμού· η βαρύτητα της Μέκκας την καθιστά σημαντική. Αν αφαιρεθεί η Μέκκα, η θεολογία της οπισθοδρόμησης θα καταρρεύσει».

Και συνεχίζει: «Η μόνη πιθανή λύση του προβλήματος είναι η από κοινού προσπάθεια των μουσουλμανικών εθνών-κρατών να αρχίσουν μια κίνηση που θα χρησιμοποιήσει τους διεθνείς νόμους και τη διπλωματία για να καταστήσει τη Μέκκα (και τη Μεδίνα) είτε ανεξάρτητο κράτος (όπως είναι το Βατικανό), είτε διεθνή προτεκτοράτα, των οποίων το καθήκον της προστασίας και συντήρησης να ανήκει σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο. Αν έχουν οι μουσουλμάνοι μια Μέκκα που δεν θα προσδιορίζεται πλέον από το έθνος της αλλά από τη θρησκεία της, τότε όλοι οι μουσουλμάνοι θα μπορούν να συναγωνίζονται για το πώς θα γίνουν καλύτεροι πιστοί, αντί του να συναγωνίζονται πώς θα γίνουν πιόνια των Σαούντ. (12)

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2006 ο Φαρίντ Αλ-Γκαντρί, πρόεδρος τουΜεταρρυθμιστικού Κόμματος της Συρίας (13) είχε προτείνει το ίδιο εξαπολύοντας, επίσης, σφοδρή επίθεση κατά του οίκου των Σαούντ:

«Σε αντίθεση με την ευημερούσα εποχή των Αββασιδών, η εποχή των Ουαχάμπι είναι συγκρουσιακή, φανατική και καθολική λόγω της αυθαίρετης επιρροής από τη Σαουδική Αραβία. Η επιρροή αυτή δικαιολογείται, στα μάτια των μουσουλμάνων, διότι η Σαουδική Αραβία είναι ο θεματοφύλακας των δύο ιερών πόλεων Μέκκας και Μεδίνας. Ο ουαχαμπιτικός ισλαμικός ριζοσπαστισμός απαιτεί τη συντονισμένη προσπάθεια των μετριοπαθών μουσουλμάνων και των μουσουλμανικών εθνών, αν πρόκειται το Ισλάμ να επιβιώσει, για να εγκαινιαστεί ακόμα μια εποχή ειρήνης και ευημερίας. Για να πετύχει, πρέπει να χαράξουμε μια στρατηγική ώστε να πάρουμε τον έλεγχο της Μέκκας και της Μεδίνας από τα χέρια των πέντε εκατομμυρίων εξτρεμιστών της Νατζντ (14), της φυλής των Ουαχάμπι, και να εμπιστευτούμε αυτές τις δύο Άγιες Πόλεις σε ένα Διεθνές Συμβούλιο Μουσουλμανικών Εθνών με την Ιορδανία οικοδέσποινα. Με άλλα λόγια, χρειάζεται να βατικανοποιήσουμε το Ισλάμ». (15)

Πρόσφατα ο πρίγκιπας της Ιορδανίας Ελ-Χασάν, σε αποκλειστική συνέντευξη στο ραδιόφωνο του Βατικανού (16), απηύθυνε κάλεσμα για τη δημιουργία ενός συμβουλίου τύπου Βατικανού, που θα περιλαμβάνει τα ισλαμικά ιεροδιδασκαλεία των Σουνιτών, των Σιιτών και των Ιμπαντί (του Ομάν και της Αλγερίας)(17), και θα εδρεύσει στην ιερή πόλη της Μέκκας, «την πρωτεύουσα όλων των μουσουλμάνων».

Ο λόγος που οι περισσότεροι κάνουν αυτή την πρόταση αποκαλύπτεται στην απάντηση που έδωσε ο πρίγκιπας της Ιορδανίας στην ερώτηση αν η δημιουργία μιας κεντρικής ισλαμικής αρχής στη Μέκκα είναι βασική προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα του διαθρησκειακού διαλόγου. Και ο πρίγκιπας, ο οποίος ήταν στην πρώτη γραμμή του διαθρησκειακού διαλόγου για πολλά χρόνια και επισκέφθηκε τον πάπα Φραγκίσκο στο Βατικανό τον Σεπτέμβριο, απάντησε ότι έτσι θα δημιουργηθεί «ένα σημείο αναφοράς ώστε να συζητήσουν οι ιερές πόλεις με το Βατικανό». Και πρόσθεσε: «Αυτό που συμβολίζει η Μέκκα θα ξοδευτεί άδοξα αν δεν δημιουργήσουμε έναν τέτοιο διάλογο, που υπάρχει στη λέξη “σούρα” (διαβούλευση) και είναι μέρος της μουσουλμανικής πίστης», είπε.

Επίλογος

Όλα αυτά ίσως δεν ακούγονται άσχημα. Έχοντας, μάλιστα, νωπές στη μνήμη τις βαρβαρότητες που διαπράττουν οι φανατικοί ισλαμιστές και τις οποίες οι ίδιοι φροντίζουν να δημοσιοποιούν, πολλοί θα σκεφτούν πως θα είναι πολύ καλό να αποσπαστούν από τη Σαουδική Αραβία οι ιεροί ισλαμικοί τόποι. Κάτι τέτοιο θα αποδυνάμωνε τη βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας και τους οπισθοδρομικούς ουαχαμπίτες που χρηματοδοτούν όλες αυτές τις εξτρεμιστικές ισλαμιστικές οργανώσεις όπως την Αλ-Κάιντα και τον Ισλαμικό Στρατό. Ο διαθρησκειακός διάλογος εξελίσσεται ταχύτατα, με τους εκπροσώπους των ανά τον κόσμο θρησκειών να συμπροσεύχονται για ευημερία και ειρήνη· και με μια κεντρική ισλαμική αρχή, πολύ πιο εύκολα μπορεί να βρεθεί τρόπος συνεννόησης, αντί των συνομιλιών με μονάρχες, φυλές και άλλους, οι οποίοι χρησιμοποιούν τη θρησκεία σαν εργαλείο ενίσχυσης των καθεστώτων τους. Ένα ισλαμικό κράτος τύπου Βατικανού, με κεντρική μετριοπαθή ισλαμική ηγεσία, σεβαστό σε όλο τον ισλαμικό κόσμο, που θα συνομιλεί με τους εκπροσώπους θρησκειών της Δύσης και θα καταδικάζει τις φανατικές ισλαμικές οργανώσεις, θα ανάγκαζε τις οργανώσεις αυτές καθώς και τα κράτη που τις στηρίζουν είτε να συμμορφωθούν είτε να εξοντωθούν, αφού θα βρίσκονταν απομονωμένοι απέναντι στη Δύση και από τους ομοθρήσκους τους.

Ωστόσο, δεν δημιούργησε ούτε ενίσχυσε μόνη της η Σαουδική Αραβία την Αλ-Κάιντα και τον Ισλαμικό Στρατό. Όπως είναι γνωστό και ήδη αναφέραμε, οι ΗΠΑ βρίσκονται επίσης πίσω από την εμφάνισή τους. Όμως τώρα έχουμε την ανησυχία της Σαουδικής Αραβίας, που βλέπει να απειλείται από τους φανατικούς ισλαμιστές που η ίδια εκκόλαψε, και την υποκριτική ανησυχία της Ουάσιγκτον για τις θρησκευτικές μειονότητες που σφαγιάζονται μπροστά στα μάτια του κόσμου. Και ο διαθρησκειακός διάλογος, του οποίου ηγείται το Βατικανό, δεν γίνεται για χάρη της ειρήνης, όπως διατείνονται οι ιεράρχες που συμμετέχουν, έχοντας αποδεχτεί τη νέα τάξη πραγμάτων, για την ολοκλήρωση της οποίας οι ΗΠΑ θέλουν πέρα από το πολιτικοοικονομικό επίπεδο να την επιβάλουν και σε θρησκευτικό: «Παρόλο που η αυτοκρατορική πρακτική στάζει αίμα, η ιδέα της Αυτοκρατορίας καθαγιάζει πάντοτε την ειρήνη», λέει ο Μάικλ Χαρντ, και οι ΗΠΑ το επιβεβαιώνουν.

Στη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η Μέση Ανατολή και ο ισλαμικός κόσμος αποτελούν κομμάτι του συνολικού σχεδίου. Στόχος είναι ολόκληρος ο πλανήτης, που πρέπει να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα, στην οποία θα υπάρχει ως κεντρική ιδέα η «ειρήνη», αφού όλες οι διαφορές πρέπει να εξομαλυνθούν –για παράδειγμα, μέσω του διαθρησκειακού διαλόγου οι θρησκευτικές διαφορές– και δεν θα υπάρχουν αντίπαλοι. Μιλάμε για μια πλήρως επιβαλλόμενη και ελεγχόμενη «ειρήνη». Οι συγκρούσεις θα απαγορεύονται και η βία θα είναι μονοπώλιο της Αυτοκρατορίας. Η ελπίδα που εξέφρασε ο πρίγκιπας της Ιορδανίας Ελ-Χασάν στη συνέντευξή του στο ραδιοσταθμό του Βατικανού ότι η πιθανή επίσκεψη του πάπα Φραγκίσκου το επόμενο έτος στα Ηνωμένα Έθνη θα προσφέρει την ευκαιρία στον κόσμο για ένα κάλεσμα για μια «νέα διεθνή, δεσμευτική, ανθρωπιστική εντολή που θα απαγορεύει τη σύγκρουση και η οποία θα προβλέπει τη δυνατότητα ανθρωπιστικών επεμβάσεων», δείχνει ακριβώς το σκεπτικό τους.

Στο επίκεντρο της συνάντησης που είχε ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες με τον πάπα Φραγκίσκο στο Βατικανό τον περασμένο Σεπτέμβριο, κατά την οποία συζήτησαν μια σειρά προτάσεων για το σχηματισμό ενός ενιαίου μετώπου κατά της τρομοκρατίας, ο Πέρες πρότεινε κάτι που πάει ακόμα πιο πέρα: τη δημιουργία των «Ηνωμένων Εθνών των Θρησκειών» (United Nations of Religions), δεδομένου, όπως είπε, ότι οι περισσότεροι πόλεμοι σήμερα έχουν θρησκευτικό, όχι εθνικιστικό, υπόβαθρο. Την πρόταση αυτή επανέλαβε σε συνέντευξή του στο καθολικό περιοδικό Famiglia Cristiana, καλώντας τον Φραγκίσκο να αξιοποιήσει το σεβασμό που απολαμβάνει, ώστε να δημιουργήσει μια διαθρησκειακή οργάνωση για τον περιορισμό της θρησκευτικής βίας. «Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια Οργάνωση Ηνωμένων Θρησκειών … ως το καλύτερο μέσο για την καταπολέμηση των τρομοκρατών που σκοτώνουν στο όνομα της πίστης», είπε ο Πέρες. (18)

Απαγόρευση, λοιπόν, συγκρούσεων, ανθρωπιστικές επεμβάσεις και ΟΗΕ θρησκειών εναντίον τίνος;

Σήμερα, εκτός από το Ισλάμ, στοχοποιείται, για πολιτικούς φυσικά λόγους, και το κομμάτι αυτό της ορθοδοξίας που δεν ελέγχεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο (το τελευταίο έχει αποδεχτεί τη νέα τάξη πραγμάτων). Μάλιστα, ο ΥΠΕΞ της Σουηδίας Καρλ Μπιλντ (19), καταφερόμενος εναντίον του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, χαρακτήρισε την ορθοδοξία πιο επικίνδυνη για τον δυτικό πολιτισμό από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό!

Ολόκληρη η δήλωση του Καρλ Μπιλντ είναι η ακόλουθη: «Στη σημερινή Ρωσία, η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Ο Πούτιν δείχνει ότι δεν δεσμεύεται από τις διεθνείς αξίες, αλλά δεσμεύεται από την ορθοδοξία και πυροδοτεί το φόβο και το μίσος. Η υποστήριξη που προσέφερε στον Άσαντ στη Συρία μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι ο Άσαντ προστατεύει την ορθοδοξία στη Συρία. Επιπλέον, η ορθοδοξία είναι πιο επικίνδυνη από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και, ως εκ τούτου, αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για τον δυτικό πολιτισμό».

Αύριο ίσως να είναι κάποιος άλλος ο εχθρός… Όσο για το τι σημαίνουν οι ανθρωπιστικές επεμβάσεις, την απάντηση έχει δώσει η επίθεση του ΝΑΤΟ, που ονομάστηκε «ανθρωπιστική επέμβαση», εναντίον της ανυπότακτης Γιουγκοσλαβίας το 1999, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το ότι μέχρι σήμερα φαίνεται να εξελίσσονται όλα σύμφωνα με τα υπερφιλόδοξα σχέδια των ΗΠΑ δεν σημαίνει ότι μέχρι τέλους όλα θα εξελιχθούν όπως τα έχουν σχεδιάσει, καθώς έχουν απέναντί τους ισχυρές αντιδράσεις λαών, ιεραρχών και κρατών. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η μάχη θα είναι μακροχρόνια και σκληρή, καθώς η Ουάσιγκτον είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα προκειμένου να έχει την ηγεμονία, όπως δείχνει και η απειλή που περιλαμβανόταν στο λόγο του Ομπάμα στη Στρατιωτική Σχολή του West Point, όπου ανάμεσα σε εθνικιστικές κορόνες υπογράμμισε: «Οι ΗΠΑ είναι και θα παραμείνουν το μόνο αναγκαίο έθνος. Αυτό επαληθεύτηκε τον προηγούμενο αιώνα και θα επαληθευτεί και στον επόμενο αιώνα… Αυτό είναι το συμπέρασμά μου: Η Αμερική πρέπει πάντα να είναι ηγέτης στην παγκόσμια σκηνή. Αν δεν είμαστε εμείς, κανένας άλλος δεν θα είναι…».

Άννα Μπαλλή

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Tribune.gr, 8 Αυγούστου 2014.

2. Joschka Fischer, «The Middle East’s New Winners and Losers», project-syndicate.org.

3. Henry Kissinger, «The world in flames», Sunday Times, 31 Αυγούστου 2014.

4. Robin Wright, «Πώς 5 χώρες στη Μέση Ανατολή μπορεί να Γίνουν 14», NewYork Sunday Times, 28 Σεπτεμβρίου 2013.

5. Η συμφωνία Sykes-Picot (γνωστή και ως συμφωνία της Μικράς Ασίας) ήταν μια μυστική συμφωνία που υπογράφτηκε τον Μάιο του 1916, μεσούντος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ των κυβερνήσεων του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας, με τη σύμφωνη γνώμη της αυτοκρατορικής τότε Ρωσίας. Αφορούσε το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι αραβικές επαρχίες της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή μοιράστηκαν σε περιοχές βρετανικού και γαλλικού ελέγχου. Με βάση αυτή τη συμφωνία χαράχτηκαν τα σύνορα μετά το τέλος του A‘ Παγκοσμίου και αναδύθηκαν τα σύγχρονα κράτη της Μέσης Ανατολής, του Ιράκ, της Συρίας, του Λιβάνου, της Ιορδανίας, αλλά και του Ισραήλ. Η συμφωνία πήρε το όνομα της από τον σερ Μαρκ Σάικς, που την υπέγραψε εκ μέρους της Μεγάλης Βρετανίας, και τον Ζωρζ Πικό, εκ μέρους της Γαλλίας.

6. Το Βήμα, 20.10.2013.

7. Συνταγματάρχης Ralf Peters, «Blood Borders: How a better Middle East would look», Armed Forces Journal, Ιούνιος 2006.

8. Οι Πέντε Στύλοι είναι οι πέντε υποχρεώσεις που έχει στη ζωή του ο κάθε μουσουλμάνος: α) η ομολογία της πίστης, σαχάντα: «Δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από τον Θεό (Αλλάχ)· ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του Θεού». β) Η προσευχή, σαλάχ, η οποία πρέπει να γίνεται πέντε φορές την ημέρα, κατά προτίμηση στο τζαμί κοιτάζοντας προς τη Μέκκα. γ) Η ελεημοσύνη, ζακάτ: η υποχρέωση να δίνει κανείς ένα ποσοστό του εισοδήματός του και της αξίας κάποιας ιδιοκτησίας στους φτωχούς. δ) Η νηστεία, σάουμ. Kατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού. ε) Το προσκύνημα στη Μέκκα, χατζ. Κάθε πιστός τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του πρέπει να επισκεφτεί τους ιερούς τόπους του Ισλάμ, «εφόσονμπορεί να αντεπεξέλθει στα έξοδα».

9. Ziauddin Sardar, «Καταστρέφοντας την ιερή πόλη της Μέκκας», Το Βήμα4.10.2014.

10. «Saudis Turn Mecca into Vegas», The Muslim Observer, 29 Σεπτεμβρίου2011.

11. «Ισλαμικό μέτωπο ανοίγει η Τουρκία με τη Σαουδική Αραβία!», defence-point.gr, 4 Νοεμβρίου 2014. Και «Turkish politician calls for Vatican-like administration of Mecca», al-monitor.com, 2 Νοεμβρίου 2014.

12. Ο Ali Eteraz είναι Αμερικανός συγγραφέας που ζει στο Σαν Φρανσίσκο,http://alieteraz.com.

13. Ο Farid Al-Ghadry γεννήθηκε στη Συρία και είναι ιδρυτής και πρόεδρος του Μεταρρυθμιστικού Κόμματος Συρίας με έδρα τις ΗΠΑ. Το κόμμα του δραστηριοποιείται στην αλλαγή καθεστώτος στη Συρία.

14. Νατζντ, κεντρική περιοχή της Σαουδικής Αραβίας, γενέτειρα του ουαχαμπιτισμού.

15. Farid Ghadry, «Islam is in danger», The Washington Times, 20 Σεπτεμβρίου2006.

16. Vatican Insider, 23 Νοεμβρίου 2014.

17. Η κίνηση Ibādī είναι μετονομασία του Ισλάμ κυρίαρχη στο Ομάν, βρίσκεται επίσης στην Αλγερία, στην Τυνησία, στη Λιβύη και στην Ανατολική Αφρική.

18. http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/1.614218.

19. Ο Καρλ Μπιλντ, υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας, ο οποίος υπήρξε και πρωθυπουργός της Σουηδίας (1991-1994), είναι τακτικός θαμώνας της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (2006, 2008, 2009, 2013), του Council on Foreign Relations (CFR) και της Τριμερούς Επιτροπής και ένας από τους αρχιτέκτονες της πολιτικής της ΕΕ για την Ανατολική Ευρώπη. Σύμφωνα με απόρρητο τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στη Στοκχόλμη προς το State Department που αποκάλυψε το WikiLeaks και δημοσίευσε η σουηδική εφημερίδα Expreseen, ο Μπιλντ στρατολογήθηκε από τον υπεύθυνο στρατηγικής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Καρλ Ρόουβ από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και «εργάστηκε ως πληροφοριοδότης για την αμερικανική κυβέρνηση».

Άννα Μπαλλή

HELLENIC NEXUS τεύχος 92 Ιανουάριος 2015