Δυο δυστυχίες δεν κάνουν μια ευτυχία

Του Φώτη Παπούλια                                          Εφημερίδα των Συντακτών

Ας επιχειρήσουμε να φρεσκάρουμε τη μνήμη του προέδρου και στελεχών της ΔΗΜΑΡ, θυμίζοντάς τους μερικές από τις ιστορικές ρήσεις του νέου πολιτικού τους συμμάχου Ανδρέα Λοβέρδου.

Ο… πολυσχιδής και ουδόλως μετριόφρων πρώην υπουργός -ξεχνώ πόσες κυβερνήσεις υπηρέτησε και εξυπηρέτησε- είχε υποστηρίξει ότι «το 1 εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι, που ταλαιπωρούν τους 10 εκατομμύρια Ελληνες, έφερε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα», «η πρώτη γραμμή Μαζινό υπέρ της γραφειοκρατίας είναι το ισχύον Σύνταγμα», «στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης η ζωή έχει αξία μόνο άμα είσαι αριστερός, αν δεν είσαι σε πεθαίνουν σε δεκαπέντε μέρες», «ό,τι έγινε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου αντιστράφηκε μετά τη Μεταπολίτευση».

Η δε κυνική του δήλωση ότι «οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν κιόλας, ζουν πολλά χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή τους» είναι σίγουρο ότι θα διδάσκεται στις σχολές πολιτικών επιστημών του μέλλοντος ως παράδειγμα ενός πτωχού Ηγεμόνα, που ήθελε αλλά δεν μπορούσε να γίνει Ηγεμόνας.

Ο Φώτης Κουβέλης, στην αγωνιώδη προσπάθειά του να εξασφαλίσει, έστω και οριακά, το κοινοβουλευτικό μέλλον του κόμματός του, επιχειρεί την «υπέρβαση» ποντάροντας σε, δυστυχώς γι’ αυτόν και το κόμμα του, φθαρμένα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία το μόνο που εξυπηρετούν είναι ο διακαής πόθος τους να υπάρξουν πολιτικά την επόμενη μέρα.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, μετά την ολέθρια συμμετοχή του στην κυβέρνηση Σαμαρά, αναζητά εναγωνίως τρόπους να ξεπλύνει το «κυβερνητικό άγος» με την πρωτοβουλία του για την ανασύσταση μιας τύποις Κεντροαριστεράς, θολής, αβέβαιης και κυρίως στηριγμένης σε φθαρμένα υλικά.

Αν για τα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς το οικοδόμημα στηρίζεται σε προσπάθειες τύπου σύμπλευσης με στελέχη του παλαιού σημιτικού εκσυγχρονιστικού μπλοκ, το οποίο έχει καταδικαστεί στην κοινωνική συνείδηση, τότε το εγχείρημα είναι υπονομευμένο από την αρχή. Γιατί ποιος θα αντιμετωπίσει, έστω και ανεκτικά, έναν πολιτικό σχηματισμό που θα στελεχώνεται από πρόσωπα που έχουν πίσω τους μια, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενη πολιτική ιστορία και τα οποία έχουν συνδέσει το όνομά τους με επώδυνες πολιτικές επιλογές της τελευταίας δεκαετίας.

Ο Φώτης Κουβέλης, με εμπειρίες από την Αριστερά, γνωρίζει καλά ότι οι πολιτικές συμμαχίες δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά συμφωνιών πάνω σε πολιτικές θέσεις και πολιτικές. Εξάλλου οι διαφωνίες του στο θέμα των συμμαχιών ήταν αυτές, μαζί με άλλες αιτιάσεις, που τον οδήγησαν στην αποχώρησή του από τον συνασπισμό.

Αν εκτιμά ότι η «νέα» Κεντροαριστερά είναι ένα συνονθύλευμα προσώπων και πολιτικών, τότε οδηγείται μαθηματικά σε νέο λάθος, ενώ αν πιστεύει ότι το να «μαζεύεις τον κάθε πονεμένο» θα σου εξασφαλίσει και την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, τότε μάλλον ερμηνεύει λάθος τα προτάγματα των καιρών.

Και φαίνεται να αγνοεί την παροιμία ότι «δυο δυστυχίες δεν κάνουν μια ευτυχία»…