18 Σεπτεμβρίου 1996: Η πριγκίπισσας Νταϊάνα σε κηδεία στη Λίμνη Ευβοίας

Του Ανδρέα Μοράτου

Η χθεσινή λακωνικότατη (άλλος ζει στη Λακωνία, άλλος έχει τη χάρη!) αναφορά του εκλεκτού (και παλαιού) φίλου "Μικρού Απατεώνα", χάρη στον οποίο γνώρισα το καλοκαίρι του "μακρινού" 1982 τον τότε αρχιμανδρίτη Παύλο (Ιωάννου), αργότερα μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης (αναφορά η οποία έγινε με αφορμή την ονομαστική εορτή του μακαριστού Παύλου), αποτέλεσε το ερέθισμα για να γράψω το σημείωμα αυτό (ήθελα να βγει σύντομο αλλά δεν το πέτυχα, καλύτερα όμως!).

Η λακωνικότατη αναφορά του "Μικρού Απατεώνα" συνοδευόταν και από μια φωτογραφία της... πριγκίπισσας Νταϊάνα (!) με κάποιον ορθόδοξο ιερέα, ο οποίος φυσικά δεν ήταν άλλος από τον αγαπητότατο σε όλη τη νεανική παλιοπαρέα της Βόρειας Εύβοιας "παπα-Παύλο" μας (κατά κόσμον... "παπα-πύραυλο", καθώς ο μακαριστός ήταν πάντα μ' ένα τιμόνι στο χέρι, ώστε να τα προλάβει όλα ─ και... γκάζωνε άγρια, δεν αστειευόταν!...).

18 Σεπτεμβρίου 1996. Η ιστορική και πανέμορφη Λίμνη Ευβοίας (μια γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη του Βόρειου Ευβοϊκού, την οποία ερωτεύτηκαν από την πρώτη στιγμή που πήγαν εκεί οι γονείς μου το 1965 και από τότε δεν ξαναπήγαν πουθενά αλλού καλοκαιρινές διακοπές...) έχει μόλις πριν από 10 μέρες (8 Σεπτεμβρίου, του "Γενεσίου της Θεοτόκου") πανηγυρίσει την εφέστιο εικόνα της "Παναγίας της Λιμνιάς". 

Κάτι ο υπέροχος καιρός, κάτι ο απόηχος του πανηγυρικού κλίματος της Λίμνης, κάτι το ότι δεν είχα κάποια υποχρέωση τη συγκεκριμένη περίοδο στην Αθήνα, είχαν συμβάλει ώστε να βρίσκομαι τότε στη (θεωρητικά φθινοπωρινή αλλά στην πραγματικότητα ακόμα καλοκαιρινή) Λίμνη. Από το πρωί εκείνης της μέρας ακουγόταν στη γειτονιά αλλά και στο κέντρο της Λίμνης ότι θα έρθει η... Νταϊάνα στη Λίμνη! "Όρεξη άλλη δεν έχουν", σκέφτηκα, "από το να κάνουν φθινοπωρινά αστειάκια". Καθώς πέρναγε όμως η μέρα καταλάβαινα ότι πράγματι "κάτι παίζεται" και μάλλον δεν πρόκειται για πλακίτσα, διότι μέσα στη μέρα έμαθα ότι είχε πεθάνει ο φίλος μας, μέλος κι αυτός της νεανικής συντροφιάς του παπα-Παύλου, Γιάννης (σπάνιος άνθρωπος, πάντα με το χαμόγελο στο στόμα, ο οποίος, παρά τη σοβαρή αρρώστια που τον κυνηγούσε κατά πόδας επί πολλά χρόνια και η οποία τελικά τον κατέβαλε, συμμετείχε ενεργά στην πνευματική-πολιτιστική κίνηση της Λίμνης και, επιπλέον, όχι μόνο είχε καταφέρει να πάρει το πτυχίο της Νομικής, αλλά είχε γίνει και δικηγόρος στον Δικηγορικό Σύλλογο Χαλκίδας). 

Η είδηση λοιπόν ότι ο Γιάννης (μας) πέθανε κι ότι τη μέρα εκείνη θα γινόταν η κηδεία "χτύπησε καμπανάκια" μέσα μου ότι ίσως η ιστορία περί άφιξης της Νταϊάνα να μην ήταν τελικά και τόσο εκτός πραγματικότητος, δεδομένου ότι ο Γιάννης τα τελευταία χρόνια πηγαινοερχόταν στην Αγγλία, καθώς η υγεία του είχε πια επιδεινωθεί και ήθελε σοβαρότερη και στενότερη παρακολούθηση, κι ότι θα μπορούσε, επομένως, να είχε γνωρίσει κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του την πριγκίπισσα (ήταν γνωστό ότι η Νταϊάνα επισκεπτόταν συχνότατα ασθενείς στα νοσοκομεία της Αγγλίας) και να την είχε κερδίσει με το αγωνιστικό πνεύμα του και τον υπέροχο τρόπο σκέψης του αλλά και με τον δυναμικό και ανυποχώρητο τρόπο αντιμετώπισης των σοβαρών προβλημάτων της υγείας του... (Το πώς γνωρίστηκε και συνδέθηκε η Νταϊάνα με τον Γιάννη και τον παπα-Παύλο, καθώς και όλα τα σχετικά εκείνης της σπάνιας μέρας υπάρχουν σε ρεπορτάζ που μπορείτε εύκολα να βρείτε στο διαδίκτυο -- υπάρχει και σχετικό βίντεο στα αγγλικά. Εδώ εγώ περιγράφω πώς έζησα τα γεγονότα εκείνης της μέρας από τη δική μου καθαρά εμπειρία και γνωρίζοντας τόσο τον Γιάννη όσο και τον παπα-Παύλο ─ την Νταϊάνα δεν είχα προλάβει ακόμα να τη γνωρίσω, αλλά θα γινόταν κι αυτό, πού θα πήγαινε!). Αυτό μόνο που δεν μου "κόλλαγε" ήταν πώς κοτζάμ Νταϊάνα θα ερχόταν στην κηδεία, και μάλιστα σε μακρινή γι' αυτήν χώρα, όσο και να πεις. Το συνήθιζε άραγε αυτό με όλους όσους γνώριζε στα νοσοκομεία της Αγγλίας όταν αυτοί "έφευγαν"; 

Όταν πια κατά τις 2:00 με 2:30 το μεσημέρι άρχισαν να ακούγονται ήχοι ελικοπτέρων στον αέρα της Λίμνης, βεβαιώθηκα ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό. (Βέβαια, όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε, με τα ελικόπτερα είχαν έρθει δημοσιογράφοι από την Αθήνα κι όχι η Νταϊάνα, όπως αρχικά θεώρησα, η οποία ήρθε οδικώς από Χαλκίδα από τον γνωστό βασικό οδικό άξονα Χαλκίδα - Προκόπι - Μαντούδι - Στροφυλιά - αριστερά για Λίμνη. Είχε ακουστεί τότε ότι της άρεσε η διαδρομή, λόγω του υπέροχου φυσικού κάλλους της. Επίσης, δεν γνωρίζω αν έκανε σύντομη στάση στο Προκόπι για τον άγ. Ιωάννη τον Ρώσο). Στο κέντρο της Λίμνης είχε δημιουργηθεί, εύλογα, το αδιαχώρητο ─ ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση, που δεν θα πρέπει να είχε ξαναγνωρίσει η όμορφη αυτή κωμόπολη... Στην εκκλησία, με τα χίλια ζόρια μπόρεσα ν' ανεβώ μέχρι το κατάμεστο προαύλιο της Παναγίας της Λιμνιάς και ν' ακούσω από εκεί την εξόδιο ακολουθία, όπως και την επίσημη αλλά εκ βάθους καρδίας προσφώνηση και ειλικρινή ευχαριστία τού σαν χθες εορτάζοντος παπα-Παύλου προς την πριγκίπισσα Νταϊάνα. (Τον παπα-Παύλο, μία φορά αν τον άκουγες στη ζωή σου, ήθελες να τον ακούς συνέχεια. Απορούσα πώς υπήρχαν άνθρωποι που έλεγαν ότι κουράζονται...).

Με το πέρας της κηδείας, η μακρά πομπή, μαζί με την Νταϊάνα, ανηφόρισε αργά και τελετουργικά προς το σπίτι του φίλτατου σε όλους μας, μικρούς και μεγάλους, εκλιπόντος, που με τη λάμψη του πνεύματός του και τη μοναδική προσωπικότητά του είχε κατορθώσει να φέρει τα μεγαλοπρεπή παλάτια της Αγγλίας στα χαμηλά μα ντελικάτα σπιτάκια του Βόρειου Ευβοϊκού... Τελικά, τα παραμύθια με τις πριγκίπισσες και τους μικρούς βασιλιάδες δεν είναι πάντα παραμύθια...

Μετά από λίγο η Νταϊάνα έφυγε. Είχε ειπωθεί τότε ότι έφυγε πολύ νωρίτερα απ' ό,τι επιθυμούσε (παρότι ήθελε να μείνει περισσότερο με την οικογένεια του Γιάννη, ιδίως με τη μητέρα του, στην οποία την είχε παρακαλέσει ιδιαίτερα ο ίδιος ο Γιάννης πριν την κοίμησή του αλλά και ο παπα-Παύλος να της συμπαρασταθεί), διότι ενοχλήθηκε αφάνταστα από την ασφυκτική πίεση των δημοσιογράφων... Το πιστεύετε εσείς αυτό; Συκοφαντίες...

Δεν γνωρίζω αν η Νταϊάνα είχε προγραμματίσει να έρθει την επόμενη χρονιά στο ετήσιο μνημόσυνο του Γιάννη. Βλέπετε, την πρόλαβε και την ίδια ο θάνατος (συμμετέχοντας έτσι κι αυτή με τη σειρά της στη μακάβρια σκυταλοδρομία του θανάτου, στην οποία όλοι τρέχουμε, εκόντες-άκοντες...) κάτω από τις γνωστές ( ; ) συνθήκες (31 Αυγούστου 1997). Δεν χρειάζεται, φυσικά, να πω ότι η είδηση του θανάτου της Νταϊάνα την επόμενη χρονιά από τον θάνατο του Γιάννη συγκλόνισε τη Λίμνη...

Αυτά κάνεις, Μικρέ Απατεώνα! Ξύνεις πληγές, τις οποίες όμως ξέρεις να κλείνεις αμέσως, ως παλιός ναυτοπρόσκοπος, με το μύρο της αιωνιότητας...

Παντοτινή ας είναι η μνήμη τους, με τις ευχές της Παναγίας, του οσίου Δαυΐδ, του αγίου Ιακώβου (Τσαλίκη), του αγίου Ιωάννου του Ρώσου, και όλων των αγίων που προστάτευαν τον παπα-Παύλο στα μακρινά ταξίδια του, ιδιαίτερα όταν από την κούραση ο Μορφέας τού έκλεινε προσωρινά τα μάτια... 

ΠΗΓΗ:Andreas Moratos

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com