Ἐθνικο-φιλελεύθερα

Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς παρδαλὲς ἂν καὶ χαλαρὲς ὁμάδες σκέψης στὸ χῶρο τῆς Ἀκροδεξιᾶς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ μὲ τὸν ὅρο Ἐθνικοφιλελεύθεροι. Ἀντίθετα ἀπὸ τὰ σοσιαλιστικὰ ἀδέρφια τους, αὐτοὶ ἔχουν ὡς οἰκονομικὸ σύμβολο τῆς πίστης τὸ taxation is theft. Αὐτὸ ὅσον ἀφορᾶ τὴν οἰκονομικὴ πλευρά. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν πολιτική τους πίστη, αὐτὴ κατὰ ἕνα παράδοξο τρόπο μοιράζεται στὶς προεθνικὲς αὐτοκρατορίες (π.χ. Ὀθωμανική) καὶ στὸν φεουδαλισμό (ποὺ τώρα τὸν λένε Κοινοτισμό, μερικοί), τοὺς ἱππότες καὶ τὰ λοιπὰ ὡραῖα. Τὸ «ἐθνικο-» ὅπως καταλαβαίνετε δὲν ἔχει σχέση τόσο μὲ τὴν προαιώνια πρωτοκαθεδρία τοῦ ἔθνους ὅσο μὲ τὴν ἀντίδραση στὴν Ἀριστερὰ ἢ τοὺς κοσμοπολίτες φιλελεύθερους. Εἶναι «ἀντιδραστικό» μὲ τὴν πολιτικὴ ἐσωτερικὴ (ἐμφύλια) ἔννοια -χωρὶς νὰ ἀξιολογῶ. Ὄχι ἐθνικό.

Προκαλεῖ καταρχὰς ἐντύπωση ὅτι τὸ Βυζάντιο ἀπουσιάζει ἀπὸ τὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο τέτοιων ἀνθρώπων. Εἴτε γιατὶ ὑπάρχει μιὰ κάποια λαγνεία μὲ τοὺς Ὀθωμανοὺς καὶ τὸ γαλλικὸ «Παλαιὸ Καθεστὼς» εἴτε γιὰ λόγους νοτιοελλαδικοῦ τοπικισμοῦ μαγειρεμένου μὲ σάλτσα ἀρχαιοελληνικῆς καταγωγῆς*. Ἀσφαλῶς, αἰτία γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι μόνο ἡ ὑποκριτικὴ (μακκιαβελική) ἢ ἀνύπαρκτη χριστιανικὴ πίστη τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν· ὅταν λέμε «ὑποκριτικὴ» ἐννοοῦμε ὅτι ἡ πίστη γίνεται ἀποδεκτὴ καὶ διατρανώνεται ἀποκλειστικὰ χάριν τῶν δευτερευόντων κοινωνικῶν της χαρακτηριστικῶν, ἁπλῶς ὡς τρόπος διαχωρισμοῦ ἀπὸ τὴν Ἀριστερά ἢ ὡς ἐθνοπολιτισμικὸ χαρακτηριστικό, ὡς φολκλόρ. Ὁ Χριστὸς εἶναι καλὸς ἐπειδὴ εἶναι μέρος τῆς Ἑλλάδας. Ἐπιπρόσθετα, ἡ Ἀρχαιότητα καὶ μιὰ ρομαντικὴ (δηλ. ἀνύπαρκτη, πλάσμα τῆς φαντασίωσης τοῦ 19ου αἰ.) δῆθεν παγανιστικὴ κοσμοθεώρηση, ἔχει μεγάλη βαρύτητα σὲ τέτοια μυαλά. Δὲν φταίει λοιπὸν μόνο ὁ κεκαλυμμένος ἀ(ντι)χριστιανισμός (τύπου «ἐντάξει…, μὴ μᾶς ζαλίζετε ὅμως καὶ πολύ»). Ἂς τονίσω, βεβαίως, ὅτι τὰ δευτερεύοντα χαρακτηριστικὰ τῆς θρησκείας δὲν εἶναι βλαβερὰ ἢ ἀνούσια αὐτὰ καθεαυτά (τὸ ἀντίθετο, κι ἐδῶ κάνουν τεράστιο λάθος οἱ χριστιανοὶ Νεορθόδοξοι ἀντιεθνικιστές), παρὰ μόνο ὅταν τίθενται σὲ πρώτη μοίρα: Ἡ χριστιανικὴ πίστη παράγει πολιτισμὸ (ἐθνικὸ ἢ ἄλλο) καὶ Κοινότητα (ἐθνικὴ ἢ ἄλλη) ἀποκλειστικὰ μόνο ὅταν γίνεται δεκτὴ ἄνευ ὅρων καὶ πάνω ἀπὸ ὁτιδήποτε, ὡς αὐτὸ ποὺ εἶναι καὶ διακηρύσσει ἡ ἴδια**. Διαφορετικά, δὲν διαφέρει σὲ πολὺ ἀπὸ τὸ καλλιτεχνικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὶς πυραμίδες καὶ τὶς μούμιες. Πρέπει λοιπόν, νὰ γυρίσουμε καὶ σὲ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε παραπάνω. Γιὰ τὴν ἀντίληψη τῶν ἐθνικοφιλελεύθερων περὶ οἰκονομίας.

Γιὰ νὰ πῶ ἀμέσως τὸ σκεπτικό μου, οἱ ἐθνικοφιλελεύθεροι ἀντιπαθοῦν τὸ Βυζάντιο ἐξαιτίας τοῦ «κρατισμοῦ» καὶ τοῦ «σοσιαλισμοῦ» του, καὶ προτιμοῦν τοὺς δυτικοὺς ἱππότες-φεουδάρχες ποὺ ἔκαναν «ὅ,τι γούσταραν» στὸ χωριό τους χωρὶς νὰ ὀφείλουν νὰ ὑπακοῦν στὴν κοινότητα στὴν ὁποία ἡγεμόνευαν. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν δυτικὴ μοναρχία ποὺ ἔχουν στὰ μυαλά τους: Μιὰ μοναρχία μὲ τὸν ἐλεῷ Θεοῦ βασιλιά, ὁ ὁποῖος ἔδινε λογαριασμὸ μόνο στὸ Θεὸ καὶ βεβαίως δὲν ἦταν ὑπόλογος στὴν Κοινότητα γιὰ τὴ σωτηρία της οὔτε εἶχε κάποιο λόγο νὰ φτειάξει κοινωνικὸ σύστημα προστασίας ὅπως στὸ Βυζάντιο. Προφανῶς, τὸ Βυζάντιο δὲν ἦταν σοσιαλιστικὸ μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀναρχικῆς ἢ ἄλλης αὐτοδιαχείρισης τῶν μέσων παραγωγῆς οὔτε μὲ τὴν ἔννοια τοῦ κεντρικοῦ σχεδιασμοῦ τῆς ΕΣΣΔ. Εἶχε ὅμως στοιχεῖα κρατικῆς μέριμνας γιὰ τὴ διαβίωση τῶν πολλῶν. Γιὰ παράδειγμα ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς εἶχε θεσπίσει ἀνώτατο ὅριο στὶς τιμὲς τῶν ἀγαθῶν. Τὸ ἴδιο εἶχε κάνει κι ὁ Διοκλητιανὸς ἕξι αἰῶνες πρίν. Κάτι τέτοιο τρελαίνει τοὺς ἐθνικοφιλελεύθερους ἀλλὰ ἡ πικρὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μόνο τὸ Βυζάντιο κράτησε ἕντεκα αἰῶνες (ὄχι ἡ Δύση, ποὺ σὲ λίγο θὰ ἐξισλαμιστεῖ), καὶ συνεπῶς θὰ πρέπει νὰ μάθουμε ἀπέξω κι ἀνακατωτὰ τὰ μυστικὰ τῆς ἐπιβίωσής του. Καὶ τὰ οἰκονομικά, ἀκόμη κι ἂν αὐτὰ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ μεταφυσικὰ ἢ οἰκονομικὰ ἰδεολογικὰ στερεότυπα τῆς ἐποχῆς μας.

Τὸ Βυζάντιο ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιβιώσει στηριζόταν στὴ φορολογία, τὴ διοίκηση (γραφειοκρατία) καὶ στὸν ἰσχυρὸ στρατό. Καὶ καταπίεζε τοὺς οἰκονομικὰ ἰσχυροὺς ἐν ἀνάγκῃ -ποὺ ἦταν πολὺ συχνή. Οἱ Νεαρὲς τῶν Μακεδόνων ἀπὸ τὸ 922 καὶ μετά, μόνο μὲ τὴ λογικὴ τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς καὶ τοῦ taxation is theft δὲν συμφωνοῦν. Στὶς ἀγορὲς κτημάτων καὶ σπιτιῶν εἶχε, μὲ βάση τὸ Νόμο τοῦ Ρωμανοῦ Α’, σειρὰ προτεραιότητας ὁ χωρικὸς κι ὄχι ὅποιος προσέφερε τὰ περισσότερα χρήματα. Οἱ Δυνατοὶ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀγοράζουν τὴν ἰδιοκτησία τῶν φτωχῶν, οὔτε καὶ μέσῳ πλάγιων ὁδῶν (δωρεά, κληρονομιά, ἀνταλλαγή, υἱοθεσία). Οἱ γεωργοὶ-στρατιῶτες ἔπαιρναν τὰ κτήματά τους πίσω χωρὶς ἀποζημίωση πρὸς τοὺς Δυνατοὺς ἀγοραστές των. Μιὰ ἄλλη ὡραία Νεαρὰ τοῦ 934 ὅριζε ὅτι καθένας χωρικὸς ὁ ὁποῖος εἶχε πωλήσει τὸ κτῆμα του σὲ Δυνατὸ ἐξαιτίας πείνας καὶ ἄλλων δυσκολιῶν, εἶχε δικαίωμα νὰ τὰ ἀγοράσει μὲ τὴν ἴδια τιμὴ ἀργότερα. Ὅσα κτήματα, μάλιστα, εἶχαν πωληθεῖ ἀπὸ φτωχὸ σὲ πλούσιο μὲ ἐξευτελιστικὴ τιμή, ἐπιστρέφονταν διὰ νόμου χωρὶς καμμία ἀποζημίωση πρὸς τὸν πλούσιο. Μὲ Νεαρὰ τοῦ ἑπόμενου αὐτοκράτορα, τὸ 947, γενικευόταν ἡ χωρὶς καμμία ἀποζημίωση ἐπιστροφὴ κτημάτων τῶν φτωχῶν ἀπὸ τοὺς Δυνατοὺς στοὺς φτωχούς. Ἡ μὲ κάθε τρόπο μεταβίβαση γῆς στοὺς Δυνατούς ἀπαγορεύτηκε. Ὁ Κωνσταντίνος Ζ’ καθόρισε ἀργότερα ὅτι ὅσα κτήματα γεωργῶν-στρατιωτῶν εἶχαν τιμὴ κάτω ἀπὸ ἕνα ὅριο δὲν μποροῦσαν νὰ πωληθοῦν. Ὁ ἑπόμενος αὐτοκράτορας (Ρωμανὸς Β’) μὲ Νεαρά του ὄχι μόνο διέταξε τὴν χωρὶς ἀντίτιμο ἐπιστροφὴ κτημάτων στοὺς φτωχούς, ἀλλὰ καὶ σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις τὴν χρηματικὴ τιμωρία τοῦ πλούσιου ἀγοραστῆ. Ὁ Βασίλειος Β’ τὸ 996 διέταξε τὴν ἐπιστροφὴ κτημάτων ποὺ εἶχαν ἀποκτηθεῖ μὲ βία ἢ καὶ δωροδοκίες ἀπὸ πλούσιους. Ἀκύρωσε μάλιστα, κάθε ἐκ μέρους Δυνατοῦ ἀγορὰ γῆς ποὺ ἀνῆκε σὲ «χωρίον κοινότητος» γιὰ τὸ διάστημα ἑξήντα ὀκτὼ χρόνων (928-996). Ἂν οἱ πλούσιοι εἶχαν ἀποκτήσει κρατικὴ γῆ, ἡ ἀκύρωση πήγαινε πιὸ πίσω κι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Σὲ πλήρη ἀντίθεση πρὸς τὴ λογικὴ ὅτι ἡ φορολογία εἶναι κλοπή, ὁ Βασίλειος Βουλγαροκτόνος ὅρισε ὅτι οἱ πλούσιοι γαιοκτήμονες εἶναι ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν πληρωμὴ τῶν φόρων τῶν φτωχῶν ἐὰν οἱ τελευταῖοι γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο δὲν μποροῦσαν νὰ τοὺς πληρώσουν.

Οἱ παραπάνω διατάξεις εἶναι μέρος μόνο ἀντίστοιχων φιλολαϊκών μέτρων καὶ νόμων ποὺ ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸ πλαίσιο τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς, τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀγοραπωλησιῶν καὶ μὲ τὴ νεοφιλελεύθερη ἐναντίωση στὴν κρατικὴ φορολογία καὶ τὴν φορολόγηση τῶν πλουσίων. Δὲν κρίνω σκόπιμο νὰ παραθέσω ὅλη τὴ φιλολαϊκὴ νομοθεσία τῆς Ρωμανίας μας. Οὔτε νὰ ἐξηγήσω ἐδῶ πῶς λειτουργοῦσαν τὰ μοναστήρια ὡς τόποι προστασίας καὶ διαβίωσης τῶν «συνταξιούχων» Βυζαντινῶν, ἐπιτελώντας δηλαδὴ ἕνα τεράστιο κοινωνικὸ ἔργο.

Γιὰ νὰ μὴν ἀναθαρρήσει βέβαια καὶ ἡ Ἀριστερά, πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἐπιπόλαιο τρόπο ποὺ προσέγγισαν, ἑρμήνευσαν κι ἑρμηνεύουν οἱ Μαρξιστὲς τὴ νομοθεσία τῶν Μακεδόνων (ὡς συμφεροντολογικὸ γιὰ τοὺς αὐτοκράτορες μέτρο ποὺ ἐλήφθη γιὰ τὴν προστασία τῶν χωρικῶν ἁπλὰ γιατὶ οἱ τελευταῖοι ἦταν ἡ ραχοκοκκαλιὰ τοῦ ρωμαίικου στρατοῦ), πρέπει νὰ τονιστεῖ, λοιπόν, ὅτι στὰ σκοτεινὰ ἐκεῖνα χρόνια –ποὺ μακάρι νὰ ξαναέρθουν– ὑπῆρχε ἀπόλυτη ἑνότητα μεταξὺ τοῦ περὶ Δικαίου αἰσθήματος καὶ τῆς πίστης (προσοχή, τοῦ περὶ δικαίου αἰσθήματος, ὄχι τοῦ νομικοῦ Δικαίου). Στὸν πρόλογο μίας (τουλάχιστον) ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες Νεαρὲς ὁ νομοθέτης αὐτοκράτορας τονίζει ὅτι εἶναι χριστιανικὴ ὑποχρέωση ἡ φροντίδα γιὰ τοὺς φτωχούς. Βεβαίως, τὸ ὠφέλιμο δὲν ἀντιστρατεύεται πάντα στὸ τερπνό. Ἀλλὰ εἶναι λάθος νὰ νομίζουμε ὅτι οἱ προαναφερθέντες αὐτοκράτορες νοιάζονταν κυρίως ἢ μόνο γιὰ χορτάτους κι ἑτοιμοπόλεμους γεωργοὺς-στρατιῶτες, καὶ εἶναι λάθος γιατὶ τότε ὑπῆρχε ἡ ἑνότητα Δικαίου καὶ Πίστης, ἡ ὁποία ὡς φαντασιακὸ τῆς κοινωνίας ἐπηρέαζε λίγο-πολὺ ὅλους, τουλάχιστον ἐπίσημα. Ἡ νεοτερικὴ διαρραγὴ τῆς ἑνότητας αὐτῆς ἔφερε ὅσα ἔφερε. Σὲ κάθε περίπτωση, τὸ νὰ ἑρμηνεύει κάποιος παλιότερες ἐποχὲς μὲ τὶς παρωπίδες τῆς δικῆς του ἐποχῆς δὲν εἶναι ἐπιστημονικό, πόσο μᾶλλον δίκαιο.

Φορολογία καὶ εἰδικὰ τῶν πλουσίων; Γραφειοκρατία; Φρικτὰ πράγματα γιὰ τοὺς μὴ κρατικοδίαιτους ἐθνικοφιλελεύθερους, ποὺ διαχωρίζουν ἑαυτοὺς ἀπὸ τοὺς ΕΣΠΑτζῆδες Μενουμευρώπηδες φιλελεύθερους. Ἀπαράδεκτα. Πῶς νὰ ἐξυμνήσουν, μετά, τὴ βυζαντινὴ χιλιετία; Ἄσε ποὺ εἶναι ἀ(ντι)χριστιανοί, ὅπως εἴπαμε, καὶ παθαίνουν δύσπνοια μὲ τὸ λιβάνι καὶ τὶς ψαλμωδίες («ἐντάξει… μὴ μᾶς ζαλίζετε ὅμως καὶ πολύ!»). Καλύτερα νὰ ἐξυμνήσουν τὴν κουμπουροφόρα τραγίλα στὴ στάνη τοῦ βραχότοπού τους. Καλύτερα τὸν Πατισάχ, ποὺ ἔδινε προνόμια, ἤ –γιατί ὄχι;– τὰ Γερμανικὰ στρατεύματα κατοχῆς, σὲ ἄλλες ἐποχές, ἐὰν αὐτὰ ἐγγυῶνται τὸ κοινωνικὸ καθεστώς. Καλύτερα νὰ προβάλλουν τὸν φεουδάρχη ποὺ ἦταν μπρατσαρὰς-πολεμιστὴς κι αἱμοβόρος Φράγγος ἱππότης (ὄχι θηλυπρεπὴςΒυζαντινός), καὶ ἔκανε ὅ,τι γούσταρε στὸ φέουδό του χωρὶς τὸ Κράτος-σατανὰς νὰ τὸν πιέζει. Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα μιὰ παγανιστικὴ Ἀρχαιότητα τῆς ὁποίας λάμπουν οἱ πανοπλίες. Στὸ κάτω-κάτω, εἶναι κι οἱ ἐθνικοφιλεύθεροι λίγο χιπστεράδες. Σὲξ γυμνὸ καὶ βία καὶ καμμιὰ ἀκριβὴ διακοπούλα ἢ μπυρίτσα. Καὶ pets. Νά γιατί δὲν χωρᾶ τὸ Βυζάντιο στὴν Ἀκροδεξιά. Ἂς θυμηθοῦμε καὶ τοὺς ἐθνικο-σοσιαλιστές, ποὺ βεβαίως εἶναι ἢ δήλωναν ἀμετανόητα Παγανιστὲς καὶ ἀντιχριστιανοί, γεγονὸς ποὺ καθιστᾶ ἀδύνατη κάθε ὀργανικὴ σχέση τους μὲ τὸ Βυζάντιο παρὰ τὶς περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἄπειρες τυπικὲς δηλώσεις φιλοβυζαντινῶν φρονημάτων. Ὅταν λ.χ. οἱ γνωστοὶ ἐθνικοσοσιαλιστὲς ἔχουν γιὰ τὸ ζήτημα τοῦ τελευταίου χρησμοῦ τῶν Δελφῶν πρὸς τὸν Ἰουλιανὸ τὴν ἴδια ἄποψη μὲ τὸν ἀριστερὸ Βλ. Ρασσιά, καταλαβαίνει καθένας πόσο φιλοβυζαντινοὶ εἶναι.

* Προφανῶς, ὑπάρχουν ἐσωτερικὲς ἀντιθέσεις λ.χ. μεταξὺ Πελοποννήσου (νῦν Ἀθήνας) καὶ Κωνσταντινούπολης, μεταξὺ Φαναριωτῶν καὶ Κοτζαμπάσηδων (σὲ φαντασιακὸ ἐπίπεδο). Ἀλλὰ εἶναι δευτερεύουσες μπροστὰ στὸν κοινὸ ταξικὸ Ἐχθρό.

** Ἀναπόφευκτα, ὅταν ὁ πολιτισμὸς αὐτὸς καὶ ἡ πίστη καταστοῦν πληθυσμιακὰ κυρίαρχοι σὲ μιὰ κοινότητα, τότε ἡ πίστη γίνεται καὶ λάβαρο γιὰ τὸ ὁποῖο –γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς κοινωνικῆς ἀναπαραγωγῆς του, δηλαδή– θὰ πεθάνει ἢ θὰ σκοτώσει κάποιος ὡς μέλος τῆς κοινότητας. Ἀναγκαστικά, ἀφοῦ συμβολίζει τὴν ὕπαρξη τῆς κοινωνίας καὶ ἐξασφαλίζει τὴν ἀπρόσκοπτη συνέχειά της. Δηλαδή, ἡ διαμαρτυρία τῶν Νεορθόδοξων γιὰ τὴν ἐργαλειοποίηση τῆς θρησκείας εἶναι ἐσφαλμένη ἀπὸ ἕνα σημεῖο κι ἔπειτα.

ΠΗΓΗ: https://chronographiae.wordpress.com

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com