"Ψελλίσματα για τον Μακρυγιάννη"

Ι. Ν. Αγίων Πάντων Καλλιθέας - Δευτέρα, 14.11.2022
Συνάντηση του "Κρυφού Σχολειού" με ομιλητή τον π. Ευάγγελο Παπανικολάου με θέμα: "Ψελλίσματα για τον Μακρυγιάννη"

Είτε θάνατος είτε ελευθερία (απομνημονεύματα Στρ Μακρυγιάννη)

Ο Ηλίας Βενέζης παρουσιάζει και ο Μάνος Κατράκης διαβάζει, αποσπάσματα από τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη. Η μουσική επένδυση είναι από τον Νίκο Μαμαγκάκη. Από τον σπάνιο δίσκο 33 στρ: "1821 είτε θάνατος είτε ελευθερία" του 1971

Η ατεκμηρίωτη κριτική του Γ. Γιαννουλόπουλου στον Σεφέρη και στον Μακρυγιάννη

Του Σπύρου Κουτρούλη

Γυρνώντας από την δουλειά άκουσα στο Γ΄ Πρόγραμμα στην εκπομπή του Βασιλόπουλου τον μονόλογο του Γιώργου Γιαννουλόπουλου. Ο δημοσιογράφος δεν θεώρησε αναγκαίο να φιλοξενήσει τις αντίθετες απόψεις έγκυρων στοχαστών όπως ο Καγιαλής, ο Βαγενάς, ο Πιερής. Θα λέγαμε ότι το Γ’ Πρόγραμμα πήρε την σκυτάλη από άλλα μέσα που αναπαράγουν τις ίδιες ιδεοληψίες του εθνοαποδομισμού. Για παράδειγμα ο Γ. Γιαννουλόπουλος επανέλαβε ότι οι Σουλιώτες ήταν Αλβανοί και έγιναν Έλληνες κατά την επανάσταση. Βεβαίως δεν λαμβάνουν υπόψη ότι ο Μάρκος Μπότσαρης έφτιαξε ελληνο-αρβανίτικο λεξιλόγιο που κατά τον Τίτο Γιοχάλα μαρτυρά ότι η ελληνική γλώσσα είναι η μητρική του γλώσσα γιατί ακολουθεί την συντακτική της δομή, ούτε ότι οι Σέχος-Μπότσαρης-Τζαβέλλας απηύθυναν έκκληση για ελληνοαρβανιτική ένωση για ενότητα γιατί έχουν το ίδιο αίμα και όλοι κατάγονται από την γενιά του Αλέξανδρου, του Πύρρου, του Σκεντέρμπεη.

Στο έργο «Ο Μοντερνισμός και οι Δοκιμές του Σεφέρη» (εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2011), ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος, αφού διαγράψει μια εκτενή διαδρομή στον μοντερνισμό με εύστοχες κατά κανόνα αναφορές όχι μόνο στον Έλιοτ και στο Ε.Πάουντ αλλά και στον Νίτσε και στον Κώστα Παπαϊωάννου, ασχολείται μόνο στο τέταρτο μέρος με το δοκιμιακό έργο του Σεφέρη. Μα ούτε με το σύνολο αυτού, αλλά με ένα μικρότερο μέρος, που σύμφωνα με την ερμηνεία τον Γ. Γιαννουλόπουλο, θεμελιώνει το συμπέρασμα του Γ. Σεφέρη για την διαχρονική πολιτιστική συνέχεια του ελληνισμού (όπως η διάλεξη του για τον Κ. Παλαμά). Βεβαίως αν ο μοναδικός ή κύριος στόχος του είναι να αποδείξει το ανυπόστατο ενός τέτοιου συμπεράσματος ή τις βλαβερές πολιτικές συνέπειες που αυτό προκαλεί, θα έπρεπε να επεκτείνει την κριτική του διάθεση κατά του Κ. Δημαρά, του Ν. Σβορώνου, του Γ. Θεοτοκά που σε ανάλογα συμπεράσματα με τον Σεφέρη κατέληξαν, ακόμη και κατά του Δ. Χατζή που είδε την αποκρυστάλλωση του νέου ελληνισμού, το διάστημα μετά το 1204, δηλαδή αρκετούς αιώνες νωρίτερα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, χάρις την συνδρομή της γλώσσας, της ορθοδοξίας και των κοινοτήτων. Βεβαίως δεν θα έπρεπε να εξαιρέσει ούτε τον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο που με την φωνή του Θ. Βέγγου μιλά σπαρακτικά, με σεφερικό τρόπο για την ιστορία χιλιάδων χρόνων του ελληνισμού («Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε…. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο…»).

Απομνημονεύματα Γιάννη Μακρυγιάννη

ΠΗΓΗ:

Anxio Anxio Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μακρυγιάννης: Η πατρίδα να μην κυβερνιέται με το “έτζι θέλω”

Επέτειος 3ης Σεπτεμβρίου 1843-Αποσπάσματα από τα «Απομνημονεύματα» * του Μακρυγιάννη

Είδα ότι η Κυβέρνησή µας έφυγε όλως-διόλου από την δικαιοσύνη. Τότε έπρεπε ο κάθε αγωνιστής να προσέχη δια την πατρίδα του και του-λόγου-του “να µην κυβερνιέται µε το “”έτζι-θέλω”””.

Αφού κατήχησα όλο το κράτος ” µε τις υπογραφές, έκρινα εύλογον να βάλω και πολιτικούς εις την πρωτεύουσα. Κανένας άλλος δεν ήταν να είχα ‘µπιστοσύνη -ο Μεταξάς, ότι έδειξε και χαραχτήρα εις την προεδρία του Μαυροκορδάτου. Τότε ορκιζόµαστε ότι να κάµωµεν Εθνική Συνέλεψη και Σύνταµα, να διοικιώµαστε τοιούτως. Κι’ αν ο Βασιλέας υπογράψη, να ήµαστε υπέρ του, αν δεν υπογράψη, να του είµαστε αναντίοι, ότι τότε θα µας σκοτώση….είπα θα δέσουµεν τον Βασιλέα µε νόµους. (…)

Η εξέγερση

Το βράδυ πάλε συνάζω ανθρώπους και βάνω το σκέδιον εις την ενέργειαν. Ο Θεός στράβωσε την εξουσίαν και την ενέκρωσε, από την δικαιοσύνη οπού είχε• κι’ ο Βασιλέας κι’ όλοι αυτείνοι κοιµάτον. Συνάζονταν άνθρωποι µε τ’ άρµατά τους κι’ έρχονταν εις το περιβόλι µου και εις το σπίτι µου και οι δραγάτες.(…)

Σηκώθηκα και πήγα εις τις εικόνες και κάνω την προσευκή µου και “λέγω• “”Κύριε, βλέπεις σε τι κατάστασιν έφτασα. Ο µόνος σωτήρας είναι ” η παντοδυναµία σου και η εσπλαχνία σου ‘σ εµάς οπού κιντυνεύοµεν και “εις την µατοκυλισµένη µας πατρίδα””.

Τότε η άπειρη εσπλαχνία του Θεού ” και η αγαθότης του µου ‘δωσε φώτισιν και θάρρος. Πιάνω και φκειάνω µίαν “σηµαία και γράφω• “”Εθνική Συνέλεψη, Σύνταµα””. Λέγω• “”Εις το όνοµα ” “του Θεού και της βασιλείας του σηκώνεται η σηµαία της πατρίδος!”” Και ” την είχα έτοιµη.

Γράφει τη διαθήκη του

Τελειώνοντας αυτό, έφκειασα την διαθήκη µου (ότι άλλαξα ιδέα το να καγούµεν όλοι• είπα µπορώ να βγω έξω να σκοτωθώ. Το-λοιπόν σκοτώνοµαι εγώ και µένουν αυτείνοι οι αδύνατοι. ‘Ολοι οι ‘Ελληνες δεν θα είναι θερία). Φκειάνω την διαθήκη µου κ’ έβαλα και κηδεµόνας τίµιους ανθρώπους. Τότε την διαθήκη την δίνω της γυναικός µου και της “λέγω• “”Πάρ’ το αυτό το χαρτί και βάλ’ το σε µίαν πέτρα από-κάτου να ” είναι σίγουρο, να-µην κάψουν το σπίτι και καγή• κι’ αν πάθω εγώ, να το “‘χετε εσείς και ν’ ακολουθήσετε καθώς γράφω””. Με φωνές και δαρµούς το ” πήρε η φαµελιά µου όλη και το έκρυψαν. Τότε ησύχασε η ψυχή µου και το σώµα µου έλαβε άλλη ψύχωσιν. ‘Οτι µ’ έτυπτε η συνείθησή µου δι’ αυτούς τους αδύνατους και µ’ αυτό µου φάνηκε ότι τους δίκιωσα. Τότε συγύρισα όλα µου τα όπλα, τα ‘βαλα εις την θέσιν τους. Κατέβηκα µε την σηµαία κάτου-εις το σπίτι και είδα τι άνθρωποι µείναν• και µέτρησα όλους εφτά και “τέσσερα παιδιά.

Αποφασισμένοι μπροστά στον κίνδυνο

Αυτή είναι η συγκλονιστική προσευχή του Μακρυγιάννη

Η προσευχή του ήρωα της Επανάστασης Στρατηγού Μακρυγιάννη

Πολλά είναι αυτά που μνημονεύονται ακόμη και σήμερα για τον Στρατηγό Μακρυγιάννη. Όμως, έχει μείνει στην ιστορία η συγκλονιστική προσευχή του.

Σημειώνω και ένα μέρος από την αμαρτωλή μου και απλή και αγράμματη προσευκή μου: 

Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς. Δόξα σε, Κύριε Χριστέ, σταύρε σταυρωμένε, λαμπρέ και αναστισμένε, τριπόστατε Θεέ, αγία Τριάδα, Θεοτόκο, αγία σώματα˙ δόξα, δόξα, δόξα της παντοδυναμίας σου και της βασιλείας σου, Κύριε, άπλωσε το λαμπρό σου και ευλογημένο σου χέρι και βγάλε μας μέσα από τον σκοτον τον βαθύ όπου είμαστε πεσμένοι και χαμένοι και πνιμένοι τόσες αιώνες, και φέρε μας εις το φώς σου τ’ αληθινό της βασιλείας σου, και βλόγα μας, τους αμαρτωλούς, και συχώρεσέ μας και καθάρισέ μας και ανάστησέ μας ως τον Λάζαρον, οπότε είναι η αγαθή σου θέληση˙

βλόγα την σημαίαν όπου μας λευτέρωσες από τους Τούρκους και διά της αγαθότης σου αφιέρωσε την του άγιου Γιώργη, βλόγα την σημαίαν όπου μας λευτέρωσες από τους τυράγνους και αφιέρωσέ την του άγιου Δημήτρη˙ και όποτε είναι η αγαθή σου θέληση, να λευτερώσεις και να στερεώσεις την πατρίδα, την θρησκεία, τους τίμιους ορθόδοξους χριστιανούς, γενικώς τους τίμιους ανθρώπους, τις χήρες και ορφανά και δυστυχισμένους τίμιους ανθρώπους, το σπίτι της αγαθής σου θέλησης, της καθέντρας σου, την σκλάβα σου, τα σκλαβόπουλά σου και όλους του σπιτιού, και μένα τον ανάξιον δούλο σου, όσοι από το πλάσμα σου φέρνουν δοξολογίαν εις την παντοδυναμίαν σου και εις την βασιλείαν σου και έχουν δικαιοσύνη εις την κοινωνίαν˙ σώσε,

Κύριε, όλους δώσε, Θεοτόκο, την υγείαν, όσοι παθόντες έρχονται εις την χάριν σου, Βαγγελίστρα μου δια να δοξαστεί ο πανάγαθος Θεός και η βασιλεία του, να πιστεύσουν οι τύραγνοι, οι άπιστοι και οι άδικοι, και να ιδούνε τί εστί Θεός παντουργός και η βασιλεία του, και μας τους αμαρτωλούς να μας βγάλεις από το σκότος το βαθύ όπου είμαστε τόσες αιώνες και να μας φέρεις εις το φώς το αληθινόν, και να μας προφυλάξεις από πάσαν κακόν και αστένεια, πάσα πικρόν και φαρμακερόν ζωΰφιον, πάσα έργα του διαβόλου, και από τους τυράγνους και αδίκους και οπαδούς τους και βρωμερισμένες τους δυνάμεις˙ νέκρωσέ τους χέρια, ποδάρια, να μην μπορούνε να κάνουν κακόν˙ στείλε τον πατέρα τους τον διάβολο, τον αφέντη τους, τον βασιλέα τους και αυτούς όλους τους αίτιους του κακού μαζί με τον αφέντη τους εις το πυρί εις το εξώτερον, προδότες της ηθικής και της αρετής, προδότες της δοξολογίας του Θεού και της βασιλείας του και γενικώς των τίμιων ανθρώπων.

Κύριε, σώσε μας και ένωσέ μας και μύρωσέ μας οπίσου, και κάμε μας μιαν ψυχή και ένα σώμα και δωσ’ μας ταπεινοσύνη, σωφροσύνην και αντρείαν και δύναμην πατρική. Ευλόγα και συχώρεσε και όσοι αγωνίστηκαν και όσοι αγωνίζονται αρχή και τέλος, θρησκευτικούς, πολιτικούς , στρατιωτικούς, περί της θρησκείας τους και πατρίδος, όποιας θρησκείας και αν είναι, και όσοι δίνουν τον όρκον τους περί αυτό και ορκίζονται ενώπιών σου και της βασιλείας σου να αγωνιστούν τιμίως δια το καλόν και ησυχίαν γενικώς της ανθρωπότης˙ σώσε, Κύριέ μου, όλους αυτούς τους αγαθούς ανθρώπους, και πεθαμένους και ζωντανούς.

Η συγκλονιστική προσευχή του αγωνιστή Μακρυγιάννη

Σημειώνω και ένα μέρος από την αμαρτωλή μου και απλή και αγράμματη προσευκή μου: Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς. Δόξα σε, Κύριε Χριστέ, σταύρε σταυρωμένε, λαμπρέ και αναστισμένε, τριπόστατε Θεέ, αγία Τριάδα, Θεοτόκο, αγία σώματα˙ δόξα, δόξα, δόξα της παντοδυναμίας σου και της βασιλείας σου, Κύριε, άπλωσε το λαμπρό σου και ευλογημένο σου χέρι και βγάλε μας μέσα από τον σκοτον τον βαθύ όπου είμαστε πεσμένοι και χαμένοι και πνιμένοι τόσες αιώνες, και φέρε μας εις το φώς σου τ’ αληθινό της βασιλείας σου, και βλόγα μας, τους αμαρτωλούς, και συχώρεσέ μας και καθάρισέ μας και ανάστησέ μας ως τον Λάζαρον, οπότε είναι η αγαθή σου θέληση˙

βλόγα την σημαίαν όπου μας λευτέρωσες από τους Τούρκους και διά της αγαθότης σου αφιέρωσε την του άγιου Γιώργη, βλόγα την σημαίαν όπου μας λευτέρωσες από τους τυράγνους και αφιέρωσέ την του άγιου Δημήτρη˙ και όποτε είναι η αγαθή σου θέληση, να λευτερώσεις και να στερεώσεις την πατρίδα, την θρησκεία, τους τίμιους ορθόδοξους χριστιανούς, γενικώς τους τίμιους ανθρώπους, τις χήρες και ορφανά και δυστυχισμένους τίμιους ανθρώπους, το σπίτι της αγαθής σου θέλησης, της καθέντρας σου, την σκλάβα σου, τα σκλαβόπουλά σου και όλους του σπιτιού, και μένα τον ανάξιον δούλο σου, όσοι από το πλάσμα σου φέρνουν δοξολογίαν εις την παντοδυναμίαν σου και εις την βασιλείαν σου και έχουν δικαιοσύνη εις την κοινωνίαν˙ σώσε,

Η μάχη των Μύλων: Ο Μακρυγιάννης σταματά τον Ιμπραΐμ (βίντεο)

Από την ομάδα των cognosco

Βρισκόμαστε στο έτος 1825. Τέσσερα χρόνια μετά την κήρυξη του ελληνικού αγώνα για ανεξαρτησία, ύστερα από μεγάλες νίκες και ποταμούς αίματος, η επανάσταση κινδυνεύει. Ενώ κάθε αντίσταση στην Πελοπόννησο καταρρέει κάτω από τα χτυπήματα του Αιγυπτιακού στρατού που οδηγεί ο Ιμπραΐμ πασάς, μια χούφτα Ελλήνων δίνει την ύστατη μάχη σε ένα μικρό χωριό της Αργολίδας…

Η απόβαση των Αιγυπτίων στην Πελοπόννησο αποτέλεσε τρομακτική απειλή για τους Έλληνες επαναστάτες, ήδη αποδυναμωμένους από τον εμφύλιο πόλεμο. Με διαδοχικές επιτυχίες στο Κρεμμύδι, το Μανιάκι, το Νιόκαστρο και την Τραμπάλα, ο τακτικός στρατός του Ιμπραΐμ, άριστα εξοπλισμένος και εκπαιδευμένος από Ευρωπαίους αξιωματικούς, φαινόταν ανίκητος, τουλάχιστον σε ανοικτές συγκρούσεις. Με την ταχεία κατάληψη της Τριπολιτσάς η ελληνική άμυνα θα παραλύσει, με τους οπλαρχηγούς να διασκορπίζονται για τα χωριά τους. Επόμενος στόχος των Αιγυπτίων είναι το Ναύπλιο, έδρα της Ελληνικής κυβέρνησης.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΡΩΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΜΥΛΩΝ:

Ο Ιωάννης Μακρυγιάννης περιγράφει την μάχη στους Μύλους 

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης γράφει για τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Γεώργιο Καραΐσκάκη.

από Ερανιστής

«Ἀφοῦ εἶδε ὁ Δυσσέας ὅλη αὐτείνη τὴν δύναμη ἀπάνου τους, τοὺς ἔστειλε ἄνθρωπο εἰς τὸ Πατρατζίκι καὶ τοὺς περικάλεσε νὰ βαρέσουνε κατὰ τὴν συνφωνίαν τοὺς κ᾿ ἔτζι νὰ μεραστῆ ἡ δύναμη τῶν Τούρκων. Τρόμαξαν λοιπὸν νὰ βαρέσουνε, χωρὶς ὄρεξη, τὴν Τρίτη της Λαμπρῆς. Ἀφοῦ ὅμως εἶδαν οἱ Τοῦρκοι αὐτείνη τὴν ἀδιαφορία ἐκείνων ῾στὸ Πατρατζίκι καὶ τὴν διχόνοιαν, λίγη προσοχὴ εἶχαν ἐκεῖ, κι᾿ ὁ πόλεμος πεισματώδης, νύχτα καὶ ἡμέρα πολεμοῦσαν εἰς Ἁγιαμαρίνα, κι᾿ ἀφανίστηκαν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν σκοτωμὸν τοῦ ντουφεκιοῦ καὶ γρανάτων, καὶ καταπληγώθηκαν καὶ γιατρὸν δὲν εἶχαν, καὶ ταίνιασαν ἀπὸ τὴν πείνα. Μισῆ χούφτα ἀραποσίτι παίρναν κ᾿ ἔτρωγαν δεκαφτὰ μερόνυχτα. Εἶχαν τὸν Ἄργειον Πάγον νὰ τοὺς προμηθεύη τ᾿ ἀναγκαῖα τοῦ πολέμου κι᾿ αὐτεῖνοι, οἱ ἀφεντάδες, κάθονταν εἰς τὰ καράβια κ᾿ ἔτρωγαν κ᾿ ἔπιναν, κ᾿ ἐκείνους ὁποῦ κιντύνευαν διὰ τὴν πατρίδα τοὺς προμήθευαν διχόνοιαν καὶ διαίρεσιν ἀναμεταξύ τους. Ἀφοῦ τ᾿ ἀσκέρια εἴδανε ὁποῦ λαβώνονταν οἱ ἄνθρωποι καὶ πέθαιναν ἀδίκως, καὶ νηστικοὶ καὶ διψασμένοι, ἀγανάχτησαν ἀναντίον τῶν ἀρχηγῶν τους, ὁποῦ τοὺς πῆγαν εἰς τὸ μακελλειὸ χωρὶς καμμίαν ἑτοιμασίαν, καὶ τοὺς βιάσανε εἴτε νὰ τοὺς πᾶνε φελοῦκες νὰ μπαρκαριστοῦν, εἴτε νὰ φύγουν μὲ γερούσι τῆς στεργιᾶς. Παραγγέλνει αὐτὸ ὁ Δυσσέος τ᾿ Ἀργειοπάγου, δὲν τοῦ ἀποκρίνονται τίποτας, ἀλλὰ φώναξε τοὺς καραβοκυραίους ὁ Ἄργειος Πάγος καὶ τοὺς λέγει νὰ μὴν πλησιάση κανένας μὲ φελούκα εἰς τ᾿ ὀρδὶ – καὶ ἂς χαθοῦνε ὅλοι. Εἶχαν πάθος μὲ τὸν Δυσσέα κι᾿ ἀποφάσιζαν οἱ καλοὶ πατριῶτες διὰ τὴν ἰδιαιτέρα τους διχόνοιαν μὲ ἕνα ἄτομο, νὰ χαθοῦνε τρεῖς χιλιάδες στράτεμα καὶ περίτου. Καὶ ἡ πατρὶς αὐτὸ τὸ στράτεμα μόνον εἶχε εἰς τὴν ἐξουσίαν της, ὅτι οἱ ἄλλοι γύρευαν βαθμοὺς καὶ ταξίματα καὶ κάθονταν ἄνεργοι. Καὶ σὰν χάνονταν αὐτεῖνοι, ποιοὶ θὰ πολεμοῦσαν τοὺς Τούρκους; Ἐκεῖνοι ὁποῦ πολεμοῦσαν ἐκεῖ πολέμησαν καὶ ὕστερα τὸν Δράμαλη εἰς Πελοπόννησο κ᾿ ἔξω εἰς τὴν Ρούμελη, τοὺς ζαϊρέδες ὁποῦ θὰ ῾μπαζαν οἱ Τοῦρκοι, τοὺς σκότωναν αὐτοὺς εἰς τὰ στενὰ καὶ δὲν πῆγαν οἱ ζαϊρέδες εἰς τὴν Πελοπόννησον καὶ χάθη ὁ Δράμαλης. Ἂν εἶχε ζαϊρέ, τί λόγο εἶχε νὰ χαθῆ; Οἱ φίλοι Ἀργειοπαγίτες, κιότεψαν ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξωμεν, μὲ τὸ φτάσιμον τοῦ Δράμαλη, καὶ θὰ ῾καναν δούλεψη τῶν Τούρκων ν᾿ ἀφήσουνε νὰ σκοτωθοῦνε οἱ κεφαλὲς καὶ νὰ χαθῆ τὸ στράτεμα ἐκεῖνο – καὶ θὰ ἦταν σίγουροι αὐτεῖνοι κι᾿ ἀσφαλισμένοι, σὰν ἀφεντάδες ὁποῦ ἦταν, κοντὰ εἰς τοὺς Τούρκους.

Στρατηγός Μακρυγιάννης: «Δὲν βλέπετε πού θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιοψάθα;»

Ὁ λόγος τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη πάντα διαχρονικός. 

Ἀπὸ τότε φώναζε γιὰ τὸν ἐκ Δυσμῶν κίνδυνο τῶν φραγκολατίνων!

«Μὴν ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτὰ τὰ γκιντὶ πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νὰ μασκαρέψουν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες».

Τότε, ἐκεῖ ποὺ καθόμουν εἰς τὸ περιβόλι μου καὶ ἔτρωγα ψωμί, πονώντας ἀπὸ τὶς πληγές, ὅπου ἔλαβα εἰς τὸν ἀγώνα καὶ περισσότερο πονώντας διὰ τὶς μέσα πληγὲς ὅπου δέχομαι διὰ τὰ σημερινὰ δεινά τῆς Πατρίδος, ἦλθαν δύο ἐπιτήδειοι, ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων, μισομαθεῖς καὶ ἄθρησκοι, καὶ μοῦ ξηγῶνται ἔτσι: «Πουλᾶς Ἑλλάδα, Μακρυγιάννη».

Ἐγώ, στὴν ἄθλιαν κατάστασίν μου, τοὺς λέγω:

 «Ἀδελφοί, μὲ ἀδικεῖτε. Ἑλλάδα δὲν πουλάω, νοικοκυραῖγοι μου. Τέτοιον ἀγαθὸν πολυτίμητον δὲν ἔχω εἰς τὴν πραμάτειάν μου. Μὰ καὶ νὰ τὸ 'χα, δὲν τὸ 'δινα κανενός. Κι’ ἂν πουλιέται Ἑλλάδα, δὲν ἀγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τὸν κόσμον ἐσεῖς λογιώτατοι, νὰ μὴν θέλει νὰ ἀγοράσει κάτι τέτοιο».

Ἔφυγαν αὐτοί. Κι’ ἔκατσα σὲ μίαν πέτραν μόνος καὶ ἔκλαιγα. Μισὸς ἄνθρωπος καταστάθηκα ἀπὸ τὸ ντουφέκι τοῦ Τούρκου, τσακίστηκα εἰς τὶς περιστάσεις τοῦ ἀγώνα καὶ...
κυνηγιέμαι καὶ σήμερον. Κυνηγιῶνται καὶ ἄλλοι ἀγωνιστὲς πολὺ καλύτεροί μου, διότι ἐγὼ εἶμαι ὁ τελευταῖος καὶ ὁ χειρότερος. Καὶ οἱ πιὸ καλύτεροι ὅλων ἀφανίστηκαν.

Αὐτοὶ ποὺ θυσίασαν ἀρετὴ καὶ πατριωτισμόν, γιὰ νὰ εἰπωθεῖ ἐλεύτερη ἡ Ἑλλάδα κι’ ἐχάθηκαν φαμελιὲς ὁλωσδιόλου, εἶπαν νὰ ζητήσουν ἕνα ἀποδειχτικὸν ποὺ νὰ λέγει ὅτι ἔτρεξαν κι’ αὐτοὶ εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς Πατρίδος καὶ Τοῦρκο δὲν ἄφηκαν ἀντουφέκιγο.

Πῆγε νὰ’ νεργήσει ἡ Κυβέρνηση καὶ βγῆκαν κάτι τσασίτες καὶ σπιγοῦνοι, ποὺ δουλεύουν μίσος καὶ ἰδιοτέλεια, καὶ εἶπαν «ὄχι». Καὶ εἶπαν καὶ βρισιὲς παλιὲς διὰ τοὺς ἀγωνιστές. Γιὰ νὰ μὴν πάρουν τὸ ἀποδειχτικόν, ἕνα χαρτὶ ποὺ δὲν κάνει τίποτες γρόσια.

Πατρίδα νὰ θυμᾶσαι ἐσὺ αὐτοὺς ὅπου, διὰ τὴν τιμὴν καὶ τὴν λευτερίαν σου, δὲν λογαρίασαν θάνατο καὶ βάσανα. Κι’ ἂν ἐσὺ τοὺς λησμονήσεις, θὰ τοὺς θυμηθοῦν οἱ πέτρες καὶ τὰ χώματα, ὅπου ἔχυσαν αἵματα καὶ δάκρυα.

Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη 7 Διαβάζει Νίκος Μαμαγκάκης

GPITRAL1 Λογοτεχνία Literature Greek Audiobooks for free

Εκεί οπούφκιαχνα τις θέσες εις τους Μύλους (Κοντά στο Ναύπλιο) ήρθε ο Ντερνυς να με ιδή. Μου λέγει. «Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάνετε με τον Μπραΐμη αυτού;» - Του λέγω, «είναι αδύνατες οι θέσεις κι' εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός όπου μας προστατεύει. Και θα δείξωμεν την τύχη μας σ' αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν.» 

Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη 4 Διαβάζει ο Ευγένιος Σπαθάρης

GPITRAL1 Λογοτεχνία Literature Greek Audiobooks for free

Ξεκινώντας από την κρίση του Σεφέρη ότι « ο Μακρυγιάννης είναι ο πιο σημαντικός πεζογράφος της νέας ελληνικής λογοτεχνίας...», θεωρούμε ότι η ζωή και το έργο του Μακρυγιάννη αποτελούν ένα σπουδαίο, αποκαλυπτικό και συναρπαστικό, κομμάτι της ζωής του ελληνισμού στα εξήντα πρώτα χρόνια του περασμένου αιώνα. Τα απομνημονεύματά του αναπαριστούν, σαν μία ζωηρή νωπογραφία, τα ιστορικά γεγονότα του απελευθερωτικού αγώνα και των πρώτων χρόνων της πολιτικής διακυβέρνησης του ελεύθερου κράτους αλλά και μεταφέρουν τον αυθορμητισμό μιας πηγαίας λογοτεχνικότητας μέσα από ένα γραπτό λόγο έμφορτο από τη συγκίνηση μιας βιούμενης προφορικής μαρτυρίας. Ο Μακρυγιάννης είναι μία πολυσύνθετη προσωπικότητα: αρχίζει τη ζωή του ως πολεμιστής και την τελειώνει ως πολιτικός φιλόσοφος, ξεκινά ως αγράμματος και δημιουργεί ως λόγιος ένα μνημειακό γραπτό έργο, με αφετηρία την ατομική του ολοκλήρωση θέτει ως τελικό στόχο του την αναμόρφωση της συλλογικής συνείδησης των Ελλήνων, σύγχρονων και μεταγενέστερων. Ο σκοπός του ήταν, όπως τον διατυπώνει ο ίδιος : «... να γράψω τον βίον μου, όσα έπραξα εις την μικρή μου ηλικία και όσα εις την κοινωνία,... και όσα διά την πατρίδα μου... και όσα είδα και ξέρω οπούγιναν εις τον Αγώνα και σε όσα κατά δύναμη συμμέθεξα κ' εγώ κ' έκαμα το χρέος μου... Δεν έπρεπε να έμπω εις αυτό το έργον ένας αγγράμματος, να βαρύνω τους τίμιους αναγνώστες και μεγάλους άντρες και σοφούς της κοινωνίας και να τους βάλω σε βάρος, να τους κινώ την περιέργειά τους και να χάνουν τις πολύτιμες στιγμές εις αυτά. Αφού όμως έλαβα και εγώ ως άνθρωπος αυτείνη την αδυναμίαν, σας ζητώ συγνώμη εις το βάρος οπού θα σας δώσω. Αν είμαι τίμιος άνθρωπος, θέλω γράψη την αλήθεια... Ολοι οι αναγνώστες έχετε χρέος πρώτα να ερευνήσετε διά την διαγωγή μου, πώς φέρθηκα εις την κοινωνία και Αγώνα, και αν τιμίως φέρθηκα, βάλετε βάση και εις τα γραφόμενά μου· αν ατίμως φέρθηκα, μην πιστεύετε τίποτας.»...Για εκπαιδευτική χρήση...

Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη 2 Διαβάζει ο Μάνος Κατράκης HD movie

GPITRAL1 Λογοτεχνία Literature Greek Audiobooks for free

Με την υπέροχη μουσική επένδυση του Νίκου Μαμαγκάκη ... Εισαγωγή και σχόλια του Ακαδημαϊκού Ηλία Βενέζη ... Ο Μάνος Κατράκης απαγγέλλει από τα Απομνημονεύματα του Στρατηγού Ιωάννου Μακρυγιάννη! Ο σπάνιος δίσκος 33 στρ: "1821 είτε θάνατος είτε ελευθερία" μοναδικό ηχητικό ντοκουμέντο ιστορικής αξίας... Επετειακός Δίσκος του 1971 που είχε διανείμει η Esso Pappas (σημερινή ΕΚΟ) για τα 150 χρόνια της Επανάστασης του 1821...Δεύτερο (προτελευταίο) μέρος... Σας το παρουσιάζουμε ως εργασία αναπλάσεως βίντεο....Για εκπαιδευτική χρήση...

Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη 1 Διαβάζει ο Μάνος Κατράκης HD movie

GPITRAL1 Λογοτεχνία Literature Greek Audiobooks for free

Ο Μάνος Κατράκης απαγγέλλει από τα Απομνημονεύματα του Στρατηγού Ιωάννου Μακρυγιάννη! Από τον σπάνιο δίσκο 33 στρ: "1821 είτε θάνατος είτε ελευθερία" μοναδικό ηχητικό ντοκουμέντο ιστορικής αξίας... Με τη μουσική επένδυση του Νίκου Μαμαγκάκη... Εισαγωγή και σχόλια του Ακαδημαϊκού Ηλία Βενέζη ... Επετειακός Δίσκος του 1971 που είχε διανείμει η Esso Pappas (σημερινή ΕΚΟ) για τα 150 χρόνια της Επανάστασης του 1821...Πρώτο μέρος... Για εκπαιδευτική χρήση... Σας το παρουσιάζουμε ως εργασία αναπλάσεως βίντεο...

Τάσος Πολυμέρης, Μύθος Ομόρριζος: Καβάφης – Θεόφιλος – Μακρυγιάννης

Τάσος Πολυμέρης, Μύθος Ομόρριζος: Καβάφης – Θεόφιλος – Μακρυγιάννης

Το βιβλίο του Τάσου Πολυμέρη «Μύθος Ομόρριζος: Καβάφης – Θεόφιλος – Μακρυγιάννης» κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις. Η αντιπαράθεση του Καβάφη στον Θεόφιλο και τον Μακρυγιάννη (αλλά και τον Βαμβακάρη) αποκαλύπτει κοινές σταθερές στο έργο ανθρώπων που αρδρεύουν από την νεώτερη ελληνική παράδοση, παρ’ ότι ανήκουν ο μεν στον λόγιο πολιτισμό, οι δε στον λαϊκό. Από το σημαντικό αυτό βιβλίο παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα, ελπίζοντας να λάβει την αναγνώριση που του αξίζει.

Δημοσιεύεται στο Άρδην τ. 107-8 που κυκλοφορεί 

Το κείμενο αυτό, είναι μια ανοικτή πρόταση. Η συγγραφική του πορεία, ξεκίνησε από τη στιγμή που άρχισα να συσχετίζω τις λεζάντες που έγραφε στα έργα του ο Θεόφιλος, με το ύφος και τον τονισμό των ποιημάτων του Καβάφη. Προσπάθησα να αναδείξω τη συνάφεια μεταξύ δημιουργών όπως ο Θεόφιλος, ο Καβάφης και ο Μακρυγιάννης, με μοναδικό αναγνωριστικό –αρχικά– τον τόνο που «άκουγα» στη ροή του λόγου τους. Ίσως το γεγονός ότι δεν στηρίχτηκαν σε λογοτεχνικά ή καλλιτεχνικά δάνεια και κανενός είδους -ισμούς, συνήθως εισαγόμενους από τη Δύση (μοναδικές απ’ όσο γνωρίζω περιπτώσεις στον ελληνικό χώρο), να είναι ένας από τους λόγους που εξηγούν αυτή την υπόρρητη σύνδεση. Επίσης, προσπάθησα να καταδείξω –νύξεις έκανα μόνο– το πνευματικό και ευρύτερα πολιτισμικό πλαίσιο εντός του οποίου κινήθηκαν αυτοί οι δημιουργοί. Διότι βεβαίως, ουδείς δημιουργεί στο κενό. Πάντα υπάρχουν άξονες αναφοράς, είτε γίνεται συνειδητά, είτε –ακόμα πιο ενδιαφέρον– γίνεται ασύνειδα. Η παράδοξη εκ πρώτης όψεως σχέση τόσο διαφορετικών δημιουργών και ανθρώπων, με πορείες ζωής ασύμπτωτες, όπως την εντόπισα αρχικά, ήταν μεγάλη πρόκληση για να την αποφύγω. Οι επαληθεύσεις και οι επιβεβαιώσεις ήρθαν εκ των υστέρων και μου έδωσαν τη σιγουριά ότι δεν ήταν τυχαίες. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το πόσο μακριά μπορούν να φθάσουν αυτές οι «υπόγειες» σχέσεις, αυτές οι «συνάψεις», όταν συνδεθούν με τις πνευματικές δυνάμεις και αιτίες που δημιούργησαν τον ελληνικό πολιτισμό.

Μακρυγιάννης - Ραδιοφωνικό Θέατρο

Fanis Mantzounis

Μακρυγιάννης - Ραδιοφωνικό Θέατρο

Μακρυγιάννης 25/03/2013 - Δημήτρης Φωτιάδης

Uploaded by : Fanis Mantzounis

Ραδιοφωνικό Θέατρο - ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ Ολόκληρο το έργο

Πηγή: http://www.isobitis.com/theatro/theat...

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γιάννης Ροζάκης, Δημήτρης Παπαγιάννης, Γιάννης Στρατάκης, Ντίνος Δουλγεράκης, Νίκος Μπιρμπίλης, Μπάμπης Αλατζάς, Κώστας Σιμενός, Γιώργος Κυρίτσης, Ιορδάνης Μαρίνος, Γιάννης Βουγιουκλής, Ρούλα Ζουλιά, Γιάννης Νάπας.

Στο ρόλο του Μακρυγιάννη ο Χρήστος Καλαβρούζος

Γιώργος Σεφέρης: Ένας Έλληνας – ο Μακρυγιάννης

Πηγή: Γιώργου Σεφέρη, «Δοκιμές», εκδ. Ίκαρος, Αθήναι 1981 (4).

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα Αντίβαρο

1

ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ συνοικία του Μακρυγιάννη την ξέρουν όλοι οι Αθηναίοι. Τη δράση του αγωνιστή του ’21, του πρωτεργάτη της Γ’ Σεπτεμβρίου και του κατάδικου των στρατοδικείων του Όθωνα, την ξέρουν όσοι μελέτησαν τα χρονικά της Επανάστασης και της βαυαροκρατίας. Είναι όμως λιγοστοί εκείνοι που πρόσεξαν πως ο Μακρυγιάννης μας άφησε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο -την ιστορία της ζωής του- ίσως επειδή ήταν ένας αγράμματος.

Τον Μακρυγιάννη των Απομνημονευμάτων τον αγάπησαν πραγματικά μερικοί νέοι που άρχισαν να δημοσιεύουν ύστερα από τη μικρασιατική καταστροφή. Δε νομίζω πως θα γελαστώ πολύ αν προσθέσω πως η φωνή του μπαίνει δειλά και ψιθυριστά στην ελληνική ζωή ανάμεσα στα 1925 και στα 1935. Κι αυτό δεν μπορούσε να φανεί στο πλατύ κοινό. Οι νέοι που μεγάλωσαν στον περασμένο παγκόσμιο πόλεμο και ήταν ακόμη στην ακμή της ηλικίας τους όταν άρχισε η σημερινή κρίση, δεν πρόφτασαν ούτε το έργο τους να ωριμάσουν ούτε να αποκαταστήσουν τη δική τους ιεραρχία πνευματικών αξιών όπως την ήθελαν. Και όμως είναι γνωστό σε όσους ενδιαφέρθηκαν να παρακολουθήσουν τα ελληνικά ρεύματα στα μεσοπολεμικά εκείνα χρόνια, πως με τη μικρασιατική καταστροφή αρχίζει στον τόπο μας μια περίοδος ιδεολογικών ισολογισμών και μετατροπών που μπορεί να παραβληθεί με την περίοδο, της αναμόρφωσης που ακολούθησε τον πόλεμο του ’97. Τις προσπάθειες αυτές τις σκέπασε ή τις ετοιμάζει οξύτερες ο σημερινός αγώνας. Γι’ αυτό και ο Μακρυγιάννης, που βρήκε μια φορά το δρόμο της καρδιάς των νέων, θα πρέπει να περιμένει να καθαρίσει πάλι ο ουρανός για να πάρει τη θέση που του αξίζει.

Αισθάνομαι -και πιστεύω πως το αισθανόσαστε και σεις- ότι με τέτοιες συνθήκες μου είναι δύσκολο, μέσα στο διάστημα μιας σύντομης ομιλίας, να σας πείσω για τη σημασία του βιβλίου του Μακρυγιάννη, ή τουλάχιστο να σας δείξω το μονοπάτι που ακολούθησα για να νιώσω ένα τόσο αγνοημένο έργο. Είμαι, με κάποιον τρόπον, ο πρώτος μάρτυρας που ακούτε για μιαν άγνωστη υπόθεση. Έτσι θα ήθελα να σας παρακαλέσω να προσέξετε χωρίς προκατάληψη τις λίγες περικοπές που θα σας διαβάσω από το κείμενο του Μακρυγιάννη και να μου δώσετε την καλή σας προαίρεση.

Ωστόσο υπάρχει κάτι που μου αλαφραίνει την καρδιά, τώρα που καταπιάνομαι να διατυπώσω την ιδέα μου για αυτή την ιδιότυπη συγγραφή. Εσείς που είχατε το ενδιαφέρον να ‘ρθείτε να μ’ακούσετε, μου δίνετε την ευκαιρία να ξεπληρώσω ένα παλιό χρέος που με βαραίνει από χρόνια. Από τα ’26, που έπεσαν στα χέρια μου τα Απομνημονεύματα, ως τα σήμερα, δεν πέρασε μήνας χωρίς να ξαναδιαβάσω λίγες σελίδες τους, δεν πέρασε εβδομάδα χωρίς να συλλογιστώ αυτή την τόσο ζωντανή έκφραση. Μέ συντρόφεψαν σε ταξίδια και σε περιπλανήσεις, με φώτισαν ή με παρηγόρησαν σε χαρούμενες και σε πικρές στιγμές. Στον τόπο μας, όπου είμαστε τόσο σκληρά κάποτε αυτοδίδακτοι, ο Μακρυγιάννης στάθηκε ο πιο ταπεινός αλλά και ο πιο σταθερός διδάσκαλός μου.

Γιώργος Σεφέρης: Ένας Έλληνας – ο Μακρυγιάννης

Πηγή: Γιώργου Σεφέρη, «Δοκιμές», εκδ. Ίκαρος, Αθήναι 1981 (4).

1

ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ συνοικία του Μακρυγιάννη την ξέρουν όλοι οι Αθηναίοι. Τη δράση του αγωνιστή του ’21, του πρωτεργάτη της Γ’ Σεπτεμβρίου και του κατάδικου των στρατοδικείων του Όθωνα, την ξέρουν όσοι μελέτησαν τα χρονικά της Επανάστασης και της βαυαροκρατίας. Είναι όμως λιγοστοί εκείνοι που πρόσεξαν πως ο Μακρυγιάννης μας άφησε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο -την ιστορία της ζωής του- ίσως επειδή ήταν ένας αγράμματος.

Τον Μακρυγιάννη των Απομνημονευμάτων τον αγάπησαν πραγματικά μερικοί νέοι που άρχισαν να δημοσιεύουν ύστερα από τη μικρασιατική καταστροφή. Δε νομίζω πως θα γελαστώ πολύ αν προσθέσω πως η φωνή του μπαίνει δειλά και ψιθυριστά στην ελληνική ζωή ανάμεσα στα 1925 και στα 1935. Κι αυτό δεν μπορούσε να φανεί στο πλατύ κοινό. Οι νέοι που μεγάλωσαν στον περασμένο παγκόσμιο πόλεμο και ήταν ακόμη στην ακμή της ηλικίας τους όταν άρχισε η σημερινή κρίση, δεν πρόφτασαν ούτε το έργο τους να ωριμάσουν ούτε να αποκαταστήσουν τη δική τους ιεραρχία πνευματικών αξιών όπως την ήθελαν. Και όμως είναι γνωστό σε όσους ενδιαφέρθηκαν να παρακολουθήσουν τα ελληνικά ρεύματα στα μεσοπολεμικά εκείνα χρόνια, πως με τη μικρασιατική καταστροφή αρχίζει στον τόπο μας μια περίοδος ιδεολογικών ισολογισμών και μετατροπών που μπορεί να παραβληθεί με την περίοδο, της αναμόρφωσης που ακολούθησε τον πόλεμο του ’97. Τις προσπάθειες αυτές τις σκέπασε ή τις ετοιμάζει οξύτερες ο σημερινός αγώνας. Γι’ αυτό και ο Μακρυγιάννης, που βρήκε μια φορά το δρόμο της καρδιάς των νέων, θα πρέπει να περιμένει να καθαρίσει πάλι ο ουρανός για να πάρει τη θέση που του αξίζει.  

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης και η ελληνική Αριστερά. Μία περίπτωση συμβολικής αναδρομικής οικειοποίησης

Του Σταύρου Παναγιωτίδη

Πότε η καμπάνα του λαού

του γερο Μακρυγιάννη

λεύτερο χώμα κι ουρανό

για όλους θα σημάνει 

(Προσμονή, Πάνος Καλαποθαράκος, 1967)

Η παραπάνω στροφή είναι ενδεικτική μιας εικόνας που συγκροτήθηκε κατά την μεταπολεμική ελληνική συγκυρία για τον στρατηγό Μακρυγιάννη.

Τα στοιχεία αυτής της πρόσληψης, που αποτελεί την κυρίαρχη, μπορούν να εντοπιστούν στις πυκνές αναφορές που γίνονται στο πρόσωπο του Μακρυγιάννη στο πλαίσιο της λαϊκής καλλιτεχνικής παραγωγής και ιδίως στο τραγούδι.[1]Εντοπίζουμε 20 τραγούδια, στα οποία γίνεται άμεση αναφορά στο όνομα του,[2] η πλειονότητα των οποίων γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Στην πρώτη περίοδο, σε χρόνια λογοκρισίας και απαγορεύσεων, ο Μακρυγιάννης λειτουργεί ως ένα λαϊκό συμβολικό και αλληγορικό σημαίνον, ως ένα πρόσωπο που συμπυκνώνοντας το πατριωτικό αίσθημα και μία συγκεκριμένη δημοφιλή ανάγνωση του 1821 επιτρέπει, διά της αναφοράς σε αυτό, να προσφέρονται επικίνδυνα νοήματα χωρίς να εκφέρονται ρητά. Αλλιώς, η αναφορά στο εθνικό σύμβολο-Μακρυγιάννη, επιτρέπει στους ανθρώπους να μιλήσουν και να τραγουδήσουν για τον απαγορευμένο δημοκρατικό λαϊκό πατριωτισμό, να τοποθετηθούν αντιδικτατορικά. Στη δεύτερη περίοδο ο Μακρυγιάννης μοιάζει να συμβολίζει μέσα στα τραγούδια τον απελευθερωμένο Έλληνα, τον δικαιωμένο ήρωα.

Έτσι, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ο Μακρυγιάννης εμφανίζεται σε άμεση συσχέτιση με τον πάσχοντα και αγωνιζόμενο λαό («Πότε η καμπάνα του λαού, του γερο Μακρυγιάννη, λεύτερο χώμα κι ουρανό για όλους θα σημάνει», Πάνος Καλαποθαράκος, 1967), σε μία διάσταση ακόμη και μεταφυσική («Τράβα Χάρε το δρεπάνι, αν μπορείς και αν τολμάς. Δεν νικάς τον Μακρυγιάννη, δεν νικιέται ο Παλαμάς», Πυθαγόρας, 1972), σε ένα ρόλο νομιμοποιητικό των αγώνων του λαού («Ακούς να λένε στα χωριά πως και η ευχή του πιάνει, γιατί τα βόλια αίματα είχαν του Μακρυγιάννη», Κ. Χ. Μύρης, 1972), αλλά και ως δομικό στοιχείο της σύμπλεξης λαϊκής κουλτούρας και εθνικού αυτοπροσδιορισμού που συντείνουν στο ιδανικό της ελευθερίας («Σμίξαν τα μπουζούκια και ο μπαγλαμάς με τον ταμπουρά του Μακρυγιάννη», Λευτέρης Παπαδόπουλος 1970), ως θεματοφύλακας της τιμής και της αξιοπρέπειας του έθνους, για τη διαφύλαξη των οποίων ο δημιουργός επικαλείται το ηρωικό παρελθόν του έθνους διά της παρουσίας του ίδιου του αγωνιστή («Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη, πάρε μαύρο γιαταγάνι, κι έλα στη ζωή μας πίσω το στραβό να κάνεις ίσο», Νίκος Γκάτσος, 1974), όπως ο Ελύτης καλούσε «τους παλιούς μου φίλους», στο Άξιον Εστί.

Εθνομηδενισμού συνέχεια…

Νίκου Θεοτοκά, Ο βίος του στρατηγού Μακρυγιάννη 
(εκδόσεις Βιβλιόραμα) 

Του Νίκου Ντάσιου

Η παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Θεοτοκά Ο βίος του Στρατηγού Μακρυγιάννη, στην αίθουσα του Συλλόγου Μακρυγιάννη στην Άρτα, την Παρασκευή, 10 Μαΐου 2013, παρουσία της βουλευτού του Σύριζα κ. Γεροβασίλη και λοιπόν τοπικών παραγόντων, αποτέλεσε μια ακόμα δυσάρεστη έκπληξη εκ μέρους της γνωστής αποδομητικής σχολής, μαρξίζουσας προέλευση,ς στην οποία ανήκει ο εν λόγω πανεπιστημιακός του Παντείου.
Το βιβλίο αυτό –συνέχεια εκείνων της Ρεπούση, της Φραγκουδάκη, της Ψιμούλη, του Λιάκου, του Μαζάουερ και πλείστων άλλων «προοδευτικών» ιστορικών–, επιχειρεί την αναθεώρηση της ιστορικής αφήγησης του Βλαχογιάννη, που ανακαλύπτει, στα 1900, μέσα σ’ έναν τενεκέ, τα χειρόγραφα (τα απομνημονεύματα) του στρατηγού και τα οποία εκδίδει τελικά στα 1907. Η σημασία αυτής της «αφήγησης» που απέκτησε ιδιαίτερο συμβολισμό στα κείμενα των ποιητών του ’30 και ιδιαίτερα σ’ αυτά του Γ. Σεφέρη, θα πρέπει κατά τον συγγραφέα να μετριαστεί, ενώ δεν αποφεύχθηκε και μια έκφραση αποστροφής για τη «λαϊκότητα» του επαναστάτη Μακρυγιάννη, που συνέγειρε ακόμα και τους αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ «…παρασυρμένοι μάλλον από έναν αγνωστικιστικό ποπουλισμό».
Η προσέγγιση του Άνθρωπου-Μακρυγιάννη –και όχι του Ήρωα του ’21– δηλαδή των παθών και των αδυναμιών του στο πλαίσιο μιας ψυχαναλυτικής θεώρησης, αποτελεί την κλασική μέθοδο αποηρωοποίησης και συντελεί εν τέλει στην κατάρριψη του συμβολισμού των ηρωικών μορφών της Ελληνικής Ιστορίας.