Όπως έχει ξαναειπωθεί, οι προεδρικές εκλογές δεν αποτελούν έκφραση των θέσεων του λαού στα καίρια ζητήματα του τόπου, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως τα τελευταία χρόνια, οι Πρόεδροι εκλέγονται με μειοψηφικά (βάση πληθυσμού) ποσοστά και εσχάτως με το… σπρώξιμο των απερχόμενων -θα έβγαινε ο Αναστασιάδης αν δεν προηγείτο η διακυβέρνηση Χριστόφια; Όπως επίσης έχει ξαναγραφτεί, αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες.
Ωστόσο, ο Φεβρουάριος του 2023 δείχνει περισσότερο σαν ο μήνας των απαντήσεων, σε αντίθεση με προηγούμενους Φεβράρηδες. Εκ των πραγμάτων, οι υποψήφιοι ή οι εν δυνάμει υποψήφιοι, δεν έχουν την… άνεση να προτάξουν μεσοβέζικες προτάσεις ειδικά στα του εθνικού μας ζητήματος και όσοι προτάξουν, θα παρατείνουν απλώς τον επιθανάτιο ρόγχο του τόπου μας, σε συνεργασία μ’ αυτούς που θα τους ψηφίσουν.
Σύμφωνα με όσα μέχρι στιγμής γνωρίζουμε, ο ΔΗΣΥ θα δώσει τα ρέστα του για να εκλεγεί ο Αβέρωφ Νεοφύτου στην προεδρία, με συγκεκριμένες θέσεις υπέρ της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας κι ας καλοβλέπει τα εθνικόφρονα σωματεία των Κοκκινοχωριών και της Πιτσιλλιάς. Θα είναι κρίμα αν οι πολίτες παρασυρθούν, για άλλη μια φορά, από τους «διπολισμούς» του Συναγερμού, πότε με το σχέδιο Ανάν και πότε με τα μνημόσυνα της ΕΟΚΑ. Το ΑΚΕΛ είναι σε αρκετά δύσκολη θέση και δεν μπορεί να εξαργυρώσει τη «σκληρή αντιπολίτευση» της τετραετίας 2017-2021, μετά το Κραν Μοντάνα, δηλαδή. Δεν μπορεί χωρίς συμμάχους, δεν μπορεί γιατί κουβαλά στις πλάτες του τόσο την αλησμόνητη πενταετία Χριστόφια όσο και την ομερτά της τετραετίας 2013-2017 (γιατί θα έλυναν το Κυπριακό με τον Αναστασιάδη, φευ).
Στην απέναντι πλευρά, βρίσκονται τα κόμματα που αξιώνουν ρόλο αντικατοχικών ή/και αντισυστημικών δυνάμεων. Όχι τόσο το ΔΗΚΟ, που το 2018 «πλήρωσε» τις μεσοβέζικες τοποθετήσεις επί του Κυπριακού με την ήττα του Νικόλα στις προεδρικές, όσο οι υπόλοιποι που πρέπει πια να ξεκαθαρίσουν αν θέλουν αλλαγή ή κάποια αλλαγή και όχι επί πάντων των ζητημάτων. Είναι πασιφανές πως κάτι τέτοιο δεν κυοφορεί ούτε ο Νίκος Χριστοδουλίδης, που υπήρξε και είναι ένας κουβαλητής των ιδεών του Νίκου Αναστασιάδη, του συμβιβασμού και της ΔΔΟ δηλαδή, ούτε ο γερασμένος (πολιτικά) Μάριος Ηλιάδης ούτε ο Αχιλλέας Δημητριάδης, που εμφανίζεται ως διαπρύσιος εκφραστής του συμβιβασμού και της ήττας.
Από την άλλη, η παρουσία του Γιώργου Κολοκασίδη στον προεκλογικό στίβο και η κοφτή, καθαρή του πρόταση απαλλαγής από τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, ρίχνει στο τραπέζι ως επιλογή και την διαφοροποίηση από όλους τους άλλους εν δυνάμει υποψήφιους. Δεν είναι ούτε ο Γιώργος Λιλλήκας, που συνδέθηκε με κομμάτια του ενδοτισμού πριν αποφασίσει να ακολουθήσει δική του πορεία ούτε βέβαια ο Νικόλας Παπαδόπουλος και το ΔΗΚΟ, που επιμένουν να προστατεύουν τη ΔΔΟ, τις συνομιλίες υπό εκβιασμό και τα ανύπαρκτα σωστά περιεχόμενά τους. Επομένως, οι εκλογές θέτουν το ερώτημα αν θα συνεχιστεί η πορεία προς την καταστροφή, με την κυριαρχία ευθυνόφοβων ηγεσιών, με τις εμμονές περί ΔΔΟ, με την επικράτηση της κομματοκρατίας. Η απάντηση πρέπει να δοθεί ώστε να απορριφθεί η συνέχιση της παρακμής, τόσο σχετικά με την εθνική μας επιβίωση -συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή- όσο και με το ίδιο το κράτος, τη δημοκρατία, τη διαφάνεια. Ποια θα είναι αυτή; Ο λαός θα αποφασίσει.
Όχι άλλο 1922 τον Φεβρουάριο του 2023: Όχι άλλο 1922 τον Φεβρουάριο του 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.