Οχι ο Πρόεδρος στον ρόλο της φρουράς του

Christos Yiannaras | 07 Aug 2017

Η​​ απελπισία, που παραλύει σήμερα την ελλαδική κοινωνία, δεν προκύπτει από την εξαθλιωτική μείωση εισοδήματος της πλειονότητας των Ελλήνων. Την ελπίδα τη σκοτώνει ο συλλογικός αυτεξευτελισμός. Οσοι νέμονται την εξουσία και οι δημοσιογράφοι λακέδες τους πανηγυρίζουν και κορυβαντιούν, επειδή η Ελλάδα κατόρθωσε το μέγα επίτευγμα: Να της επιτρέψουν οι δυνάστες της τοκογλύφοι να ξαναβγεί για επιπλέον δανεισμό στα διεθνή τρίστρατα!

Δεν λογαριάζεται με ποιο τίμημα κατορθώθηκε το «επίτευγμα»: Αν το κοινωνικό κράτος τσεκουρώθηκε ακόμα περισσότερο, παρανοϊκά. Αν οι μισθοί και οι συντάξεις (καταστατική σύμβαση της κοινωνίας με τους λειτουργούς της) πετσοκόβονται από κυβερνήτες βιαστές κάθε κοινωνικής εντιμότητας. Αν οι Τράπεζες παραμένουν κλειστές για τον πολίτη έχοντας δημεύσει τις καταθέσεις του και χορηγώντας του συγκαταβατικό, εβδομαδιαίο φιλοδώρημα (από τα δικά του χρήματα που παρανόμως τα ιδιοποιούνται).

Πανηγυρίζουν προκλητικά και αναίσχυντα, τόσο οι αυτουργοί της κακουργίας όσο και τα δημοσιογραφικά τους παπαγαλάκια, για το «κατόρθωμα» της κυβέρνησης να «βγει η χώρα στις Αγορές» – να προστρέξει, για μυριοστή φορά, στους διακινητές της θανατερής πρέζας του δανεισμού. Η καλοστημένη δημαγωγία ονομάζει διθυραμβικά «έξοδο στις Αγορές» την εξαθλιωτική εξάρτηση και των τρισεγγόνων μας από τη διεθνή τοκογλυφία.

Τον εξανδραποδισμό εξωραΐζει με εναργή σαδισμό η συμβολική φιγούρα του παγκοσμιοποιημένου πρωτογονισμού, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: «Ναι μεν θα σας δανείσουμε και πάλι, αλλά με προϋπόθεση ότι θα συνεχίσετε τις μεταρρυθμίσεις»! Και «μεταρρυθμίσεις» ξέρουμε τι εννοεί: Παραπέρα ελαχιστοποίηση του κοινωνικού κράτους, ακόμη πιο απάνθρωπη μείωση μισθών και συντάξεων, προκλητικότερα περιθώρια ασυδοσίας των κερδεμπόρων, πληρέστερη εξασφάλιση παραμονής στην εξουσία των αρνησιπάτριδων και αμοραλιστών του διεθνισμού.

Δέκα χρόνια τώρα, τα κόμματα του πολιτικού μας σκηνικού έχουν αποδείξει ότι είναι των αδυνάτων αδύνατο να μας οδηγήσουν σε ανάσχεση της κρατικής και κοινωνικής αποσύνθεσης. Κι αυτό, γιατί δεν υπάρχει κόμμα που να τολμάει να εξαγγείλει (πολύ λιγότερο, να προγραμματίσει και αποφασίσει) τη συνεπή κατάλυση του πελατειακού κράτους. Ακόμα κι ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε τις ρεαλιστικότερες δυνατότητες και κατεξοχήν το συμφέρον να το επιχειρήσει, υποτάχθηκε αδιάντροπα στην αυτοκτονική λογική να γλείφει εκεί που έφτυνε.

Οσο παραμένει κυρίαρχη η λογική του πελατειακού κράτους, η Ελλάδα θα πορεύεται ακάθεκτα προς την κρατική διάλυση και την ιστορική εξαφάνιση – καμιά κυβέρνηση δεν θα τολμήσει μέτρα «επανίδρυσης του κράτους» καταπολεμώντας την αναξιοκρατία, τη διαπλοκή και διαφθορά, την απουσία κριτικού ελέγχου, την περιθωριοποίηση της αριστείας και της ποιότητας, τη λοιμική της αγλωσσίας και του αισθητικού πρωτογονισμού. Ο τρόπος που λειτούργησε η ελληνική πολιτεία τα τελευταία σαράντα τρία χρόνια, πρέπει να έπεισε και τον πιο μικρονοϊκό ή φαντασιόπληκτο ότι η δημοκρατία δεν είναι συνταγή, είναι κατόρθωμα.

Μπορεί να λειτουργούν όλες οι επιφάσεις δημοκρατίας (κόμματα, εκλογές, κοινοβούλιο, «ελευθεροτυπία») και η λειτουργία της συλλογικότητας να παραπέμπει απευθείας στον δυτικο-ευρωπαϊκό Μεσαίωνα.

Ομως, αν η κατάλυση του πελατειακού κράτους των κομμάτων είναι το κλειδί για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την αποτροπή της οριστικής αποσύνθεσης του Ελληνισμού, τότε το ζητούμενο είναι ανέφικτο. Διότι τα υπάρχοντα κόμματα, αν αρνηθούν το πελατειακό τους κράτος, αυτοκτονούν, και πρόθεση αυτοκτονίας δεν δείχνουν να έχουν. Ποιος συνταγματικός θεσμός θα υποχρεώσει τα κόμματα να πειθαρχήσουν στο «κοινωνικό συμβόλαιο» της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας;

Τέτοιος θεσμός δεν προβλέπεται από το Σύνταγμά μας – ούτε κληρονομική βασιλεία (συμβολική πατρότητα) ούτε α-κομματική Γερουσία ούτε αρμοδιότητες του Προέδρου ελεγκτικές της εκτελεστικής εξουσίας. Οι συνταγματολόγοι μας δέχθηκαν και ανέχονται να λειτουργούν ως πραιτωριανοί των κομμάτων, συναινούν σε ένα Σύνταγμα πρωθυπουργοκεντρικού ολοκληρωτισμού, που καθιστά ανέφικτη την κατάλυση του αναιρετικού της δημοκρατίας «πελατειακού κράτους».

Κάποιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο σημερινός ή επόμενος (αν προλάβει να υπάρξει) θα χρειαστεί να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες. Είπαμε: η δημοκρατία δεν είναι συνταγή, είναι κατόρθωμα. Οι πρωτοβουλίες του Προέδρου για την κατάλυση της τυραννίας του «πελατειακού κράτους» προαπαιτούν επιτελικό σχεδιασμό και άκρα σύνεση, επιστράτευση των οξυνούστερων και ανιδιοτελέστερων επιτελών του εγχειρήματος. Μοιάζει ότι μόνο μια «υπηρεσιακή κυβέρνηση» επιμηκυμένης θητείας θα μπορούσε να τολμήσει την εξάρθρωση και τον αποκλεισμό επαναβλάστησης του «πελατειακού κράτους» των κομμάτων. Αλλά το τόλμημα απαιτεί εξειδικευμένους σοφούς, όχι υποδείξεις επιφυλλιδογράφων.

Η δημοκρατία, για να συνιστά πολιτική πραγματικότητα και όχι επίφαση διακοσμητική της τυραννικής κομματοκρατίας, δεν μπορεί να συμβιβάζεται με ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας ανάλογον με αυτόν των ευζώνων της φρουράς του. Ο αυτοεμπαιγμός είναι το τελευταίο σκαλοπάτι στου κακού τη σκάλα. Καταντήσαμε «μπαίγνιο των εθνών» λανσάροντας για «δημοκρατία» τη στυγνή πρωθυπουργοκεντρική απολυταρχία.

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com