ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ

του Αχιλλέα Ομήρου

Όταν αναφερόμαστε στο ποιος φταίει για την πολύ άσχημη κατάσταση – τραγική – στην οποία βρίσκεται η χώρα και ο λαός μας. Θα φέρω ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητό αυτό που λέω. 

Πριν από μερικά χρόνια η Ιταλία βυθίστηκε σε μια δίνη σκανδάλων που συνδέθηκαν με το κυρίαρχο πολιτικό της σύστημα και πολιτικό προσωπικό. Τότε παρουσιάστηκε σαν λύση – σαν «κάθαρση» - η «επιχείρηση καθαρά χέρια», που ξεκίνησε το 1992 από  μια ομάδα δικαστικών  με επικεφαλής τον Αντόνιο ντι Πιέτρο. Η επιχείρηση εκείνη προσπάθησε να ξεσκεπάσει όλη τη βρωμιά και σαπίλα του «παλιού» πολιτικού καθεστώτος, οδήγησε στη διάλυση της Πρώτης Ιταλικής Δημοκρατίας .

Η πάντοτε προσεκτική στην ανάλυση τέτοιων καταστάσεων Ροσσάνα Ροσσάντα επέστησε τότε την προσοχή: η κριτική στο καθεστώς με χαρακτηρισμούς «σάπιο, διεφθαρμένο, παλιό κλπ», τελικά κλονίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου στη Δημοκρατία και ανοίγει το δρόμο για αντικοινοβουλευτικούς και αντιδημοκρατικούς σωτήρες.

Αποδείχτηκε ότι είχε απόλυτα δίκιο. Κερδισμένη από όλη αυτή την καμπάνια δεν βγήκε η αριστερά της Ιταλίας – αντίθετα μπήκε κι αυτή σε μια βαθειά κρίση, κατακερματίστηκε και τελικά μεταλλάχτηκε ριζικά. Κι ό ίδιος ο ντι Πιέτρο  αφού έγινε υπουργός, πολιτεύθηκε – ιδρύοντας την «Ιταλία των Αξιών», χωρίς μεγάλη επιτυχία, και τελικά κι αυτός «μουτζουρώθηκε» για ύποπτες σχέσεις και συναλλαγές.

Ποιοι βγήκαν κερδισμένοι από όλη αυτή την ιστορία; Η «Λίγκα του Βορρά» και βεβαίως ο Μπερλουσκόνι.  Όλα τα άλλα κόμματα είτε διαλύθηκαν είτε μεταμορφώθηκαν και μετασχηματίσθηκαν σε άλλα ή σε συνασπισμούς. Που κι έτσι πάλι τα προβλήματα της Ιταλίας και του λαού της δεν λύθηκαν. 

Αυτά όλα τα ξαναθυμήθηκα διαβάζοντας το λόγο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην Ηγουμενίτσα (31/7/13). Μιλώντας εκεί κάλεσε τους νέους και τις νέες  «Να παραμερίσουν το παλιό, το φθαρμένο, το σάπιο, το πρόθυμο να παίζει με τις τύχες των ανθρώπων για να εξασφαλίσει τις δικές του τύχες και τις τύχες των συμφερόντων, ξένων και ντόπιων, που εκφράζει και εκπροσωπεί.

Όποιος περιμένει έλεος και ανθρωπιά από τους ανθρώπους, τα κόμματα και τις πολιτικές, που μας έφεραν ως εδώ, και τώρα υπόσχονται να μας σώσουν από την καταστροφή που οι ίδιοι προκάλεσαν, ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν». Κι επανέλαβε «Δεν έχουμε άλλη επιλογή, παρά μόνο την επιλογή του αγώνα για την ανατροπή του παλιού, του φθαρμένου, του σάπιου.

Για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης κι αυτής της πολιτικής», λέγοντας την«Εσείς είστε η γενιά της ανατροπής.

Εσείς είστε η γενιά της ελπίδας.

Η γενιά που θα γκρεμίσει την αρρωστημένη νοοτροπία του βολέματος και του ρουσφετιού, η γενιά που θα διεκδικήσει τη ζωή με αξιοπρέπεια και αξιοκρατία.

Η γενιά που θα ξαναχτίσει την Ελλάδα».

       Αυτά μπορεί να ακούγονται «ριζοσπαστικά» ή ο ίδιος να τα θεωρεί ριζοσπαστικά. Αλλά θα έπρεπε – αν είχε μεγαλώσει σε άλλους καιρούς και είχε προλάβει να διαβάσει σοβαρά ιστορία, πολιτική, φιλοσοφία και να μην αναμασάει ατάκες του Ζίζεκ ή να διαβάζει έτοιμες ομιλίες για τον Γκράμσι – να ξέρει ότι όλη αυτή η ρητορική είναι πολύ γνωστή και οικεία στους φασίστες. Και τους ντόπιους: ένα σερφάρισμα να κάνει στους ιστοχώρους τους θα το διαπιστώσει πάρα πολύ γρήγορα. Άλλωστε, σύμφωνα με τη Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο παλιό, φθαρμένο και σάπιο, πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στο σημερινό μας χάλι. Κατά τη γνώμη τους φταίει η ίδια η Δημοκρατία. Γιατί το παλιό, φθαρμένο και σάπιο δεν διαχωρίζεται ακριβώς από αυτό που διαδέχτηκε το 1974 τη Χούντα. 

       Βλέπετε μια κοινή διαπίστωση – όταν μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων – δεν συνδέεται ούτε με ίδιες ερμηνείες ούτε βεβαίως με ίδιες προτάσεις. 

       Η κρίση της Δημοκρατίας είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης του ίδιου του καπιταλισμού: η συγκέντρωση του πλούτου και της ισχύος (πολιτικής κλπ) στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων – καπιταλιστών – νομοτελειακά οδηγεί στην αποδυνάμωση της Δημοκρατίας. Συσσωρευμένος πλούτος και πολιτική ισχύς – για να τον προστατεύει – από τη μια και Δημοκρατία / λαϊκή κυριαρχία από την άλλη δεν γίνεται.  Εδώ, σε αυτή τη μικρή λεπτομέρεια, χωρίζουν με άβυσσο οι δόμοι μας με το φασισμό. Όπως επίσης εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρχουν χωρίς λαϊκή κυριαρχία / Δημοκρατία. Κι αυτά μέσα στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, όπου μια χούφτα χώρες έχουν ξεχωρίσει και καταπιέζουν κι εκμεταλλεύονται τις άλλες – ακόμα και αναπτυγμένες και βέβαια αυτές της περιφέρειας -  πάλι δεν γίνεται. Δηλαδή χωρίς αγώνα αντι-ιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό ούτε εθνική κυριαρχία/ ανεξαρτησία εξασφαλίζεται, ούτε λαϊκή κυριαρχία και Δημοκρατία. 

       Αυτά πρέπει να λέγονται και να εξηγούνται στη νεολαία. Με ομιλίες τύπου «SMS», κοφτές μικρές προτάσεις και ατάκες, δεν «ανεβαίνει» το ιδεολογικο-πολιτικό επίπεδο των νέων και δεν στρατεύονται σε νέες λογικές και πρακτικές. 

       Το «βόλεμα» και το «ρουσφέτι» δεν είναι αρρωστημένες νοοτροπίες. Αυτά έλεγε και ο Σημίτης κι επαναλαμβάνουν και ο Σαμαράς και Βενιζέλος και όλοι τους. Αλλά το βόλεμα και το ρουσφέτι ανήκουν στους τρόπους αναπαραγωγής των αστικών πολιτικών σχέσεων, στις οποίες προσχωρήσανε, θέλοντας και μη προκειμένου να επιβιώσουν, και λαϊκές μάζες. Όταν οι συλλογικές προσπάθειες για αλλαγή της ζωής του δεν απέδωσαν – ηττήθηκαν με τη βία ή τα λάθη της ηγεσίας τους – κυριάρχησε η λογική/ πρακτική του ατομικού βολέματος. Μόνο στο βαθμό που θα αναπτύσσεται ένα νέο μαζικό κίνημα τέτοιες λογικές θα υποχωρούν, θα κερδίζουν οι νέες και ριζοσπαστικές όπως και η ανάλογη ηθική τους.