Εργασιακή Ζούγκλα Γεωργιάδη Με Γραμμή Ε.Ε

“Τα κράτη μέλη εξασφαλίζουν ότι ο εργοδότης δεν πρόκειται να απαγορεύσει σε εργαζόμενο να αναλάβει εργασία σε άλλους εργοδότες, εκτός του ωραρίου εργασίας που καθορίζεται με τον εν λόγω εργοδότη, ή να επιφυλάξει δυσμενή μεταχείριση σε εργαζόμενο για τον λόγο αυτό.” Αυτό είναι το περιεχόμενο της παραγράφου 1 του άρθρου 9 της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1152 της 20ής Ιουνίου 2019 “για διαφανείς και προβλέψιμους όρους εργασίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση”, στο οποίο βασίστηκε ο Υπουργός Εργασίας κ. Άδωνις Γεωργιάδης για να φέρει προς ψήφιση το δικό του αντεργατικό νομοθέτημα. Η Οδηγία φαινομενικά συντάχθηκε προς όφελος των εργαζομένων, αφού επικεντρώνει και αφιερώνει αναλυτικές έως σχοινοτενείς διατάξεις στη διαφάνεια και στην προβλεψιμότητα των όρων εργασίας. Στον πυρήνα της όμως φέρει τον αληθινό στόχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι η επικράτηση της ελαστικής μορφής εργασίας και η κατάργηση κάθε περιορισμού, όπως το οκτάωρο, που διασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Το αποκορύφωμα της διγλωσσίας είναι ότι η κατάργηση του ορίου των ωρών εργασίας δεν επιβάλλεται ευθέως στις κυβερνήσεις, αλλά πλαγίως ως ….απαγόρευση στους εργοδότες να…απαγορεύσουν στους εργαζομένους τους να εργάζονται σε άλλους εργοδότες.

Όπως έχουμε ήδη αναρτήσει και τονίσει σε ανακοίνωσή μας, ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης ανήκει στους ανθρώπους που μπήκαν αμέσως “στο νόημα”, συνδέοντας με τη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης την αποδιάρθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Η γραμμή για ελαστικές εργασιακές σχέσεις πέρασε κυρίως από τη σύνοδο κορυφής της Λισαβώνας του 2000, με πιο γνωστή εφαρμογή της γραμμής αυτής μέσω του προγράμματος μεταρρυθμίσεων “Χάρτζ” της γερμανικής κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών (Σρέντερ)-Πρασίνων. Και εξακολουθεί να περνάει, με το πρόσχημα της καταπολέμησης της ανεργίας και της συμπλήρωσης του εισοδήματος, αλλά πραγματικό στόχο την κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Είναι γεγονός ότι η οδηγία της Ε.Ε. στο άρθρο 20 ορίζει ότι ” Η παρούσα οδηγία δεν αποτελεί επαρκή αιτιολογία για την υποβάθμιση του γενικού επιπέδου της προστασίας που ήδη παρέχεται στους εργαζομένους εντός των κρατών μελών”. Τίθεται όμως αυτόματα το ερώτημα, εάν όντως το νομοθέτημα προκαλεί κινδύνους χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων, για ποιο λόγο θεσμοθετήθηκε; Η ρήτρα αυτή, όχι μόνο φιλεργατική δε είναι, αλλά και αποδεικνύει ότι συνειδητά ο ευρωενωσιακός νομοθέτης ανοίγει το δρόμο στην περαιτέρω απαξίωση των συνθηκών εργασίας προς όφελος της οικονομικής Ολιγαρχίας.

Πράγμα που συμβαίνει στην Ελλάδα, με το αντεργατικό νομοθέτημα Γεωργιάδη, το οποίο καταργεί κεκτημένα δεκαετιών. Εκτός από το οκτάωρο, επεκτείνει την 6η ημέρα απασχόλησης υπονομεύοντας τον 5νθήμερο, ενώ πλήττεται και η Κυριακή αργία.

Υπήρξαν και τοποθετήσεις απολογητών της Ε.Ε. που επιχείρησαν να εμφανίσουν ως “κακό” αποκλειστικά τον κ. Γεωργιάδη, στον οποίο καταλογίζουν ότι δήθεν προσχηματικά εμφανίζει ότι το σχέδιο νόμου του αποτελεί εφαρμογή μιας Οδηγίας, η οποία ενώ ορίζει ελάχιστα όρια προστασίας, δεν επιβάλλει υποχρεωτικά και την οριζόντια χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας. Η άποψη αυτή και καλοπροαίρετη να λογισθεί, πέφτει θύμα της διγλωσσίας της ευρωενωσιακής νομοθεσίας και δεν απαντά στο ερώτημα: Για ποιο λόγο να θεσμοθετηθεί νομοθέτημα, που ελαχιστοποιεί το πλαίσιο προστασίας των εργασιακών σχέσεων, εάν δεν ήταν αυτός ο σκοπός των εμπνευστών του;

ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com